Civil War

Spoilervrij deel

Laat mij beginnen door te schrijven dat ik ‘Civil War’ een goede film vind. De opzet van het verhaal is simpel. De film draait voornamelijk om hoe de personages de situaties waarin ze terecht komen en mensen die ze tegenkomen ervaren. En dat doet de film goed. Dit is voornamelijk het resultaat omdat de film vol zit met goede acteurs.

Een van de dingen die de film zo goed maakt is hoe het oorlog laat zien. Met de staat waarin de wereld momenteel is, is dit uiteraard een erg actueel onderwerp. De oorlogen die momenteel lopen zijn echter toch nog erg ver van ons bed. Het is moeilijk om te begrijpen hoe oorlog is. ‘Civil War’ brengt dit idee van een oorlog toch net iets dichterbij. Het helpt je net iets beter te begrijpen hoe vernietigend oorlog kan zijn.

De film probeert je iedere dood in de film echt te laten voelen. Normaal in films, vooral actiefilm, vallen mensen met tientallen tegelijk neer. Je beseft je niet dat iemand die sterft is zoals jij en ik, een persoon met een eigen leven. ‘Civil War’ laat je wel begrijpen dat iedere dood het einde is van een leven net zo vol als het leven van jou en mij. Het is moeilijk dit uit te leggen, maar als je de film kijkt begrijp je wat ik bedoel. Iedere dood voel je.

Ik vind ook het acteerwerk sterk. Ik ken Kirsten Dunst voornamelijk van de ‘Spider Man’-films. Daar is ze niet perse slecht, maar ik vind niet dat die films laten zien wat voor een goede actrice ze daadwerkelijk is. Deze film laat dat wel zien. Ook de andere acteurs zijn goed.

‘Civil War’ is een goede film. Het is misschien niet zo goed dat je de film ieder jaar opnieuw gaat kijken, maar het is wel goed. Ik kan zeker aanraden deze film in de bioscoop te zien als je de kans hebt.

Spoilerdeel

Ik denk dat de personages erg realistisch zijn. Om maar even te beginnen over Cailee Spaeny, die de beginnende fotograaf Jessie speelt in de film. Ze speelt deze jonge, ambitieuze, fotograaf die niet helemaal begrijpt in wat voor een wereld ze binnenkomt. Maar al snel zie je dat ze verslaafd raakt aan deze wereld. Ze raakt verslaafd aan het schieten van het perfecte plaatje, en raakt misschien ook verslaafd aan haar eigen leven op het spel zetten voor dit perfecte plaatje.

Ook Kirsten Dunst, die Lee speelt is erg geloofwaardig. Wat ik sterk vind is dat je aan het begin de film krijgt te zien dat dit werk effect op haar heeft, door te zien wat in haar hoof omgaat als ze in bad zit. Op het eind van de film, als ze het witte huis in gaan, zie je dat ze het eigenlijk niet meer aankan. Ze brengt goed dit personage over die er alles aan doet om de beste foto te maken, maar tegelijk trauma’s overhoudt aan de verschrikkelijke dingen die ze op beeld heeft moeten vastleggen.

Dan nog iets wat weinig te maken heeft met deze recensie, maar ik vind het toch wel leuk om te delen. Er gebeurde namelijk iets in de zaal waar ik de film keek. Uiteraard was ik niet de enige in de zaal. Er waren andere mensen, en een van hen zei iets dat ik niet snel zal vergeten. Bij de scene in het witte huis, als Jessie in het midden van de gang gaat staan om een foto te maken, en Lee haar op de grond duwt om haar te beschermen hoorde ik een vrouw hardop spreken ‘Ik mag haar zo niet’. Waarmee ze bedoelde dat ze Jessie niet mocht. Ik heb zelf nooit problemen gehad met Jessie, maar schijnbaar zijn er dus mensen die haar niet mogen.

Dat is alles wat ik over ‘Civil War’ heb te zeggen. Een goede film. Ik denk dat ik de film wel nog een keer ga kijken als deze uit is op streaming services. En nogmaals, als je de kans hebt ‘Civil War’ te zien in de bioscoop kan ik het aanraden.

Cobain: Montage of Heck

mijn favoriete documentaire

‘Cobain: Montage of Heck’.Een documentaire ditmaal. Sinds dit mogelijk mijn favoriete documentaire alle tijden is past het toch mooi thuis in mijn lijst van favoriete films aller tijden. Plus, dit is mijn website, ik kan schrijven over wat ik wil.

Een recensie schrijven over deze film geeft mij direct de kans om te praten over misschien wel mijn favoriete muzikant die ooit heeft geleefd. Wat mij weer de kans geeft om de ongezonde obsessie die ik met Kurt Cobain had uit te schrijven. Ook is het een leuke oefening een keer te schrijven over een documentaire in plaats van een film.

