Maand: maart 2024

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat mij beginnen bij de opening van ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1’. Deze opening is sterk. Het weet het gevoel over te brengen dat we niet meer naar kinderen aan het kijken zijn. Je beseft je net als de personages in de film dat ze nu op zichzelf aangewezen zijn. Dat niemand ze meer zal redden uit een moeilijke situatie. Ze moeten nu zichzelf redden. Bijvoorbeeld in the ‘Order of the Phoenix’ is het Dumbeldore die op het eind het gevecht aangaat met Voldemort. In ‘Half-Blood Prince’ is Harry veilig omdat Voldemort persoonlijk Harry wilt vermoorden. In ’the Deathly Hallows – Part 1′ heb je niet meer het gevoel dat Harry, Ron en Hermione veilig zijn.

Het avontuur dat Harry, Ron en Hermione beleven in deze film is spannend en mysterieus. Het is denk ik qua avontuur de beste ‘Harry Potter’-film tot nu toe. In dat opzicht is dit misschien wel in zijn geheel de beste ‘Harry Potter’-film, nogmaals, tot nu toe. Echter, de humor in de film werkt niet altijd. Het stuk in het ministerie en een grap op het eind van de film zijn goed. De rest van de grappen vallen plat. Ze proberen vooral Ron heel grappig te maken op sommige momenten, maar het werkt niet. Toch is dat niet erg. De film is zo vermakelijk dat je de slechte humor makkelijk kan vergeven.

Ik wil zo min mogelijk over deze film weggeven, mocht je hem nog niet hebben gezien. Ga hem vooral kijken. Je zal niet teleurgesteld zijn. Ik durf te zeggen dat dit de beste ‘Harry Potter-film is tot nu toe. Zelfs beter dan ‘Prisoner of Azkaban’. Daarmee bedoel ik dat als ik slechts één ‘Harry Potter’-film zou moeten kijken ik waarschijnlijk voor ‘Deathly Hallows: Part 1’ ga.

Spoilerdeel

Ondanks dat ik het begin van de film sterk vindt, heb ik wel wat commentaar. Aan het begin van de film moeten ze Harry verplaatsen naar een veilige plek. Ze kiezen daarvoor het huis van de familie Weasley. Ik heb daar wel een paar vragen over. Was hun huis niet al een keer het doelwit van een aanval in ‘The Half-Blood Prince’? Sneep zegt aan het begin van de film dat als Harry is vervoerd ze waarschijnlijk niet meer bij hem kunnen komen. Echter lukt hun dat niet alleen wel, het gaat ook nog eens heel makkelijk. Ik vind dit deel van het verhaal een beetje als een zeef. Het lekt aan alle kanten. Het enige goede aan dit stuk in het verhaal is dat Harry, Ron en Hermione verdwijnen en daarmee beginnen aan hun missie om alle horcruxes te vinden en te vernietigen.

Dan heb ik wat te melden over ‘MadEye’ Moody, mijn favoriete personage in ‘The Goblet of Fire’. ‘MadEye’ Moody kennen we nog totaal niet. In de ‘Goblet of Fire’ speelde hij iemand die zich voordeed als ‘MadEye’ Moody. We kennen hem dus nog niet, en hij gaat dood na één scene te hebben gehad in deze film. Nogal zonde. Zoals hij in het begin van ‘The Goblet of Fire’ wordt omschreven klinkt hij als een interessant personage, maar daar zullen we dus nooit achter komen. Ook heb ik totaal geen emoties voor de dood van een personage dat ik niet ken. Zijn toevoeging aan de film is dus zwak.

Dan heb ik nog een aantal dingen te melden die weinig samenhang met elkaar hebben. Daarom excuses dat ik een beetje van de hak op de tak ga.

Harry heeft een scherf van een spiegel. Het is nog geheim hoe hij daar precies aan komt. Het enige wat de film weggeeft is dat hij met iemand in contact staat via deze spiegel. Dit is een goed mysterie. Wat is de spiegel precies? Met wie staat Harry via de spiegel in contact? Hoe komt Harry aan de spiegel? Ik verwacht op deze vragen bevredigende antwoorden in de volgende film.

Het is vreemd om Harry, Ron en Hermione in de straten van London te zien lopen. In het zesde deel zagen we ook al een deel van London met de brug die instortte. Toch voelen ‘Harry Potter’-films aan of ze afspelen in een ander universum. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar het voelt vreemd als ze door de straten van London lopen. Het doet niets af aan de film, ik heb er geen probleem mee, gewoon iets wat ik wil delen.

Dan over de ketting die Dolores Umbridge draagt. Ik zou ‘The Order of the Phoenix’ nogmaals moeten kijken om te zien of ketting daar in voorkomt. Dat zou wel vet zijn, maar schat de kans klein. De ketting is een beetje als de ring in ‘The Lord of the Rings’. De drager wordt er negatief door beïnvloed. Het heeft effect op je persoonlijkheid. Het is trouwens niet erg dat ‘Harry Potter’ leent van ‘The Lord of the Rings’. Gewoon iets wat mij opvalt.

Ook ditmaal moet ik het acteerwerk loven. Ook de drie volwassenen die moeten doen of ze Harry, Ron en Hermione zijn, zijn erg overtuigend. Je gelooft echt naar Harry, Ron en Hermione te kijken die zich voordoen als andere personen.

Het stuk waarbij ze teruggaan naar het geboortehuis van Harry is erg memorabel. Het is namelijk heel mysterieus. Het enige is dat het vrij nutteloos is voor de ontwikkeling van het verhaal. Alleen Hermione die het boek vindt over Dumbeldore is noodzakelijk voor de rest van de film. Dan nog even over de slang. De slang mag schijnbaar wel Harry vermoorden, maar andere volgers van Voldemort niet? Verwarrend. Of zou de slang Harry enkel verwonden, en dan wachten tot Voldemort zou komen om het af te maken? Allemaal vragen die onbeantwoord blijven. Opnieuw, ook ditmaal is het niet erg dat het verhaal een beetje wankel is. De film is zo vermakelijk dat het vergeven wordt als het verhaal soms niet altijd helemaal logisch loopt.

Ik ga eerlijk zijn. Dobby’s dood op het eind van de film doet weinig met mij. Ik heb niet gehuild, nog verdriet gevoeld. Dat komt deels ook omdat Dobby heel weinig voorkomt in de films. We kennen hem van ‘The Chamber of Secrets’, maar daar blijft het bij. Dat hij terugkomt in deze film is leuk gedaan, maar ik voel weinig voor de kleine huiself als hij in Harry’s armen zijn laatste adem uitblaast. Ik kan mij herinneren dat Dobby in de boeken wel vaker terugkwam. Als we meer van Dobby hadden gezien in de films was zijn dood misschien sterker, maar voor nu helaas doet het mij weinig. Dat Harry Dobby wilt begraven zonder magie laat wel zien hoeveel Harry om Dobby geeft.

