Auteur: Simon de Vries

Murder Mystery 2

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Sinds ik een recensie heb geschreven over ‘Murder Mystery’ is het alleen maar logisch om ook het vervolg onder de loep te nemen.

Wat heb ik genoten van deze film. ‘Murder Mystery 2’ is grappig dan zijn voorganger. Dat kan ik direct al schrijven. Meerdere keren moet ik hardop lachen. De humor zit hem voornamelijk in de enkele zinnen die Adam Sandler spreekt op precies de juiste momenten.

Om maar even te beginnen met Adam Sandler en Jennifer Anisto. Ze spelen het getrouwde stel van (ditmaal) zestien jaar nog altijd uitstekend. Je voelt de liefde tussen de twee. Hierdoor geniet je met ze mee terwijl zij genieten, vooral in het begin van de film. Dit blijft nog altijd de nummer één reden waarom de film zo leuk is om te kijken. De hoofdpersonen zijn sympathiek waardoor je blij wordt door hun blij te zien.

Het verhaal zelf is dit keer een stuk makkelijker te volgen. Dit is alleen maar voordelig voor de film. Er zitten wel momenten in waarbij je even goed moet opletten om alles te begrijpen, maar voor het grootste gedeelte kan ik mijn brein uitzetten en lekker genieten van het verhaal dat zich ontvouwt.

‘Murder Mystery 2’ focust meer op actiescènes dan deel 1. Deze actiescènes zijn goed gedaan. Ik bedoel, het is geen ‘Matrix’, maar de scenes zijn goed. Wel blijft Humor de boventoon voeren, zelfs tijdens de actie. Dat is totaal niet erg, want de humor is goed. Toch weet de film mijn hunker naar actie ook te bevredigen. Dat is iets wat de eerste film niet helemaal lukt. Alleen daarom al vind ik ‘Murder Mystery 2’ beter dan ‘Murder Mystery’.

En dat meen ik echt. Ik denk dat ‘Murder Mystery 2’ op alle vlakken beter is dan deel 1. Het heeft betere grappen, een simpeler verhaal waardoor ik niet in verwarring raak en is een leukere achtbaanrit door de sterkere actiescènes. Betekent dat alles aan de film dan goed is? Nee.

Om die ‘nee’ te onderbouwen ga ik nu schrijven over Mark Strong. Het is altijd een genot om Strong in een film te zien. De man heeft mijn hart voor eeuwig veroverd met zijn rol in ‘Kingsman: The Golden Circle’. Ja, hij zit ook in de eerste ‘Kingsman’, en daar is hij ook geweldig, maar in deel 2 blinkt hij echt uit. In ‘Murder Mystery 2’ gaat zijn talent helaas verloren. Hij weet geen sterke indruk achter te laten, maar dat komt voornamelijk omdat hij niet zoveel boeiends heeft te doen. Hij is er de meeste speeltijd om de scene op te zetten. Hij vertelt wat er gaat gebeuren, of wat personages moeten doen. Dat is gewoon zonde, want Strong is een charismatische man, maar als de script hem de kans niet geeft deze charisma te gebruiken heb je daar niets aan. Dat is het grootste misdrijf dat de film pleegt: Strong saai maken.

Wat de film wel heel goed doet dit keer is het einde. Ik heb in mijn recensie over de eerste ‘Murder Mystery’ geschreven dat het einde mij grotendeels verveelt. Het einde in ‘Murder Mystery 2’ verveelt mij geen moment. Het is de perfecte escalatie van het verhaal. Het is echt op alle vlakken vijftien stappen beter dan het eind in deel 1. Om die reden weet ik dat ik ‘Murder Mystery 2’ nog vaak kan kijken zonder dat het mij saai gaat worden. Deel 1 daarentegen heeft misschien zijn beste tijd gehad.

Ik kan niets anders zeggen dan dat ik heb genoten. Ik zie op IMDB dat ‘Murder Mystery 2’ niet zo hoog scoort. Ik ben het daar gewoon niet mee eens. Net als het eerste deel is deze film goed simpel vermaak voor anderhalf uur. Ik heb gelachen, ik heb genoten van de liefde tussen de personages, en ik zal eerlijk zeggen dat ik graag een deel 3 zou zien. Hoe klein die kans ook mag zijn.

Spoilerdeel

Wat kan ik allemaal zeggen qua spoilers. Ondanks dat ik geniet van de film valt ‘Murder Mystery 2’ in de vuilkuil waar naar mijn mening veel vervolgfilms in vallen. Dat is namelijk dat het sommige plotelementen uit deel 1 dunnetjes overdoet. Ik heb het bijvoorbeeld over dat Nick en Audre Spitz er weer van worden verdacht de moord te hebben gepleegd. Nick en Audre die in het begin van de film weer in een wereld van luxe komen die ze niet gewent zijn. Weer een scene waarbij iemand naar hun deur komt om iets belangrijks te vertellen. Of hoe dankzij Audre haar ervaring als kapper weer de schuldige wordt gevonden. Toch weet de film deze herhalingen net anders genoeg te maken waardoor het niet stoort, maar je juist kan mee lachen om de herhaling. Neem bijvoorbeeld de scene waarbij iemand naar hun deur komt vlak na de moord. In de eerste film is het enkel de Russische vriend van Colonel Ulenga genaamd Sergei die iets belangrijks heeft te vertellen en dan wordt vermoord. In deze film komt iedereen één voor één langs en moeten ze zich allemaal verstoppen voor de volgende persoon. Dat is een leuke escalatie van de situatie vergeleken met deel 1.

Dan over de daders. Dat de zus van The Maharajah ook in het complot zit is verwarrend als je er een beetje over nadenkt. dat betekent dat de bom die vastzit aan The Maharajah nooit zou zijn afgegaan. Ik bedoel, anders was zij gestorven. Of was Miller, gespeeld door Strong, van plan ook haar op te blazen om al het geld voor zichzelf te houden? Maar zij moet toch hebben geweten van de bom? Erg verwarrend en onlogisch, maar stoort mij niet. Ik kan makkelijk over dit verwarrende plotelementen heen kijken omdat ik geniet van de film.

Over het hele stuk met de bom gesproken op het eind in de Eiffeltoren. Susan die random binnenloopt in het restaurant in de hoop haar oud geliefde te vinden is de beste grap in de film. Het is spontaan en random, maar tegelijkertijd voelt het logisch. Slim gedaan, en ik moet er hardop van lachen.

Dat is alles wat ik over de film heb te zeggen. Ik kan wel begrijpen als deze film niets doet met iemand die hem kijkt, maar zoals al geschreven: voor mij is het leuk simpel vermaak voor 90 minuten, en ik ga de film zeker nog wel een paar keer kijken.

Now You See Me

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dit moet de vierde of vijfde keer zijn dat ik de film ‘Now You See Me’ kijk. Ik moet direct toegeven dat de film nog steeds leuk is om te zien.

Waarom ik zo geniet van de film is de droomfactor. Het idee om zo goed te zijn in magie is een verslavend idee. Natuurlijk kost het vele duizenden uren aan tijd om zo goed te worden, tijd die ik spendeer op Youtube in plaats van oefenen met speelkaarten omdat ik lui ben. Wat betekent dat het voor eeuwig bij dromen zal blijven, maar dat betekent niet dat de film niet minder leuk wordt om te kijken. Het is dezelfde reden dat ik graag naar ‘Lucy’ kijk met Scarlett Johansson. Het fantaseren is zo leuk.

Het mysterie gedeelde van de film vind ik het minst boeiend aan de film. Meerdere keren in de film leer je hoe een truc werkt. Eenmaal besef je dat je eerder in de film al had kunnen weten hoe ze het hebben gedaan, maar de meeste tijd is het onmogelijk om van te voren te weten hoe de truc werkt. Toch maakt dat de film niet slecht. Wel moet ik toegeven dat sommige verklaringen die worden gegeven wel een kleine kans van slagen zouden hebben, zou je ze toepassen in de echte wereld.

Toch zitten er slimme momenten in de film. Momenten waarvan je niet direct begrijpt wat ze te maken hebben met wat er gebeurd, maar later beseft waarom ze in de film zitten. Helaas een beetje moeilijk uit te leggen zonder spoilers.

De film duurt een uur en 55 minuten. Dat is een respectabele tijd. De film voelt die tijd niet. Het voelt veel korter. Voor je het weet ben je alweer bij het eind. Dat is jammers, want de film is zo leuk om te zien. Maar tegelijk is het natuurlijk sterk dat de film afrond voordat het te veel in herhaling valt.

Alles wat ik nog kan zeggen is, kijk de film vooral. Het is echt heel leuk en zal je misschien inspireren om ook een speeldek op te pakken en wat goocheltrucs te leren.

