Auteur: Simon de Vries

John Wick: Chapter 3 – Parabellum

Simon de Vries

Spoilervrij deel

De film ‘John Wick: Chapter 3 – Parabellum’ belooft in het begin heel goed te worden. We zien gevechten zoals we ze nog nooit eerder hebben gezien in de eerste twee films. Ook is de situatie waarin Wick zit in het begin van de film geniaal bedacht. Ik had met plezier een hele film gezien waarin Wick zichzelf al vechtend door New York verplaatst opzoek naar een oplossing voor zijn probleem.

Wat we uiteindelijk krijgen als film is gelukkig nog steeds erg vermakelijk. Het verhaal brengt ons naar nieuwe locaties. Deze verandering van omgeving helpt om de film vers te laten voelen. Het probeert duidelijk geen herhaling te zijn van deel één en twee.

Ook de achtervolgingen hebben wat variatie vergeleken met deel een en twee. Er worden voertuigen gebruikt die Wick nog niet eerder heeft gebruikt. Net als bij de eerste twee gevechten laat dit de film vers aanvoelen.

Dan een groot probleem. In de eerste twee films overleeft Wick dingen zonder gebroken botten of kleerscheuren wat hoogst onwaarschijnlijk is als een echt persoon dit overkomt. In deel drie komen dit soort situaties net iets te vaak voor. Wick overleeft alles zonder probleem. Het is te onwaarschijnlijk. Te onrealistisch. Ik weet dat de film niet realistisch probeert te zijn, maar het gaat net iets te ver. In film één wordt Wick door drie mannen uitgeschakeld in zijn huis, en dit doen ze enkel door hem te schoppen en slaan. In deel drie staat Wick op zonder veel problemen net nadat hij geweld is ondergaan vele malen heftiger dan slaan en schoppen. Het stoort mij.

Ik heb nog twee andere problemen. Ten eerste zijn een aantal gevechten te lang en hebben te weinig variatie. Het zijn dezelfde soort gevechten die we al hebben gezien. Wick die mensen door hun hoofd schiet terwijl ze op de grond liggen. Tweemaal dacht ik bij een gevecht, het is zo wel goed geweest, ga maar door. En dan als tweede, de motivatie van Wick vind ik stom. In het ‘spoilerdeel’ vertel ik wat zijn motivatie is om te blijven vechten. Wat ik wel kan zeggen is dat het zo veel sterker was geweest als Wick blijft vechten simpelweg omdat hij in leven wil blijven. Dat is voldoende motivatie en past ook beter bij de toon van de film.

Ondanks alle problemen is “John Wick: Chapter 3 – Parabellum” meer dan vermakelijk. Met de geweldige opening en variatie in omgeving voelt de film origineel genoeg vergeleken met zijn voorgangers. Ik kan hem zeker aanraden.

Spoilerdeel

Ik denk dat het begin van de film het sterkst is. Wick die probeert te overleven zonder hulp in een stad vol moordenaars is simpelweg een geweldig idee. Als er dan ook nog eens twee vechtmomenten zijn die volledig origineel aanvoelen heb je helemaal een winnaar van een opening.

Het gevecht met de messen en paarden zijn beide creatief en uniek. Variatie in de gevechten helpt de film een nieuwe ervaring te maken. Niet een herhaling van wat we al hebben gezien. Hierdoor begint de film veelbelovend. Helaas valt het verhaal daarna alweer snel in herhaling. Ik heb het over de gevechten waarbij Wick man na man uitschakelt en ze daarna door het hoofd schiet als ze op de grond liggen. Ze proberen nog wel te variëren door de twee honden van Halle Berry in het gevecht te mengen, en ik moet toegeven dat er een paar leuke stunts tussen zitten, maar de honden leiden niet voldoende af van het feit dat we dit soort gevechten al vaker hebben gezien in deel één en twee. En waarbij in de eerste twee delen het mij niet verveelt moet ik toegeven dat in “John Wick: Chapter 3 – Parabellum” het gevecht met Berry en het eindgevecht beide net iets te lang doorgaan. Op een gegeven moment heb je het wel gezien. Er is maar zo vaak dat je kan zien hoe iemand in zijn hoofd geschoten wordt terwijl hij al op de grond ligt voordat het herhaling wordt.

Dan over de reden dat Wick wil blijven leven. Dit wil hij om zijn overleden vrouw te kunnen blijven herinneren. Dat is zwak. Het was zoveel beter geweest als Wick simpelweg wil leven omdat hij niet dood wil gaan. Dat hele, ik doe het enkel om mijn vrouw te kunnen blijven herinneren, past niet bij de stijl van de film. Het is te zoetsappig. Het is of de schrijvers hebben bepaald dat Wick niet geeft om zijn leven, en er dus krampachtig een reden moest worden verzonnen waarom hij zou blijven vechten. Maar ik zeg, laat hem vechten simpelweg omdat hij wil leven. Laat hem een vinger afsnijden simpelweg omdat hij wanhopig wil blijven leven. Alleen maar blijven leven om je vrouw ter herinneren is lomp, en ik geloof er niet in dat iemand bereidt is zo ver te gaan voor een reden als dat.

Wat ik wel leuk vind aan de film, tot aan vlak voor het laatste gevecht, is hoe Wick alles maar net aan overleefd. Denk aan het moment dat hij zijn hand op de trap legt van het hotel waardoor hij net op het nippertje veilig is voor zijn achtervolger. Het maakt het verhaal spannender doordat Wick niet kan winnen. Hij kan slecht net op het nippertje overleven.

Alleen, dit op het nippertje overleven wordt weer te ver geduwd op het eind. Ik heb het over het gevecht dat hij heeft op het eind met twee mannen in het glazen paleis van het hotel. Ze geven Wick simpelweg de kans weer op te staan nadat ze hem op de grond hebben gevochten. Waarom doen ze dat? Geen idee. Ze zeggen iets in een taal die ik niet ken. Misschien legt dat uit waarom ze Wick laten opstaan. Er is echter een klein probleem. Netflix heeft geen Engelse ondertiteling voor deze film. Nederlandse ondertiteling ga ik niet aanzetten want dat stoort mij te veel. Dus ik heb geen idee wat wordt gezegd iedere keer als ze in de film een andere taal dan Engels spreken, en dat is nog best wel vaak. Dus voor nu kan ik enkel zeggen dat ik niet begrijp waarom ze hem een kans geven weer op te staan, en dat haalt de spanning weg. Wick kan op die manier nooit verliezen.