Dobby heeft wel als enige een grap die mij hardop aan het lachen maakte. Als hij spreekt dat hij er niet op uit was om Bellatrix te doden, slechts zwaar te verwonden, is een goede grap. Dat ga ik niet ontkennen.

Mijn conclusie. ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1’ is een goede film. Het weet spannend te zijn als het spannend moet zijn, mysterieus te zijn waar mysterie nodig is, en het heeft een of twee grappen die mij aan het lachen hebben gemaakt. ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1’ is een sterk begin van het einde en de beste ‘Harry Potter’-film tot nu toe.

Harry Potter and the Half-Blood Prince

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Wat heb ik genoten van deze film. ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’ is op ‘The Prisoner of Azkaban’ na mijn favoriete ‘Harry Potter’-film tot nu toe. Dat heeft twee redenen: de humor, en de simpele verhaallijn.

Het eerste uur van de film gaat enkel over wie wie leuk vindt. Ik zou bijna willen zeggen als een slechte soap, maar het acteerwerk is stukken beter dan die uit een slechte soap. Het is geweldig om deze verhoudingen te zien. Iedereen vindt iedereen leuk, en mensen zijn jaloers op elkaar. Ik moest heel vaak en hard lachen het eerste uur van de film.

Dan het plot. Ik denk dat het plot van de film in drie zinnen is samen te vatten. Wat de film goed doet is mysterie opbouwen. Je weet dat er iets aan de hand is, maar wat precies is niet duidelijk. De film blijft je er constant aan herinneren dat er nog een onopgelost mysterie is door continue één personage keer op keer in scenes te hebben zitten. Soms zelfs op de achtergrond of ergens in een hoek. Dit personage heeft dan niets te maken met de scene die je ziet, maar het blijft je er aan herinneren dat, ‘o ja, er is iets aan de hand met dit personage’. Verder kan ik nog zeggen dat nieuwkomer Professor Horace Slughorn, gespeeld door Jim Broadbent, een vermakelijke toevoeging is aan de film.

Misschien dat ik zoveel heb genoten van de film omdat zoveel van wat de personages moeten doen het eerste anderhalf uur van de film zo weinig zware consequenties heeft als ze falen. Ook voert humor het eerste anderhalf uur de boventoon. Hierdoor hoef je je geen zorgen te maken om de personages, enkel kijken en lachen, waardoor de film erg plezierig wordt om naar te kijken.

Als aan het eind van de film wel gevaren komen is de omslag naar een serieuze film goed gedaan. Het helpt ook mee dat er al een paar serieuze scenes zijn voor het eind van de film. Hierdoor voelt de overgang soepeler. Als je niet zou weten hoe ‘The Half-Blood Prince’ zou eindigen is het einde heel sterk. Het enige wat ik iets minder interessant vindt is de onthulling van The Half-Blood Prince zelf. Deze onthulling heeft weinig effect op het verhaal. Tenzij het nog terugkomt in de laatste twee films is deze onthulling nutteloos. De onthulling geeft je geen, ‘O mijn god, nu is alles duidelijk’, moment. Het is simpelweg een, ‘oké, dat kan’, moment. Het verhaal doet er verder niets interessants mee.

Toch kan ik ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’ alleen maar aanraden. Van alle eerste zes ‘Harry Potter’-films is deze verreweg de grappigste. Ook is het een film die ik zou opzetten als ik even niet zin heb in een film waarbij ik goed moet opletten of een waarbij moeilijke obstakels moeten worden overwonnen. Het is een film waarbij je je gedachte even op nul zet en lekker geniet van puur escapisme.

Spoilerdeel

Laat me proberen mijn stelling waar te maken dat het plot van de film in drie zinnen is samen te vatten.

1. Draco Malfoy moet Dumbeldore vermoorden.

2. Snape moet Draco helpen en beschermen.

3. Dumbledore komt er achter dat Voldemort horcruxes heeft en gaat samen met Harry opzoek naar een om te vernietigen.

Zoals al gezegd is het eerste anderhalf uur van de film erg vermakelijke escapisme. Het hele stuk dat Harry een herinnering van Professor Horace Slughorn moet zien te bemachtigen behoort ook tot dat escapisme. Dit stuk van het terughalen van de herinnering is perfect om uit te leggen wat ik bedoel met dat er geen moeilijke obstakels moeten worden overwonnen. Zodra Harry het vloeibare geluk neemt gaat alles van een leien dakje. Hij hoeft praktisch geen moeite te doen om de herinnering van Slughorn te krijgen. Dat zorgt ervoor dat je nooit op het puntje van je stoel zit en stress voelt door te zien waar je personage doorheen moeten gaan. Soms is dat de soort film waar ik zin in heb. Een film die mij niet uitdaagt of stress laat voelen.

Toch laat het eind van de film je wel op de punt van je stoel zitten. Dat helpt alleen maar mee aan hoe goed de film is. Het begin van de film is rustig, ontspannend en grappig en het eind is spannend en serieus. Het spannende begint als Harry en Dumbeldore naar een grot gaan om een van de horcruxes van Voldemort te zoeken.

De dood van Dumbledore op het eind van de film is geweldig sterk. De hele film lang wordt je er aan herinnert dat Draco Malfoy iets moet doen, maar wat weet je niet. Ook is hij de hele tijd bezig met een kast in The Room of Requirement. Op het eind van de film valt alles netjes op zijn plaats. Het idee is simpel. De kast wordt gebruikt om volgers van Voldemort de school binnen te krijgen om vervolgens Dumbledore te vermoorden. Een heerlijk simplistisch verhaallijn, maar goed uitgevoerd.

Dan nog de onthulling dat Snape The Half-Blood Prince is. Deze onthulling heeft praktisch geen effect op het verhaal. Opnieuw, tenzij het nog terugkomt in de laatste twee films is deze onthulling volledig meningsloos. En ja, ik heb de laatste twee films zo lang geleden gezien dat ik niet meer weet wat er allemaal in gebeurd. Ook heb ik het laatste boek nooit gelezen.

Mijn conclusie ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’ is een enorm grappige, vermakelijke film die op het eind ook spanning weet te leveren. Zoals al eerder gezegd, het is op ‘The Prisoner of Azkaban’ na mijn favoriete ‘Harry Potter’-film.

