Maand: maart 2024

Johnny English Strikes Again

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Direct vanaf de opening van ‘Johnny English Strikes Again’ is een ding duidelijk: de film heeft een hele hoop meer energie dan zijn voorgangers. Dit komt terug in het acteerwerk, maar ook in de montage. Dit doet de film echt ten goede. Een beetje energie laat de film direct fris aanvoelen. De film is ook slechts anderhalf uur lang. Dat voelt de film trouwens niet. Je hebt niet het gevoel een hele korte film te hebben gezien aan het eind. Wat goed is. De film is precies lang genoeg.

Het is leuk om Bough, gespeeld door Ben Miller, weer te zien. Het is direct duidelijk dat ook hij weer de rol mag spelen van malloot. Toch speelt hij net als in de eerste film soms ook de rol van de serieuze spion. Ik vind de afwisseling daarvan in deze film veel beter gedaan dan de eerste.

In de eerste film waren veel grappen met dezelfde opzet. English doet iets doms en iemand anders is daar om hem daar op te attenderen. Bij deze derde film voelt er veel meer afwisseling in de grappen en opzetten. De film voelt daardoor veel levendiger.

Net als bij ‘Johnny English’ en ‘Johnny English Reborn’ kan ik alleen maar aanraden om ‘Johnny English Strikes Again’ te kijken. Een geweldige trilogie, en ik kan niet wachten tot deel 4 gaat uitkomen.

Spoilerdeel

Over de snelle montage. Neem het hotel waar een vuur wordt gestart. Nadat de premier zegt: ‘zeg mij alsjeblieft dat onze agent in het veld iets van vooruitgang boekt.’ Zien we heel snel de uit de hand gelopen vuur dat over het hele terras is gespreid. Deze hele korte clip laat je lachen, en doet het met een hoog tempo. Het is een duidelijk verschil met hoe de grappen ontwikkelde in de eerste twee films. Opnieuw, het laat de film fris aanvoelen. Ik kan geen beter woord bedenken. De acteurs zijn oud, en de film doet niet moeilijk om deze leeftijd te accepteren, maar de schurk is in deze film jong, en de film moet wat tempo krijgen om ook deze jeugdige energie over te brengen.

Ook als ze MI7 bellen met een betaaltelefoon. De grap wordt opgezet als English spreekt: ‘het simpel Bough. We bellen MI7.’ en het volgende shot, boem, direct een pay-off. Je ziet Bough en English bij een betaaltelefoon staan. Je moet direct lachen. Vervolgens halen ze meer uit de grap doordat English constant muntjes in de automaat moet gooien. De grap is snel, maar goed.

Aan het begin van de film zit een stuk waar Englisch samen met drie andere oud spionnen iets moet ondertekenen. De grap met de pen die als granaat dient voelt erg aan zoals de grappen in vooral de eerste ‘Johnny English’ zich uitspeelde. Het is alsof ‘Johnny English Strikes Again’ probeert te zeggen, grappen op die manier vertellen is oud, wij gaan het op een nieuwe manier doen vol nieuwe energie. Ik denk niet dat dat is wat de schrijver dacht toen hij deze scene schreef, maar ik vind het idee mooi.

Zoals al gezegd speelt Bough soms de serieuze spion en soms de malloot samen met English. De beste scene waarbij Bough de serieuze spion speelt is vlak nadat English een drankje heeft gedeeld met Olga Kurylenko, die Ophelia Bhuletova speelt. Bough praat over alles wat hij op Bhuletova haar hotelkamer heeft gevonden, drie paspoorten en een geweer. English praat vervolgens alles goed door te zeggen dat ze vast driemaal is getrouwd en een geweer bij zich houdt voor veiligheid. Enorm grappig.

Dankzij het snelle tempo van ‘Johnny English Strikes Again’ kan ik niets anders zeggen dat ik deze even goed vind als ‘Johnny English’. De films zijn verschillend. De eerste is zoals we Atkinson kennen. Trage set-up, iets wat je veel ziet in zijn Mr Bean afleveringen. Deze film gooit het tempo omhoog waardoor de grappen anders worden, maar wel nog steeds heel grappig zijn. Ik vind beide films geweldig en zal ze zeker nog vaker kijken.

Johnny English Reborn

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Johnny English Reborn’.Het vervolg op ‘Johnny English’. Is het even goed als de eerste film? Dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat het op veel punten even goed is als de eerste film, maar ik denk wel dat de eerste film meer memorabele scenes heeft.

ik denk dat er meer memorabele scenes in de eerste ‘Johnny English’ zit dan in ‘Johnny English Reborn’. Uiteraard is het moeilijk om hier echt zeker van te zijn. Ik heb de eerste ‘Johnny English’ nu eenmaal een goed aantal keer meer gekeken. Misschien dat ik daarom de film en de individuele scenes beter heb onthouden dan van de tweede film. ‘Johnny English Reborn’ heb ik slechts driemaal gezien. Toch denk ik dat er meer memorabele scenes in de eerste film zit. Wat mij namelijk opvalt is dat ik minder vaak heb gelagen om ‘Johnny English Reborn’ dan de laatste keer dat ik ‘Johnny English’ heb gezien. En sinds ik ‘Johnny English’ vaker heb gezien moet ik dan toch concluderen dat ‘Johnny English’ nu eenmaal betere grappen heeft. En dat is wat ik bedoel met meer memorabele scenes. De scenes in de eerste ‘Johnny English’ zijn grappiger, en daarmee meer memorabele. ‘Johnny English Reborn’ is simpelweg minder grappig dan ‘Johnny English’. Toch is ‘Johnny English Reborn’ nog steeds vermakelijk om te kijken.

Net als in ‘Johnny English’ denk ik dat je in ‘Johnny English Reborn’ een aantal grappen al van te voren kan zien aankomen. Toch is dit niet erg. De film is er volledig bewust van dat je die grappen van te voren ziet aankomen. Ook zijn er meer dan voldoende grappen die wel onverwachts zijn. Als je ‘Johnny English Reborn’ nog niet hebt gezien kan ik hem alleen maar aanraden. Je gaat vermaakt worden van begin tot eind.

