Spoilervrij deel
Ten eerste excuses voor dat ik niet meer iedere week een recensie plaats. Ik weet dat ik mijzelf daarmee hard in de voet schiet, voor de kleine kans dat er iemand is die wekelijks mijn berichten leest. De reden is simpel, ten eerste ben ik een warhoofd, ten tweede ben ik bezig met een boek dat alles van mij vraagt. Toch heb ik vanavond de tijd gevonden een film te kijken.
Dus ik ben mogelijk een van de weinige die de film ‘Back to Black’ zo leuk vind dat ik hem heb gekocht op Blu-ray. Ik zal je proberen te vertellen waarom.
Ten eerste ben ik niet blind voor de problemen die de film heeft. Ik denk dat het grootste probleem is dat de film voelt of iemand enkel de wikipediapagina heeft gelezen van Amy Winehouse en daarna het script voor de film heeft geschreven. In andere woorden: de film blijft erg oppervlakkig. Ik heb niet het gevoel na het kijken van de film dat ik Winehous beter ken.
Dan het probleem met hoe de film de personages neerzet. Ik heb het nu vooral over Amy’s vader Mitch, gespeeld door Eddie Marsan, en Amy’s man Blake, gespeeld door Jack O’Connell. Ik moet je bekennen dat ik weinig weet over Amy Winehouse. Ik heb tien jaar geleden de documentaire ‘Amy’ gezien, maar daar blijft het ook wel bij. Waar ik op doel is dat er veel mensen zijn die zeggen dat de echte Mitch en ook een beetje Blake veel slechtere mensen waren dan de film laat zien. Hierbij hoor ik vooral verhalen over Mitch. Mensen zeggen dat de echte Mitch zijn dochters faam en succes misbruikte voor eigen gewin.
En dat zou best kunnen. Alles wat ik kan zeggen is dat als ik de film neem als alleenstaand product, en ik niet de personages zoals afgebeeld in de film vergelijk met de echte personen, dan erger ik mij totaal niet aan de personages.
Blake in de film en Amy, gespeeld door Marisa Abela, zijn een schattig stel samen. Je gelooft dat die twee op slag verliefd zijn op elkaar. Je zou ze bijna perfect noemen samen, was het niet dat ze ook zo’n slechte invloed op elkaar hebben, vooral in drugsgebruik. Je gelooft de knipperlichtrelatie waar ze in zitten. Vooral in het begin van de film weet hun samenzijn een glimlach te toveren op mijn gezicht. Dat werkt natuurlijk altijd goed om ons vervolgens mee te laten leven met de problemen die ze later ervaren.
Dan Mitch. Mitch in de film is erg begrijpelijk (ik kan even niet het juiste woord bedenken). Hij voelt aan als de man die probeert het beste te doen wat hij kan. Ook is hij de enige in de film die mij soms laat grinniken, en dat is altijd een plus.
Dan nu moet ik het hebben over Marisa Abela haar vertolking van Amy Winehouse. Want de hele film staat of breekt daarmee. Ik vind dat ze een goede prestatie neerzet. Ik geloof dat ik naar Winehouse aan het kijken ben, en niet naar Abela. Dat zegt al genoeg.
Een ander groot argument tegen de film die ik vaak hoor is dat de film teveel live optredens nadoet, en dat dat overbodig is. ‘Als ik haar live optreden wil zien, kijk ik wel naar haar live optreden,’zeggen ze. En veel geven de film ‘Bohemian Rhapsody’ over de zanger Freddie Mercury de schuld daarvan. En ja, in ‘Bohemian Rhapsody’ vond ik de hele nadoen van het ‘Live Aid’ optreden niet boeiend om te zien, sinds ik het echte optreden al duizend keer had gekeken op Youtube. Ik vond het nadoen van dat optreden zinloos. Alleen nu ik Back to Black kijk begrijp ik waarom de meeste kijkers zich niet erger aan het ‘Live Aid’ optreden in ‘Bohemian Rhapsody’. Ik heb namelijk nooit live optredens gekeken van Winehouse. Daarom stoor ik mij niet aan optredens in de film die exact hetzelfde zijn als de echte optredens.
Ik heb van veel andere mensen gehoord dat ze niet onder de indruk zijn van actrice Marisa Abela haar poging om Winehouse na te doen in zowel spraak als zang. Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind dat voornamelijk haar zang uitstekend is. Het is een zangstem waarvan ik onder de indruk ben, en daardoor geloof ik de personages in de film als ze zeggen dat de zangstem van Winehouse iets speciaals is.
Maar dan nu de grootste reden waarom ik de film zo leuk vind om te kijken. De film laat mij voelen of ik een gezellige avond in een kroeg heb doorgebracht. Dat is waarom ik de film zo fijn vindt om te kijken. Het klinkt misschien een beetje raar. Waarom zou je dan niet echt naar een kroeg gaan? Omdat dit niet alleen een stuk goedkoper is, het is ook een stuk gezonder dan dat ik een kroeg bier drink en sigaretten rook.
Raad ik de film aan? Niet perse. Ik denk niet dat de film je meer leert over Amy Winehouse. Ik denk dat je beter af bent de documentaire ‘Amy’ te kijken uit 2015. Toch ga ik ‘Back to Black’ nog vele malen vaker kijken. Reden blijft omdat het voor mij voelt als een avond in een kroeg. En dat is zeker geen onaangename ervaring om te hebben.
Spoilerdeel
Vanwege die zangstem vind ik het goed gedaan dat vroeg in de film de scene zit waarin Winehouse op haar bed een nummer componeert. Dit geeft de kijker de tijd om echt goed die stem te horen, en er door weggeblazen te worden.
Dat is letterlijk het enige spoiler stuk dat ik heb. Opnieuw: ik raad hem niet echt aan. Ik geniet er wel van, en het kan zomaar zijn dat jij dat ook doet. Daarom zou ik hem niet ontzeggen dat het het waard is de film minimaal een kans te geven, mocht je de mogelijkheid hebben hem te zien.