Zelfde geldt voor als Wick door glazen plaat na glazen plaat wordt gegooid. Ik begrijp dat het grappig moet zijn, maar het is mij gewoon te veel. Ik stoor mij er meer aan dat Wick al dit overleefd zonder ook maar een kledingscheur, dan dat ik het grappig vind om te zien. En laat mij niet beginnen over dat Wick vijf schoten en de val van minimaal tien verdiepingen hoog overleefd op het eind zonder problemen. Goed, we weten niet honderd procent of hij geen fysieke problemen heeft, maar het feit dat hij het overleefd en de kracht heeft zijn hand op te steken is mij te veel. Ik stoor mij er aan. Hij is zo onverwoestbaar dat het niet langer leuk is nog grappig. Als deel vier er nog een schep bovenop gaat doen weet ik niet met hoeveel plezier ik die film ga kijken.

Dan nog iets kleins. De opmerking van Wick op de vraag “what do you need” waarop hij zegt “guns. Lots of gun”. Als ik het mij goed herinner zegt Keanu Reeves dat in de “Matrix” ook op dezelfde vraag vlak voor de laatste akte. Schattig. Had van mij niet gehoeven, maar kan ook geen kwaad.

John Wick: Chapter 2

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Aan het begin van de film was ik even bang dat “John Wick: Chapter 2” een herhaling zou worden van de eerste film. Dezelfde redes voor Wick om te handelen en dezelfde soort schurken. Gelukkig is dit niet het geval. Al snel gaat de film een hele nieuwe richting uit.

Wat de film goed doet is de escalatie. Ditmaal is de situatie waarin Wick zit vele malen lastiger dan de situatie in “John Wick”. Ook heeft deze film elementen die niet in de eerste Wick zaten. Ik heb het hierbij bijvoorbeeld over de tekst op het scherm. Dit helpt om de film een eigen karakter te geven. Dat is nodig, want de film is op sommige punten namelijk wel hetzelfde als de eerste film.

De aaneenschakeling van actie en vuistgevechten die Wick heeft zijn op bepaalde punten niet veel anders dan in de eerste film. Gelukkig zijn dit maar een paar punten. De film weet op creatieve manieren nieuwe actiescènes te geven die uniek voelen. Er is dus meer dan genoeg variatie. Hierdoor blijft de film vers en verveelt nooit. Het enige wat wel opvalt is dat de vuistgevechten en de manier waarop Wick de meeste mensen vermoord praktisch hetzelfde is als in deel één. Wel besef ik mij, sinds ik de film een dag later kijk dan het eerste deel, dat herhalingen mij daardoor meer opvalt. Als er een jaar of meer tussen had gezeten zou de herhaling mij waarschijnlijk niet opvallen.

Ik denk dat de film een perfecte lengte heeft. Als het nog een half uur langer was doorgegaan was het mij denk ik gaan vervelen. Op het eind van de film was ik aardig klaar met al het geweld. Deze film is zo’n twintig minuten langer dan het eerste deel. Op Netflix kan ik zien dat de “John Wick”-films met iedere iteratie langer worden. Ik ben erg benieuwd hoe de volgende films er voor gaan zorgen dat de actie niet te veel in herhaling valt.

Het verhaal is net als bij deel één lekker simpel. Je kan het hele plot van de film in twee zinnen opnoemen. Het is opnieuw slechts een excuus om goede actie te hebben. Ook het filmwerk is dit keer weer buitengewoon. Vooral het laatste half uur van de film weet je weer in de droomachtige staat te brengen waarbij simpelweg geniet van de beelden op je scherm.

Dan het einde van de film. Uiteraard zal ik niets weggeven, maar het eind belooft een heel spannend derde deel. Ik kan nu al niet wachten om die te zien, wat morgen gaat zijn. Als je “John Wick: Chapter 2” nog niet hebt gezien, en deel één goed vindt, dan kan je deze film ter harte aanraden.

Spoilerdeel

Hierbij de twee zinnen die het plot beschrijven: Wick moet een zus doden van een oude baas. Deze oude baas zet vervolgens een contract uit door heel New York om Wick te doden voor zeven miljoen. Simpeler kan niet, en beter kan niet. Een film als dit doet er goed aan een lekker simpel verhaal te hebben. Zo hoeft je brein zo min mogelijk te doen en onthouden. Hierdoor kan je lekker in die halve droom status komen en genieten van de kleuren die op je netvlies schijnen.

Het moment dat Wick een contract op zijn hoofd krijgt van 7 miljoen is geweldige escalatie van de situatie. Je vraagt je af hoe ze dit nog kunnen overtreffen in nummer 3 en 4. Er is een poster voor “John Wick: Chapter 2” waar Keanu Reeves gezicht in het midden is met tientallen geweren die op hem zijn gericht. Dat belooft een epische film te worden, en de film maakt die belofte ook waar. Het voelt inderdaad echt of Wick nergens meer veilig is en om iedere hoek een nieuwe moordenaar staat.

Ik kan helaas niet veel meer bedenken om over de film te schrijven. De actie is buitengewoon, de duistere humor is leuk en de manier waarop de film geschoten is mag van mij een prijs verdienen. Heel heel goed.

Knight and Day

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ik had nooit gedacht dat ik de film “Knight and Day” ooit weer zou kijken. Ik heb de film gezien toen hij uitkwam op DVD. Reden daarvoor is dat ik een groot Tom Cruise fan ben. Maar nu toevallig zie ik vandaag een artikel voorbijkomen met de titel “Succesvolle actiefilm met Tom Cruise scoort op Netflix”. Dit gaat over de film “Knight and Day”. En ik denk direct bij mijzelf: is dat niet die slechte film die ik ooit heb gekeken op een luie zondag? Hoe kan het dat deze opeens wordt bekroond als ‘Succesvolle actiefilm’. Heb ik iets gemist al die jaren geleden toen ik hem voor het eerst keek? Om dat te achterhalen heb ik de film nog een keer gekeken. Hierbij mijn bevindingen.

Om het simpel te zeggen: de film is een voldoende. Een 6. Het is leuk genoeg voor een avond simpel vermaak. De actie is oké. Veel is duidelijk wel computeranimatie. Ik heb dit ooit al eens eerder geschreven in mijn recensie voor “The Expendables 4”. Namelijk dat ik misschien te verwent bent door de echte stunt in de “Mission Impossible”-films, maar als ik zie dat iets in een computer is gedaan vind ik het niet spectaculair om naar te kijken. Het maakt mij niet warm. Mijn adrenaline begint niet te pompen als ik paar auto’s gemaakt in een computer door de lucht zie vliegen. Toch heb ik mij vermaakt met de actie in deze film.

Dan de humor. Ik heb nooit hardop gelachen en eenmaal gegrinnikt. Veel grappen, bijna alle grappen eigenlijk, doen het gewoon totaal niet voor mij. Dat is alles wat ik daarover heb te zeggen.

