Maand: januari 2025

John Wick

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Wat een goede film! Ik kan niet anders dan mijn recensie van “John Wick” met die zin beginnen. De film is actievol, prachtig gefilmd, grappig en heeft een geweldige soundtrack.

Het voelt of deze film zich afspeelt in een alternatief universum. Bijna een soort sprookjesachtige wereld. De muziek, hoe die is gefilmd, maar ook voornamelijk het kleurgebruik helpt hier aan mee. Door dit bijna sprookjesachtige verhaal erger ik mij er niet aan dat John Wick als een bijna onverwoestbare superman zich vecht naar zijn doel. Dat is hoe de wereld werkt waarin hij leeft.

Een ander voordeel aan de film is de speeltijd. Een uur en veertig minuten. Erg toepasselijk voor het simpele verhaal dat het vertelt. Kort maar heel krachtig.

Dan over het verhaal zelf. Het is een simpel verhaal van wraak. Ik denk dat het plot een van de grootste krachten is van de film. Het verhaal is er slechts om goede actiescènes neer te zetten en leuke grappen te vertellen. Des te simpeler het dan is des te beter.

Keanu Reeves speelt de uitgeharde moordmachine heel goed. Hij wordt vaak bekritiseerd dat zijn emoties uit lijken te staan als hij acteert. ‘Zo droog als een woestijn,’ heb ik iemand ooit horen zeggen. Maar in “John Wick” werkt deze emotieloze prestatie erg naar het voordeel. Dat betekent niet dat Reeves geen emotie toont. Op de juiste momenten weet hij verdriet, pijn en frustratie te tonen.

Acteur Michael Nyqvist weet als de schurk ook een memorabele prestatie neer te zetten. Ik ken hem eigenlijk alleen van “Mission: Impossible – Ghost Protocol” waar hij ook de schurk speelt. Maar in die film weet hij geen indruk achter te laten. In “John Wick” doet hij dat wel.

“John Wick” is als een vreemde droom die je graag ervaart. Ik denk dat dat de beste manier is om deze film te omschrijven, als een aangename droom. De hele film voelt als een rit in een wiltwaterbaan. Soms gaat het even traag, dan weer snel, maar op het eind is het een heftige, maar aangename ervaring. Het verhaal van de film vloeit alsmaar door. Hierdoor raak je bijna in een soort trance.

Als je geen probleem hebt met overmatig bloedvergiet kan ik de film zeker aanraden.

Spoilerdeel

Ik heb het geprobeerd, maar ik kan bijna niets verzinnen voor het spoilerdeel. Niet omdat er niets is te zeggen over de film. Het is omdat ik maar een paar keer kan zeggen hoe geweldig de actie, humor, muziek, sounddesign en filmwerk is voordat het saai wordt. Toch heb ik een paar dingen bedacht om te delen.

Leuk dat het hele verhaal ontstaat omdat Wick zijn hond verliest. Dat is duistere humor die perfect past bij de film.

Dan over Reeves acteerprestatie. Als hij tegen Nyqvist zegt dat hij dood zal gaan met zijn zoon als hij niet meewerkt laat Reeves heel goed de woede voelen die hij voelt over zijn dode hond en misschien ook een beetje zijn vrouw. Zoals al geschreven weet Reeves op de juiste momenten net even die emotie te tonen die zijn personage niet alleen menselijk maakt, maar ook met hem mee laat leven.

Ook leuk dat je voor enkele tijd niet weet aan welke kant Willem Dafoe staat. Wil hij Wick vermoorden of niet? Ik weet daadwerkelijk niet het antwoord op de vraag voor een goed stuk van de film. Als hij Wick in het vizier heeft die op bed ligt weet ik niet of hij expres mis schiet of niet. Pas later kom je daarachter. Het is een goede spanningsboog die bevredigend voelt als de conclusie komt.

Escape Plan

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus ik heb net “Escape Plan” gekeken. Net als met “The Intern” vorige week vind ik het moeilijk om over deze film te schrijven. Voornamelijk voor het “Spoilervrij deel”. Ik kan niets zeggen over de film zonder dat het direct onder spoilers valt. Daarom zal je merken dat ik oppervlakkig blijf in dit gedeelte.