Spoilerdeel

Ik ga direct in op specifieke grappen.

De grap met dat English de moeder van Pegasus verwisseld voor de huurmoordenaar. Je weet wat de grap gaat zijn, hij gaat denken de moordenaar te hebben, maar heeft eigenlijk de moeder. Dit zorgt er voor dat je niet meer moet lachen om deze grap, want je ziet hem al aankomen. Maar wat ze vervolgens doen is opeens het geweld naar tien schroeven doordat English met een theeblad op het hoofd van de moeder begint in te slaan. Dat maakt de scene opeens weer geweldig humoristisch. Van de hele film heb ik dan ook het hardst moeten lachen om die grap.

Het tweede grappigste moment in de film is als English wordt beschuldigd van de verrader zijn binnen MI7. Het hele stuk in de kerk en achtervolging in de rolstoel liet mij de hardop lachen. Meer heb ik niet te zeggen over deze grap. Het is gewoon goed.

Het einde van de eerste ‘Johnny English’ was eigenlijk vrij kleinschalig. Het speelde zich allemaal af binnenin een kerk. Geen schurk die vanuit een grote basis probeert de wereld over te nemen, eigenlijk wat we veel zien in ‘James bond’-films. Ik denk dat dat juist een geheime kracht is van de ‘Johnny English’-films. Ze proberen niet een James Bond-spoof te maken. Ook in ‘Johnny English Reborn’ is het einde van de film kleinschalig. De twee eindes hebben veel overeenkomsten.

Toch voelt het einde in ‘Johnny English Reborn’ zwakker. Waarom? Simpelweg omdat ik niet zo veel heb moeten lachen als bij het einde van de eerste ‘Johnny English’. Maakt dat het einde van ‘Johnny English Reborn’ slecht? Nee, dat niet. Het is alleen minder grappig. Toch is dat niet erg. Ook bij het einde van ‘ Reborn’ heb ik moeten lachen. Vooral bij het stuk waar Tucker muziek begint te draaien in English zijn oor. Dat was een hardop lachen moment. Wel denk ik dat er een ding is aan het eind van ‘Reborn’ wat beter is dan het eind van de eerste film. English die Ambrose achtervolgt is een actie gevulde scene. English die met een parachute de achtervolging inzet gooit de actiemeter naar tien. Het voelt echt als een climax van een film. Ondanks dat het eind in de eerste ‘Johnny English’ film veel grappiger is, is het niet bepaald een actievol moment. Dat doet de tweede film dus beter.

Dan nog even over de toevoeging van acteur Daniel Kaluuya als Tucker. Tucker moet duidelijk een soortgelijke rol vervullen als Bough uit de eerste film. Toch werkt Tucker minder goed dan Bough. Tucker is duidelijk veel slimmer en meer capabel dan English. Hierdoor is de grap altijd dat Tucker het beter weet dan English. In mijn vorige recensie van de eerste ‘Johnny English’ heb ik geschreven dat Bough zowel soms de domme als de slimme speelt . Dat geeft afwisseling die nodig is om de grappen in de film gevarieerd te houden. Tucker speelt altijd de slimme. Toch is het voor de film niet erg. Tucker speelt een minder prominente rol dan Bough dat deed. Hierdoor is de grap dat Tucker het altijd beter weet minder vaak aanwezig, waardoor de herhaling van deze grap niet vermoeiend wordt. Bough was bijna de hele film ‘Johnny English’ lang aanwezig, dus moest er afwisseling zitten in de rol die hij speelt.

‘Johnny English Reborn’ is een leuke film. Ondanks dat ik denk dat de grappen minder sterk zijn dan in de eerste ‘Johnny English’. Ik heb mij zeker vermaakt door ‘Reborn’ weer te kijken. Zeker ook een goede film om weer eens aan te zetten nadat je hem al hebt gezien.

Johnny English

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ze zijn schijnbaar bezig met het filmen van een nieuwe ‘Johnny English’-film. Dat geeft mij direct een goed excuus om een recensie te schrijven over de eerste drie in de filmreeks.

Ik zal direct beginnen met dat ik een groot Rowan Atkinson fan ben. Ik vind bijna alles wat de man doet geniaal, en ‘Johnny English’ valt daar ook onder. Atkinson is voor mij de koning van de fysieke humor. Ook in ‘Johnny English’ maakt hij gretig gebruik van dit talent. Toch weet hij ook met spraak de lachers op zijn hand te krijgen.

De film schiet raak op alle vlakken. Het is grap na grap na grap en iedere grap is beter dan de vorige. Soms kan je de grap al van te voren zien aankomen. Toch moet je nog steeds lachen. Atkinson weet met zijn lichaamstaal, en in dit geval ook gesproken taal, alles uit de grap te halen dat er maar uit te halen valt.

Er zijn al veel spionage comedyfilms gemaakt in het verleden. ‘Johnny English’ zou daarom al snel kunnen aanvoelen als de volgende in de reeks van dat soort films. En ik denk dat ‘Johnny English’ dat ook is. Het is een zoveelste spionage comedyfilm. Maar het is naar mijn mening wel een van de beste spionage comedyfilms die er is. De grappen zijn sterk, het acteerwerk is sterk en het verhaal is leuk en creatief.

Buiten Atkinson om zijn de andere acteurs ook goed. Atkinson kan de malloot zijn en de rest speelt het allemaal erg serieus. Behalve Ben Miller, die Bough speelt. Hij zit tussen serieus en een malloot zijn in. Dit werkt in het voordeel van de film. Miller kan namelijk dom zijn samen met Atkinson als het moet, en juist de serieuze professionele spion spelen als dat moet. Hierdoor kan er gevarieerd worden met de rol die Miller speelt. Hij vervult daardoor niet altijd dezelfde rol in elke scene. Hierdoor is er meer variatie, wat er voor zorgt dat dezelfde soort situaties en grappen niet te veel worden herhaald. Met dat gezegd te hebben komen sommige opzetten wel vaker voor in de film. Echter, doordat er net voldoende afwisseling is weet de film nooit saai te worden door te vaak dezelfde situatie te herhalen.