Spoilerdeel

De film is ruig op te delen in drie grote goocheltrucs. Daar is niet mis mee. Alleen denk ik wel dat de film eindigt met de minst boeiende truc. Het voelt of ze niet eens echt een truc doen op het eind. Ze rennen van het dak, verdwijnen, en dat is het. Natuurlijk is het verdwijnen zelf een truc te noemen. Alleen vergeleken met hoeveel spektakel ze stelen uit een Franse bank, en mensen meer geld op hun bakrekening zetten, voelt de laatste truc aan als een anticlimax. Dat is zonde, want de film heeft een goed gevoel van escalatie. Deze escalatie stopt helaas het moment dat het over de kluis gaat die ze verstoppen met een spiegel. Dat is het enige wat ik jammer vind aan de film.

Wat ook minder is aan de derde grote goocheltruc is dat het ongeloofwaardig is dat ze er mee zouden wegkomen. Ik heb het over de spiegel die de kluis verbergt. Ten eerste: hoe krijgen ze zo een grote spiegel in een gebouw? Dat moet vast een dag werken en velen hele gespierde verhuizers kosten. Ten tweede: hoe kan niemand zien dat er een spiegel in de ruimte is. Dat vind ik moeilijk te geloven. Ten derde: Een geluk voor onze helden dat niemand van de FBI zo ver de ruimte inloopt dat hij tegen de spiegel aanbotst. In andere woorden: deze truc doet het hem even net niet voor mij.

Maar met dat geschreven te hebben zitten er momenten in de film die heel slim zijn. Denk aan de tweede show waarbij twaalf mensen worden gehypnotiseerd om aan te vallen bij het horen van het woord ‘Freeze’. Tijdens de hypnose begrijp je niet wat dit te maken heeft met wat er gebeurd, maar zodra Mark Ruffalo ‘freeze’ roept en wordt getackeld door de twaalf mensen is in één keer alles duidelijk, en kan je alleen maar denken, slim gedaan.

De twist op het eind waarbij Ruffalo het meesterbrein is achter alles is goed gedaan. De hele film lang worden deze snippers aan informatie gegeven over een goochelaar genaamd Lionel Shrike. Dat Ruffalo zijn zoon blijkt te zijn op het eind maakt het dat de twist wat minder uit de hoge hoed lijkt getrokken (wat leuk om dat spreekwoord te gebruiken in een recensie over een film over goochelaars). Ook sterk omdat de film je probeert te foppen door je te laten denken dat Lionel Shrike waarschijnlijk de vijfde ‘Horsemen’ is.

Jammer is dat Michael Caine spontaan verdwijnt uit de film op het eind. Het laatste wat we zien is dat hij Morgan Freeman inhuurt. Het zou fijn zijn geweest toch een bevredigend eind te hebben met Caine. Nu voelt het als een onopgelost stuk verhaal. Ik weet dat er een ‘Now You See Me 2’ is, maar ik oordeel deze film op zichzelf. Ik moet zeggen dat het onopgeloste verhaallijn met Caine niet erg is. Het is gewoon jammer. Het voelt als een escalatie zonder climax.

Toch blijft ‘Now You See Me’ leuk om te kijken. Ik ga dan ook zeker nummer 2 weer zien, en daar dan ook een recensie over schrijven… zodra die weer op Netflix verschijnt. En ik heb gelezen dat er waarschijnlijk ook een deel 3 komt. Die ga ik zeker in de bioscoop zien.

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus… eigenlijk was het de bedoeling dat ik nog een recensie schreef over ‘Mission: Impossible – Fallout’ voordat ik ‘Dead Reckoning Part One’ deed. Alleen was Netflix verwarrend. Netflix gaf het nieuws dat deel 1 tot 3 zou worden verwijderd. Hierdoor dacht ik dat ‘ Fallout’ nog wel even zou blijven staan, maar dat was niet het geval. Dus ‘Fallout’ heb je nog tegoed van mij.

Ook moet ik melden dat het eigenlijk mijn doel was dit jaar iedere zondag een recensie te publiceren. Alleen heb ik het vorige zondag niet gedaan. Ik was er zo uit dat ik even niet de energie had.

Maar goed. ‘Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One’ dus.

Laat me beginnen met zeggen dat de film twee uur en drie kwartier duurt. Van mij had die speeltijd dubbel zo lang mogen zijn. Ik kijk met plezier een zes uur durende ‘Mission: Impossible’-film. Met dat gezegd te hebben. Ik heb de film ondertussen een paar keer meer gezien, en iedere keer kijken voelt de film net even wat langer aan. Toch blijf ik erbij dat als de aankomende deel twee zes uur duurt ik een gelukkige man ben, ondanks dat ik weet mijn plas niet te kunnen inhouden voor zo lang.

De film heeft meerdere sterke actiemomenten. Er is geen duidelijke winnaar. Niet één actiescène die duidelijk boven de rest staat. De stunts zijn even sterk als altijd en ook super creatief. Geen enkele twee actiescènes voelt hetzelfde. Enige probleem dat ik heb is dat de stunt waarmee ze reclame maakte voor deze film de minst spectaculaire stunt is in de film. Het is nog steeds leuk om te zien, maar het is wel het minst.

Dan over de schurk. De schurk in deze film is sterk. Uiteraard zal ik niets verklappen, maar Hunt en zijn vrienden hebben nog nooit tegen zo een gevaarlijke schurk gevochten. Dit is de gevaarlijkste schurk omdat hij koel en gecalculeerd is. Het is als een schaker die altijd vijf zetten op jou voor is. Hierdoor is het zeker de moeilijkste schurk uit de hele filmreeks om te verslaan.

Voor al mijn lof heb ik wel één “maar”. Ondanks dat ik tevreden ben met de lange speeltijd, is er wel een ding waarvan ik denk dat ze één of twee scenes hadden kunnen knippen. Door de film heen zitten deze momenten waar de personages in een kamer zijn en met elkaar praten. Vaak om meer invulling te geven, ik denk om de kijker de beste kans te geven het verhaal te begrijpen. ‘Dead Reckoning Part One’ is (op misschien de eerste ‘Mission: Impossible’ na) het meest gecompliceerd qua verhaal. Alleen zijn er meerdere van deze praat scenes waarop de personages moeten delen hoe gevaarlijk de situatie dit keer is. Eigenlijk om ons meerdere keren twee boodschappen over te brengen: 1. Nu staat echt de hele wereld op het spel. 2. Nu is het echt persoonlijk voor Ethan Hunt. Na een paar keer ditzelfde gesprek te hebben gehoord in verschillende scenes reageer je uiteindelijk met: ‘ik begrijp het nu wel.’ Gelukkig is de film nog steeds een feest om te zien.

En dan is er nog iets anders dat opvalt. Iets dat totaal niet stoort, en geen probleem is, maar Cruise begint in ‘Dead Reckoning Part One’ toch een klein beetje zijn leeftijd te laten zien. De rimpels op zijn gezicht beginnen te vormen. Wat hierdoor ook opvalt is dat Cruise een goed stuk ouders is dan Rebecca Ferguson. Ze zijn schattig samen, en je gelooft in hun romantiek, maar de leeftijd begint zichtbaar te worden. Dat is wat ik heb te zeggen daarover.

Kijk ‘Dead Reckoning Part One’ vooral. Het is een sterke film en als je klaar bent wil je direct deel twee zien.

Spoilerdeel

De grote stunt in deze film is de sprong van de berg met de motor. Wat ik jammer vind is dat deze stunt de scene is waarmee ze reclame maakte. De poster in de bioscoop liet de stunt zien. Voor films die ik zeker ga kijken probeer ik van te voren zo min mogelijk te weten. Ik wist van tevoren al dat deze stunt kwam, en dat vond ik jammer. De stunt zelf is oké, ondanks dat het dus de minste boeiendste stunt is in de film. Het laat niet de adrenaline pompen die ontstond bij de opening scene met het vliegtuig in ‘Rogue Nation’, maar het was nog altijd leuk om te zien. Het helpt ook mee dat ze het over een komische boeg gooien. Hierdoor kan je de stunt vergeven niet de meest spectaculairste stunt te zijn in de filmreeks.

Ik ben er bijna honderd procent zeker van dat de achtervolging in Rome ode brengt aan James Bond. Hunt en Grace die aan elkaar vast geboeid zitten als Bond en Wai Lin in ‘Tomorrow Never Dies’ en dan de gele kleine auto net als de gele Kever in ‘For Your Eyes Only’. En wat een leuke achtervolging maakt het. Het enige wat zwak is, is dat Hunt op het eind van de achtervolging magisch de auto ontsnapt voor het wordt geraakt door de metro. Neem een andere Bond-film als voorbeeld: ‘Skyfall’. Daarin zie je hoe Bond ternauwernood ontsnapt aan een naderende metro. Door het moment te laten zien waarop hij ontsnapt, vlak voor de metro hem raakt, laat je de kijker zijn adem inhouden van spanning. In ‘Dead Reckoning Part One’ zie je de ontsnapping niet. Dat voelt zwak. Je mist het belangrijkste moment.