De film probeert duidelijk zichzelf niet te serieus te nemen. Auto’s ontploffen nadat er op geschoten wordt, personages worden niet geraakt terwijl vijftien man op hun schiet en voertuigen worden soms omgekieperd met kleine kracht, om maar te noemen. Dit is een voordeel. Hierdoor kan de film lekker doen wat het wil doen zonder dat het aan realisme moet houden. Het is juist leuk dat de film onrealistisch is.

Mijn conclusie is dat “Knight and Day” oké is. Ik denk dat ik die eerste kijkervaring – vijftien jaar geleden alweer (ben toch oud aan het worden) – te hoge verwachtingen had. Waarschijnlijk door Cruise. Ik had “Mission Impossible I” en “Valkyrie” al gezien en vond beide geweldig. “Knight and Day” is wel echt een stap terug vergeleken met die twee films.

Sinds de film het goed doet op Netflix zal er wel iets zijn wat ik mis. Dus kijk hem vooral en bepaal zelf of je het met mij eens bent.

Spoilerdeel

“Knight and Day” is wel duidelijk gemaakt in de tijd dat Cruise zijn ego continue gestreeld moest worden. We moeten hem zien zonder shirt, hij is de man die alles kan en Cameron Diaz zegt hoe graag ze seks met hem wil hebben. Gelukkig is het niet zo erg als in “Mission: Impossible II”. Ik kan mij er in “Knight and Day” wel overheen zetten.

Dat Diaz meerdere keren buiten bewustzijn raakt is een leuk plotelement. Ik moet toegeven dat het stuk waarin ze achttien uur buiten bewustzijn is en we flardes zien waar zij en Cruise gevangen zijn, uit een helikopter moeten springen en met een boot naar Cruis’ zijn eiland gaan leuk is bedacht. Ik moet er niet hardop van lachen, maar het is zeker vermakelijk. De scene in de helikopter laat mij toch even grinniken. Dat is wel helaas de enige keer in de film.

Dan over Cruise en Diaz samen. Ze hebben chemie… maar meer als vrienden, niet als een stel dat verliefd op elkaar wordt. Van die liefde geloof ik weinig. Dat is het enige wat mij wel een beetje stoort. Ik geloof er gewoon niet in. Op de een of andere manier is het moeilijk Cruise romantische chemie te laten hebben met een vrouw op het scherm. De enige keer dat het naar mijn mening lukt is in “Mission: Impossible III” en “Rain Man”. Hoewel in “Rain Man” niet het vuurwerk is dat wel is in “Mission: Impossible III” geloof ik wel in “Rain Man” dat Cruise en zijn vriendin echt een relatie hebben. Maar nu ben ik over hele andere films aan het schrijven. Laat ik het maar afronden.

Zoals al geschreven in het spoilervrij deel: nu deze film het op Netflix goed doet is er waarschijnlijk iets wat ik niet zie. Dus als je de film geweldig vind is dat uiteraard geen probleem. Maar hé: al deze filmrecensies zijn puur mijn eigen mening.

John Wick

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Wat een goede film! Ik kan niet anders dan mijn recensie van “John Wick” met die zin beginnen. De film is actievol, prachtig gefilmd, grappig en heeft een geweldige soundtrack.

Het voelt of deze film zich afspeelt in een alternatief universum. Bijna een soort sprookjesachtige wereld. De muziek, hoe die is gefilmd, maar ook voornamelijk het kleurgebruik helpt hier aan mee. Door dit bijna sprookjesachtige verhaal erger ik mij er niet aan dat John Wick als een bijna onverwoestbare superman zich vecht naar zijn doel. Dat is hoe de wereld werkt waarin hij leeft.

Een ander voordeel aan de film is de speeltijd. Een uur en veertig minuten. Erg toepasselijk voor het simpele verhaal dat het vertelt. Kort maar heel krachtig.

Dan over het verhaal zelf. Het is een simpel verhaal van wraak. Ik denk dat het plot een van de grootste krachten is van de film. Het verhaal is er slechts om goede actiescènes neer te zetten en leuke grappen te vertellen. Des te simpeler het dan is des te beter.

Keanu Reeves speelt de uitgeharde moordmachine heel goed. Hij wordt vaak bekritiseerd dat zijn emoties uit lijken te staan als hij acteert. ‘Zo droog als een woestijn,’ heb ik iemand ooit horen zeggen. Maar in “John Wick” werkt deze emotieloze prestatie erg naar het voordeel. Dat betekent niet dat Reeves geen emotie toont. Op de juiste momenten weet hij verdriet, pijn en frustratie te tonen.

Acteur Michael Nyqvist weet als de schurk ook een memorabele prestatie neer te zetten. Ik ken hem eigenlijk alleen van “Mission: Impossible – Ghost Protocol” waar hij ook de schurk speelt. Maar in die film weet hij geen indruk achter te laten. In “John Wick” doet hij dat wel.

“John Wick” is als een vreemde droom die je graag ervaart. Ik denk dat dat de beste manier is om deze film te omschrijven, als een aangename droom. De hele film voelt als een rit in een wiltwaterbaan. Soms gaat het even traag, dan weer snel, maar op het eind is het een heftige, maar aangename ervaring. Het verhaal van de film vloeit alsmaar door. Hierdoor raak je bijna in een soort trance.

Als je geen probleem hebt met overmatig bloedvergiet kan ik de film zeker aanraden.

Spoilerdeel

Ik heb het geprobeerd, maar ik kan bijna niets verzinnen voor het spoilerdeel. Niet omdat er niets is te zeggen over de film. Het is omdat ik maar een paar keer kan zeggen hoe geweldig de actie, humor, muziek, sounddesign en filmwerk is voordat het saai wordt. Toch heb ik een paar dingen bedacht om te delen.

Leuk dat het hele verhaal ontstaat omdat Wick zijn hond verliest. Dat is duistere humor die perfect past bij de film.

Dan over Reeves acteerprestatie. Als hij tegen Nyqvist zegt dat hij dood zal gaan met zijn zoon als hij niet meewerkt laat Reeves heel goed de woede voelen die hij voelt over zijn dode hond en misschien ook een beetje zijn vrouw. Zoals al geschreven weet Reeves op de juiste momenten net even die emotie te tonen die zijn personage niet alleen menselijk maakt, maar ook met hem mee laat leven.

Ook leuk dat je voor enkele tijd niet weet aan welke kant Willem Dafoe staat. Wil hij Wick vermoorden of niet? Ik weet daadwerkelijk niet het antwoord op de vraag voor een goed stuk van de film. Als hij Wick in het vizier heeft die op bed ligt weet ik niet of hij expres mis schiet of niet. Pas later kom je daarachter. Het is een goede spanningsboog die bevredigend voelt als de conclusie komt.