Spoilerdeel

Ik zou iedere grap kunnen uitschrijven en uitleggen wat ik er zo grappig aan vind, maar dat ga ik niet doen.

Wel wil ik even terugkomen over de rol die Ben Miller speelt met zijn personage Bough. Ik heb dus gezegd dat hij zowel een malloot als een serieus persoon kan zijn. Dit varieert de scenes, maar toch komen sommige situaties vaker voor in de film. Als voorbeeld: English denkt de juwelenrovers te hebben gevonden op een begraafplaats, maar het is eigenlijk een echte begrafenis. Bough komt dan aanlopen en speelt de serieuze rol. English beseft vervolgens dat hij iets doms heeft gedaan en dat is de grap. Niet veel later is de scene waar English en Bough uit een vliegtuig springen om het hoofdkantoor van Pascal Sauvage te infiltreren. English land echter op het verkeerde gebouw. English is weer dom, en Bough is de serieuze man. Dezelfde situatie komt ook voor als English naar The Tower of London gaat nadat de kroonjuwelen zijn gestolen. De situatie is hetzelfde, Bough is de man die beseft dat English iets fout doet, en English is de malloot. Ze variëren hier gelukkig dus mee door Bough soms ook de malloot te maken. Denk bijvoorbeeld aan dat hij ook door de poepbuis omhoog klimt, hoe hij is nadat hij en English door het gat in de grond zijn gevallen en als hij samen met English de begrafenisauto achtervolgt in een takelauto. Hierdoor blijft de film afwisselend genoeg om leuk te blijven tot het eind.

Ook wil ik even mijn eerste keer ‘Johnny English’ kijken ervaring delen. Ik weet dat nog goed, wat positief is voor de film. Dat betekent dat de film wel indruk op mij heeft gemaakt. Mijn zus had de film voor mij gekocht op DVD. Ik vraag mij soms wel eens af of kinderen van nu nog weten wat een DVD is, maar dat is even niet belangrijk.

Ik heb mij kapot gelachen de eerste keer dat ik de film zag. Maar er is een moment wat ik nog herinner als de dag van gister. Het gaat over het moment dat English valt van de kabel en per ongeluk koning wordt gekroond in plaats van Sauvage. Ik had nog nooit zo hard moeten lachen om een film, en heb denk ik nooit meer zo hard gelachen om een film sinds. Dat moment was de kers op de taart. En dat is het teken van een hele goede comedyfilm. De beste grap is op het eind. Nu ik de film weer een keer heb gekeken na een tussentijd van vele jaren kan ik zeggen dat Johnny English nog altijd leuk is om te zien. Ook dat is een teken van een goede comedyfilm. Kijk hem dus vooral nog eens als je hem al hebt gezien.

Lucy

Simon de Vries

Spoilervrij deel

De film Lucy uit 2014 is een nieuwkomer in mijn lijst van mijn favoriete films. Ik heb de film nu viermaal gekeken en geniet er nog steeds evenveel van als de eerste keer dat ik deze film zag.

Laat mij direct beginnen met een grote reden waarom ik deze film zo fijn vindt. Het is een film van anderhalf uur. Zes minuten daarvan zijn de aftiteling. Een goed verhaal hoeft niet lang te zijn. Toch lijkt het er soms op dat filmmakers vinden dat een film vandaag de dag minimaal twee uur moet duren. Lucy laat zien dat dat niet hoeft. Sterker nog, de korte speeltijd maakt de film extra vermakelijk. Het is kort, krachtig en je bent maar tachtig minuten kwijt na het kijken er van.

Nog een reden waarom deze film zo geweldig is, is het tempo waarop het verhaal zich ontvouwt. Het verhaal begint traag, maar de snelheid neemt met iedere scene toe. Het is als een achtbaanrit die steeds sneller gaat.

Er zijn nog een aantal dingen die de film geweldig maken. Zo is de film mooi geschoten. Als je het geluid uit zou zetten denk ik dat je nog steeds een leuke ervaring zou hebben bij het enkel zien van de beelden.

De fantasie dat er een drugs bestaat die je meer van je brein laat gebruiken is al eerder gebruikt als een idee voor een verhaal. In dit geval denk ik aan de film ‘Limitless’ uit 2011. Echter vind ik het idee bij ‘Lucy’ leuker uitgevoerd. Door zowel ‘Limitless’ of ‘Lucy’ te kijken voel ik mij geïnspireerd om mijzelf beter te ontwikkelen. Om een vreemde taal te leren, meer boeken te lezen, of programmeren weer op te pakken. Het blijft vaak bij geïnspireerd zijn. Tot actie overgaan doe ik niet. Maar ik voel mij meer geïnspireerd nadat ik ‘Lucy’ heb gezien dan ‘Limitless’. ‘Lucy’ prikkelt mij meer met de ideeën die de film heeft bij wat er mogelijk is als je meer van je brein kan gebruiken.

Dan nog een disclaimer: denk niet dat dit in het echt zou werken. We gebruiken ons volledige brein. Ja, je gebruikt maar een klein deel van je brein om actief na te denken, wiskunde sommen op te lossen, of auto te rijden. De rest van je brein is bezig met dingen waar wij niet actief mee bezig zijn. Denk bijvoorbeeld alleen maar aan je brein die licht dat op je netvlies valt moet omzetten tot een beeld dat je kan zien. Hoe je brein deeltjes die je neus opsnuift moet omzetten tot een geur die je ruikt. We gebruiken honderd procent van ons brein. Het grootste deel wordt echter gebruikt voor dingen waar wij geen controle over hebben.

Spoilerdeel

‘Lucy’ speelt ook leuk met beelden die een dubbele betekenis hebben. Je hoeft niet diep na te denken om te begrijpen dat de muis bij de muizenval symboliseert hoe Lucy in de val loopt. Of wie de jachtluipaarden zijn en wie het kwetsbare dier is waarop gejaagd wordt.