Deze recensie zal iets anders zijn dan de andere. Er zal geen ‘Spoilervrij deel’ en ‘Spoilerdeel’ zijn. Ik ga gewoon vertellen wat ik wil over deze docu en Cobains leven. Mocht je echt niets willen weten over Cobain voor je deze documentaire kijkt, ga dan vooral eerst ‘Montage of Heck’ kijken voor je de rest van deze recensie leest.

Laat ik om te beginnen maar schrijven wat ik van ‘Montage of Heck’ vindt. Ik vindt dat deze docu goed is gedaan. Over ieder stuk van het verhaal is duidelijk nagedacht over hoe dat stuk van het verhaal het beste te vertellen. Zo wordt er voor een deel van de docu animatie gebruikt. Voor een ander deel worden er zelf opgenomen beelden gebruikt. Maar neem nu bijvoorbeeld ook het stuk waar de moeder van Cobain vertelde bang te zijn voor wat gaat komen nadat ze de demo van het album ‘Nevermind’ heeft gehoord. De muziek, het kleine stuk interview en de beelden van de opname van de videoclip brengen een emotie over van gevaar. Het gevaar van wat het succes zal doen met Cobain. Het is maar een klein stukje, duurt maar twee minuten, maar het brengt goed de emotie over die het wil overbrengen.

Ik denk dat ‘Montage of Heck’ pas echt goed begint te worden een half uur in. Ik vind de docu dus pas echt leuk worden als we Nirvana volgen van hun simpele begin tot aan het moment dat het allemaal fout gaat. Toch vertelt het eerste half uur wel belangrijke informatie. We leren daar wat Cobain heeft gevormd tot de persoon die hij uiteindelijk is geworden.

Cobain heeft altijd gezegd dat hij een vrolijke jongen was tot zijn ouders waren gescheiden. Dus in dat op zich is het wel belangrijk om te vertellen hoe Cobain die tijd heeft ervaren. Toch voelt het eerste half uur van de docu traag aan.

Ook vind ik het nu eenmaal interessanter om te horen over hoe Cobain de grote muzikant is geworden die hij is geworden, dan te horen over zijn jeugd. Ik denk dat ik daarom echt pas geniet van de film na het eerste half uur.

Wat is er nog te zeggen over ‘Montage of Heck’ dat niet al gezegd is? Nog beter: wat is er nog over Kurt Cobain te zeggen wat niet al vertelt is. De man heeft nog altijd miljoenen fans over de wereld. Allemaal staan ze klaar om de Cobain de hemel in te prijzen. Het enige originele wat ik nog kan doen is de rest van deze recensie gebruiken om mijn eigen mening en ervaring te delen over Kurt Cobain.

Ik was zelf ook ooit een megafan van Cobain. Ik zag mijzelf in de man zoals ik nog nooit mijzelf in iemand had gezien. Net zoals dat tieners van de jaren 50 zichzelf zagen in de hoofdpersoon van het boek ‘The Catcher in the Rye’. Zo zag ik mijzelf in Kurt Cobain. Ik voelde mij niet alleen begrepen, maar hij gaf tegelijkertijd ook hoop. Cobain is mega succesvol geweest. Dat gaf mij het idee dat ook ik succes zou kunnen hebben. Uiteraard is het mij nooit gelukt om het succes te krijgen dat Cobain heeft gehad, maar dat betekent niet dat ik mij bedrogen voel door Cobain.

Ik heb Nirvana leren kennen door het nummer ‘Smells Like Teen Spirit’. Ik was direct verslaafd aan dat nummer. Dan bedoel ik ook echt verslaafd. Ik denk dat ik serieus voor drie of vier maanden enkel naar ‘Smells Like Teen Spirit’ heb geluisterd. Dan heb ik het over iedere vrije seconde die ik had. Daarmee was ik ook direct verslaafd aan Cobain. Ik heb hoog en laag gezocht, en iedere documentaire over, interview met en artikelen over Cobain tot mij genomen.

Even tussendoor. Luister een keer naar ‘Smells Like Teen Spirit (Butch Vig Mix)’. Deze staat onder andere op YouTube. Ik vind deze versie beter dan de originele ‘Smells Like Teen Spirit’. Het klinkt wat minder opgepoetst en ruiger.

