Spoilervrij deel
Dus, ik ben zo druk bezig met het afmaken van een nieuw boek dat ik weinig tijd/energie overhoud voor andere dingen. Daarom zijn mijn filmrecensies wat minder consequent. Excuses daarvoor.
Laat me deze recensie maar beginnen door te schrijven dat ik de originele ‘Jumanji’ uit 1995 met Robin Williams nooit heel erg leuk heb gevonden. Waarom dat is kan ik niet heel duidelijk zeggen. Ik verveelde mij altijd een beetje als ik de film zag. Nu is het ook alweer denk ik een goede 15 jaar geleden sinds ik die film heb gezien. Kans is dus dat ik hem tegenwoordig misschien wel goed zou vinden. Hij staat op Netflix terwijl ik dit schrijf. Misschien geef ik hem een nieuwe kans. Voor nu echter ga ik schrijven over ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’.
De film is leuk. Laat mij dat maar direct zeggen. Het acteerwerk is goed. De humor is leuk genoeg. Het plot is makkelijk te volgen en creatief. Al en al dus een aangename film om te kijken.
Dan nu iets specifieker over het acteerwerk. Als ik schrijf dat het acteerwerk goed is dan heb ik het echt over iedereen. Maar Jack Black steelt wel een beetje de show. Laat mij dan nu even mijn fanboy momentje hebben voor Black
Ik vind de man ondergewaardeerd als acteur. Dit komt denk ik omdat hij altijd in comedy’s speelt. Maar hij is heel goed in metamorfose. Met zijn stem alleen bijvoorbeeld is hij erg veelzijdig. Ik denk aan ‘The Super Mario Bros. Movie’. Hij spreekt de stem in van de schurk Bowser, maar ik had nooit kunnen raden dat het Black was de hem inspreekt. Hij weet een perfecte stem voor Bowser te vinden, en deze stem is totaal niet hoe hij uit zichzelf klinkt. En in ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’ weet hij heel overtuigend te zijn wie hij speelt in de film. (ik kan helaas niet meer dan dat weggeven zonder over te gaan op spoilers.)
Met dat gezegd te hebben doen alle acteurs goed werk. En ondanks dat hun opdracht wat makkelijker is zijn ook de jongere acteurs aan het begin van de film heel goed. Nogmaals: ik heb niets te klagen over het acteerwerk.
De grappen in de film zijn leuk genoeg. Het houdt de film luchtig. Ik kan mij niet herinneren ook maar eenmaal hardop te hebben gelachen. Toch is dat niet erg. Ik geniet van de film omdat de film zichzelf niet te serieus neemt. De personages hebben allemaal wel serieuze problemen in hun leven, en het is goed dat de film deze problemen serieus neemt, en ook de tijd geeft om deze op te lossen, maar de film neemt zichzelf nooit te serieus. En met het gekke plot is dat ook de juiste weg.
Wie mij erg heeft verrast is Nick Jonas. Ik kan niets anders schrijven dan dat hij goed acteert in deze film. Hij is geloofwaardig, weet luchtig te zijn wanneer het moet, maar weet ook de juiste emoties op te roepen bij serieuzere momenten. Ik kan niets anders zeggen dan dat hij goed werk levert.
Het plot zelf zal ik niet veel over weggeven. Alles wat ik kan zeggen is dat het verhaal makkelijk is te volgen, maar meer dan uniek genoeg is om creatief te zijn. Ik heb helemaal geen problemen met het plot. Simpel en creatief is altijd een goede weg om te gaan.
Spoilerdeel
Van de vier volwassen acteurs in het spel levert alleen Kevin Hart niet de sterkste prestatie. Misschien komt het omdat zijn hele manier van spreken en doen zo specifiek is, maar het lukt mij niet om te geloven dat hij het personage Fridge is in zijn lichaam. Ik heb altijd het gevoel naar Hart te kijken, niet Fridge. De andere drie acteurs weten mij wel te overtuigen. Ergert het mij? Nee. Maar het is wel een zwakte in de film.
Het hele videospel gedoe lijkt in eerste instantie gedaan om een jongere doelgroep aan te spreken. Alleen heeft het tegelijk ook veel weg van oudere spellen. Denk aan NPC’s die erg simpel zijn en constant dezelfde drie zinnen uitspreken. Doet mij erg denken aan ‘The Elder Scrolls IV: Oblivion’ om mee te beginnen. En de mensen die als kind/tiener ‘Oblivion’ hebben gespeeld toen hij uitkwam zijn nu tussen de 30 en 40 jaar oud. Ook kan ik het niet laten om de oude reclame voor het spel ‘Pitfall!’ te noemen. Hierin zit een hele jonge Jack Black met een hoed die veel wegheeft van de hoed die hij in ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’ draagt. (ik link de ‘Pitfall!’ reclame onderaan deze recensie.)
Met dat geschreven te hebben is het moderniseren van ‘Jumanji’ als videospel een geniale zet. De wereld is simpel met simpele regels. En deze regels worden in hapklare brokken langzaam aan ons uitgelegd. Ik denk dat dat belangrijk is voor vooral een comedy. Het verhaal moet niet te lastig zijn. Je wilt je brein kunnen uitzetten en lekker kunnen genieten. Wat het helemaal goed maakt is dat je vanaf het begin al heel veel zelf kan begrijpen voor ze het uitleggen. Denk aan de drie levens die ieder heeft. Een beetje snugger persoon zal direct begrijpen dat het om drie levens gaat nog voor de personages dat leren.
Dit stuk gaat even over iets heel vreemds. Namelijk de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’. Ik denk dan even aan het stuk in de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ waarbij de personages een videospel level moeten trotseren met platformen over lava. In de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ is dit stuk saai. De effecten zijn duidelijk nep, waardoor je duidelijk ziet de acteurs acteren op een greenscreen, wat alle spanning weghaald. In ‘Welcome to the Jungle’ zit een soortgelijk stuk nadat het viertal ontsnapt aan de schurk door Nick Jonas te volgen het riool in. Hier werkt het echter wel. Waarom? Omdat ieder personage op een andere manier reageert op de gevaren die hij of zij moet trotseren. Ja, het is nep, maar wat het interessant maakt om naar te kijken is de manier waarop ieder personage omgaat met de situatie. Het is niet de situatie die leuk is om te zien. Je voelt namelijk geen spanning omdat het zo nep is. Maar het is de manier waarop de personage reageren op de situatie wat het leuk maakt. Daarmee laat ‘Welcome to the Jungle zien hoe het gedaan moet worden.