Ik vind de film leuk. Het acteerwerk is van voldoende niveau, de actie is goed en het is leuk te zien hoe de personages denken en de plannen waarmee ze komen in de hoop te ontsnappen uit de gevangenis.

Een ding waar ik mij aan erger is dat onze helden nooit worden geraakt door kogels, zelfs als de schutter vijf meter van hun verwijderd staat en de helden nergens heen kunnen. De film probeert duidelijk een jaren 80-actiefilm te zijn. Net als “Rambo” of “Commando”. Films waarin twintig man op de held schiet maar iedereen mist. En ik begrijp dat, maar ten eerste blijft het flauw aanvoelen dat de helden gewoon simpelweg niet geraakt worden omdat het de helden zijn, en ten tweede gaat de film niet ver genoeg door in het zijn van een ode aan die oude actiefilms. Daar schrijf ik specifieker over in het “spoilerdeel”.

Het meeste van de film is Sylvester Stalone en Arnold Schwarzenegger die praten met elkaar. Ik heb daar niets op tegen. Het is leuk te zien hoe deze twee een plan bedenken om te ontsnappen. Ook weet de film de situatie wel erg moeilijk te maken voor onze twee ontsnappers. Dat maakt de film spannend. Alleen het einde van de film gaat niet hard genoeg. Het is een zwakke climax.

En ik was ook nooit hardop aan het juichen voor Stalone en Schwarzenegger om te ontsnappen. Ik gun het ze, maar de personages zijn niet levend genoeg om echt om ze te geven. Kijk “The Shawshank Redemption” en daarna deze film en je begrijpt direct wat ik bedoel. Maar de film probeert ook niet “The Shawshank Redemption” te zijn. Zoals al geschreven is het meer een ode aan jaren 80-films. Hier is de held, dit is zijn motivatie en hier is de actie.

Om die reden is “Escape Plan” een oké film. Ik heb genoten, ondanks het zwakke einde, en ik denk dat de meeste kijkers zullen genieten. Misschien dat ik volgende week expres een film moet uitkiezen waar wat meer over te schrijven is, maar ik beloof niets.

Spoilerdeel

Over jaren 80-films gesproken. Het stuk waarbij Schwarzenegger het grote geweer van de helikopter pakt belooft super leuk te worden. We gaan over in slow motion en de epische muziek start… om vervolgens een paar beelden te zien van mannen die worden neergeschoten. Hoe grappig is het als Schwarzenegger begint te schreeuwen als een Spartaan en overal waar hij schiet ook explosies zijn. Ga lekker overdreven met het idee. Het is duidelijk een ode aan films als “Commando”. Lever dan ook wat je belooft. Helaas doet de film dat niet waardoor het einde een beetje voelt als een natte scheet. Schwarzeneggers gesproken ‘Goodbye Asshole’ is wel grappig. Ook grappig is het stuk waar ze in de camera kijken dankzij de glimlach van Schwarzenegger.

Dan over de twist dat Schwarzenegger eigenlijk de beroemde crimineel is waarover hij spreekt (ben zijn naam alleen alweer vergeten). Stallone zegt aan het eind van de film dat hij die niet zag aankomen. Ik wel. Ik weet het vanaf het moment dat Schwarzenegger voor het eerst over deze crimineel spreekt. En ik denk dat iedereen en zijn moeder het ook even snel weet als ik het weet. Geen boeiende twist dus. Dat de CIA vrouw zijn dochter is zie ik dan weer niet aan komen. Maar hoe moet je dat weten? Het is random, dat maakt het niet slecht, maar je kan het niet van te voren weten.

Ook het stuk waarbij ze zien dat Stallone morse tikt in zijn cel. Je weet direct dat hij begrijpt dat de gevangenisbewakers meeluisteren en dat hij daarom een vals bericht tikt. Opnieuw, het is niet erg dat je dit direct doorhebt, maar de film probeert op sommige momenten heel slim te zijn, en dan is het jammer dat iedere twist direct is te zien voor die komt.

Verder vind ik het hele subplot over Stalone die een dochter had niet heel boeiend. Het helpt echter wel om Stalone een motivatie te geven en hem iets uit te diepen, maar het helpt niet om meer met hem mee te leven. Echter, zoals ik al in het spoilervrij deel heb gezet is dat niet erg. En uiteraard moet Schwarzenegger een Robin Hood-achtig personage spelen. We kunnen natuurlijk niet hebben dat Stalone een terrorist helpt op vrije voeten te komen.