De eerste tien minuten van de film is het enige wat lichtelijk saai is om nogmaals te zien. De film komt echt tot leven het moment dat de zak in Lucy’s buik begint te lekken. Dan pakt het verhaal mij vast en laat mij niet meer los tot het eind.

Ik denk dat wat Lucy zo leuk maakt het tempo is waarop het verhaal wordt vertelt. Het is als een adrenalineshot. Ik geniet er iedere keer weer van. Ik kan goed begrijpen dat iemand deze film kijkt en bij zichzelf denkt: dat was leuk, maar niets speciaals. En voor mij is de film ook niets speciaals. Maar het is hoog vermakelijk niets speciaals. Daarmee verdient het toch zijn plek in mijn lijst van favoriete films aller tijden.

The Bourne Identity

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Mijn favoriete spionagefilm aller tijden. ‘The Bourne Identity’ is spannend, actievol, mysterieus en heeft boven op alles simpelweg een heel, maar dan ook heel sterk, verhaal.

Ik ga helemaal niets weggeven over het verhaal. Als je de film nog niet hebt gezien doe je er goed aan zo weinig mogelijk te weten over het plot. Toch zal ik wel wat proberen globaal te schrijven zonder ook maar iets van het verhaal weg te geven.

De actiescènes in de film zijn geweldig. De gevechten bestaan uit snelle bewegingen, maar je hebt nooit het gevoel dat je niet meer begrijpt wat er precies aan de hand is. Een van de dingen die ik zou fijn vindt aan ‘The Bourne Identity’ is dat er weinig shaky cam is. Dat betekent dat de camera stil blijft staan. Shaky cam betekent namelijk dat camera met de hand wordt vastgehouden en heen-en-weer en op-en-neer beweegt. Het is nog altijd erg populair om veel shaky cam te hebben in een film. Begrijp mij niet verkeerd: ik denk dat deze manier van filmen een plaats heeft, maar om een hele film zo te filmen leidt mij te veel af. Ik wil niet op zaken voorruit lopen, maar de twee vervolgfilms op ‘The Bourne Identity’, ‘The Bourne Supremacy’ en ‘The Bourne Ultimatum’ hebben naar mijn mening te veel shaky cam.

Een grote reden waarom ‘The Bourne Identity’ een van mijn favoriete films is, is omdat bijna iedere scene iconisch is. Laat me uitleggen wat ik daarmee bedoel. Fight Club (ik beloof dat Fight Club ook ooit aan bod komt) is een van mijn favoriete films. Echter, ik heb de film al zo vaak gezien dat ik hem nooit meer in zijn geheel kijk. Als ik Fight Club aanzet spoel ik door naar specifieke scenes die ik graag nog een keer zie. Dat zijn de scenes die naar mijn mening echt iconisch zijn. ‘The Bourne Identity’ heeft echter alleen maar iconische scenes. Ondanks dat ik de film al minimaal dertig keer moet hebben gezien kijk ik de film nog altijd met plezier in zijn geheel. Zoals al gezegd: Alle scenes zijn iconisch.

Spoilerdeel

Wat ik enigszins jammer vindt aan de film is dat we al snel meekijken met de CIA in Amerika. Het is ons dus direct duidelijk dat Bourne iets te maken heeft met de CIA. Het verpest de film niet, maar ik denk dat het mysterie van wie Bourne is, en de onthulling als zijn geheugen terugkomt, sterker had kunnen zijn als we niet meekeken met de CIA. Ik bedoel: Bourne heeft een bankkluis vol paspoorten. Niet veel later zien we iemand die ook door paspoorten zoekt naar zijn Franse paspoort om Bourne op te zoeken. Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat Bourne waarschijnlijk hetzelfde beroep uitoefent als de andere man met alle paspoorten.

Toch erger ik mij niet heel erg aan de scenes met de CIA. Ik denk zelfs dat ze noodzakelijk zijn om een verhaal te vertellen die altijd vooruit beweegt en makkelijk is te volgen. Ik heb het boek ‘The Bourne Identity’ gelezen. Daarin volg je enkel Bourne, en niet de CIA. Hierdoor is het mysterie van wie Bourne is veel sterker. Wat echter zwakker is in het boek is dat je geen duidelijk rood draad hebt. Bourne wordt herkent in het boek door mensen, en is het doelwit van moordenaars. Echter, omdat je zo weinig informatie krijgt over wat er nu precies aan de hand is voelt het verhaal erg los. Je mist duidelijk een verhaal dat zichzelf voortduwt naar de volgende scene. Ik zit nu al een half uur te puzzelen aan deze alinea en kan dit punt helaas even niet op een betere manier uitleggen dan dit.

Wel moet ik zeggen dat de film het soms beter doet dan het boek. In het boek gaat Bourne naar Parijs omdat dat de eerste stad is die in hem opkomt. Hij volgt dus zijn onderbuikgevoel. In de film besluit hij naar Parijs te gaan doordat hij ziet dat zijn rijbewijs is geregistreerd in Parijs. Het verhaal bouwt vrij logisch voort op zichzelf. Dat maakt het verhaal in de film sterk. Alles voelt als een logische volgende stap.

Pirates of Silicon Valley

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ik ben van plan om reviews te doen van mijn favoriete films. Misschien is er geen betere film om mee te beginnen dan ‘Pirates of Silicon Valley’. Ondanks dat het niet mijn meest favoriete film is, is het mogelijk wel de film die ik het vaakst heb gekeken, op misschien Fight Club na, maar dat is er een voor een andere dag. Voor nu: ‘Pirates of Silicon Valley’.

Het is knap hoe de film tien jaar aan verhaal tot anderhalf uur kan terugbrengen en nog ruimte overhoudt voor humor en ontwikkeling van personages. Het enige wat de film soms doet is een eigen draai geven aan hoe dingen echt zijn gegaan. Op zich is dat niet erg. Het belangrijkste is dat de film vermakelijk is, en dat is de film zeker. Denk alleen niet dat je een geschiedenisles hebt gevolgd na het zien van deze film. Veel van wat in de film gebeurt is niet accuraat.