Slim bedacht is de “self fulfilling prophecy” die ontstaat op het eind van de film. Gabriel probeert de Aziatische vrouw, Paris genaamd, te doden omdat ze hem zal verbaden en Hunt zal helpen. En omdat Gabriel haar probeert te vermoorden besluit ze Hunt te helpen. Laat je inderdaad denken dat alles vast staat. Net als de sleutel. Gabriel kreeg inderdaad de sleutel in handen op de trein. Dat het maar voor korte duur was wist hij niet, maar toch is alles wat hij zegt uitgekomen.

Nu we het toch over de schurk Gabriel hebben. Als Hunt toch besluit Gabriel dood te steken bovenop de trein. Je begrijpt volledig zijn keuze. De glimlach die Gabriel krijgt als hij denkt dat Hunt hem niet dood zal steken laat je extreme haat voelen naar hem. Je wilt op dat moment dat Hunt hem doodsteekt ondanks dat Hunt daarmee de hele missie in gevaar brengt.

Dat Ilsa Faust sterft is een sterke zet. Zo houdt je iedereen op de tenen voor wat mogelijk verder gaat gebeuren. Je weet nooit wie de volgende gaat zijn. Wat ook sterk is is de relatie die Hunt en Faust hebben. Ze zijn een schattig stel samen en je hoopt echt dat het wat wordt. Dat ze moet sterven is dus verdrietig om meerdere redenen.

En wat een geweldige acteerprestatie van Vanessa Kirby. Zij moet voor een deel van het eind van de film Hayley Atwell spelen die haar masker draagt. Let goed op als Kirby de deur van de treincoupé opent. De manier waarop ze met haar gezicht acteert is precies hoe Atwell emotie overbrengt met haar gezicht. Je gelooft direct dat het Atwell is met een masker op. En dat we maar liefst drie keer teruggaan naar de echte Kirby die wakker wordt en dan weer omvalt laat mij driemaal lachen en maakt het eind zeker spannend.

En over het eind gesproken. De hele scene in de trein is uitmuntend. Vooral als de wagons één voor één van de brug vallen en ze moeten klimmen voor hun leven. Samen met de scene in het vliegveld is dat wat ik heb onthouden van mijn eerste keer kijken. En ook het feest in Venetië trouwens. En de dood van Ilsa Faust. En Kirby die Atwell speelt met een masker op. In andere woorden: er zijn zoveel memorabele scenes dat ik de film nog wel honderd keer over ga kijken in de jaren die volgen. Kan niet wachten voor deel twee. Dit is Simon, over en uit.

Mission: Impossible – Rogue Nation

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Mission: Impossible – Rogue Nation’, het vijfde deel in de serie en o zo goed. Net als deel 4 is deel 5 een ideale mix van actie, humor en spanning. Ook moet ik er direct bij melden dat deze film mooi is gefilmd. Iedere scene is over nagedacht. Er wordt vooral mooi gebruik gemaakt van kleur.

Ten eerste over de nieuwste aanwinst aan het team: Rebecca Ferguson als Ilsa Faust. Tom Cruise en Rebecca Ferguson hebben goede chemie samen. Je gelooft makkelijk dat deze twee samen een relatie hadden kunnen beginnen als ze niet in de situatie zaten waarin ze zitten.

Ook sterk is dat je voor lange tijd niet precies weet aan welke kant Faust staat. De film blijft voor een lange tijd heen en weer gaan. Spannender hadden ze dit plotelement niet kunnen maken.

Verder is de rest van de groep ook weer op hun best. Simon Pegg, Ving Rhames en Tom Cruise zijn een hechte vriendengroep op het scherm. Ik gok dat dit komt omdat de drie in werkelijkheid ook vrienden zijn. Al zie ik Ving Rhames weinig terug in interviews voor de films.

Al het reizen van plek naar plek helpt de film. Hierdoor voelt de film internationaal, waardoor het echt voelt of de schurk de hele wereld als zijn doel ziet.

Meer heb ik niet te zeggen zonder spoilers in te gaan. Kijk ‘Mission: Impossible – Rogue Nation’ als je hem nog niet hebt gezien. Goede film. Kijkt lekker weg. Ga hem hem nog vaker kijken.

Spoilerdeel

Ik ga praten over een paar actiescènes

Laat mij beginnen over een grote gemiste kans. Dit gaat over het stuk waar Cruise de waterkoeling in springt van een grote computer. Voor deze stunt had hij geleerd om zijn adem voor vijf minuten in te houden. Erg indrukwekkend. Je zou daarom verwachten dat de hele scene één lange shot zou zijn. Dan zou je de ademnood echt voelen. Maar nee, het is opgenomen met shots die om de maximaal tien seconden naar een ader shot gaan. Waarom is het dan nodig dat hij leert zijn adem vijf minuten in te houden? Je hoeft het maar tien seconden te doen voor enkel shot, en daarna kan je ademhalen voor het volgende shot filmt. Deze, ik kan mijn adem vijf minuten inhouden, is puur nutteloos en enkel naar buiten gecommuniceerd om meer kijkers te werven. Het heeft totaal geen effect op de film en is daarmee nutteloos. Een grote gemiste kans. Had het in een enkel shot gedaan… dat is alles wat ik daarover heb te zeggen. Ook is duidelijk te zien dat veel binnenin deze computer gemaakt is in een computer. Dit leidt af. Was het echt een kleine moeite geweest dit ding echt te bouwen. Ze hebben miljoenen. Ik begrijp dat dit makkelijker is, maar Cruise heeft aan de buitenkant van een vliegtuig gehangen voor deze film. Zeg me niet dat ze voor deze scene opeens voor de makkelijke weg kozen.

De stunt met het vliegtuig daarentegen is fenomenaal. Je ziet duidelijk dat het echt is en daarmee had het geen betere start van de film kunnen zijn. Daarmee komt echter wel probleem. Net als de vorige film voelt het eind van “Rogue Nation” kleinschalig. Maar sinds ze de film beginnen met de vliegtuigstunt voelt de film een beetje achterstevoren aan. Meestal bewaar je het spectaculairste voor het eind van het verhaal, niet het begin. Toch stoort dit niet. Het is een goed eind, alleen ook heel simpel.

De motorachtervolging op de snelweg laat je adrenaline stromen. Je voelt de snelheid waarop de motors rijden. Hierdoor voel je ook het gevaar waarin Hunt verkeerd. Het enige wat een beetje afdoet is dat Hunt op het eind praktisch verongelukt als hij Faust moet vermijden en dit overleefd met als grootste letsel zand in zijn haar.

Deze film bestaat uit meerdere geweldige scenes achter elkaar. Maar het hele stuk in het Opera gebouw is misschien wel het meest memorabel stuk in de film. Het is spannend, grappig en een geweldig concept voor een spionageverhaal. Iemand heeft mij ooit vertelt dat dit stuk uit een Alfred Hitchcock-film komt, maar dat maakt mij niet uit. Het is zo een goed concept dat ik blij ben dat ze het hebben gestolen.

Het hele stuk met de premier van Engeland is sterk. Het komt echt als een verrassing voor mij de eerste keer kijken dat Atlee eigenlijk Hunt is met een masker. Ook dat de premier weet over Rogue Nation is goed gedaan. Het is een scene die een goed stuk informatie moet overbrengen en dit doet het op een manier zonder af te doen aan spanning.

Dan over het voorafgaande stuk waarbij Hunt zegt tegen William Brandt, gespeeld door Jeremy Renner, zegt ‘Zie je niet dat dit de enige optie is,’ als hij voorstelt om de Engelse premier te ontvoeren. Hij komt lichtelijk over als iemand die niet meer realistisch kan denken. Daardoor is de volgende scene waarbij Jeremy Renner Alec Baldwin belt om zijn vrienden te “verraden” extra geloofwaardig. De eerste keer kijken geloof ik echt dat Renner het meent als hij Baldwin belt. Kan niet anders zeggen dan dat de film heel goed is om iedere twist te verbergen.

Dan een punt dat mij is vertelt door iemand die beter oplet dan ik. Hunt werkt in de meeste Impossible-films buiten de IMF om. Hij gaat “rogue” zoals ze dat noemen in het Engels. Dit is waar, toch stoort het niet. Als dat nodig is voor het verhaal dan is dat nodig. En het verhaal is zo sterk dat het mij geen seconde ergert.