Harry Potter and the Order of the Phoenix

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Harry Potter and the Order of the Phoenix’ heeft twee verhaallijnen die parallel aan elkaar lopen. Net als ‘The Goblet of Fire’ is er dus erg veel plot. Toch vind ik dat ook deze film een goed balans weet te vinden tussen plot, humor en ontwikkeling van personages.

De eerste verhaallijn is de terugkeer van Voldemort. Voldemort is terug, maar er zijn maar weinig mensen die het echt geloven. De tweede verhaallijn heeft te maken met Dolores Umbridge. Daar kan ik echter niet over schrijven zonder een deel van de film weg te geven. Daarover dus meer in het ‘spoilerdeel’. Alles wat ik kan zeggen is dat beidde verhaallijnen een goede pas hebben. Daarmee bedoel ik dat het tempo waarop de verhaallijnen ontvouwen perfect is. De twee verhaallijnen raken elkaar soms, en ook dat is goed gedaan. Wat ik echter niet goed vind is dat een van de twee verhaallijnen draait om een mcguffin. Voor wie niet weet wat een mcguffin is: het is een object dat nodig is om het verhaal voort te duwen, maar uit zichzelf zinloos is. Voor een duidelijke uitleg hierover stuur ik je nogmaals door naar het ‘Spoilerdeel’.

Verder kan ik enkel nog delen dat het acteerwerk weer heel sterk is. Iedereen is duidelijk erg comfortabele met het personage dat hij of zij speelt. Wat ik ook leuk vind aan deze film vindt is dat behalve Ron, Harry en Hermione andere personages ook wat schermtijd krijgen, en bij het verhaal worden getrokken. Als deze andere personages oninteressant of vervelend zouden zijn zou het afbreuk doen aan de film, maar deze andere personages zijn een goede toevoeging aan de vriendengroep.

‘Harry Potter and the Order of the Phoenix’ is zeker geen slechte film, maar voor mij persoonlijk zit er een ‘maar’ aan. Het einde van de film komt voort uit een plotelement dat ik totale onzin vindt. Nogmaals, ik kan er hier niets over schrijven, maar in het ‘spoilerdeel’ ga ik er diep op in. Ondanks dat is ook ’the Order of the Phoenix’ geen slechte film, maar het is wel mijn minst favoriete film tot nu toe. Toch hoeft dat niet te betekenend dat jij er hetzelfde over denkt. Sommige mensen vinden ’the Order of the Phoenix’ de beste film in de ‘Harry Potter’-filmreeks. Dus kijk hem vooral zelf zodat je zelf kan bepalen of ’the Order of the Phoenix’ voor jouw werkt of niet.

Spoilerdeel

Een ding waar ik wel een beetje moe van wordt, zijn personages die Harry vertellen hoeveel hij lijkt op zijn ouders. Het voelt als een goedkope manier om emotioneel te zijn. Toch is er een mooie twist in deze film. We zien namelijk dat Harry zijn vader helemaal niet zo’n geweldige man was. Hij was zelfs best wel gemeen tegen Severus Snape toen ze nog jong waren. Dat is een goede twist. Het gooit het verhaal een beetje op zijn kop, wat ik alleen maar kan toejuichen. Harry is deze jongen die altijd de goede keuze maakt. Dat zijn vader eigenlijk niet het beste was toen hij jong was maakt het verhaal interessant. Jammer genoeg doen ze echter niet veel met deze ontwikkeling. Maar dan aan de andere kant, als ze heel veel aandacht aan dit zouden besteden zou ik het waarschijnlijk vervelend hebben gevonden, dus misschien is het beter dat het hierbij blijft.

Dan over de twee grote verhaallijnen. Laten we maar beginnen met verhaallijn van Dolores Umbridge die langzaam Hogwarts overneemt. De hele overname van Hogwarts door Dolores Umbridge probeert heel grappig te zijn. Ondanks dat ik weinig heb moet lachen om deze grappen denk ik wel dat dit de beste manier is om haar verhaal te vertellen. Als haar overname heel serieus of op een realistische manier zou worden vertelt zou het een hele duistere film worden. Veel lachen deed ik echter niet. Ik moet wel toegeven dat ik als uitzondering heel hard moest lachen toen ik de foto van de Minister for Magic op het bureau van Umbridge zeg staan, maar opnieuw, dat was een uitzondering.

Ik vind het hele Umbridge die de school overneemt goed gedaan. De scenes zijn levendig, snel en alles is gedaan met een knipoog. Je verveelt je geen seconde met deze verhaallijn. Ook het einde vind ik slim gedaan. Umbidge die in haar eentje Harry en Hermione het verboden bos in volgt om opzoek te gaan naar een geheim wapen is misschien lichtelijk ongeloofwaardig, maar je gelooft echt dat deze vrouw zo overtuigt is dat Dumbeldore, en de leerlingen, van plan zijn het ministerie stiekem over te nemen dat ze bijna in een soort psychose zit waarbij zij denkt dat zij altijd gelijk heeft en iedereen onder controle heeft.

Ik heb nog een andere kleine vraag door het hele Umbidge gebeuren. Aan welke kant staat conciërge Mr Filch eigenlijk? In de eerste film zegt hij het te missen dat scholieren vroeger aan hun duim werden opgehangen in de kerkers. In deze film is hij duidelijk heel tevreden met Umbridge als schoolhoofd. Het laat mij denken dat Filch helemaal niet achter Dumbledore staat. Ik zou het logischer vinden dat Filch wordt ontslagen, maar aan de andere kant werkt de man nu al zo lang op Hogwarts dat ik het ook niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen om hem de laan uit te sturen.

Dan nog het verhaal over Lord Voldemort. Dus aan het begin van de film geloven maar weinig mensen dat Voldemort terug is. Harry en Dumbeldore worden een beetje in de ban gedaan. Dit is een goede manier om het verhaal voort te zetten. Dat bijna niemand aan Harry zijn kant staat maakt het dat Voldemort extra gevaarlijk is, zoals het personage Luna Lovegood ook uitlegt aan Harry in de film.

Het ontstaan van Dumbledore’s Army gaat ook vrij natuurlijk. Je gelooft dat Harry, en ook een beetje Hermione, het voor elkaar krijgen hun medestudenten te overtuigen dat Voldemort echt terug is. Ik kan wel begrijpen als het voor sommige net iets te abrupt gaat. Het ene moment gelooft niemand Harry, en het andere moment geven ze zich allemaal op voor Dumbledore’s Army, maar veel van de personen in die bar, waar ze naar Harry luisteren, kennen Harry, en het voelt natuurlijk aan dat ze met een kleine peptalk meegaan in wat Harry zegt.