Het acteerwerk in ‘Pirates of Silicon Valley’ is sterk. Vooral Noah Wyle als Steve Jobs is heel geloofwaardig. Ook Joey Slotnick als Steve Wozniak is geweldig om te zien. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik naar acteurs aan het kijken was. Verder moet ik ook Anthony Michael Hall loven als Bill Gates. Hall speelt Gates als een jongeman die geobsedeerd is met Microsoft succesvol maken, wat erg geloofwaardig overkomt.

De film zit vol met iconische scenes. Vooral als je iedere scene op zichzelf oordeelt moet toch wel de conclusie zijn dat dit een geweldige film is. Ik kan wel begrijpen als het soms aanvoelt of de film nogal snel van hot naar her gaat, maar ondanks dat blijft het verhaal in de film goed te volgen. Er wordt ook veel gebruik gemaakt van muziek om scenes meer kracht mee te geven. Wat alleen maar goed is.

Zoals al eerder gezegd maakt de film ook gebruik van scenes om personages beter te leren kennen. Vooral Steve Jobs. Aan het eind van de film heb je echt het gevoel beter te begrijpen wat voor soort persoon hij is. Dat is misschien geen aardig persoon, maar wel een geloofwaardig persoon

Je zou denken dat ik meer zou hebben te schrijven over een van mijn favoriet films. Toch is dit alles wat ik er over wil delen. Ga de film vooral kijken als je deze nog niet hebt gezien. Of je nu zelf interesse hebt in computers of niet, de film zal je sowieso vermaken en enigszins een inkijk geven in wie Bill Gates, maar voornamelijk Steve jobs was. Denk alleen niet dat je weet hoe de geschiedenis is verlopen na het zien van ‘Pirates of Silicon Valley’. Zoals al eerder gezegd buigt de film veel van de waarheid. Dat neemt echter niet weg dat de film een genot is om te zien. Je kan hem ook nog eens gratis en voor niets kijken op de Internet Archive. Dus je hebt helemaal geen excuus meer om hem niet te zien.

Mocht je na het zien van de film graag willen weten hoe de ontwikkeling van de personal computer echt ging, kijk dan de documentairereeks ‘Triumph of the Nerds’. De verteller in deze documentaires vertelt verschrikkelijk leuk en met veel humor. ‘Triumph of the Nerds’ is terug te vinden op Youtube.

Spoilerdeel

Het meeste van de film draait toch wel om Steve Jobs. Wyle speelt Jobs perfect. Je hebt het gevoel echt naar Jobs te kijken. Wat nog knapper is, is dat je het ene moment Jobs een naar persoon vindt, denk aan de sollicitant die hij vernedert, en het andere moment met hem kan meevoelen, denk aan als hij zijn dochter opzoekt en van haar een bloem krijgt. Dat maakt een personage diep en geloofwaardig. Ik heb niet al het werk van Wyle gezien, en ik ben een fan van Wyle, maar ik durf toch te zeggen dat ik denk dat deze rol een van zijn beste is.

Ook Bill Gates ken je iets beter na het zien van deze film. Ik denk dat hoe Gates wordt gespeeld het best omschreven kan worden door een scene in de film. Ik heb het over de scene waar Gates het vliegtuig mist en vervolgens ongeveer het volgende spreekt: ‘met mijn wilskracht kan ik dat vliegtuig laten terugkeren’. Gates wordt gespeeld als iemand die overtuigt is dat hij succesvol kan zijn enkel omdat hij de wilskracht heeft. Dat de hele wereld is te buigen zoals hij dat wilt. Verder zitten er ook een paar scenes in waarin hij boos is op zijn collages, wat schijnbaar vrij accuraat is met hoe Gates in het echt was.

Een klein vraagje. Als Bill op de bank van het motel in slaap probeert te komen draagt hij zijn bril nog steeds op zijn hoofd. Wie gaat in godsnaam slapen met zijn bril op zijn hoofd? Een vreemde keuze. Neemt niets weg van de film, maar vond grappig om te zien.

Goed. Ga de film vooral zelf een keer kijken, of voor de dertigste keer zoals ik.

Angry Video Game Nerd: The Movie

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Even een korte review deze week. Het is misschien tien jaar na dato, maar ik heb eindelijk ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ gezien. Was de film zo slecht als iedereen zegt dat het is? Voor het meeste wel ja.

Ik zal beginnen door te zeggen dat ik in mijn tienerjaren een grote James Rolfe fan was. Ik ben begonnen met schrijven van fictie dankzij hem. Wat indirect er toe heeft geleid dat ik ook filmremviews begon te schrijven voor deze site. De passie die Rolfe heeft voor het vertellen van verhalen door middel van film was genoeg om mij ook te inspireren verhalen te vertellen. Vooral zijn documentaire ‘CineMassacre 200’, wat een docu is over hoe hij films maakte en maakt, heeft veel indruk op mij gemaakt. Om het simpel te zeggen: dankzij ‘CineMassacre 200’ heeft de verhalenteek mij gebeten, en deze heeft mij nooit meer losgelaten.

Het liefst zou ik zeggen dat ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ geweldig is, een film die je als ‘AVGN’-fan gezien moet hebben, maar helaas kan ik dat niet. De film stelt teleur op alle vlakken. De actie is slecht, de grappen zijn slecht en het acteerwerk is slecht. Er zitten veel grappen in die je enkel begrijpt als je zo een beetje alles hebt gekeken wat Rolf ooit online heeft gedeeld. Maar ook deze grappen brengen geen glimlach op mijn gezicht. Het enige wat ik deed was op de klok kijken om te zien hoe lang de film nog duurde. Goed, de film heeft mij in vlagen vermaakt, maar er zaten ook momenten bij dat ik de secondewijzer hoorde tikken.

De actiescènes in de film zijn slecht. Ik kan er niets anders van maken. Ik bedoel daarmee niet dat de special effects slecht zijn. Rolf maakt graag gebruikt van praktische effecten, en vind het zelfs leuk dat je kan zien dat iets nep is, zodat je kan zien wat voor moeite in een effect is gestoken. Ik heb niets tegen praktische effecten. Sterker nog: ik denk dat de special effects een van de weinige leuke dingen is aan de film. Het is vermakelijk om te zien omdat ze praktisch zijn gedaan. Het probleem dat ik heb met de actie is dat het simpelweg slecht is geschoten. Je kan nauwelijks zien wat er aan de hand is. Ook zijn de acteurs duidelijk niet in staat om geloofwaardig over te komen in deze actiescènes.