Leuk dat de grap er weer in zit met Cruise die vecht tegen een man die een goede kop groter is dan hij. Ook de grap waarbij hij over de auto stuntelt vlak nadat hij bijna verdrinkt is leuk. Ik weet bijna zeker dat dit er puur in zit omdat Cruise is vertelt door zijn PR team dat het hem wat meer sympathiek maakt als hij zelfspot toont. Verhalen gaan rond over dat Cruise zelf het script van de film ‘The Mummy’ uit 2017 heeft aangepast zodat het verhaal meer om hem draait en hij meer in de film zit. De man heeft duidelijk nog steeds een groot ego, hij weet het alleen beter te verbergen vanaf ‘Mission: Impossible’ nummer vier. Toch helpt het bij de humor, en dat is altijd goed.

Dan iets waar ik mij altijd aan erger. Het stuk aan het begin van de film waarbij Hunt hulp krijgt te ontsnappen van Faust. Hij rent weg in een rechte gang terwijl slechteriken op hem schieten met automatische geweren en hij wordt nul keer geraakt. Dat is ongeloofwaardig. Het is het enige deel in de film dat mij echt negatief stoort. En het was zo makkelijk op te lossen. Laat hem direct een bocht omgaan, veilig van de kogels. Ik begrijp dat dit er spectaculairder uitziet… toch is het stom.

Maar anders dan dat is ‘Rogue Nation’ een geweldige actie- en spionagefilm. Zeker het kijken waard.

Mission: Impossible – Ghost Protocol

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Mission: Impossible – Ghost Protocol’ is een enorme stap vooruit in de serie. Van de eerste vier delen is dit verweeg het beste. Waarom?

Laat mij beginnen met het belangrijkste: De verhoudingen in deze film zijn anders. We volgen in ‘Ghost Protocol’ een team dat wordt geleid door Tom Cruise. Uiteraard was dit ook al gaande in de eerste drie delen, maar nu voelt het voor het eerst goed gebalanceerd. Cruise is niet meer de belangrijkste persoon in de film. Iedereen binnen het team is gelijk. Cruise heeft zijn ego voor het grootste gedeelte geparkeerd. Dit helpt heel erg in het voordeel van de film. Cruise kan nog steeds zijn stunts doen en een alleskunner zijn zonder dat het afleidt.

Uiteraard moet ik ook praten over de stunts. Gruwelijk. Dat is alles wat ik heb te zeggen. Meer dan tien jaar later zijn de actiescènes in deze film nog altijd ongeëvenaard. Wat ook meehelpt is de manier waarop het gefilmd is. Het filmwerk maakt stunts nog spannender dan ze al zijn. Tegelijk echter weet het ook nog humor in de mix te gooien. Het heeft zijn cake en eet het aan beide kanten. En de film hoeft geen boete te betalen daarvoor.

Dan even over de humor zelf. Bijna iedere grap raakt. Soms moet ik er enkel van grinniken, soms laat ik een kleine lach, maar iedere grap doet iets bij me.

De hele film is een aaneenschakeling van goede humor en actie, met zelfs nog een klein beetje drama. In mijn ‘Bourne Identity’-recensie, nu alweer een goede tijd geleden, heb ik geschreven dat iedere scene in die film memorabel is. De film heeft geniale scene na geniale scene helemaal tot aan het eind. ‘Mission: Impossible – Ghost Protocol’ is hetzelfde. Er zit geen een scene tussen waarvan ik denk, die heb ik al vaak genoeg gezien. En ik heb de film nu denk ik minimaal al tien keer gezien.

Het acteerwerk is ook uitmuntend. Er zit (bijna) geen zwakke opvoering in. Zelfs iemand als Simon Pegg. Hij is er duidelijk voor de humor, maar de man weet ook op de juiste momenten serieus te zijn en op de juiste momenten mee te doen aan de actie. Hierdoor voelt hij als een echt persoon en als een gelijke binnen het team. niet een flauw excuus voor enkel wat grappen.

Het enige wat niet zo sterk is aan de film is de schurk. Michael Nyqvist speelt hem. Ik weet dat Nyqvist een memorabele schurk kan spelen. Zo speelt hij er namelijk een in ‘John Wick’, en goed ook, maar in ‘Ghost Protocol’ is hij heel erg matig. Hij is niet slecht, maar er is ook niets aan hem waardoor ik hem herinner. Je vergeet hem direct als je klaar bent met kijken.

Toch kan ik niets anders doen dan positief schrijven over deze film. Alles aan de film werkt – behalve de schurk. Met ‘Ghost Protocol’ heeft de serie echt zijn draai gevonden. En het mooiste is, het wordt alleen nog maar beter van hier, maar dat is een verhaal voor de volgende keer.

Spoilerdeel

De film weet heel goed spanning op te bouwen. Een goed voorbeeld is als ze een scherm hebben opgezet om een bewaker van een hal te doen misleiden dat ze niet in de hal staan. Dit hele gedeelte is zonder muziek. Het zou heel makkelijk zijn om er een spannend muziekje onder te gooien met de gedachte dat dat het spannender maakt, maar het is juist de stilte waardoor de spanning echt niet meer te houden is. Hierdoor is het een van de krachtigste scenes uit de film. En dat zegt wat want de hele film is krachtig.

Bij het klimmen van de Burj Khalifa in Dubai voel je de hoogte. Mijn bilspieren knijpen samen iedere keer als Cruise naar buiten stapt. Het is verschrikkelijk spannend. Dat er ook nog goede humor is tijdens deze actiescène brengt de scene naar een ongekende hoogte.

Dan toch nog over iets wat minder is. Tijdens de achtervolging na het klimmen van de Burj Khalifa wordt op het eind een masker afgetrokken. Het koste mij meerdere keren kijken om te beseffen dat het Nyqvist is die een masker draagt. Dat laat zien hoe weinig Nyqvist als schurk een indruk maakt in de film. De eerste paar keer kijken wist ik nooit wat er nu precies aan de hand was. Ik begreep ook niet als wie Nyqvist zich voordeed door het dragen van het masker, en ik wist niet dat het Nyqvist was toen hij het masker aftrok. Opnieuw: het enige zwakke aan de film is de schurk.

Ik heb al vaker geschreven dat als ik zie dat iets in de computer is gedaan ik het direct minder spannend vind. ‘Ghost Protocol’ weet een perfecte mix te vinden tussen computeranimatie en echte dingen. De Kremlin tijdens de explosie ziet er duidelijk nep uit. Toch heb ik er niets over te klagen. Ik ben niet tegen computeranimatie. Ik vind gewoon dat overmatig gebruik, vooral in actiescènes, mij stoort. ‘Ghost Protocol’ weet perfect wanneer het echt moet zijn en wanneer het animatie kan gebruiken. Maar de hele ‘Mission: Impossible’-serie weet dat vrij goed. Denk bijvoorbeeld aan toen ik schreef dat de laatste scene bovenop de trein in ‘Mission: Impossible I’ spannend was ondanks dat veel duidelijk in een computer is gedaan.

Als je ook maar één van de drie eerste ‘Mission: Impossible’-films goed vind kan ik je zeker ‘Ghost Protocol’ aanraden. Het is op alle vlakken beter dan zijn voorgangers. Kijken dus.

Mission: Impossible III

Simon de Vries

Spoilervrij deel

O ja… vanaf nu begint de serie echt goed te worden. ‘Mission: Impossible III’ is een geweldige mix van spionage en actie. Het mist misschien nog de scherpe momenten met humor en indrukwekkende stunts, maar anders dan dat is ‘Mission: Impossible III’ de blauwdruk waarop de rest van de serie niet alleen bouwt, maar ook aanscherpt en verbeterd. Maar laten we voor nu maar enkel praten over deel 3.

Ik begin met Tom Cruise. Cruise speelt de alledaagse charmante man geweldig. Je gunt het Cruise in deze film echt om een gelukkig eind te hebben. Ik vind persoonlijk dat Cruise als acteur ondergewaardeerd is. Het is jammer dat de man tegenwoordig voornamelijk kiest om de stoere alleskunner te spelen. De man die altijd het beste is in zijn vak. Want Cruise kan zeker meer dan dat. Zoals zelfingenomen personages als in ‘Rain Man’ en ‘Magnolia’, maar ook de alledaagse man zoals in ‘Risky Business’ en nu in ‘Mission: Impossible III’.

Ook komt het geloofwaardig over dat Ethan Hunt uit deel 1 kan transformeren naar deze Hunt uit deel 3, sinds ik in mijn recensie over 2 heb geklaagd dat die Hunt niet als dezelfde persoon voelt. Deze Hunt bewandelt de perfecte middenweg tussen actie, realisme en de man die alles kan. Het is duidelijk dat ook de filmmakers begrijpen dat dit perfectie is, want Hunt zal niet veel meer veranderen na deze film.