Escape Plan

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus ik heb net “Escape Plan” gekeken. Net als met “The Intern” vorige week vind ik het moeilijk om over deze film te schrijven. Voornamelijk voor het “Spoilervrij deel”. Ik kan niets zeggen over de film zonder dat het direct onder spoilers valt. Daarom zal je merken dat ik oppervlakkig blijf in dit gedeelte.

Ik vind de film leuk. Het acteerwerk is van voldoende niveau, de actie is goed en het is leuk te zien hoe de personages denken en de plannen waarmee ze komen in de hoop te ontsnappen uit de gevangenis.

Een ding waar ik mij aan erger is dat onze helden nooit worden geraakt door kogels, zelfs als de schutter vijf meter van hun verwijderd staat en de helden nergens heen kunnen. De film probeert duidelijk een jaren 80-actiefilm te zijn. Net als “Rambo” of “Commando”. Films waarin twintig man op de held schiet maar iedereen mist. En ik begrijp dat, maar ten eerste blijft het flauw aanvoelen dat de helden gewoon simpelweg niet geraakt worden omdat het de helden zijn, en ten tweede gaat de film niet ver genoeg door in het zijn van een ode aan die oude actiefilms. Daar schrijf ik specifieker over in het “spoilerdeel”.

Het meeste van de film is Sylvester Stalone en Arnold Schwarzenegger die praten met elkaar. Ik heb daar niets op tegen. Het is leuk te zien hoe deze twee een plan bedenken om te ontsnappen. Ook weet de film de situatie wel erg moeilijk te maken voor onze twee ontsnappers. Dat maakt de film spannend. Alleen het einde van de film gaat niet hard genoeg. Het is een zwakke climax.

En ik was ook nooit hardop aan het juichen voor Stalone en Schwarzenegger om te ontsnappen. Ik gun het ze, maar de personages zijn niet levend genoeg om echt om ze te geven. Kijk “The Shawshank Redemption” en daarna deze film en je begrijpt direct wat ik bedoel. Maar de film probeert ook niet “The Shawshank Redemption” te zijn. Zoals al geschreven is het meer een ode aan jaren 80-films. Hier is de held, dit is zijn motivatie en hier is de actie.

Om die reden is “Escape Plan” een oké film. Ik heb genoten, ondanks het zwakke einde, en ik denk dat de meeste kijkers zullen genieten. Misschien dat ik volgende week expres een film moet uitkiezen waar wat meer over te schrijven is, maar ik beloof niets.

Spoilerdeel

Over jaren 80-films gesproken. Het stuk waarbij Schwarzenegger het grote geweer van de helikopter pakt belooft super leuk te worden. We gaan over in slow motion en de epische muziek start… om vervolgens een paar beelden te zien van mannen die worden neergeschoten. Hoe grappig is het als Schwarzenegger begint te schreeuwen als een Spartaan en overal waar hij schiet ook explosies zijn. Ga lekker overdreven met het idee. Het is duidelijk een ode aan films als “Commando”. Lever dan ook wat je belooft. Helaas doet de film dat niet waardoor het einde een beetje voelt als een natte scheet. Schwarzeneggers gesproken ‘Goodbye Asshole’ is wel grappig. Ook grappig is het stuk waar ze in de camera kijken dankzij de glimlach van Schwarzenegger.

Dan over de twist dat Schwarzenegger eigenlijk de beroemde crimineel is waarover hij spreekt (ben zijn naam alleen alweer vergeten). Stallone zegt aan het eind van de film dat hij die niet zag aankomen. Ik wel. Ik weet het vanaf het moment dat Schwarzenegger voor het eerst over deze crimineel spreekt. En ik denk dat iedereen en zijn moeder het ook even snel weet als ik het weet. Geen boeiende twist dus. Dat de CIA vrouw zijn dochter is zie ik dan weer niet aan komen. Maar hoe moet je dat weten? Het is random, dat maakt het niet slecht, maar je kan het niet van te voren weten.

Ook het stuk waarbij ze zien dat Stallone morse tikt in zijn cel. Je weet direct dat hij begrijpt dat de gevangenisbewakers meeluisteren en dat hij daarom een vals bericht tikt. Opnieuw, het is niet erg dat je dit direct doorhebt, maar de film probeert op sommige momenten heel slim te zijn, en dan is het jammer dat iedere twist direct is te zien voor die komt.

Verder vind ik het hele subplot over Stalone die een dochter had niet heel boeiend. Het helpt echter wel om Stalone een motivatie te geven en hem iets uit te diepen, maar het helpt niet om meer met hem mee te leven. Echter, zoals ik al in het spoilervrij deel heb gezet is dat niet erg. En uiteraard moet Schwarzenegger een Robin Hood-achtig personage spelen. We kunnen natuurlijk niet hebben dat Stalone een terrorist helpt op vrije voeten te komen.

Daarbij ben ik uitgeschreven.

The Intern

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Wat te schrijven over de film “The Intern”. Geloof het of niet, dat vind ik een lastige vraag. “The Intern” is niets speciaals. Het doet niets slecht, maar ook niet iets goed genoeg om op te vallen. Het is een verhaal dat door de routine loopt van wat een verhaal moet doen. Er zijn spanningsbogen, maar niet heel intens, er zit humor in, maar niet hardop lachen goed. Het is een film die zich netjes houdt aan de regels en daardoor niet opvalt in de zee van films die hetzelfde doen. Toch ben ik positief te spreken over de film.

Soms wil ik simpelweg voor twee uur tijd mijn brein uitzetten, lekker genieten van simpel vermaak en mij aan het eind van de film goed voelen. “The Intern” doet precies dat. Het is een verhaal die je niet uitdaagt of sterke emoties bij je oproept, maar het vermaakt wel.

Het idee van de film is aardig cliché. Ik denk niet eens dat ik dit in het “spoilerdeel” moet zetten, je kan het al van veraf raden. Een nieuw iemand, dit geval Robert De Niro, die duidelijk een buitenstaander is moet werken voor de baas, gespeeld door Anne Hathaway. Eerst hoeft de baas weinig van deze persoon te hebben, maar deze nieuweling doet hard zijn best, en zo ontstaat er onverwachts een vriendschap tussen de nieuweling en de baas. Het doet vrij sterk denken aan een andere film waar Hathaway ook in speelt genaamd “The Devil Wears Prada”.

Gelukkig is deze film met dit plotelement vrij snel klaar. Hathaway en De Niro worden snel vrienden in de film. De rest van de film laat de vriendschap zien die tussen hen is ontstaan en groeit. Ik ben blij dat deze film dit cliché plotelement er snel doorheen jaagt.

Een ander ding dat ik ook positief vindt aan de film is dat er scenes in zitten die personages de tijd geven te ademen en interactie met elkaar te hebben. Hierdoor leven de personages wat meer. Ze voelen aan als echte personen. Het voelt lang geleden voor mij sinds ik een scene heb gezien in een film waar twee personages een gesprek met elkaar hebben dat niet iets te maken heeft met het plot. Dit werkt goed om de kijker meer bij de personages en de film te betrekken.