Daarbij ben ik uitgeschreven.

The Intern

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Wat te schrijven over de film “The Intern”. Geloof het of niet, dat vind ik een lastige vraag. “The Intern” is niets speciaals. Het doet niets slecht, maar ook niet iets goed genoeg om op te vallen. Het is een verhaal dat door de routine loopt van wat een verhaal moet doen. Er zijn spanningsbogen, maar niet heel intens, er zit humor in, maar niet hardop lachen goed. Het is een film die zich netjes houdt aan de regels en daardoor niet opvalt in de zee van films die hetzelfde doen. Toch ben ik positief te spreken over de film.

Soms wil ik simpelweg voor twee uur tijd mijn brein uitzetten, lekker genieten van simpel vermaak en mij aan het eind van de film goed voelen. “The Intern” doet precies dat. Het is een verhaal die je niet uitdaagt of sterke emoties bij je oproept, maar het vermaakt wel.

Het idee van de film is aardig cliché. Ik denk niet eens dat ik dit in het “spoilerdeel” moet zetten, je kan het al van veraf raden. Een nieuw iemand, dit geval Robert De Niro, die duidelijk een buitenstaander is moet werken voor de baas, gespeeld door Anne Hathaway. Eerst hoeft de baas weinig van deze persoon te hebben, maar deze nieuweling doet hard zijn best, en zo ontstaat er onverwachts een vriendschap tussen de nieuweling en de baas. Het doet vrij sterk denken aan een andere film waar Hathaway ook in speelt genaamd “The Devil Wears Prada”.

Gelukkig is deze film met dit plotelement vrij snel klaar. Hathaway en De Niro worden snel vrienden in de film. De rest van de film laat de vriendschap zien die tussen hen is ontstaan en groeit. Ik ben blij dat deze film dit cliché plotelement er snel doorheen jaagt.

Een ander ding dat ik ook positief vindt aan de film is dat er scenes in zitten die personages de tijd geven te ademen en interactie met elkaar te hebben. Hierdoor leven de personages wat meer. Ze voelen aan als echte personen. Het voelt lang geleden voor mij sinds ik een scene heb gezien in een film waar twee personages een gesprek met elkaar hebben dat niet iets te maken heeft met het plot. Dit werkt goed om de kijker meer bij de personages en de film te betrekken.

Letterlijk de laatste scene van de film is hetzelfde als de eerste scene. Deze scene zegt niets diep over de personages of het verhaal, maar het geeft je het gevoel dat er een bevredigende afsluiting is. Dit kan heel effectief werken, maar als je het enkel doet omdat dat is hoe veel goede verhalen eindigen kan het als een goedkope oplossing aanvoelen. Bij “The Intern” voelt het aan als een goedkope oplossing. Dat is technisch gezien iets negatiefs, maar ik doe er niet moeilijk over. Opnieuw: ik had behoefte aan simpel vermaak.

Één ding dat de film wel goed doet is laten weten dat er seksisme is op de werkvloer, vooral als het aankomt op machtige mannen die machtige vrouwen serieus moeten nemen. De film doet er niet heel veel mee, maar dat hoeft ook niet. Ik vind het goed dat de film dit probleem aankaart. Ik denk dat dit onderwerp zelfs vandaag de dag, tien jaar na deze film, nog steeds een actueel probleem is. Ik denk dat regisseur en schrijver Nancy Meyers uit eigen ervaring schrijft hier.

Dan mijn conclusie. Je mist niets als je de “The Intern” niet kijkt. Maar tegelijk zal je ook niet voelen dat je twee uur hebt verloren die je nooit meer terugkrijgt als je hem wel kijkt. Dus kijk hem gerust als je wilt.

Spoilerdeel

Ik heb een paar dingen waarover ik wil schrijven.

De scene waarbij ze de computer stelen van Hathaway’s moeder is puur om wat spanning en humor te creëren. Het doet echter beide niet zo heel goed. De humor maakte mij niet aan het lachen, en qua spanning ben ik nooit bang dat de helden in de problemen komen. Het probleem is snel opgelost zonder veel zweet. Ik denk dat het beter werkt als onze helden wel door de politie worden meegenomen. Dat heeft potentie voor meer humor en spanning. Maar zoals het is in de film voelt het als een kleine drempel die snel wordt overwonnen.