Dan over de andere acteurs. Te beginnen met Michelle Monaghan. Monaghan en Cruise zijn vuurwerk samen. Je gelooft honderd procent dat deze twee voor elkaar zijn gemaakt. Nog knapper is dat vanaf de eerste scene je direct gelooft in hun relatie. We hebben geen lange scenes nodig om de personages uit te bouwen en op die manier langzaam er in te geloven dat ze verliefd zijn. Het is direct geloofwaardig en voelt natuurlijk aan. Hierdoor kan de film lekker snel naar de spionage en actie gaan, zonder dat het inlevert in spanning als de personages later in gevaar komen.

Jonathan Rhys Meyers en Maggie Q, die beide Hunt helpen op zijn missies in deze film, krijgen weinig kans om een indruk achter te laten. Er is maar een enkele scene waarbij ze een klein ademmoment krijgen en je ze bijna iets beter leert kennen, maar dan neemt de actie over voordat dat gebeurd. Het is vreemd. Want in bijvoorbeeld ‘Ghost Protocol’ krijgen de personages die Hunt helpen op zijn missie ook weinig ademmoment om te laten zien wie ze zijn, maar op de een of andere manier blijven die personages mij meer bij. Ik denk dat het komt omdat die personages iets meer bij de missies betrokken zijn en via hun manier van doen en praten zo een indruk kunnen achterlaten.

Neemt bijvoorbeeld Simon Pegg als Benji. Hij zit niet veel in deze film, en je zal hem zo weer vergeten. In deel 4 en verder krijgt hij kans toch een te laten zien hoe en wie hij is. Dit zit hem in de kleine momenten. Hoe hij zich bijvoorbeeld gedraagt terwijl hij bezig is met de missie.(spoilermoment voor ‘Ghost Protocol’ in deze laatste zin). Denk aan hoe hij praat en doet als hij samen met Cruise vermomt het Kremlin van Moskou inloopt.

Je leert zo veel over Benji door wat hij zegt en hoe hij het zegt. En nog genialer is dat dit gebeurd terwijl de scene uitspeelt. Er is geen moment nodig waar de personages rond een tafel zitten en elkaar beter leren kennen. Terwijl ze hun missie doen leren we de personages beter kennen. In deel 3 doen ze hun missie, maar leren we niets over de personages. Het is niet erg, maar je realiseert je hierdoor duidelijk dat vanaf deel 4 de films veel slimmer in elkaar zitten.

Dan over de schurk. Philip Seymour Hoffman is de beste schurk in de hele filmreeks tot nu toe. Sean Harris in deel 4 en 5 is ook goed, maar Hoffman is net een stapje verder. Je wilt op het eind echt graag zien dat hij wordt verslagen. Hij speelt zijn rol cool en gecalculeerd. Een echte psychopaat. Ik denk dat Harris de meest intimiderende schurk is in de serie, maar Hoffman is de engste schurk. Je wilt geen ruzie met hem. Je weet dat hij alles van je afpakt en je laat lijden op de rand van de dood terwijl iedereen van wie wie houdt voor je ogen wordt gemarteld. Dat is een enge schurk.

Dan iets wat ik minder vind aan de film. Alle kleur is uit de film gehaald. Dit was standaard in films rond 2005, maar ik ben er nooit een fan van geweest. Deel 4 en later behouden de kleuren niet alleen, ze gebruiken ze om prachtige beelden te geven. Dat is veel mooier en plezieriger om naar te kijken. Verder word ik ook een beetje claustrofobisch van alle close-ups in de films van gezichten. Het irriteert mij om de een of andere reden. Het is zeker niet zo erg dat het de scenes verpest, maar ik ben blij dat ze dit enkel voor deze film hebben gedaan. Het helpt wel om de film uniek te doen aanvoelen vergeleken met 1 en 2. En daar moet ik opnieuw respect voor geven.

Hoewel ik denk dat ze vanaf deel 4 de formule perfectioneren is deel 3 de geniale blauwdruk die de films zullen volgen. Een hele sterke film met sterke acteurs. Zeker het kijken waard.

Spoilerdeel

Om toch nog een klein stuk over Hoffman te schrijven. Het voelt zo bevredigend aan als Cruise hem op het eind in elkaar begint te slaan. Je haat Hoffman echt. Alleen de manier waarop hij dan eindelijk aan zijn eind komt is een beetje jammer. Het was zoveel bevredigender geweest als Cruise hem had mogen doodschieten, of misschien nog beter zijn vrouw. Dat Cruise denkt dat hij dood is en dat hij dan toch nog blijkt te leven om dan door Monaghan echt afgemaakt te worden. Maar nu ben ik een film aan het herschrijven die het uitstekend heeft gedaan zonder mijn hulp, en totdat ik heb bewezen ook een succesvol verhaal te kunnen schrijven die wordt geliefd door miljoenen heb ik niet echt een poot om op te staan.

Het hele stuk in de Vaticaanstad is het sterkste stuk in de film. Deel 4 en verder bestaan uit stukken van ongeveer 20 minuten waarbij ze vaak ook ergens moeten inbreken en spionage dingen moeten doen. Dit stuk in Vaticaanstad is het voorbeeld voor hoe deze scenes moeten zijn.

Dat je nooit weet wat de ‘Rabbit’s foot’ is is leuk gedaan. Opnieuw: het onderscheidt de films van zijn voorgangers. Je hoeft ook niet te weten wat het is. De film is even leuk zonder deze informatie. Het heeft ook iets Alfred Hitchcock-achtig (waarbij nummer 2 faalt in dat aspect flikt deel 3 het dan toch). Een pure MacGuffin. Ik keur het goed.

De scene waarbij Hunt zijn oude leerling, gespeeld door Keri Russell, moet bevrijden is voor het grootste gedeelte goed. Er zit alleen één stuk in waarbij ze net iets te hard proberen cool te zijn. Het is als Hunt wordt gevraagd hoeveel kogels hij nog heeft. Hij zegt ‘genoeg,’ richt vervolgens op een schurk, haalt de trekker over om te vuren, en na een enkel schot zegt hij ‘nu heb ik geen kogels meer’. Dat probeert net iets te hard om cool te doen. En daarmee faalt het. Grappig genoeg echter is twee seconde later een moment wat ik wel cool vind. Het is als Hunt een plakbom gooit als een boemerang die dan precies op een gastank terecht komt. Dat is komisch en tegelijk ook vet om te zien. Dat maakt het moment van eerder weer goed.

Dan nog over het eind van de film. Letterlijk de laatste scene waarin Hunt zijn vrouw voorstelt aan het IMF-team. Hartverwarmend… dat is alles wat ik heb te zeggen. Je gunt het Hunt en zijn vrouw om gelukkig te zijn, en dat het hele IMF-team ze het ook gunt maakt het alleen maar beter. Goede film, mooi eind. Ga hem met plezier nog vaker kijken.

Mission: Impossible II

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus ik heb net ‘Mission: Impossible II’ gekeken voor de tweede keer in mijn leven, en waarschijnlijk de laatste keer. Ik heb de film eenmaal eerder gezien alweer meer dan tien jaar geleden. Is het een goede film? Nee. Is de film zo slecht als ik hem mij herinner? Dat ook weer niet. Laat mij verder uitleggen.

Toen ik de film voor het eerst zag al die jaren geleden had ik twee duidelijk gedachten. Ik vond de film te verschillend van de eerste ‘Mission: Impossible’, en ik vond de film saai. Laat ik over beide stellingen schrijven.

Als eerste over dat de film zo anders is dan deel I. Ja, de film is anders. Dat hoeft niet slecht te zijn. Ik zie liever een vervolg dat iets nieuws probeert dan een vervolg die probeert het origineel dunnetjes over te doen omdat het bang is zijn publiek kwijt te raken. Dus in dat opzicht respecteer ik de film dat het anders durft te zijn. Maar ‘Mission: Impossible II’ is helaas niet “goed” anders. Het is “slecht” anders.

De eerste film is een combinatie van een spionage- en een kraakfilm (een film waarin iets moet worden gestolen). Ik ben verliefd geworden op de eerste film vanwege de spionage-elementen. Deel II is niets anders dan actie. Spionagefilm zou ik het niet noemen. Er zit heel weinig spionage in. Maar is de actie dan tenminste goed? Nee. De actie is oninteressant. Dat wat de film het hardst probeert goed te doen is gewoon niet boeiend om naar te kijken. Het is een film die je eenmaal kijkt op een regenachtige zondag omdat die toevallig op tv komt (als mensen op die manier nog films kijken). En vervolgens vergeet je de film ooit te hebben gezien. Het is een ondergemiddelde actiefilm.