Er zijn twee positieve dingen die ik kan zeggen over de film. Ten eerste kan ik kan zeggen ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ voor een groot gedeelte wel aanvoelt als een film. Het voelt niet aan of een amateur, zonder kennis over films, de film heeft gemaakt. Het is echter een teleurstellende film. Niets werkt. Alleen op het eind voelde ik even wat nostalgie. Rolf die een review doet van ‘E.T.’ voelde als een mooie afsluiting van een deel van mijn jeugd. Dat brengt mij direct bij mijn tweede goede punt over deze film. Het is duidelijk dat Rolf al zijn passie in deze film heeft gestopt. Hij heeft zijn uiterste best gedaan om de film zo goed mogelijk te maken. Helaas was zijn best niet goed genoeg. De film is een teleurstelling. Iets wat je eenmaal ziet en daarna nooit meer aan denkt.

Ik heb echt niets te zeggen qua spoilers. De film heeft ook niets boeiend om geheim te houden. ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ hoeft niet gezien te worden, en als je hem toch ziet zal je er niets interessants uit krijgen. Het is jammer om te zeggen, maar Rolf heeft duidelijk de plank misgeslagen. Dat is zonde, want de man zit vol interessante, creatieve verhalen. Echter, met de teleurstellende impact die deze film heeft gemaakt is de kans groot dat we nooit meer een ander verhaal zullen zien.

Chicken Run

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Na het zien van ‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ kon ik het niet laten ook de eerste ‘Chicken Run’ weer eens te kijken. Uiteraard ook met het doel om er een review over te schrijven.

Laat me beginnen door te zeggen dat de animatie in deze film prachtig is. Het zal vast veel meer werk kosten dan computeranimatie, dat er daarom minder klei-animatiefilms zijn, maar goede klei-animatie is altijd een feest voor de ogen.

Het verhaal zelf is simpel. Kippen zitten vast op een boerderij en willen ontsnappen. Daar is je verhaal. Gooi er leuke personages, veel humor en soms een serieuze scene hier en daar in en je hebt een heel vermakelijke film die ‘Chicken Run’ heet.

Uiteraard zitten er ook een paar knipogen in naar andere ontsnappingsfilms. Sowieso naar ‘Stalag 17’ en ‘The Great Escape’. Hoofdpersoon (of moet ik zeggen hoofdkip) woont in nummer zeventien en gooit een tennisbal terwijl ze in isolatie zit, maar genoeg flexen van mijn magere filmkennis.

De personages maken een groot deel uit van het vermaak van de film. Ik weet niet allemaal hun namen, maar Rocky, Ginger, de slimme met de bril, degene die breit en de oorlogsveteraan zijn allemaal memorabel en hebben alle hun moment waar ze grappig zijn. Niet alleen dat, je geeft echt om ze. Je wilt dat ze op het eind ontsnappen.

De grappen in de film werken goed. Ik heb meerdere keren hardop moeten lachen. De oorlogsveteraan haan was niet zo grappig als in ‘Dawn of the Nugget’, maar ik heb nog steeds erg van hem genoten. Ook de man van de slechterik wist mij een paar keer aan het lachen te maken.

Het einde van de film is geweldig. Het gaf mij letterlijk kippenvel, waterige ogen en kriebels in mijn buik. Ik weet niet welk woord ik aan dit gevoel kan geven. Het is dat gevoel dat je krijgt als op het eind van de film een personage net op tijd terugkeert om de held te redden, en dan ook nog een mooie one-liner uitspuugt. Maar dan voor tien minuten lang. En de film is kort, nog geen anderhalf uur, wat enkel goed is. De film vertelt een prachtig verhaal van tachtig minuten, met veel humor, een traan en spanning. Ik kan ‘Chicken Run alleen maar aanraden.

Spoilerdeel

Er zitten geweldige shots in de film die ik in ‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ niet echt zag. Bijvoorbeeld het beeld van de twee kippen die door de verrekijker kijken, het shot van bovenaf als ze er achter komen dat Rocky niet kan vliegen en het begint te regen en als de camera wordt bedolven onder voedsel als de boer voer neergooit. Om het simpel te zeggen: de film is mooi geschoten.

Ik heb niet heel veel verder te zeggen over de film. Als je ‘Chicken Run’ nog nooit hebt gezien kan ik je hem alleen maar aanraden. Ik denk dat de film op dit punt wel een klassieker is te noemen. Ga hem vooral een keer kijken, of kijk hem weer een keer opnieuw. Je zal niet teleurgesteld zijn.

Chicken Run: Dawn of the Nugget

Simon de Vries

Spoilervrij deel

drieëntwintig jaar later en er is eindelijk een vervolg op de humoristische animatiefilm ‘Chicken Run’. Had ‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ echt drieëntwintig jaar nodig om de film het beste te maken dat het kan zijn. Natuurlijk niet. Maar dat betekent niet dat de film het niet waard is om te kijken.

‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ houdt het simpel. Het bijt niet meer hooi af dan het kan kauwen. Het concentreert zich op wat het moet doen, en dat doet de film goed. Wat belangrijk is, is de humor, de leuke personages en het verhaal. ‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ doet het op alle drie deze punten goed.

Laat mij beginnen met de humor en de leuke personages. Waarom beide tegelijk? Omdat de humor in de film voortkomt uit de personages. Ieder personage heeft zijn eigen persoonlijkheid, en daarmee bedoel ik dat ieder personage zijn eigen karaktereigenschappen heeft. Diep gaat het echter niet. Ieder personage is in twee zinnen te omschrijven – uiteraard is de kip met de bril de slimme van de groep. De personages hoeven echter ook niet diepgaand te zijn. Je moet gewoon weten wie wie is, en de humor volgt uit de persoonlijkheid en acties van de kippen. Vooral David Bradley, die we onder andere kennen als conciërge Argus Filch uit ‘Harry Potter’, is geweldig grappig als de oude haan en oorlogsveteraan Fowler.