Letterlijk de laatste scene van de film is hetzelfde als de eerste scene. Deze scene zegt niets diep over de personages of het verhaal, maar het geeft je het gevoel dat er een bevredigende afsluiting is. Dit kan heel effectief werken, maar als je het enkel doet omdat dat is hoe veel goede verhalen eindigen kan het als een goedkope oplossing aanvoelen. Bij “The Intern” voelt het aan als een goedkope oplossing. Dat is technisch gezien iets negatiefs, maar ik doe er niet moeilijk over. Opnieuw: ik had behoefte aan simpel vermaak.

Één ding dat de film wel goed doet is laten weten dat er seksisme is op de werkvloer, vooral als het aankomt op machtige mannen die machtige vrouwen serieus moeten nemen. De film doet er niet heel veel mee, maar dat hoeft ook niet. Ik vind het goed dat de film dit probleem aankaart. Ik denk dat dit onderwerp zelfs vandaag de dag, tien jaar na deze film, nog steeds een actueel probleem is. Ik denk dat regisseur en schrijver Nancy Meyers uit eigen ervaring schrijft hier.

Dan mijn conclusie. Je mist niets als je de “The Intern” niet kijkt. Maar tegelijk zal je ook niet voelen dat je twee uur hebt verloren die je nooit meer terugkrijgt als je hem wel kijkt. Dus kijk hem gerust als je wilt.

Spoilerdeel

Ik heb een paar dingen waarover ik wil schrijven.

De scene waarbij ze de computer stelen van Hathaway’s moeder is puur om wat spanning en humor te creëren. Het doet echter beide niet zo heel goed. De humor maakte mij niet aan het lachen, en qua spanning ben ik nooit bang dat de helden in de problemen komen. Het probleem is snel opgelost zonder veel zweet. Ik denk dat het beter werkt als onze helden wel door de politie worden meegenomen. Dat heeft potentie voor meer humor en spanning. Maar zoals het is in de film voelt het als een kleine drempel die snel wordt overwonnen.

De film laat mij wel eenmaal lachen. Dat is als De Niro de dochter van Hathaway naar de verjaardag brengt. Vervolgens vraagt hij wie de jarige is. De dochter zegt, ‘ze is gekleed in roze,’ om vervolgens te zien dat iedereen gekleed is in roze. Dat is een goede grap.

Het hele stuk met dat de man van Hathaway vreemd gaat voelt alsof het enkel is om dilemma te hebben aan het eind van de film. Uiteraard is dat zo voor ieder verhaal ooit bedacht. Er worden altijd verhaalelementen bedacht om dilemma te hebben puur zodat er iets te overwinnen is voor het eind van het verhaal. Daar is ook niets mis mee. Echter, in “The Intern” voelt het of dit probleem er is omdat het maar moet. Er moet een dilemma worden opgelost op het eind van de film dus hier is een dilemma. Ik was er helemaal goed mee geweest als we nooit het subplot hadden van de man die vreemd gaat. Ik denk zelfs dat ik de film meer had gewaardeerd als dit hele plot weg was.

Het vreemd gaan van haar man wordt op het eind ook heel snel en makkelijk opgelost. Personages hoeven nooit veel te doen om het op te lossen. Hierdoor daagt de film de kijker niet echt uit. Toch vind ik het in dit geval niet erg. Ik wilde simpel vermaak aanzetten vanavond en simpel vermaak heb ik gekregen. Ik hoef niet altijd het gevoel te hebben een emotionele achtbaan te hebben bereden aan het eind van een film. Soms is een kleine stoomtrein die stapvoets rijdt voldoende om mij te vermaken.

Carry-On

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Sinds ik zo lang geen filmrecensie heb geschreven heb ik besloten niet langer enkel over nieuwe films, of mijn favoriete te schrijven. Vanaf nu kan ik over elke film schrijven die ik maar wil. Op die manier hoop ik weer iets vaker recensies te schrijven. De film “Carry-on” heb ik random gekozen toen ik deze avond door Netflix aan het browsen was, maar nu ik hem gezien heb schrijf ik er graag over.

Ten eerste moet ik toegeven dat ik een fan ben van hoofdrolspeler Taron Egerton. Ik ken hem alleen van de twee “Kingsman”-films en de Elton John-film “Rocketman”. Toch is dat genoeg voor mij om te zeggen dat de man een bepaald charisma heeft waardoor ik graag naar hem kijk. Ook in “Carry-On” weet hij me aan buis gekluisterd te houden de hele film lang. Ook de rest van de acteurs dragen bij aan het kijkplezier.

Jason Bateman (ik kende hem enkel van Arrested Development) weet een goede schurk neer te zetten. Toch heb ik wel commentaar. Niet commentaar over hoe hij de schurk speelt, dat vind ik goed, maar commentaar over hoe de schurk geschreven is. Zijn personage kan ik enkel omschrijven als cliché. De schurk die wel goede manieren heeft, beleefd is en wijsheid toont ondanks dat het een slechte man is. Deze schurk heb ik al vaker gezien op het scherm. Denk aan “Red Eye”, denk aan “Collateral”, misschien kan je zelfs denken aan “Der Untergang”. Ik heb gevoel dat filmmakers graag dit soort schurken neerzetten om de schurk menselijker te maken, maar het is naar mijn mening al te vaak gedaan. Ik ga hier specifieker op in in het spoilerdeel. Toch moet ik wel toegeven dat ik heb genoten van de schurk. Dus op het eind heeft het niet afgedaan aan de film.

De eerste 50 minuten van de film hebben veel weg van de film “Red Eye”. Zelfs de titel van de film “Carry-On” komt veel overeen met de titel “Red Eye”. Carry-On is bagage dat je meeneemt als handbagage in een vliegtuig en een Red Eye is een nachtvlucht. In het spoilerdeel deel ik meer overeenkomsten.

Toch zijn beide film op andere punten sterk. “Red Eye” doet het hele stuk waar de held moet meewerken met de schurk veel beter. Dat komt denk ik omdat acteur Cillian Murphy nu eenmaal gewoon een powerhouse van een acteur is. Niets persoonlijks naar Bateman, maar Murphy is gewoon veel enger en intimiderend in “Red Eye” dan Bateman is in “Carry-On”. Maar wat “Carry-On” weer beter doet is de actie. In Red Eye voelt de actie wat kleinschalig. Niet dat ik een gevecht moet zien tussen legers. In “Carry-On” is de actie ook kleinschalig, maar het is afwisselend en creatief genoeg om veel meer te boeien, en om daarmee spannender te zijn. Het vermaakt beter.