Er zijn maar twee momenten waarbij mijn adrenaline een beetje op gang komt… en dat zijn de twee momenten waarop de ‘Mission: Impossible’-muziek speelt. Yep, het heeft niets te maken met wat ik zie op het scherm. Het is puur de muziek. En dan weet je dat een actiefilm slecht is. Dat is trouwens wel het enige goede wat ik over de film te zeggen heb. De muziek is geweldig, op al die dramatische onzin voor de vertraagde scenes na.

Dan over dat de film saai is. Ja, ik vind de film nog steeds saai. De actie maakt mij niet warm, zoals al geschreven, de romantiek spat niet van het scherm en de film is overdramatisch over dingen die totaal niet dramatisch zijn. In andere woorden: het weet geen enkele emotie op te roepen. De film doet niets met me. Het laat me koud. Er is daarom ook geen reden om de film ooit weer te zien. Toch moet ik toegeven dat ik niet continue op de klok zat te kijken hoe lang de film nog zou duren. Ik had wel verwacht dat te doen toen ik aan de film begon. Dus de film is ook weer niet zo saai. ‘Mission: Impossible II’ weet mijn aandacht te houden tot het eind. Dus in dat aspect is de film niet zo saai als ik mij herinner. Zoals geschreven: het is een ondergemiddelde actiefilm. Dat betekent niet dat het helemaal slecht is.

De vuistgevechten in de film zijn niet boeiend om naar te kijken. Groot probleem is dat Cruise perse moet laten zien dat hij “vechtkunst” heeft geleerd. En dat is met grote dikke aanhalingstekens! Probleem is namelijk dat deze nieuwe bewegingen niet zo cool zijn als Cruise denkt dat ze zijn. Maar het is nog erger dan dat. Cruise komt over als een klein kind die denkt karate te kunnen nadat hij ‘Bruce Lee’-film heeft gezien. Goed, zo erg is het ook niet, maar het zit er serieus niet ver van af. Het komt heel knullig en nep over. Ander probleem is dat het niet eens lachwekkend slecht is. Het is enkel saai, en dat doet een gevecht nooit ten goede.

Er wordt veel gebruik gemaakt van vertraging in de film, en dan heb ik het echt over heel veel vertraging. Maakt het de film spectaculairder of dramatischer om te zien? Nee. Nee, dat doet het niet. Het is zelfs hoogst irritant te noemen. Ik erger mij er al aan de tweede keer dat het gebeurt. En het gebeurt zo zo vaak. En dan proppen ze er ook nog overdramatische muziek onder. Het probeert zo hard om dramatisch te zijn, maar alles wat het is is saai. En dat is de grootste fout die een film kan maken. Een film kan goed zijn, of vermakelijk slecht, maar saai is nooit een goede weg om te nemen.

Wat mij verder sterk ergert is het syndroom van ‘niet geraakt kunnen worden’ die Hunt helaas heeft opgelopen in deze film. Mensen schieten met machinegeweren op de man slechts tien meter van hem vandaan en missen ieder schot. Maar Hunt heeft uiteraard maar één kogel nodig om de slechteriken uit te nemen. Als je dit doet in een film dan is voor de kijker de held onverslaanbaar. Hierdoor ben je bent nooit bang voor de held want hem kan toch niets overkomen. Dat is wat deel I, en IV en verder (deel III moet ik nog zien. Ik weet er weinig meer van af.) goed doen. Ja, Hunt overleeft het altijd, maar de man kan wel schade oplopen. Hunt moet stunts doen waarbij het voelt dat als hij één fout maakt dat het einde voor hem is. In deel II heb je nooit die angst. Hunt is superman. Hij is onverwoestbaar.

De ster van deze film is niet Cruise maar Ving Rhames. Hij heeft de enige grappige scene en iedere keer als hij op het scherm is krijg ik een glimlach. Een hele kleine glimlach misschien, maar wel een glimlach. Het is ook het enige personage in de film die consistent voelt met hoe hij in latere films is. Ethan Hunt, gespeeld door Cruise, voelt niet als dezelfde Hunt van de eerdere of latere films. Zijn manier van vechten, zijn manier van praten, de stunts die hij doet, veel aan hem is zo anders dan we kennen uit de andere films. Hier speelt Cruise zijn versie van John Rambo. In de andere films voelt Hunt aan als een echt persoon. Ja, hij doet ongelofelijke stunts, maar het voelt altijd als een laatste redmiddel die hij met angst op het hart doet omdat hij een mens is van vlees en bloed en kan sterven. In ‘Mission: Impossible II’ is hij een actieheld zoals we kennen van Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger. Het is een totaal ander personage.

Dus wat is het oordeel? Zoals al geschreven: de film is een ondergemiddelde actiefilm. Het is het niet waard om te zien. Ik zou zeggen, sla ‘Mission: Impossible II’ lekker over. Kijk I en daarna III en verder. Er is niets van II dat je moet weten voor de andere films. Daarmee is het totaal nutteloos en kan beter vergeten worden.

Spoilerdeel

Het verhaal in de film is oké. Er is een ziekte die de mensheid kan uitnemen, klassiek verhaal. Zien we ook terug in bijvoorbeeld ‘No Time To Die’. Het is geen slecht idee. De film doet er alleen weinig interessants mee. Net zoals ik weinig interessants doe met deze alinea.

Dan over de chemie die Cruise heeft met Thandiwe Newton. Het is niet heel goed… in de eerste paar scenes. Het voelt erg ongeloofwaardig en veel te snel doorgedrukt dat deze twee verliefd op elkaar worden. Ook voel je je er ongemakkelijk bij. Het voelt geforceerd, of de acteurs worden gedwongen de scenes te spelen, maar eigenlijk geen zin hebben. Hier heb ik het vooral over Newton. Met dat gezegd te hebben moet ik toegeven dat na een paar scenes ik er iets meer in ging geloven dat deze twee een stel zijn. Vanaf de scene waar Cruise zegt ‘Voel je dan beter’ begin ik er in te geloven dat deze twee om elkaar geven. Maar toch passen de puzzelstukjes net niet. Die ongemakkelijke ondertoon blijft. Hierdoor is het niet prettig om naar deze liefde te kijken.

De enige actiescène die voor mij werkt is als Cruise inbreekt in het lab om het virus te vernietigen. Ik ben daadwerkelijk voor een korte tijd vermaakt. Heel even is de film niet zoo saai. Helaas is dit maar van korte duur. Vrij snel gaat de film over in het laatste gevecht met die verschrikkelijke vuistgevechten. En dan is er de motorachtervolging…

De motorachtervolging op het eind van de film is saai (hoe vaak heb ik het wordt saai nu niet al geschreven). Je hebt geen gevoel van hoge snelheid zoals de motorachtervolging in ‘Rogue Nation’. Voertuigen ontploffen ook onrealistisch vaak. De eerste keer dat het gebeurt moet ik lachen. Het slaat nergens op en maakt de actie niet spannender nog leuker. En de scene waarin Cruise op de benzineklep schiet van een auto denk ik bij mijzelf, dit is geen ‘Grand Theft Auto: San Andreas’ Cruise, maar schijnbaar wel want de auto ontploft. O… en de stunt met het mes dat bijna in zijn oog komt is ook niet boeiend om te zien. En dat is zonde, want de man was bereid mogelijk een oog te verliezen hiervoor. Als ook maar iets kleins fout was gegaan had hij nu geen rechter oog meer. Helaas was het voor niets.

De film maakt een referentie naar de Alfred Hitchcock film ‘To Catch a Thief’. Ik heb die film nooit gezien dus ik kan er weinig over zeggen. Maar één ding kan ik je wel zeggen: Hitchcock is niet wat in mij opkomt als ik ‘Mission: Impossible II’ kijk! En wat de F@#k doet Anthony Hopkins in een film als dit? Vrij random om opeens zo een goede acteur op het scherm te zien. Voelt als verspilling van groot talent. Maar dat somt ‘Mission: Impossible II’ perfect op is het niet: verspilling van groot talent.

Mission: Impossible

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dan is het nu tijd om te schrijven over mijn favoriete filmserie. Let op! Niet mijn favoriete film. Geen van de ‘Mission: Impossible’-films is mijn favoriete film aller tijden. Maar alle films bij elkaar (min ‘Mission: Impossible II’) is mijn favoriete filmreeks. Voor deze recensie schrijf ik over de film waarmee het allemaal begint, het eerste zaadje dat uitgroeide tot een prachtige boom, de originele ‘Mission: Impossible’.

Onthoudt dat het alweer een goed aantal jaar geleden is dat ik ‘Mission: Impossible’ voor het laatst heb gezien. En uiteraard voor deze recensie keek ik hem opnieuw.