De film laat mij wel eenmaal lachen. Dat is als De Niro de dochter van Hathaway naar de verjaardag brengt. Vervolgens vraagt hij wie de jarige is. De dochter zegt, ‘ze is gekleed in roze,’ om vervolgens te zien dat iedereen gekleed is in roze. Dat is een goede grap.

Het hele stuk met dat de man van Hathaway vreemd gaat voelt alsof het enkel is om dilemma te hebben aan het eind van de film. Uiteraard is dat zo voor ieder verhaal ooit bedacht. Er worden altijd verhaalelementen bedacht om dilemma te hebben puur zodat er iets te overwinnen is voor het eind van het verhaal. Daar is ook niets mis mee. Echter, in “The Intern” voelt het of dit probleem er is omdat het maar moet. Er moet een dilemma worden opgelost op het eind van de film dus hier is een dilemma. Ik was er helemaal goed mee geweest als we nooit het subplot hadden van de man die vreemd gaat. Ik denk zelfs dat ik de film meer had gewaardeerd als dit hele plot weg was.

Het vreemd gaan van haar man wordt op het eind ook heel snel en makkelijk opgelost. Personages hoeven nooit veel te doen om het op te lossen. Hierdoor daagt de film de kijker niet echt uit. Toch vind ik het in dit geval niet erg. Ik wilde simpel vermaak aanzetten vanavond en simpel vermaak heb ik gekregen. Ik hoef niet altijd het gevoel te hebben een emotionele achtbaan te hebben bereden aan het eind van een film. Soms is een kleine stoomtrein die stapvoets rijdt voldoende om mij te vermaken.

Carry-On

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Sinds ik zo lang geen filmrecensie heb geschreven heb ik besloten niet langer enkel over nieuwe films, of mijn favoriete te schrijven. Vanaf nu kan ik over elke film schrijven die ik maar wil. Op die manier hoop ik weer iets vaker recensies te schrijven. De film “Carry-on” heb ik random gekozen toen ik deze avond door Netflix aan het browsen was, maar nu ik hem gezien heb schrijf ik er graag over.

Ten eerste moet ik toegeven dat ik een fan ben van hoofdrolspeler Taron Egerton. Ik ken hem alleen van de twee “Kingsman”-films en de Elton John-film “Rocketman”. Toch is dat genoeg voor mij om te zeggen dat de man een bepaald charisma heeft waardoor ik graag naar hem kijk. Ook in “Carry-On” weet hij me aan buis gekluisterd te houden de hele film lang. Ook de rest van de acteurs dragen bij aan het kijkplezier.

Jason Bateman (ik kende hem enkel van Arrested Development) weet een goede schurk neer te zetten. Toch heb ik wel commentaar. Niet commentaar over hoe hij de schurk speelt, dat vind ik goed, maar commentaar over hoe de schurk geschreven is. Zijn personage kan ik enkel omschrijven als cliché. De schurk die wel goede manieren heeft, beleefd is en wijsheid toont ondanks dat het een slechte man is. Deze schurk heb ik al vaker gezien op het scherm. Denk aan “Red Eye”, denk aan “Collateral”, misschien kan je zelfs denken aan “Der Untergang”. Ik heb gevoel dat filmmakers graag dit soort schurken neerzetten om de schurk menselijker te maken, maar het is naar mijn mening al te vaak gedaan. Ik ga hier specifieker op in in het spoilerdeel. Toch moet ik wel toegeven dat ik heb genoten van de schurk. Dus op het eind heeft het niet afgedaan aan de film.

De eerste 50 minuten van de film hebben veel weg van de film “Red Eye”. Zelfs de titel van de film “Carry-On” komt veel overeen met de titel “Red Eye”. Carry-On is bagage dat je meeneemt als handbagage in een vliegtuig en een Red Eye is een nachtvlucht. In het spoilerdeel deel ik meer overeenkomsten.