Over de stemmen gesproken. Wie even snel op IMDB kijkt ziet dat praktisch niemand van de originele ‘Chicken Run’ is teruggekomen om zijn of haar stem te lenen voor het vervolg. Mij heeft dat totaal niet geërgerd. Ik heb de oude ‘Chicken Run’ al heel lang niet gezien, dus ik kan geen vergelijking doen qua stemacteurs, maar ik vind de stemmen in ‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ perfect passen bij de personages.

Het verhaal zelf is heerlijk simpel. De film is slechts anderhalf uur lang, dus er is ook geen tijd voor een langdradig, traag brandend verhaal. Heel snel wordt opgezet wat het probleem is, en daarna onthult de rest van het verhaal zich vrij natuurlijk. Bijna iedere scene duwt het verhaal vooruit, en als een scene dat niet doet is het omdat het een grap vertelt. De snelheid waarop het verhaal loopt laat je nooit vervelen en is erg vriendelijk naar iedereen die een korte concentratieboog heeft.

Spoilerdeel

‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ is een heerlijke film om ergens deze feestdagen te kijken. Ik raad wel aan eerst de eerste ‘Chicken Run’ te kijken als je dat nog niet hebt gedaan. Mocht je deze wel hebben gezien, maar niet goed meer weten hoe de eerste film gaat: ‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ vat heel goed de eerste film samen. Het laat je net genoeg terugzien van de eerste film om geen enkele referentie te missen.

Het verhaal is totaal anders dan de eerste film. Ja, er worden nog steeds kippen gered van de dood, en de schurk is hetzelfde maar de omgeving waarin het zich afspeelt is zo anders dat de film echt een uniek eigen verhaal vertelt. Misschien is het in dat opzicht goed dat er drieëntwintig jaar tussen ‘Chicken Run’ en ‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’ zit. Uiteraard, sinds ik ‘Chicken Run’ al heel lang niet heb gezien kan ik niet zeggen of grappen worden herhaald in deel twee, maar ik heb ieder geval goed genoten van ‘Chicken Run: Dawn of the Nugget’. Ga hem lekker kijken tijdens de feestdagen, vooral aan te raden als je kinderen hebt, en geniet van deze leuke animatiefilm.

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat ik maar direct beginnen door te zeggen dat ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2’ een mooi eind is van het ‘Harry Potter’-avontuur.

Het begin van de film is uitstekend. Binnen vijf minuten wordt alles vertelt dat de kijker moet weten en dan boem… het avontuur gaat verder en eindigt pas bij de laatste scene van de film.

Hier en daar zitten ook nog een paar leuke grappen verstopt. De humor in deze film werkt veel beter dan in ‘Part 1’. Ze proberen niet heel krampachtig Ron grappig te maken. De humor komt voornamelijk voort uit een goedgeplaatste zin hier en daar.

De film deinst niet terug om te spelen met onze emoties. ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2’ voelt echt aan als een oorlog. En net als een echte oorlog zijn er slachtoffers die niet verdienen slachtoffer te zijn, maar dat toch zijn. De film behandelt zijn kijkers als volwassenen.

‘The Deathly Hallows: Part 2’ speelt ook met onze emoties door ons te laten denken aan oudere ‘Harry Potter’-films. Zo speelt er soms oude ‘Harry Potter’-muziek en worden scenes uit oude films nagedaan. Zo is er bijvoorbeeld een scene waar de camera door glas van een raam gaat. De camera die door glas gaat komt veel terug in ‘The Prisoner of Azkaban’

Toch zijn er een paar gemiste kansen. Zo had ik bijvoorbeeld het spook Nearly Headless Nick graag teruggezien. In ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2’ zit wel een ander spook. Ik heb alleen een klein commentaar daarop. Het spook in deze film ziet er uit of deze in een computer is gemaakt. Ik vind het effect van Nearly Headless Nick uit ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ beter dan het effect van het spook in deze film.

Al met al is ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1’ en ‘Part 2’ het beste wat de ‘Harry Potter’-films te bieden heeft. Een sterk eind van een sterke filmreeks.

Spoilerdeel

Hermione die vermomd als Bellatrix niet op hakken kan lopen in Gringotts Wizarding Bank is een leuk detail. Ik heb echter nog meer te melden over Gringotts. Is het hele stuk waar ze op een karretje rijden gebaseerd op ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ voor de Playstation 1? Het voelt erg aan of ik een level kijk uit een computerspel. Of zal dit een soort van geheime reclame zijn om naar Harry Potter land in Universal Studios te komen? Ik heb beelden opgezocht van de ‘Escape from Gringotts’ attractie en het ziet er leuk uit. Misschien moet ik daar een keer heen gaan.

Dan over de scherf die Harry heeft waarmee hij kan communiceren met de broer van Dumbledore. Er wordt nooit uitgelegd hoe Harry aan deze scherf komt. Tenzij het in ‘The Half-Blood Prince’ wordt uitgelegd en dat ik het vergeten ben, is het teleurstellend. Het is een plotpunt dat nooit wordt opgelost. En het had zo makkelijk opgelost kunnen worden. Laat Harry in een zin zeggen dat hij de scherf had gevonden in Dumbledore zijn kantoor nadat Dumbledore was overleden. Hoe moeilijk kan dat zijn. Met dat gezegd te hebben: Dumbledore zijn broer lijkt inderdaad op hem. Daar geef ik de film pluspunten voor.

Dan heb ik nog een andere vraag. Waarom sturen ouders hun kind naar een school waar volgers van Voldemort regeren en waar studenten verboden spreuken moeten oefenen op elkaar? Is dit niet het beste moment je kind thuis te scholen in plaats van naar Hogwarts te sturen. Of is er leerplicht net als bij ons?