De eerste paar scenes in de film voelen traag aan. Het heeft ook niet het beste acteerwerk. Voor de eerste twee scenes voelt het of ik aan het kijken ben naar een middelbare school opvoering, geen grap. Even ben ik dan ook erg bang dat mijn herinnering aan de film beter is dan de film zelf. Toch kan ik snel rustig ademhalen. Zodra de actie start heeft de film diezelfde snelle stroming als vanaf film vier. (Vanaf deel vier vinden de films namelijk echt hun draai en worden geweldig.)

Het verhaal is lekker snel. We gaan van actiemoment naar actiemoment, met steeds een klein stuk tussendoor om even op adem te komen. Niet dat deze adempauzes nutteloos zijn voor het verhaal trouwens. Iedere scene telt.

Jammer is wel dat als je goed oplet tijdens de aftiteling aan het begin van de film dat je dan al een paar dingen weet die eigenlijk nog geheim moeten blijven.

Het koste mij meerdere keren kijken voor ik het hele verhaal begreep. Nu ik de film weer heb gezien ben ik er verbaasd over dat ik meerdere keren kijken nodig had. Het verhaal is niet heel ingewikkeld en alles wordt vrij duidelijk laten zien. Wel moet ik zeggen dat de film op één punt op een verwarrende manier informatie overbrengt. Dat is waar altijd de verwarring voor mij zat. Maar nu ik het verhaal volledig begrijp vind ik het helemaal niet zo verwarrend als ik vroeger dacht dat het was.

De film is een uur en vijftig minuten. Niet heel lang, en de film maakt goed gebruik van zijn tijd. Voor je het weet ben je alweer bij het eind. Net als delen vier en verder bestaat de hele film uit sterke stukken. Regisseur Stanley Kubrick zei ooit: ‘maak vijf sterke stukken van twintig minuten. Plak ze aan elkaar en je hebt een goede film.’ ‘Mission: Impossible’ doet precies dat. Het heeft een aantal sterke stukken van ieder ongeveer twintig minuten, die samen worden gebracht door een relatief simpel verhaal.

‘Mission: Impossible’ is een goede start van de filmreeks. Ik blijf wel van mening dat de films pas echt goed worden vanaf deel vier, maar deel één mag er zeker zijn. Het is misschien iets trager dan delen vier en verder, maar het is nog steeds genieten.

Spoilerdeel

De grote stunt in deze film is uiteraard Hunt die aan een touw hangt en de NOC-lijst moet downloaden van de computer. De hele scene is zonder muziek, en dat is precies juist. Het voert de spanning op tot een punt dat je bijna niet durft te ademen.

Ook de laatste actiescène bovenop de trein is goed. Ik heb vaker al gezegd dat als ik zie dat iets in een computer is gedaan het minder spannend is. Het is makkelijk te zien in deze scene dat ze niet echt bovenop een trein zijn. Ook de helikopter is duidelijk nep. Toch begint mijn hart sneller te kloppen tijdens het zien van deze scene. Ik denk dat er een mooie middenweg kan bestaan tussen echt en nep, en deze laatste actiescène bewandelt die prachtig. Het hele stuk met de helikopter in de tunnel tover een glimlach op mijn gezicht. En iedere keer als die ”Mission: Impossible”-muziek start krijg ik kippenvel. Het helpt zeker dat de muziek geweldig is, maar wat ik zie op het beeld helpt zeker mee.

Waar het verhaal voor mij altijd ingewikkeld werd was als Hunt in London weer ontmoet met Jim Phelps, gespeeld door Jon Voight. Dan zitten ze aan de koffie en Hunt realiseert zich opeens dat Phelps de dubbelspion is. We kijken mee met Hunt zijn gedachten. Als je dat eenmaal begrijpt is het heel makkelijk te volgen, maar het koste mij een paar keer kijken voor ik dat begreep.

Dat de eerste missie fout gaat, maar vooral dat bijna het hele team sterft, is een geweldige manier om de kijker te verrassen. Je verwacht dat de meeste die worden genoemd in de aftiteling, waarmee de film opent, er zullen zijn voor de gehele speeltijd van de film. Ze allemaal aan het begin dood te laten gaan is zet die Alfred Hitchcock zou maken. Heel vet dat de film dit durft te doen. Hierdoor is bijna niemand meer veilig. (de enige zekerheid is dat Tom Cruise wel zou blijven leven sinds hij de ster is. Niet dat dat erg is trouwens.)

Met het zien van deze film moet ik ook iets delen wat te maken heeft met ‘Mission: Impossible – Fallout’. In ‘Fallout’ speelt Vanessa Kirby de dochter van Max uit ‘Mission: Impossible’, gespeeld door Vanessa Redgrave. (de eerste keer toen ik “Fallout” zag begreep ik direct uit mijzelf dat Kirby de dochter speelde, om even mijn eigen ego te strelen). Maar wat ik wil zeggen, Vanessa Kirby weet in “Fallout” heel goed de manier van praten en doen van Redgrave na te doen. Dat realiseerde ik mij direct tijdens de eerste scene met Max in deze film. Heel goed gedaan door Vanessa Kirby. Ze speelt de dochter, dus ik weet ook wel dat ze niet Max hoeft na te doen, maar het is realistisch dat ze toch enigszins als haar moeder is.

Murder Mystery

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Sinds het zevende deel van de ‘Mission Impossible’-filmreeks bijna op Netlfix komt (staat er nu op trouwens) ben ik de oude films weer aan het kijken. Echter ben ik begonnen bij deel vier en vijf. Nu moet ik onder andere nog deel één tot drie weer kijken. Ik moet alleen toegeven dat ik daar een klein beetje tegenop zie (kuch kuch… ‘Mission: Impossible II’. God sta me bij). Voordat ik echter deze taak op mij neem heb ik besloten vanavond nog even wat simpel vermaak te kijken. Niet alleen dat, ik wil ook een korte film zien. Sinds ‘Murder Mystery’ maar 90 minuten duurt en ik heb genoten van de eerste twee keer kijken is het een makkelijke keuze.

Om met de deur in huis te vallen. Ik heb mij deze derde keer ook weer vermaakt met de film. Ik moet lachen om de simpele grappen. Wel moet ik zeggen dat het laatste deel van de film mij een beetje doet vervelen dit keer. Niet alles aan het laatste deel doet mij vervelen, maar wel een goed stuk. Het is niet zo erg dat ik niet tevreden naar de aftiteling kijk, maar ik vraag mij wel af of deze verveling iedere volgende keer dat ik de film kijk groter gaat worden. In andere woorden: gaat de film enkel maar minder zijn iedere keer dat ik hem nog kijk?

Het filmwerk is van goed niveau. Het is niets speciaals, maar tijdens het kijken zie je dat er wel duidelijk over na is gedacht hoe ieder shot gefilmd is. Er wordt goed gebruik gemaakt van in- en uitzoomen, composities zijn sterk en ook werkt de montage mee aan de humor. Het is goed degelijk vakwerk, en dat verdient zijn prees.

Jennifer Aniston en Adam Sandler spelen het hele getrouwde koppel van 15 jaar uitstekend. Je gelooft direct dat de twee al meer dan 15 jaar samen zijn. Ze kibbelen lekker veel met elkaar, maar op het eind geloof je dat de twee nog altijd diep verliefd zijn. Dit is een grote reden waarom de film werkt. Je kan lekker mee lachen over hun knullige argumenten, maar hun liefde zorgt er tegelijk voor dat je graag wilt dat beide een gelukkig eind krijgen. Je gunt het ze van harte.

Wat de film ook goed doet is de personages en hun dromen en problemen neerzetten in het begin van de film. De eerste vijf minuten leren we wat deze personages willen en wie ze zijn. Het is goed dat dit snel wordt vastgesteld. De film heeft daarna namelijk de vrijheid om zich vol op de humor te storten. We weten wat we moeten weten en boem… het verhaal begint.

Het mysterie zelf is oké. Misschien dat dit heel persoonlijk is, maar soms is het net iets gecompliceerd voor mij. Het is maar goed dat Aniston en Sandler alles aan het eind van de film uitleggen. Ik denk dat het antwoord op het mysterie moeilijk is te raden. Wel krijgt de film complimenten over dat veel van wat wordt gezegd door de film heen puzzelstukjes zijn die op het eind de gehele puzzel vormen. Dat laat de oplossing bevredigend voelen. Als op het laatste moment alles uit de hoge hoed wordt getrokken voel je je verraden, maar bij ‘Murder Mystery’ ben ik tevreden genoeg met de oplossing. Ik heb echter één ‘maar’ die ik graag uitleg in het spoilerdeel.

Toch kan ik zeggen dat je rustig ‘Murder Mystery’ kan aanzetten voor een avond ouderwets simpel vermaak. De grappen zijn leuk, het mysterie is spannend genoeg en de hoofdpersonen zijn sympathiek en grappig tegelijkertijd. Ik weet dat Sandler soms volledig de plank misslaat als het op komedie aankomt, maar geef ‘Murder Mystery’ een kans.