En dat is wat “Carry-On” voornamelijk voor mij is: twee uur aan vermaak. De film probeert ook niet meer te zijn dan wat vermaak. En vermaken doet de film goed.

Ondanks dat de schurk misschien wat cliché is is “Carry-On” heel leuk om te kijken. Zeker een aanrader.

Spoilerdeel

Ik heb vier dingen waarover ik wil schrijven in dit spoilerdeel.

Als eerst de overeenkomsten tussen “Carry-On” en “Red Eye”. In deze alinea zit een kleine spoiler voor de film “Red Eye” Zoals ik al heb geschreven is de schurk hetzelfde. Beide zijn een beleefde kwaaddoener. Ook handelen de helden hetzelfde. Beide proberen iemand te waarschuwen door een bericht te schrijven. In “Red Eye” met zeep op een spiegel en in “Carry-On” met een onzichtbare pen op een instapkaart. Beide helden worden bedreigt met dat iemand van wie ze houden zal omkomen als ze niet meewerken. De schurk weet in beide films veel van de hoofdpersoon af. En de meest voor de hand liggende overeenkomst, beide spelen af rond vliegtuigen.

Dan over de schurk in “Carry-On”. In deze alinea zit ook een kleine spoiler voor de film “Collateral”. Zoals al aangegeven vind ik de schurk cliché. Het is een net opgevoede schurk. Maar dat heb ik net al iets te vaak gezien. Iets wat we bijvoorbeeld al hebben gezien in een films als “Collateral”. In de film “Collateral” moet het slachtoffer van de schurk bloemen meenemen als hij naar zijn moeder gaat omdat de schurk vindt dat je moeder bloemen verdient. In “Carry-On” zegt de schurk dat kerstmis om ‘familie’ draait. In andere woorden: het is dus een beetje eenzelfde soort schurk. Ook bijvoorbeeld de scene waar hij netjes zijn handen wast nadat hij heeft geplast. Het voelt gewoon alsof dit soort schurken al net iets te vaak zijn vertoont in film.

Dan wil ik het hebben over de actiescène in de auto. Als actrice Danielle Deadwyler moet vechten tegen een bedrieger. Deze scene deed mij sterk denken aan het gevecht in de kerk in de film “Kingsman”. Het had deze zelfde soort van meebewegende camera en versnelling en vertraging tijdens de scene. Ik heb zelfs gekeken of de regisseur van “Carry-On” ook heeft meegewerkt aan “Kingsman”, maar voor zover ik kan zien niet. Het is niet dat ik de actiescène in de auto slecht vindt, het voelt gewoon wat vreemd aan. De manier waarop het vechten in “Kingsman” was geschoten voelde origineel. Die manier van actie associeer ik nog altijd enkel met “Kingsman”. Dat ik nu soortgelijke actiescène zie in een andere film voelt raar. Toch is het niet erg. Het was gewoon wat door mij heenging toen ik de scene zag.

Dan nog een laatste stuk over de hoofdpersoon. De film weet in het begin heel snel een aantal belangrijke dingen te vertellen over de hoofdpersoon. We weten duidelijk dat hij een doel heeft. Hij wil promotie krijgen op zijn werk, maar stiekem zou hij nog wel graag politieagent willen worden. We weten ook waarom hij deze twee doelen heeft. De promotie wil hij omdat hij een kind krijgt, en het was zijn droom politieagent te worden. Hierdoor is het duidelijk waarom de hoofdpersoon handelt zoals hij handelt. En omdat er doelen zijn is de inzet hoger. En op het eind wordt alles ook nog eens prachtig opgelost. Hierdoor voelt het einde extra bevredigend aan.

Dat is alles wat ik kwijt wilde over de film. Goed vermaak als je twee uur de tijd hebt.

The Bourne Supremacy

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat mij beginnen door dit te zeggen: het liefst zou ik willen dat het verhaal van Jason Bourne niet verder was gegaan dan de eerste film, maar tegelijk ben ik blij dat er meer films zijn die ik kan kijken over Jason Bourne, waaronder uiteraard ‘The Bourne Supremacy’. ‘The Bourne Identity’ is nog altijd mijn favoriete spionagefilm. Ik denk dat de film een mooi verhaal vertelt, en dat vervolgen enkel afdoen aan dit perfecte verhaal. Toch moet ik tegelijk toegeven dat ‘The Bourne Supremacy’ een sterke film is. Het weet mijn lust naar meer Bourne te bevredigen. Als ik de film kijk vergeet ik dan ook snel mijn standpunt dat vervolgen afdoen aan Jason Bourne.

Het eerste wat de film goed maakt is zijn bestaansrecht. Er is duidelijk nog veel meer verhaal dat vertelt kan worden over Jasoun Bourne. We weten praktisch niets over de man zelf en de mensen voor wie hij vroeger werkte.

Dan even over de camera. Er zitten veel scenes in die duidelijk zijn geschoten zonder driepoot. ‘shaky cam’ noemen ze dat in het Engels. De eerste film had ook zijn momenten waarop de camera veel heen en weer schudde. Het lijkt er echter op dat de regisseur van ‘Supremacy’ denkt dat een trillende camera automatisch een actiescène beter maakt. Voor iedereen die dat denkt kan ik enkel zeggen: kijk ‘Identity’ nog een keer. Neem de autoachtervolging in de eerste film. Er is weinig ‘shaky cam’, maar de scene is verschrikkelijk actievol. Vooral ook als het aankomt op gevechten. De vechtscènes in alle Bournefilms zitten vol strakke choreografie. In de eerste film kan je die Choreografie prachtig zien. In deze film gaat de Choreografie verloren door de trillende camera. Vooral bij een bepaalde vechtscène die ik in het ‘spoilerdeel’ zal delen.

Heb je de ‘The Bourne Supremacy’ nog niet gezien en vond je ‘The Bourne Identity’ goed, dan is het erg aan te raden om ‘Supremacy’ te kijken. Het geeft je meer van wat je al kent, maar het voelt toch meer dan nieuw genoeg aan om fris te blijven. Ik kan niets anders zeggen dan een aanrader.

Spoilerdeel

Eerste wat ik heb te zeggen. Goed dat ze Marie dood laten gaan aan het begin van de film. Dat klinkt wat hard. Ik was blij voor Bourne en Marie dat ze op het eind van ‘Identity’ elkaar weer vonden en nog lang gelukkig leefde. Alleen als Marie deze film weer mee op avontuur zou gaan dan riskeer je snel de kans dat de film als een herhaling aanvoelt van ‘Identity’. Ook helpt haar moord om deze missie waar Bourne op gaat persoonlijk te maken. Hij is wat aangedaan en wil dat de verantwoordelijke hiervoor krijgen wat ze verdienen.