Het hele gebeuren met Harry die meekijkt in Voldemort zijn hoofd vindt ik ook goed gedaan. Het blijft altijd spannend tot het eind of Voldemort er bewust van is dat Harry meekijkt, en wat Voldemort zou kunnen doen als hij beseft dat Harry meekijkt. Meer heb ik er niet over te zeggen, het is een slim en spannend plotelement.

Dan ga ik direct door naar het eind van de film. Tot mijn grote teleurstelling wordt er dus gebruikt gemaakt van een mcguffin in de vorm van The Prophecy. The Prophecy is een kristallen bal die heeft voorspelt dat Harry de uitverkorene zou zijn. Voldemort wilt deze bal hebben. Waarom? Wat gaat hij er mee doen? Wat is zo belangrijk aan deze bal? Al die vragen blijven onbeantwoord. The Prophecy is er zodat Harry op het eind naar The Ministry of Magic moet. Voldemort moet The Prophecy hebben zodat er een gevecht kan ontstaan tussen hem en Harry. Het is een nutteloos object dat er enkel is om Harry en Voldemort samen te brengen. Misschien dat het beter wordt uitgelegd in het boek, maar dit is een film review. We leren nooit waarom Voldemort de bal wilt hebben. Sterker nog, vlak nadat een van Voldemorts handlangers The Prophecy in handen krijgt valt de glazen bal stuk en er wordt nooit meer over gesproken. Wat een teleurstelling, en dat meen ik echt. Om deze reden is ’the Order of the Phoenix’ mijn minst favoriete ‘Harry Potter’-film tot nu toe. Is de film slecht? Nee, maar vergeleken met de andere films voelt ’the Order of the Phoenix’ slap aan.

Harry Potter and the Goblet of Fire

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat me als eerst vertellen dat deze film een dik plot heeft. Daarmee bedoel ik dat het een uitgebreid plot is waarin veel gebeurd. In mijn review voor ‘The Philosopher’s Stone’ heb ik geschreven dat ik scenes mis waarin wij personages, en de personages elkaar, beter leren kennen. Dat de film iets te veel bezig is met enkel het plot voortduwen. In ’the Goblet of Fire’ vind ik de balans echter uitstekend.

De personages krijgen de kans om te laten zien wie ze zijn door de manier waarop ze op elkaar en gebeurtenissen reageren. Je krijgt het gevoel dat ze echt driedimensionale personen zijn. De opzet hiervoor is al gemaakt in ’the Prisoner of Azkaban’, maar ik vind dat het in deze film echt heel goed is gedaan. Personages zijn boos op elkaar, zitten met problemen, irriteren zich, vinden elkaar leuk. Iedereen voelt echt.

‘MadEye’ Moody stilt voor mij de show in de film. Iedere scene met hem is extreem vermakelijk. Ook speelt Brendan Gleeson, die ‘MadEye’ Moody speelt, het gekke genie gedeelte heel geloofwaardig en goed. Je zou bijna bang zijn voor ‘MadEye’ Moody, maar hij heeft net genoeg vriendelijkheid om een lichtelijk gekke leraar te zijn.

Ik kan mij niet meer de eerste keer herinneren dat ik de film zag. Ook heb ik het boek gelezen nog voor de film in de bioscoop draaide. Ik kan mij dus niet meer herinneren of ik verbaast was over de twist in het verhaal. Met dat gezegd te hebben vind ik de twist oké gedaan. Ik zou het niet afschrijven als een van de beste filmtwist aller tijden, maar het is niet slecht.

Ik weet niet goed wat nog meer over de film te zeggen. Ik vind het opnieuw een sterke volgende stap in de filmreeks. Ik heb wel eens commentaar gehoord dat regisseur Mike Newell slecht werk heeft geleverd. Dat hij niet voldoende liefde voelde voor Harry Potter. Hij had schijnbaar de eerste drie films niet gekeken en voelde er niet eens naar het boek te lezen. Ik weet niet of dit waar is of niet. Het enige wat ik kan doen is oordelen over het eindproduct. De film is grappig, heeft actie, heeft mysterie en laat ons vermakelijke driedimensionale personages volgen. Dus een goede vierde film in de wereld van ‘Harry Potter’.

Spoilerdeel

Laten we maar direct de olifant in de ruimte bespreken. Het “Dumbledore asked calmly” moment. Voor wie het niet weet: nadat Harry’s naam uit de ‘Goblet of Fire’ komt moet hij naar een kelder gaan om te wachten met de andere gekozene. Dan komt Dumbledore naar beneden en vraagt lichtelijk boos of Harry zijn naam in de Goblet of Fire’ heeft gedaan. In het boek echter staat duidelijk geschreven dat Dumbledore rustig aan Harry vraagt of hij zijn naam in de ‘Goblet of Fire’ heeft gedaan. Mijn mening hier over is… het maakt mij niet zoveel uit.

Dumbledore gespeeld door Michael Gambon, die in deze film Dumbledore speelt, is voor mij sowieso anders dan Richard Harris die in de eerste twee films Dumbledore speelt. Harris speelt Dumbledore heel rustig. Gambon speelt de tovenaar wat actiever. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik Gambon geloofwaardiger vindt als deze super krachtige tovenaar dan Harris. Harris voelt voor mij aan als een slome man, dat is uitstekend voor de eerste twee films, maar nu Dumbledore een actievere rol gaat spelen ben ik meer voor Gambon. Ze mogen van mij daarom best Dumbledore iets actiever en emotioneler maken.

Om echter terug te komen op het “Dumbledore asked calmly” moment. Ik vind de actievere iets agressievere manier waarop Dumbledore vraagt of Harry zijn naam in de ‘Goblet of Fire’ heeft gedaan uitstekend passen bij hoe Gambon zijn Dumbledore speelt. Het is lichtelijk grappig dat zijn manier van vragen zo afwijkt van hoe het volgens het boek gaat, maar het haalt mij totaal niet uit de film. Wat in het boek staat is geen gospel voor mij, de film mag afwijken van het boek. Alle ‘Harry Potter’-films wijken af van het boek, en dat is oké.

Dan wat dieper in te gaan op waarom ik de personage in deze film zo levendig vindt. Bijvoorbeeld Hermione die Harry streng toespreekt over dat hij nog niet heeft uitgevonden welke hint in het ei zit. En ook Hermione die stiekem Harry opzoekt vlak voor hij met de draak moet vechten. Het voelt allemaal erg natuurlijk aan. Je gelooft dat deze twee personen echt vrienden zijn.