Spoilerdeel

De film doet sterk denken aan een andere film over een moord. Namelijk ‘Knives Out’. Beide films zijn uitgekomen in 2019. Het is dus onmogelijk dat één film van de ander heeft gestolen. Het is gewoon erg toevallig dat beide verhalen gaan over een rijke man die wordt vermoord nadat hij dreigt zijn eigen familie niets na te laten in zijn erfenis. Direct moet ik zeggen dat ‘Knives Out’ de betere film is van de twee. Dat doet niet af aan ‘Murder Mystery’, maar het is wel waar.

Over het mysterie. Ik heb de film net gezien, en ik ben alweer vergeten/begrijp niet meer, waarom de racecoureur, gespeeld door Luis Gerardo Méndez, mee helpt aan de moorden. Zelfs de uitleg van Aniston en Sandler op het eind is niet voldoende om mij dit te laten begrijpen. Dat maakt het eind net iets minder bevredigend. Toch denk ik niet dat de moordzaak te ingewikkeld is. Ik denk gewoon dat de film net even niet goed genoeg weet hoe in hapklare brokken de oplossing aan ons te voeren. Want, om terug te komen op ‘Knives Out’, die moordzaak heeft ook veel haken en ogen, maar ik herinner mij glashelder wie het heeft gedaan, waarom en ook alle twist die in de zaak zitten.

Dan nog even over het eind dat mij verveelt. Vanaf het moment dat Aniston de auto instapt van Luke Evans (de Britse man die ze op het vliegtuig ontmoet. Want laten we eerlijk zijn, de naam van zijn personage onthoud je niet). Vanaf dat moment tot het eind begint de film mij deze derde keer kijken te vervelen. Alleen de autoachtervolging weet even weer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Het helpt heel erg mee dat ‘Shoot to Thrill’ van ‘AC/DC’ speelt. De achtervolging zelf is oké, maar je voelt niet de snelheid waarop de auto’s rijden. Hierdoor gaat je bloed niet pompen, maar zoals al geschreven: het breng wel een glimlach op mijn gezicht.

Dan nog een laatste opmerking. Nadat Aniston en Sandler op het eind uitleggen wie de moordenaar is zegt de detective, gespeeld door Dany Boon, dat er bewijs nodig is, anders kan hij niets. Maar de hele film lang dreigt hij Aniston en Sandler naar de gevangenis te sturen voor de moorden zonder dat daar hard bewijs voor is. Dus de film spreekt zijn eigen logica tegen. Is het zo erg dat ik de film hierdoor slecht vindt, nee, zeer zeker niet, maar het valt wel op.

The Expendables

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Het voelt lang geleden dat ik een film heb gezien die ik niet goed vond. Wel, ‘The Expendables’ heeft die (zoals in het Engels wordt gezegd) streak verbroken. Ik wilde een simpele actiefilm kijken vanavond. Ik koos voor deze film. Achteraf had ik beter iets anders kunnen kiezen.

Bij een film als ‘The Expendables’ verwacht je bloedpompende, adrenalineopwekkende actie. Helaas levert de film dat niet. Alle actiescènes zijn matig tot slecht van kwaliteit.

Grote reden voor de slechte actie is dat ik het niet kan volgen. Ik weet niet waar iedereen staat ten opzichte van elkaar. Je ziet een van de helden iemand doodschieten, maar je hebt geen idee waar de held staat en waar de schurk staat. Heeft hij een andere held gered met deze moord? Dat zou best kunnen, maar sinds ik niet kan volgen waar iedereen staat is het onmogelijk te zeggen. Dit haalt alle spanning weg.

Zelfde met achtervolgingen. Ook daarbij kan ik niet zien hoe dichtbij de schurken bij de helden zijn. Is hun auto slechts een paar meter verwijderd van de helden, of zijn ze meer dan honderd meter van elkaar verwijderd? Ik kan het niet zien. Dit haalt opnieuw alle spanning weg.

Daar komt ook nog eens bij dat als iets in een computer is gemaakt het mij moeilijker warm kan krijgen dan als iets echt is. En in deze film is zelfs het bloed duidelijk in de computer gemaakt. Ik weet niet of in films als bijvoorbeeld “John Wick” bloed ook animatie is, maar als dat het geval is heb ik het bij “John Wick” niet door. In “The Expendables” is het zo overduidelijk dat het mij afleid.

Het acteerwerk is voor het grootste gedeelte een voldoende. Ik vind Dolph Lundgren niet heel intimiderend overkomen. Ik weet niet of dat het doel was of niet. Ze hebben het in de film over een verslaving als ik het mij goed herinner. Iets wat nooit meer terugkomt trouwens. Ik weet ook niet wat voor verslaving het moet zijn, maar de man komt in iedere scene over als een alcoholist die net een nacht heeft doorgehaald in een bar.

Jet Li slaat ook de plank goed mis. De man moet de humor leveren in de film, maar hij levert helemaal niets. Zelfs zijn vuistgevechten zijn niet boeiend om naar te kijken. Vooral ook omdat ik nauwelijks kan zien wat er gebeurd door het slechte monteren en camerawerk.

Verder doet Randy Couture (die ik nergens van ken) ook maar mee voor spek en bonen. Hij heeft een scene met vijf regels die grappig moeten zijn, maar totaal geen indruk achterlaten. De rest van de film vergat ik constant dat hij er ook nog was.

Sylvester Stallone lijkt nog wel moeite te doen om wat energie in de film te pompen, maar alleen Jason Statham weet echt een sterke prestatie neer te zetten. En ik moet toegeven dat Stallone en Statham chemie met elkaar hebben. Alle momenten dat zij samen zijn zijn de beste momenten in de film. Mickey Rourke doet het ook wel leuk trouwens.

Mijn advies. Kijk de film maar niet. Het is simpelweg niet van voldoende niveau. Het is een tamme, verwarrende actiefilm met humor die niet werkt.

Spoilerdeel

Het verhaal dat Mickey Rourke vertelt over de vrouw die sprong is het emotioneel sterkste moment in de film. Het is nog altijd matig. Ik voel geen emoties opkomen bij het zien van de scene, en vergeleken met goede films stelt dit niets voor. Toch is het een hoogtepunt in de film, al is het enkel omdat de rest van de film zo tegenvalt. Wel moet ik zeggen dat Stallone in deze scene emotie weet te tonen zonder bijna iets te zeggen. Dat laat zien dat hij weet hoe te acteren. Het is alleen jammer dat het verloren gaat aan een film als dit.

Dan over de enige twee goede actiescène. Dat is als ze terugkeren met het vliegtuig om de mannen op de kade af te schieten. Ten eerste is deze scene goed omdat ik kan zien wat er gebeurd. Ik kan de scene volgen. Ik denk dat het ook meehelpt dat Statham echt uit dat vliegtuig hangt. Dit is voldoende realisme voor mij om te voelen dat de actie echt is. Verder heeft het wapen waarmee hij schiet een goede kracht. De tweede goede actiescène is als ze met de vrouw rijden naar het paleis en dan soldaten komen die ze moeten neerschieten. Waarom is dit goed? Opnieuw, ik kan zien wat er gebeurd en wie waar staat. Hierdoor wordt het spannend. Omdat ik duidelijk zie dat ze in de problemen zitten.

Dan nog iets over als ze op het eind in de hal staan en het hele leger buiten op hen schiet. Je denkt dan bij jezelf, een goed gegooide granaat zou onze helden direct uitnemen. Uiteraard gooit niemand een granaat. Maar om het nog even in te wrijven gooien onze helden wel granaten zodra ze naar buiten rennen. De actiescène die dan volgt is trouwens het beste voorbeeld van wat ik bedoel met dat je niet kan volgen wie waar is tijdens de actie. Je kan er niets uit opmaken. Het maakt de actie nutteloos en stoort zo mateloos dat het knijterhard faalt op alle fronten.

Het wapen van Terry Crews is wel gruwelijk. Je voelt de kracht van het wapen bij ieder schot. Dat wapen is het beste in de hele film. Dat klinkt misschien slecht, en dat is het ook, maar dit wapens is het beste in de film bij verreweg. Heel vet.

Vind ik dan alles aan ‘The Expendables’ slecht? Nee. Maar ik wilde een leuke actiefilm kijken en kwam bedrogen uit. Het heeft niet de jeukende hunkering naar actie gekrapt die ik voelde. Ik had beter ‘John Wick: Chapter 4’ kunnen aanzetten. Toch geef ik ‘The Expendables’ een vier uit tien, ondanks dat ik geen cijfers geef, maar ik wil overbrengen dat de film niet een en al slecht is. Er zitten een paar acteerprestaties in van voldoende niveau en twee goede actiescènes. Maar helaas heeft het niet meer te bieden dan dat.