Toch zijn beide film op andere punten sterk. “Red Eye” doet het hele stuk waar de held moet meewerken met de schurk veel beter. Dat komt denk ik omdat acteur Cillian Murphy nu eenmaal gewoon een powerhouse van een acteur is. Niets persoonlijks naar Bateman, maar Murphy is gewoon veel enger en intimiderend in “Red Eye” dan Bateman is in “Carry-On”. Maar wat “Carry-On” weer beter doet is de actie. In Red Eye voelt de actie wat kleinschalig. Niet dat ik een gevecht moet zien tussen legers. In “Carry-On” is de actie ook kleinschalig, maar het is afwisselend en creatief genoeg om veel meer te boeien, en om daarmee spannender te zijn. Het vermaakt beter.

En dat is wat “Carry-On” voornamelijk voor mij is: twee uur aan vermaak. De film probeert ook niet meer te zijn dan wat vermaak. En vermaken doet de film goed.

Ondanks dat de schurk misschien wat cliché is is “Carry-On” heel leuk om te kijken. Zeker een aanrader.

Spoilerdeel

Ik heb vier dingen waarover ik wil schrijven in dit spoilerdeel.

Als eerst de overeenkomsten tussen “Carry-On” en “Red Eye”. In deze alinea zit een kleine spoiler voor de film “Red Eye” Zoals ik al heb geschreven is de schurk hetzelfde. Beide zijn een beleefde kwaaddoener. Ook handelen de helden hetzelfde. Beide proberen iemand te waarschuwen door een bericht te schrijven. In “Red Eye” met zeep op een spiegel en in “Carry-On” met een onzichtbare pen op een instapkaart. Beide helden worden bedreigt met dat iemand van wie ze houden zal omkomen als ze niet meewerken. De schurk weet in beide films veel van de hoofdpersoon af. En de meest voor de hand liggende overeenkomst, beide spelen af rond vliegtuigen.

Dan over de schurk in “Carry-On”. In deze alinea zit ook een kleine spoiler voor de film “Collateral”. Zoals al aangegeven vind ik de schurk cliché. Het is een net opgevoede schurk. Maar dat heb ik net al iets te vaak gezien. Iets wat we bijvoorbeeld al hebben gezien in een films als “Collateral”. In de film “Collateral” moet het slachtoffer van de schurk bloemen meenemen als hij naar zijn moeder gaat omdat de schurk vindt dat je moeder bloemen verdient. In “Carry-On” zegt de schurk dat kerstmis om ‘familie’ draait. In andere woorden: het is dus een beetje eenzelfde soort schurk. Ook bijvoorbeeld de scene waar hij netjes zijn handen wast nadat hij heeft geplast. Het voelt gewoon alsof dit soort schurken al net iets te vaak zijn vertoont in film.

Dan wil ik het hebben over de actiescène in de auto. Als actrice Danielle Deadwyler moet vechten tegen een bedrieger. Deze scene deed mij sterk denken aan het gevecht in de kerk in de film “Kingsman”. Het had deze zelfde soort van meebewegende camera en versnelling en vertraging tijdens de scene. Ik heb zelfs gekeken of de regisseur van “Carry-On” ook heeft meegewerkt aan “Kingsman”, maar voor zover ik kan zien niet. Het is niet dat ik de actiescène in de auto slecht vindt, het voelt gewoon wat vreemd aan. De manier waarop het vechten in “Kingsman” was geschoten voelde origineel. Die manier van actie associeer ik nog altijd enkel met “Kingsman”. Dat ik nu soortgelijke actiescène zie in een andere film voelt raar. Toch is het niet erg. Het was gewoon wat door mij heenging toen ik de scene zag.

Dan nog een laatste stuk over de hoofdpersoon. De film weet in het begin heel snel een aantal belangrijke dingen te vertellen over de hoofdpersoon. We weten duidelijk dat hij een doel heeft. Hij wil promotie krijgen op zijn werk, maar stiekem zou hij nog wel graag politieagent willen worden. We weten ook waarom hij deze twee doelen heeft. De promotie wil hij omdat hij een kind krijgt, en het was zijn droom politieagent te worden. Hierdoor is het duidelijk waarom de hoofdpersoon handelt zoals hij handelt. En omdat er doelen zijn is de inzet hoger. En op het eind wordt alles ook nog eens prachtig opgelost. Hierdoor voelt het einde extra bevredigend aan.

Dat is alles wat ik kwijt wilde over de film. Goed vermaak als je twee uur de tijd hebt.