Ander voorbeeld: het bal. Ron en Harry die moeite hebben een date te vinden, en dat afschrijven op het feit dat vrouwen altijd in groepen rondlopen. Het is zo een klein iets, maar tegelijk zegt het zoveel over wie Ron en Harry zijn. Ook Ron die jaloers is op dat Hermione met Krum naar het bal gaat, en Hermione die vervolgens boos wordt op Ron, zegt zoveel over wat de personages stiekem voor elkaar voelen.

Verder zal ik nog een klein stuk schrijven over de humor in de film. Iedere ‘Harry Potter’-film probeert humor in het verhaal te gooien. Soms werkt het, soms werkt het niet. In het geval van de ’the Goblet of Fire’ werkt de humor niet heel goed. Er zijn slechts twee grappen die mij zijn bijgebleven. De eerste is als Neville Longbottom denkt Harry te hebben vermoord tijdens het begin van de tweede opdracht. Ik heb er niet om gelachen. De tweede grap is de scene waarin Ron naar de Gryffindor huiskamer wordt begeleid omdat hij Fleur Delacour heeft gevraagd om met hem naar het bal te gaan. In deze scene proberen ze heel hard om grappig te zijn, maar ook ditmaal kwam er geen glimlach op mijn gezicht. Zelfs Rupert Grint zijn grappigste gezicht kan de scene niet redden. De enige grap die voor mij werkt is Mr. Filch die steeds te vroeg het kanon laat afgaan.

Dan nog over de terugkeer van Lord Voldemort aan het eind van de film. Dit zou een groot, “o mijn god, hij is terug”, moment moeten zijn, maar zo ervaar ik het niet. Ik had meer een “o mijn god” moment aan het eind van ’the Philosopher’s Stone’ dan hier. Deze Voldemort doet niet zo veel met mij. Misschien is het omdat hij zo menselijk is. Nu weet ik dat Voldemort een mens is, maar in de eerste twee films heeft hij iets mysterieus over zich heen. Ik kan niet precies uitleggen wat dat mysterieuze is, maar in deze film voelt hij aan als een normale man. Uiteraard ziet hij er een beetje vreemd uit voor een normale man, maar hij gedraagt zich als een normale man. Ondanks dat vind ik dat Ralph Fiennes goed werkt levert. Het belangrijkste is dat Voldemort eng is, en dat is hij zeker. Het uiterlijk draagt hier aan bij, maar het is ook de vreemde manier van bewegen en praten die meehelpen aan het eng maken van de duistere heerser.

Samenvattend: ’the Goblet of Fire’ levert voldoende goed werk. Ik vind dat het een mooi vervolg is op ’the Prisoner of Azkaban’. Zeker geen slechte film, en zeker leuk om te kijken.

Harry Potter and the Prisoner of Azkaban

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ik moet eerlijk bekennen dat ik ‘Harry Potter and the Prisoner of Azkaban’ heb gezien verspreid over drie avonden. Dat is misschien niet het beste plan is als je een film gaat recenseren. Toch ga ik mijn best doen deze review tot een goed eind te brengen.

Ten eerste is de derde Harry potter film voor mij altijd een soort zwart schaap geweest in de ‘Harry Potter’-familie, maar niet op een slechte manier. Het is namelijk de enige film waar Voldemort niet in voorkomt. Het verhaal is simpel, maar dat helpt de film van goed naar geweldig te tillen.

‘Harry Potter and the Prisoner of Azkaban’ is de op een na hoogst genummerde ‘Harry Potter’-film op IMDB met een 7.9. Enkel ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2′ komt daar overheen met een 8.1. Waarom denk ik dat zoveel mensen ’the Prisoner of Azkaban’ zo hoog in het vaandel hebben staan? Daar durf ik geen antwoord op te geven, ik kan enkel uitleggen waarom ik deze film zo geweldig vindt.

Zoals al aangegeven heeft ’the Prisoner of Azkaban’ een simpel verhaal. Sirius Black is ontsnapt uit Azkaban en is opzoek naar Harry Potter om hem te vermoorden. Dat is alles. Dat laat ruimte om scenes te hebben waarin personage gesprekken met elkaar voeren, interactie met elkaar hebben, niet perse om het plot vooruit te duwen, maar om een portret van ze te schetsen, om ze beter te leren kennen.

‘Harry Potter and the Prisoner of Azkaban’ is de eerste ‘Harry Potter’-film waarin ik geloof dat Hermione, Ron en Harry echt dikke vrienden zijn. Misschien is het ook omdat ze zijn gegroeid als acteurs, ik vind ze met iedere film namelijk beter worden. Echter denk ik ook dat het komt omdat er meer scenes zijn waarin ze zichzelf kunnen zijn terwijl ze interactie met elkaar hebben. Ron en Hermione gekibbel voelt aan als twee mensen die elkaar al zo lang kennen dat ze hun eigen geïrriteerde zelf kunnen zijn bij elkaar. De vriendschap die tussen Harry en professor Lupin ontstaat vind ik ook heel goed. Lupin behandelt Harry echt als een gelijke, maar tegelijkertijd voelt hij aan als een wijze man die wijsheid heeft verkregen met de jaren.

Spoilerdeel

Ondanks dat ik erg heb genoten van deze film zijn er toch een paar dingen die ik vreemd vind in het verhaal. Ik begrijp bijvoorbeeld niet waarom de Dementors zo graag Harry willen hebben. Is het omdat hij het peetkind is van Sirius Black? Het is niet dat deze vraag mij uit de film haalt. Toch is het iets wat nooit echt een antwoord krijgt. Misschien dat het in de boeken wel wordt uitgelegd, maar voor de film is het antwoord simpel: de Dementors willen Harry hebben omdat dat het verhaal spannender maakt.

En dan hebben we natuurlijk nog de Time-Turner. Als er een apparaat is om mee terug te gaan in de tijd, waarom gebruiken ze deze dan niet vaker om dingen te voorkomen? Bijvoorbeeld voorkomen dat iemand vermoord wordt. Iemand had ooit gezegd, ik weet niet meer uit welke Youtube video het kwam, dat veel problemen zouden kunnen worden opgelost als er een regel was dat een Time-Turner niet verder terug zou kunnen dan 24-uur. Toch is ook dit niet voldoende om een Time-Turner goed te praten. Als een Time-Turner zo normaal is dat het wordt gegeven aan een student zodat ze al haar klassen kan volgen, dan zou je denken dat de meeste tovenaars altijd een op zak hebben. Het enige wat de introductie van een Time-Turner een soort van red, is dat niemand je mag zien als je teruggaat in de tijd. Dat zorgt er wel voor dat het een stuk moeilijker is om bijvoorbeeld jezelf in het verleden te redden als je iets slechts overkomt. Daar komt ook nog bij dat voor mij persoonlijk de Time-Turner geen probleem is. De film is zo vermakelijk dat ik zonder moeite Time-Turner logica kan vergeten, en simpelweg kan genieten van het verhaal.