Het verhaal is, vooral in het begin, wel lichtelijk verwarrend. Er gebeuren net iets teveel dingen. Ik begrijp na tientallen keren kijken nog steeds niet hoe Bourne bij de Duitse man komt die ook onderdeel is van ‘Treadstone’. Hoe heeft hij achterhaald waar de man woont? Hoe kent hij de man? Ik heb geen idee. Toch is het niet iets wat mij uit het verhaal haalt. Ik accepteer het maar gewoon en kijk verder. Later wordt de film wel makkelijk volgbaar. Die vechtscène met de Duitse man is trouwens de scène waarover ik sprak in het ‘spoirlervrij deel’. Door de trillende camera kan je het gevecht nauwelijks zien en gaat de choreografie verloren.

Wat ik beter vindt in deze film dan ‘Identity’ is Bourne zijn creativiteit en Intuïtie. Bijvoorbeeld dat hij op zijn mobiel het hotel belt met de vraag ‘Pamela Landy’ te spreken en tegelijk de receptie laat bellen om haar kamernummer te achterhalen. Het is een klein ding, maar het voelt zo slim bedacht.

Of neem het stuk dat hij wordt ondervraagt in Italië en wacht tot de man die hem ondervraagt wordt gebeld door de CIA. Ook dat voelt slim uitgedacht. Het enige is wel dat dat plan voelt of Bourne een beetje geluk moet hebben. Wat als de deur op slot zou zijn gedaan van buiten af, of als er buiten de kamer nog allemaal mannen stonden? Goed, misschien dat Bourne al deze situaties heeft uitgedacht van te voren, maar het voelt of hij toch een beetje geluk nodig heeft om zijn plan te laten slagen.

Wat kan ik verder nog zeggen? Als Nicky Parsons op het plein staat te wachten op Bourne. Je hoeft geen superagent te zijn als Bourne om de zwartgekleede mannen op de daken te zien staan. Het is maar een kleine opmerking, maar toch.

Daarmee heb ik alles gedeeld wat ik wilde delen. Een goede film, erg vermakelijk en het meer dan waard om gezien te worden.

Civil War

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat mij beginnen door te schrijven dat ik ‘Civil War’ een goede film vind. De opzet van het verhaal is simpel. De film draait voornamelijk om hoe de personages de situaties waarin ze terecht komen en mensen die ze tegenkomen ervaren. En dat doet de film goed. Dit is voornamelijk het resultaat omdat de film vol zit met goede acteurs.

Een van de dingen die de film zo goed maakt is hoe het oorlog laat zien. Met de staat waarin de wereld momenteel is, is dit uiteraard een erg actueel onderwerp. De oorlogen die momenteel lopen zijn echter toch nog erg ver van ons bed. Het is moeilijk om te begrijpen hoe oorlog is. ‘Civil War’ brengt dit idee van een oorlog toch net iets dichterbij. Het helpt je net iets beter te begrijpen hoe vernietigend oorlog kan zijn.

De film probeert je iedere dood in de film echt te laten voelen. Normaal in films, vooral actiefilm, vallen mensen met tientallen tegelijk neer. Je beseft je niet dat iemand die sterft is zoals jij en ik, een persoon met een eigen leven. ‘Civil War’ laat je wel begrijpen dat iedere dood het einde is van een leven net zo vol als het leven van jou en mij. Het is moeilijk dit uit te leggen, maar als je de film kijkt begrijp je wat ik bedoel. Iedere dood voel je.

Ik vind ook het acteerwerk sterk. Ik ken Kirsten Dunst voornamelijk van de ‘Spider Man’-films. Daar is ze niet perse slecht, maar ik vind niet dat die films laten zien wat voor een goede actrice ze daadwerkelijk is. Deze film laat dat wel zien. Ook de andere acteurs zijn goed.

‘Civil War’ is een goede film. Het is misschien niet zo goed dat je de film ieder jaar opnieuw gaat kijken, maar het is wel goed. Ik kan zeker aanraden deze film in de bioscoop te zien als je de kans hebt.

Spoilerdeel

Ik denk dat de personages erg realistisch zijn. Om maar even te beginnen over Cailee Spaeny, die de beginnende fotograaf Jessie speelt in de film. Ze speelt deze jonge, ambitieuze, fotograaf die niet helemaal begrijpt in wat voor een wereld ze binnenkomt. Maar al snel zie je dat ze verslaafd raakt aan deze wereld. Ze raakt verslaafd aan het schieten van het perfecte plaatje, en raakt misschien ook verslaafd aan haar eigen leven op het spel zetten voor dit perfecte plaatje.

Ook Kirsten Dunst, die Lee speelt is erg geloofwaardig. Wat ik sterk vind is dat je aan het begin de film krijgt te zien dat dit werk effect op haar heeft, door te zien wat in haar hoof omgaat als ze in bad zit. Op het eind van de film, als ze het witte huis in gaan, zie je dat ze het eigenlijk niet meer aankan. Ze brengt goed dit personage over die er alles aan doet om de beste foto te maken, maar tegelijk trauma’s overhoudt aan de verschrikkelijke dingen die ze op beeld heeft moeten vastleggen.

Dan nog iets wat weinig te maken heeft met deze recensie, maar ik vind het toch wel leuk om te delen. Er gebeurde namelijk iets in de zaal waar ik de film keek. Uiteraard was ik niet de enige in de zaal. Er waren andere mensen, en een van hen zei iets dat ik niet snel zal vergeten. Bij de scene in het witte huis, als Jessie in het midden van de gang gaat staan om een foto te maken, en Lee haar op de grond duwt om haar te beschermen hoorde ik een vrouw hardop spreken ‘Ik mag haar zo niet’. Waarmee ze bedoelde dat ze Jessie niet mocht. Ik heb zelf nooit problemen gehad met Jessie, maar schijnbaar zijn er dus mensen die haar niet mogen.

Dat is alles wat ik over ‘Civil War’ heb te zeggen. Een goede film. Ik denk dat ik de film wel nog een keer ga kijken als deze uit is op streaming services. En nogmaals, als je de kans hebt ‘Civil War’ te zien in de bioscoop kan ik het aanraden.

Cobain: Montage of Heck

Simon de Vries
mijn favoriete documentaire

‘Cobain: Montage of Heck’.Een documentaire ditmaal. Sinds dit mogelijk mijn favoriete documentaire alle tijden is past het toch mooi thuis in mijn lijst van favoriete films aller tijden. Plus, dit is mijn website, ik kan schrijven over wat ik wil.

Een recensie schrijven over deze film geeft mij direct de kans om te praten over misschien wel mijn favoriete muzikant die ooit heeft geleefd. Wat mij weer de kans geeft om de ongezonde obsessie die ik met Kurt Cobain had uit te schrijven. Ook is het een leuke oefening een keer te schrijven over een documentaire in plaats van een film.