Nu we het toch over Hogwarts hebben. Hoe groot is de school? Tijdens de scene waar Snape de scholieren toespreekt dat ze moeten helpen Harry Potter te vinden lijkt het of er net genoeg leerlingen zijn voor 6 klassen, mogelijk 12 als je zuinig aan doet met de grote van een klas. Als je bedenkt dat er zeven jaren zijn betekent dat dat er per jaar maar hooguit twee klassen zijn. Dat is niet heel veel, maar dan opnieuw, de Gryffondor slaapkamers lijken altijd heel klein in de films.

‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2’ is naast een goede actiefilm ook een beetje een horrorfilm. De scene vlak nadat Snape is ontsnapt en meiden beginnen te gillen met hun handen tegen hun oren is geweldig spannend. Ook de dood van Snape komt zo uit een horrorfilm. Dat je enkel Snape tegen het raam hoort bonzen terwijl de slang hem aanvalt laat je de pijn voelen.

De Deluminator die Ron krijgt voegt weinig toe aan het verhaal. Het helpt hem Harry en Hermoine weer terug te vinden nadat hij verdwijnt. Het voelt als een plotpunt dat in het verhaal is gestopt zodat er wat frictie kon ontstaan tussen het drietal om niet lang daarna weer te worden opgelost. Als een goedkope oplossing om wat drama te creëren. Ik bedoel, In ’the Philosopher’s Stone’ zien we Dumbledore licht wegnemen van straatlantarens. Wat doet hij met dit licht? Die vraag wordt nooit beantwoord.

Nu komt er nog een grote ergernis. Ik heb het over Ron die slangenpraat kan praten. Ron opent de deur van de geheime kamer door slangenpraat te spreken. Als excuus zegt hij tegen Hermoine dat Harry praat in zijn slaap en hij daardoor slangenpraat kan. Dat brengt echter veel problemen met zich mee. Ten eerste: Ron kan geen slangenpraat uit zichzelf. Hij weet niet welk woord wat betekent. Laten we er even vanuit gaan dat Harry inderdaad slangenpraat spreekt in zijn slaap. Hoe moet Ron weten welk woord ‘open’ betekent? Hoe moet Ron weten welke woorden hij in slangenpraat moet spreken om de deur te openen? Dan nog wat anders. In ‘The Chamber of Secrets’ moet Harry ook slangenpraat spreken om de kamer te openen in de meisjes-wc. Ron moet dus al een keer slangenpraat hebben gesproken waar Hermoine bij was. Toch vertelt hij haar pas de tweede keer dat hij slangenpraat moet spreken waarom hij slangenpraat kan spreken. Goed, dit laatste punt kan ik de film vergeven, maar dat Ron toevallig weet welk woord door Harry in zijn slaap gesproken ‘open’ betekent in slangenpraat haalt mij wel uit de film. Dit is het enige moment dat de film mij even verliest.

Nog een snel een paar punten.

1. De dood van Ron’s vriendin uit ‘The Half-Blood Prince’ vond ik verschrikkelijk om te zien. Je gunt haar dat niet. Dit, samen met de dood van Remus Lupin en zijn vrouw, deed mij pijn.

2. De twist dat Snape toch goed is, is goed gedaan. Het komt onverwachtst en maakt veel duidelijk.

3. Neville Longbottom die een toespraak houdt nadat Harry dood is, is een beetje cliché, maar het is de film vergeven. Een cliché hoeft niet slecht te zijn.

4. Voldemort laat zien dat ouderwetse spierkracht nog altijd een plaats heeft in een wereld vol magie. In het laatste gevecht met Harry trapt Voldemort hem vol in zijn mag terwijl Harry op de grond ligt.

Dan wil ik nog wat schrijven over de ‘Harry Potter’-films in hun geheel. Ondanks dat ik denk dat J.K. Rowling ons anders wil doen geloven is het duidelijk dat het hele Harry Potter verhaal, en ieder klein detail, niet vanaf het begin al was uitgedacht voor ze begon met het schrijven van boek één.

De ‘Harry Potter’-wereld zit vol met dingen die verwarrend zijn. Waarom is een onzichtbaarheid mantel zo zeldzaam terwijl In ‘Harry Potter and the Chamber of Secrets’ de vliegende auto onzichtbaar kan worden. Dan is die magie toch niet zo zeldzaam, of wel? Waarom kan Harry in begin van film drie magie beoefenen buiten school zonder consequenties, terwijl hij in film vijf een rechtszaak moet bijwonen omdat hij een Patronus spreuk heeft gesproken buiten school. Toch maken al deze verwarrende plotpunten niet uit. Het verhaal is zo leuk, creatief en spannend dat we over deze verwarrende punten heen kijken. Zolang de film goed is maakt het niet uit of het verhaal wel of niet logisch is.

Dan nog even wat over de liefddesverhoudingen en de hints die door de films heen zitten. In ‘Harry Potter and the Goblet of Fire’. Ik vind het leuk dat Hermoine boos tegen Ron spreekt dat hij haar de volgende keer serieus moet uitvragen naar het bal. Ook Hermoine die in ‘Prisoners Of Azkaban’ Ron zijn hand vastpakt als Harry naar de hippogriff loopt. Zo wordt er toch al gehint naar hun toekomstige relatie.

Ook naar Harry en Ginny relatie wordt subtiel gehint. Als in ‘The Order of the Phoenix’ Iedereen de Room of Requirement verlaat loopt Harry naar Cho Chang. Als je knippert mis je het, maar Ginny geeft even een blik naar Harry die mij toch doet denken dat ze een soort van jaloers is, of baalt dat Harry in iemand anders geïnteresseerd is dan zij.

Op het allerlaatst nog even over een vraag waar ik graag het antwoord op wil weten, maar die nooit beantwoord wordt. We ontdekken nooit wie de onzichtbaarheidsmantel aan Harry cadeau heeft gedaan in ‘The Philosopher’s Stone’. Het zou zo bevredigend zijn geweest om daar achter te komen. Een geheim die zeven films onbeantwoord blijft en dan toch nog een antwoord krijgt. Je zou denken dat de filmmakers op die kans zouden springen, maar helaas lijkt dit plotpunt te zijn vergeten.