Ik heb al geschreven over dat ik de vriendschappen in deze film sterk vind. Er is echter een vriendschap die ik een beetje snel vind gaan. Het is de vriendschap tussen Harry en Serius Black. Harry is eerst nog boos op Serius omdat hij denkt dat zijn ouders door hem dood zijn. Harry leert dan dat Serius onschuldig is, en tien minuten later beidt Serius aan dat Harry bij hem komt wonen. Harry is opeens dolgelukkig dat Serius zijn peetvader is, ondanks dat hij Serieus eigenlijk nog helemaal niet kent. Ik vind het goed dat Harry en Serius echt om elkaar geven, maar deze ontwikkeling voelt net even iets te snel. Verder vind ik de vriendschap tussen Harry en Serius goed gedaan. Serius behandelt Harry echt als zijn gelijke. Ja, Lupin doet dit ook, maar bij Lupin had ik nog altijd het gevoel dat hij meer wijsheid had dan Harry, en daardoor alsnog een rol van leraar speelde. Bij Serius heb ik nooit het gevoel gehad dat Serius boven Harry stond, en dat maakt hun goede vriendschap geloofwaardiger.

Ik heb het gevoel dat deze review niet eer doet aan hoe goed ‘Harry Potter and the Prisoner of Azkaban’ is. Regisseur Alfonso Cuarón heeft een geweldige prestatie neergezet en de film een aangename duistere draai gegeven. Hij heeft een film gemaakt die volwassener voelt dan de eerste twee delen, dat meer dan toepasselijk is sinds de personages in de films ook langzaam volwassener worden. Verder heeft scenario schrijver Steve Kloves een verhaal gemaakt waarin de personages kunnen ademen, en waarin wij ze beter kunnen leren kennen. In zijn geheel is ‘Harry Potter and the Prisoner of Azkaban’ de juiste volgende stap in ‘Harry Potter’-filmreeks.

Harry Potter and the Chamber of Secrets

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Harry Potter and the Chamber of Secrets’ is het tweede deel in de Harry Potter-filmreeks. Ik zal direct met de deur in huis vallen: het is een leuke film om te kijken. ‘Harry Potter and the Chamber of Secrets’ voelt wel een beetje aan als ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ 2.0. Het is niet alsof ze het script hebben gekopieerd en geplakt, maar de film gebruikt veel van dezelfde elementen. Dat is echter niet erg. De films is meer dan uniek genoeg om weer even vermakelijk te zijn als zijn voorganger. Ik vind beide films ook even goed. Deel twee is niet beter, nog slechter, dan deel één.

Net als bij mijn review van ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ moet ik weer het acteerwerk loven. Vooral Rupert Grint is echt geweldig in deze film. Hij heeft veel momenten die mij hardop doen lachen. Ook de acteurs die Crab en Goyle spelen, Draco Malfoy zijn vrienden, leveren sterk acteerwerk deze film.

Is het erg dat ‘Harry Potter and the Chamber of Secrets’ mij veel doet denken aan ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’? Totaal niet. Deze tweede film is super creatief, spannend en vermakelijk om te kijken. Het vertelt een verhaal dat je beet weet te pakken tot het eind. Ik vind het oplossen van het mysterie vele malen beter uitgevoerd in deze film dan in ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’. Het is veel spannender en laat je vaker op het puntje van je stoel zitten terwijl je je afvraagt wat er nu precies aan de hand is.

Spoilerdeel

Laat mij eerste beginnen met opnoemen welke elementen de film gebruikt die ook in ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ zitten. Er is een scene in Diagon Alley, Malfoy confronteert Harry, ze bezoeken het verboden bos, er is een mysterie om op te lossen, er is iets aan de hand met de ‘defence against the dark arts’-leraar, er is een geheime plek in de school waar ze op het eind van de film naartoe gaan, Harry heeft een confrontatie met Voldemort aan het eind van de film en Voldemort probeert weer tot leven te komen.

Opnieuw, het is niet erg dat de film deze elementen herhaalt. Er is genoeg nieuws om de film uniek te maken. Aragog, Harry die stemmen hoort, de vraag wie de slachtoffers versteent en hoe het gebeurd. Al deze dingen en meer maakt dat de film zijn eigen unieke verhaal vertelt. Ja, het leent elementen van de eerste film, maar het blijft leuk om te kijken doordat het ook veel creatieve nieuwe dingen introduceert.

Het is alleen dat deze film echt als een vervolg voelt op de eerste film. De eerste twee films voelen als een paar. Ze zijn samen een geheel. Waarschijnlijk is dit ook het resultaat van regisseur Chris Columbus. Columbus heeft namelijk de eerste twee Harry Potter-films geregisseerd.

Ik moet weer even praten over het acteerwerk. In dit geval specifiek over het moment dat Harry en Ron het gedaanteverwisselingsdrankje drinken. Ze veranderen in de twee vrienden van Draco Malfoy, genaamd Crab and Goyle. De acteurs die de twee vrienden spelen zijn geweldig. Het zal vast meehelpen dat ze zijn overgesproken met de stemmen van Harry en Ron, maar ik geloofde echt dat ik naar Harry en Ron aan het kijken was die proberen Crab en Goyle na te doen en niet naar de acteurs die Crab and Goyle spelen.

Verder moet ik ook nog even zeggen dat ik vind dat Rupert Grint echt de show steelt in deze film. Zijn manier van spreken, en gezichten die hij kan maken lieten mij vaak lachen. Vooral het moment dat ze met de vliegende auto tegen de boom aan botsen. Ik kwam niet meer bij toen Grint in een hoge pieptoon sprak “What’s happening?”.

‘Harry Potter and the Chamber of Secrets’ vertelt weer een even leuk en creatief verhaal als zijn voorganger. Het is het zeker waard om deze film te kijken, of weer eens te zien als je hem al lang niet hebt gekeken. Het is een goede voortzetting van het verhaal.

Harry Potter and the Philosopher’s Stone

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus, na een maand afwezig te zijn heb ik er weer zin in om films te recenseren. Ik heb echter geen puf om naar de bioscoop te gaan, en toevallig heb ik een ‘Harry Potter’ box set gekocht van alle acht films. Daarom heb ik maar besloten om alle ‘Harry Potter’-films nogmaals te zien en vervolgens mijn mening er over te geven.