Deze recensie zal iets anders zijn dan de andere. Er zal geen ‘Spoilervrij deel’ en ‘Spoilerdeel’ zijn. Ik ga gewoon vertellen wat ik wil over deze docu en Cobains leven. Mocht je echt niets willen weten over Cobain voor je deze documentaire kijkt, ga dan vooral eerst ‘Montage of Heck’ kijken voor je de rest van deze recensie leest.

Laat ik om te beginnen maar schrijven wat ik van ‘Montage of Heck’ vindt. Ik vindt dat deze docu goed is gedaan. Over ieder stuk van het verhaal is duidelijk nagedacht over hoe dat stuk van het verhaal het beste te vertellen. Zo wordt er voor een deel van de docu animatie gebruikt. Voor een ander deel worden er zelf opgenomen beelden gebruikt. Maar neem nu bijvoorbeeld ook het stuk waar de moeder van Cobain vertelde bang te zijn voor wat gaat komen nadat ze de demo van het album ‘Nevermind’ heeft gehoord. De muziek, het kleine stuk interview en de beelden van de opname van de videoclip brengen een emotie over van gevaar. Het gevaar van wat het succes zal doen met Cobain. Het is maar een klein stukje, duurt maar twee minuten, maar het brengt goed de emotie over die het wil overbrengen.

Ik denk dat ‘Montage of Heck’ pas echt goed begint te worden een half uur in. Ik vind de docu dus pas echt leuk worden als we Nirvana volgen van hun simpele begin tot aan het moment dat het allemaal fout gaat. Toch vertelt het eerste half uur wel belangrijke informatie. We leren daar wat Cobain heeft gevormd tot de persoon die hij uiteindelijk is geworden.

Cobain heeft altijd gezegd dat hij een vrolijke jongen was tot zijn ouders waren gescheiden. Dus in dat op zich is het wel belangrijk om te vertellen hoe Cobain die tijd heeft ervaren. Toch voelt het eerste half uur van de docu traag aan.

Ook vind ik het nu eenmaal interessanter om te horen over hoe Cobain de grote muzikant is geworden die hij is geworden, dan te horen over zijn jeugd. Ik denk dat ik daarom echt pas geniet van de film na het eerste half uur.

Wat is er nog te zeggen over ‘Montage of Heck’ dat niet al gezegd is? Nog beter: wat is er nog over Kurt Cobain te zeggen wat niet al vertelt is. De man heeft nog altijd miljoenen fans over de wereld. Allemaal staan ze klaar om de Cobain de hemel in te prijzen. Het enige originele wat ik nog kan doen is de rest van deze recensie gebruiken om mijn eigen mening en ervaring te delen over Kurt Cobain.

Ik was zelf ook ooit een megafan van Cobain. Ik zag mijzelf in de man zoals ik nog nooit mijzelf in iemand had gezien. Net zoals dat tieners van de jaren 50 zichzelf zagen in de hoofdpersoon van het boek ‘The Catcher in the Rye’. Zo zag ik mijzelf in Kurt Cobain. Ik voelde mij niet alleen begrepen, maar hij gaf tegelijkertijd ook hoop. Cobain is mega succesvol geweest. Dat gaf mij het idee dat ook ik succes zou kunnen hebben. Uiteraard is het mij nooit gelukt om het succes te krijgen dat Cobain heeft gehad, maar dat betekent niet dat ik mij bedrogen voel door Cobain.

Ik heb Nirvana leren kennen door het nummer ‘Smells Like Teen Spirit’. Ik was direct verslaafd aan dat nummer. Dan bedoel ik ook echt verslaafd. Ik denk dat ik serieus voor drie of vier maanden enkel naar ‘Smells Like Teen Spirit’ heb geluisterd. Dan heb ik het over iedere vrije seconde die ik had. Daarmee was ik ook direct verslaafd aan Cobain. Ik heb hoog en laag gezocht, en iedere documentaire over, interview met en artikelen over Cobain tot mij genomen.

Even tussendoor. Luister een keer naar ‘Smells Like Teen Spirit (Butch Vig Mix)’. Deze staat onder andere op YouTube. Ik vind deze versie beter dan de originele ‘Smells Like Teen Spirit’. Het klinkt wat minder opgepoetst en ruiger.

Ik denk dat wat Cobain nog altijd erg populair maakt bij de jeugd deels komt omdat hij zo jong is gestorven. Hij is voor eeuwig jong. Ter voorbeeld: Vroeger werden de leden van Led Zeppelin gezien als muzikale goden. Nu zijn ze oude mannen. Begrijp mij niet verkeerd: muzikaal staan ze nog steeds hoog op mijn lijst van goede muzikanten. Maar het zijn simpele stervelingen. Nu ze oud zijn haalt dat wat van de mystiek weg. Misschien dat alleen gitarist Jimmy Page nog wat van de mystiek bij zich draagt, maar zeker niet zoveel als hij vroeger deed. Cobain heeft die mystiek wel, en zal dat ook altijd houden. Ik praat hiermee trouwens niet goed om je eigen leven te nemen. Ik denk dat dat nooit de juiste oplossing is. Maar ik denk dat door zijn vroege dood hij nu eenmaal die mystiek heeft behouden. Hetzelfde geldt voor mij ook voor non-muzikanten. Bijvoorbeeld schaker Bobby Fischer. Hij had ook deze mystiek over zich heen rond de tijd van zijn wereldkampioenschap. Maar als je kijkt naar foto’s van hem vlak voor zijn dood (hij was 64 toen hij stierf), dan is alle mystiek weg. Het is gewoon een man net als jij en ik.

Ik was zwaar geobsedeerd met Cobain voor een goed jaar en een half. Ik wilde Cobain zijn. Ik begon mij te kleden als hem. Ik oefende al zijn nummers op mijn gitaar. Ik wilde zelf een band beginnen door hem. Het is lichtelijk beschamend om dit te schrijven, maar het is wel waar. De tijd van mijn obsessie met Cobain worstelde ik erg met mentale problemen. Ik was in mentale wateren waardoor ik denk ik erg gevoelig was voor mijzelf associëren met andere waardoor ik mij begrepen voelde. Dus het is alleen maar goed dat mijn obsessie viel op Kurt Cobain in plaats van een of ander gevaarlijk persoon.

Ik weet niet zeker of ik nog meer over Cobain kan schrijven. Je zou denken van wel, als ik anderhalf jaar lang alles over de man heb opgezocht wat ik maar kon vinden, maar ik vind het mooi om het hierbij te laten. De belangrijkste dingen heb ik op papier gezet, of beter gezegd: op het scherm getypt. Ga ‘Cobain: Montage of Heck’ vooral een keer kijken als je deze nog niet hebt gezien. En mocht je hem al hebben gezien, het doet geen kwaad hem nog een keer te kijken.