Ik denk dat wat Cobain nog altijd erg populair maakt bij de jeugd deels komt omdat hij zo jong is gestorven. Hij is voor eeuwig jong. Ter voorbeeld: Vroeger werden de leden van Led Zeppelin gezien als muzikale goden. Nu zijn ze oude mannen. Begrijp mij niet verkeerd: muzikaal staan ze nog steeds hoog op mijn lijst van goede muzikanten. Maar het zijn simpele stervelingen. Nu ze oud zijn haalt dat wat van de mystiek weg. Misschien dat alleen gitarist Jimmy Page nog wat van de mystiek bij zich draagt, maar zeker niet zoveel als hij vroeger deed. Cobain heeft die mystiek wel, en zal dat ook altijd houden. Ik praat hiermee trouwens niet goed om je eigen leven te nemen. Ik denk dat dat nooit de juiste oplossing is. Maar ik denk dat door zijn vroege dood hij nu eenmaal die mystiek heeft behouden. Hetzelfde geldt voor mij ook voor non-muzikanten. Bijvoorbeeld schaker Bobby Fischer. Hij had ook deze mystiek over zich heen rond de tijd van zijn wereldkampioenschap. Maar als je kijkt naar foto’s van hem vlak voor zijn dood (hij was 64 toen hij stierf), dan is alle mystiek weg. Het is gewoon een man net als jij en ik.

Ik was zwaar geobsedeerd met Cobain voor een goed jaar en een half. Ik wilde Cobain zijn. Ik begon mij te kleden als hem. Ik oefende al zijn nummers op mijn gitaar. Ik wilde zelf een band beginnen door hem. Het is lichtelijk beschamend om dit te schrijven, maar het is wel waar. De tijd van mijn obsessie met Cobain worstelde ik erg met mentale problemen. Ik was in mentale wateren waardoor ik denk ik erg gevoelig was voor mijzelf associƫren met andere waardoor ik mij begrepen voelde. Dus het is alleen maar goed dat mijn obsessie viel op Kurt Cobain in plaats van een of ander gevaarlijk persoon.

Ik weet niet zeker of ik nog meer over Cobain kan schrijven. Je zou denken van wel, als ik anderhalf jaar lang alles over de man heb opgezocht wat ik maar kon vinden, maar ik vind het mooi om het hierbij te laten. De belangrijkste dingen heb ik op papier gezet, of beter gezegd: op het scherm getypt. Ga ‘Cobain: Montage of Heck’ vooral een keer kijken als je deze nog niet hebt gezien. En mocht je hem al hebben gezien, het doet geen kwaad hem nog een keer te kijken.

Wicked Little Letters

Spoilervrij deel

‘Wicked Little Letters’ heeft een simpel, klein verhaal dat vermakelijk is om te kijken. Het is zeker geen slechte manier om twee uur te besteden. Sterker nog, er is best kans nadat de film op streamingdiensten staat dat ik de film nog een keer ga kijken.

De personages maken de film leuk. Jessie Buckley, die de levendige Rose Gooding speelt, steelt de spotlight iedere keer als ze in een scene zit. Ze is grofgebekt en levendig, en vult daarmee de film vol energie. Ook Anjana Vasan, die politieagente Gladys Moss speelt, weet de film de nodige energie en luchtigheid te geven.

De humor van de film komt voort uit de personages en de interactie die ze met elkaar hebben. Echter heb ik maar eenmaal hardop moeten lachen om de film. De film voelt vrolijk aan, wat meehelpt om er plezier uit te halen, maar echt hardop ‘haha’ grappig is de film niet. Toch blijf ik er bij dat het geen slechte manier is om twee uur te besteden.

Spoilerdeel

Qua spoilers heb ik niet heel veel te schrijven. Er zijn maar drie dingen die echt tot mij komen dat ik nog wil delen.

Ten eerste: De film doet niet moeilijk om er een ‘wie heeft het gedaan’ verhaal van te maken. De film probeert dat ook duidelijk niet te zijn. Het gaat om de interacties die de personages met elkaar hebben. Daar komt de humor vandaan, en dat maakt het verhaal zo leuk om te kijken.

Ten tweede: Ik begrijp niet helemaal hoe ze met de onzichtbare inkt bewijzen dat de brief van Olivia Colman, die Edith Swan speelt, afkomstig is. Meer uitleg kan ik er niet over geven. Ik begrijp simpelweg niet hoe dat bewijst dat zij de schuldige is. Ondanks dat vond ik de film nog steeds leuk om te kijken, maar als iemand mij kan uitleggen hoe de onzichtbare inkt bewijst dat Edith Swan schuldig is wordt dat gewaardeerd.

Ten derde dan nog: in het ‘Spoilervrij deel’ heb ik aangegeven eenmaal hardop te hebben gelachen om de film. Dan is natuurlijk de vraag: welk stuk was dat? Het is het moment dat Edith Swan en haar vader in bed liggen en proberen te slapen, maar dan moeten aanhoren dat Rose Gooding duidelijk met iemand het bed deelt. Het is vooral de geluiden die Rose Gooding maakt dat het grappig maakt.

Dat is alles wat ik over ‘Wicked Little Letters’ wil zeggen. Een korte recensie ditmaal, maar zoals aan het begin uitgelegd: de film heeft een simpel, klein verhaal. Het was vermakelijk om te zien, en zoals al eerder geschreven ga ik de film mogelijk wel nog een keer kijken als deze uit is op streamingdiensten.