Het moet een goede vijftien jaar geleden zijn, waarschijnlijk wel meer, dat ik ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ heb gezien. Nu is natuurlijk de vraag, wat is beter, de herinnering aan de film, of de film zelf. Het antwoord is allebei.

‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ had uiteraard de moeilijke taak om ons te introduceren in de wereld van Harry Potter. In dit opzicht heeft de film zijn taak meer dan volbracht. In deze eerste ‘Harry Potter’-film staat de wereld voorop. Het weet je constant te boeien en te vermaken met hoe de wereld werkt en hoe – sorry voor de beeldspraak – betoverend magie is.

De film voelt als een bescheiden begin. Het probeert niets anders te doen dan een simpel verhaal goed te vertellen. Harry, Ron en Hermione hadden van mij wel nog een paar extra scenes mogen hebben. Op zich groeit hun vriendschap vrij natuurlijk, maar het voelt toch net een beetje te dun. Een paar scenes meer, en ik had hun dikke vriendschap op het eind van de film makkelijk geaccepteerd. Toch is dit maar een heel klein commentaar.

Verder zal ik wel toegeven dat het acteerwerk sterk is. De prestatie die de drie kinderacteurs neerzetten, vooral als eerste rol, is ongelofelijk. Er is geen een scene die slecht is opgenomen. Je hebt echt het gevoel naar Harry, Ron en Hermione te kijken, en niet naar acteurs die proberen Harry, Ron en Hermione te zijn.

De eerste Harry Potter film is een bescheiden begin, maar legt sterke fundering waarop de andere films gebouwd kunnen worden. Als je ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ nog nooit hebt gezien kan ik je de film alleen maar aanraden. Je hoeft niet eens de boeken te hebben gelezen, de films staan geweldig op zichzelf. De wereld die wordt gepresenteerd is uniek en creatief, en alleen daarom is het al leuk om de films te kijken.

Spoilerdeel

Nu kan ik toch even wat dieper ingaan op de vriendschap van Harry, Ron en Hermione. Op zich ontstaat hun vriendschap heel natuurlijk. De drie hebben al wat contact met elkaar, maar zijn nog niet echt vrienden te noemen. Dan doet Ron Hermione pijn door over haar te praten achter haar rug om. Hermione is niet bij lunch omdat ze huilt in de meisjes-wc. Vervolgens is er een trol in de school en Harry en Ron gaan naar de wc om Hermione te redden van de trol. Als de leraars dan komen neemt Hermione de schuld op zich door te zeggen dat zij actief de trol heeft opgezocht, en dat ze dood zou zijn als Ron en Harry haar niet hadden gered. Deze ontwikkeling leert het drietal dat ze op elkaar kunnen bouwen. Dat ze bereid zijn zichzelf in de problemen te werken om de ander te redden.

Dit is een goede manier om hun vriendschap te laten vormen. Het enige waarmee ik zit is dat er geen adempauze in de film zit. Er zijn geen scenes waar het drietal elkaar beter leert kennen of iets over zichzelf vertelt. Iedere scene is bedoelt om het plot verder te duwen. Daarom vind ik het enigszins onnatuurlijk voelen als Harry, Ron en Hermione opeens dikke vrienden zijn aan het eind van de film. Ik mis een paar scenes waar de drie elkaar beter leren kennen.

Het laatste deel van de film heb ik altijd het best onthouden. Vanaf het moment dat ze de driekoppige hond opzoeken tot aan het eind van de film is het meest vermakelijk. Het is enorm spannend, ik denk vooral voor kinderen. Ik denk dat dit idee van probleem na probleem oplossen met ons resoneert. We kunnen ons inbeelden dat wij in deze situatie zitten, en hoe wij het probleem zouden oplossen.

Deze recensie voelt alsof het alle kanten uit is uitgegaan zonder een duidelijk rood draad. Alles wat ik kan zeggen is dat de eerste ‘Harry Potter’-film een geweldig begin is van een goede filmreeks. Sterk acteerwerk, sterke ontwikkeling van de wereld en een simpel, maar sterk verhaal die blijft boeien tot het eind. Alles wat ik kan zeggen is: ga deze vooral kijken, of kijk hem nog een keer als je net als mij deze al meer dan tien jaar niet hebt gezien.

Expend4bles

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ten eerste moet ik aangeven dat ik niet alle ‘Expendebles’ films heb gezien. Ik heb de eerste ooit jaren gelden gezien, maar dat is het dan ook. Nu moet ik zeggen dat ik nog best veel kan herinneren van de eerste film, wat een goed teken is. Dat betekent dat het toch indruk op mij heeft gemaakt.

Gelukkig hoef je niet de eerdere Expendebles films te hebben gezien om het vierde deel te volgen. De film staat op zijn eigen benen. Daarnaast doet het ook niet zijn best om personages te ontwikkelen. De film heeft daar duidelijk geen interesse in. Het is een actiefilm en actie zal je krijgen. Ik denk dat tussen de tachtig en negentig procent van de film actiescènes zijn.

Dus als de film om de actie draait is natuurlijk de vraag: hoe goed/vermakelijk is deze actie? Mijn antwoord is dat het erg wisselt. De eerste actiescène met de Expendebles stelt teleur. Misschien dat ik te verwend ben geraakt door ‘The Mission Imposible’ films net iets te vaak te hebben gekeken, maar de greenscreen effecten in de ‘ Expendebles’ leiden mij verschrikkelijk af. Iedere keer als je iemand ziet in een auto is het duidelijk gefilmd met een groen scherm op de achtergrond. De computereffecten van het vliegtuig dat Sylvester Stallone bestuurd helpen ook niet mee.

Na deze teleurstellende actiescène is er vijf tot tien minuten aan conversatie voordat het tweede actiegevulde deel van de film begint. Bij het begin van dit tweede deel kwam ik eindelijk een beetje in de film. Misschien omdat er veel minder groene schermen waren. Ook was de computeranimatie minder afleidend. Dit zou mogelijk kunnen komen omdat dit deel van de film zich afspeelt in de nacht, en de duisternis laat de computeranimatie minder opvallen.

Ondanks dat ik mij wel heb vermaakt met het tweede deel van de film moet ik deze vierde Expendebles film afschrijven als een doorsnee actiefilm. Er zitten veel cliché plotelementen in en het is niet moeilijk te raden hoe de film eindigt. En de actie zelf is niet perse speciaal. Ja, ik heb mij uiteindelijk vermaakt, maar ik ga deze film waarschijnlijk nooit meer kijken. Zoek je een leuke actiefilm om te zien, dan weet ik niet of deze film je lust voor goede actie zal bevredigen.

Spoilerdeel

Sinds we het hebben over spoilers zal ik direct maar beginnen met het meest interessante deel van de film. Ik heb het over de dood van Sylvester Stallone. Ik weet dat zijn personage in de film niet die naam draagt, maar ik zou bij God niet weten wat de naam van zijn personage is.

Direct toen Sylvester Stallone stierf was ik er vrij zeker van dat hij wel terug zou komen aan het eind van de film, en de dag zou redden. Daar had ik dus gelijk in. Heel even dacht ik wel bij mijzelf: het zou wel vet zijn als ze Sylvester Stallone dood zouden houden. Dan zou de film ieder geval hebben gespeeld met mijn verwachtingen en mij hebben verrast. Natuurlijk gebeurde dat niet.

Dan over de tweede “twist”. Ja, ik schrijf het met aanhalingstekens, omdat ook deze “twist” niet bepaald verrassend is. Het moment dat de Expendebles zich realiseren dat iemand hun heeft verraden wist ik direct wie het was. Nooit heb ik iemand anders vermoed dan Andy Garcia. Dus ook dat wist mij niet te versassen.

Maar is dan alles in de film zo slecht? Nee, de film heeft voor mij twee goede stukken. De eerste is als Jason Statham zijn personage gaat werken als beveiliger voor een internetberoemdheid. Deze internetberoemdheid heeft naar mijn mening de enige echt goede grappen in de film. Het zijn niet alleen de grappen zelf. Wat het zo goed maakt is de energie waarmee hij het spreekt. Alle grappen in de film worden uitgesproken met monotone stemmen. Het mist alle energie die het nodig heeft. Maar deze internetberoemdheid geeft de volle honderd procent, wat heel even als frisse wind voelt in een stoffige, dode film. Dat is ieder geval hoe het voor mij voelt als ik het heb over de humor in deze film.

Het tweede goede stuk is tegen het eind van de film. Nadat ze de atoombom hebben gevonden op het schip. Andy Garcia laat weten dat hij de schurk is, en gooit de enige knop overboord waarmee de atoombom onschadelijk kan worden gemaakt. Dit moment, als hij deze knop in het water gooit, was een moment waarop ik dacht: wauw, hoe komen ze uit deze situatie? Ik was daadwerkelijk nieuwsgierig hoe ze het zouden oplossen. De oplossing, het moment dat Sylvester Stallone met de helikopter aankomt, voelt enigszins als een deus ex machina moment, en stelt daardoor een klein beetje teleur.

Schrijver George R.R. Martin zei ooit dat hij oorlogdrama’s haten omdat de helden het altijd allemaal overleven. ‘Misschien raakt iemand gewond, maar niemand gaat dood,’ zei hij, ‘en dat is saai’. Dat is exact hoe het er aan toe gaat in Expendebles 4. Een persoon raakt gewond, maar niemand gaat dood, en op het eind is iedereen blij en dikke vrienden. Dit maakt de film gewoon oninteressant. Het speelt niet met je verwachtingen, je weet exact wat je krijgt. Dat zou misschien niet zo erg zijn als de actie goed was, maar ook op dat gebied komt de film tekort. Ik kan er niets anders van maken. Expendebles 4 is een standaard actiefilm waar al honderden van zijn gemaakt. Het doet niet zijn best zich te onderscheiden, en daardoor valt het onder het kopje: als je er een hebt gezien heb je ze allemaal gezien.

Killers of the Flower Moon

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Een nieuwe film van Martin Scorsese. Dat kan niet anders dan goed zijn, zou je denken. Wel, dat klopt ook. Killers of the Flower Moon is een goede film, en ik ben niet de enige die dat denkt. Op IMDB heeft hij momenteel een 8.1. Maar is de film echt zo goed? Wel, dit is mijn mening over ‘Killers of the Flower Moon’.

Laat mij direct beginnen met waarom ik denk dat deze film zo goed wordt ontvangen: het acteerwerk is geniaal! Leonardo Dicaprio, Robert De Niro, Lily Gladstone, ze geven het hun alles en meer. Ik kan nooit in geschreven woord vertellen hoe goed het acteerwerk is. Je moet de film zelf zien om het te ervaren. Ik raad dan ook aan om de film te zien om het acteerwerk alleen.

Toch zal ik zelf deze film waarschijnlijk nooit meer nog een keer kijken. Waarom? Dat heeft te maken met het verhaal. Het doet weinig met mij. Ik zou niet willen zeggen dat het verhaal saai is, maar het mist zeker echt memorabele momenten. Er zitten geen scene’s in de film die ik keer op keer op keer opnieuw wil zien. Geen stukken dialoog die ik woord voor woord heb onthouden. Het is een film die een simpel ‘oke’ verhaal op een hele goede manier vertelt. Maar sinds het verhaal in mijn ogen slechts ‘oke’ is, maakt het dat ik het verhaal niet nogmaals hoef te beleven. Een keer zien is voldoende voor mij. Tenzei het samen is met iemand die de film nog nooit heeft gezien. Want mijn god is het acteerwerk goed.

Dus, mijn mening: kijk deze film vooral, je zal niet teleurgesteld worden. Maar of de film echt een 8.1 verdient weet ik niet. Het struikelblok voor mij blijft het verhaal dat mij nooit weet beet te pakken. Begrijp mij niet verkeerd: ik heb mij nooit een seconde verveeld, ondanks dat de film drie en een half uur duurt, maar nu ik het verhaal eenmaal heb gezien is het ook wel weer goed. En ik probeer niet expres tegendraads te zijn. Het liefst vind ik iedere film die ik zie geweldig, maar voor Killers of the Flower Moon geldt dat helaas niet. Het is een goede film, met goed acteerwerk, maar het verhaal is gewoon niet interessant genoeg om nogmaals te kijken.

Spoilerdeel

Ik heb niet zo veel te zeggen als het aankomt op spoilers. Er is niets boeiends om over te praten. Meer kan ik er niet van maken. Het enige wat ik wil zeggen is: het was leuk om een van mijn favoriete muzikanten een kleine rol te zien spelen in de laatste scene van de film, tijdens de radioshow. Mocht je hem niet hebben herkend of niet weten wie het is: het is muizikant Jack White die voornamelijk bekend is voor zijn monsterhit ‘Seven Nation Army.’ Verder heb ik niets meer te zeggen. Totziens.