Actie

Journey 2: The Mysterious Island

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Journey 2: The Mysterious Island’ is geen goede film. Het is bijna indrukwekkend hoe slecht de film is. Het weet bij de meeste conflicten voor de saaiste oplossing te gaan. Veteraan acteur Michael Caine zet een slechte acteerprestatie neer (niet alleen hij hoor, maar zijn slechte prestatie is het meest verrassend). En de creatieve ideeën die de film heeft, doet de film weinig mee.

Laat ik nu alles stap voor stap afgaan. Zo hebben we de zoon en stiefvader die het niet met elkaar kunnen vinden. De stiefvader en afwezige opa die niet met elkaar kunnen opschieten. De hoofdpersoon die verliefd wordt op een vrouw die hem niet ziet staan. Goed, die laatste vindt ik minder erg. Er is een conflict die ik wel oké vindt. Maar die deel ik in het spoilerdeel.

Ook voelt het niet bevredigend aan als het een van deze problemen wordt opgelost. Het voelt niet verdient. De personages vergeven elkaar, of zeggen tegen elkaar van elkaar te houden, omdat dit vaak het moment is in een film waarbij dat gebeurd. Ook zijn de oplossingen te simpel. Ze hebben de kans een spannend moment te hebben, maar gaan voor de makkelijke oplossing zonder moeilijkheden. Dat zijn niet alleen gemiste kansen, het maakt de film saai. En dat is nooit goed. Nu moet ik gelijk toegeven zelf met een verhaal bezig te zijn waar altijd de makkelijkste weg wordt gekozen, dus wie ben ik om dat te bekritiseren.

Wat je zowel goed als slecht kan vinden is dat de film snel naar ‘The Mysterious Island’ gaat. Je kan het slecht vinden omdat je weinig tijd krijgt om de personages te leren kennen en omdat hierdoor het eiland zelf niet de kans krijgt spannend te worden opgebouwd voor een tijd voor we het zien. Ook verbreekt de film direct de show don’t tell regel door te vertellen wat de hoofdpersoon heeft gedaan aan de begin van de film om in de problemen te komen, in plaats van het te laten zien zien.

Maar, je kan het ook juist goed vinden omdat de film lekker snel het verhaal begint. De plezier van deze film komt uit de creatieve dingen die zijn verzonnen voor het eiland zelf. De dieren die er leven, de geschiedenis van het eiland. Misschien is het daarom beter dat de film ons niet te lang verveelt met personages en gewoon lekker het verhaal vertelt.

Dan de actie. De actie werkt niet om twee redenen. Het is allemaal duidelijk in de computer gemaakt. Nu hoeft dat niet erg te zijn. Alleen is de genadeslag dat de acteurs niet verkopen dat deze computeranimatie echt is. Ze zijn duidelijk aan het acteren voor een groen scherm. Het meest verrassend is dat acteur Michael Caine het het slechts doet van iedereen. Misschien dat de man weinig ervaring heeft met acteren met dat wat er niet is, maar hij breekt de illusie.

Laat ik dan nu proberen deze film te bekijken door de ogen van een kind. Want de film is duidelijk voor een wat jonger publiek. En met dat gezegd te hebben: ja, ik denk dat een kind zich best kan vermaken met deze film. Ook zal een kind denk ik minder moeite hebben met alle computeranimatie. Dus zou ik de film aanraden voor ouders om aan hun kind te laten zien? Nee. Ik denk dat er honderden kinderfilms zijn die beter zijn dan ‘Journey 2: The Mysterious Island’.

‘Journey 2: The Mysterious Island’ is een film die je kijkt als je in het vliegtuig zit voor meer dan twee uur en de film wordt vertoont tijdens de vlucht. Dan is de film zeker geen slechte manier om je kind vermaakt te houden, en waarom ook niet, het kan zelfs jou als ouder vermaakt houden. Maar als je de keus hebt andere kinderfilms te kijken. Dan verzeker ik je dat er grote kans is dat er een betere film tussen zit dan deze film.

Spoilerdeel

Het enige conflict dat niet zo cliché is, is dat Gabato, gespeeld door Luis Guzmán, op de een of andere manier het geld moet krijgen om zijn dochter naar de universiteit te sturen.

Toch doet de film ook daar weinig boeiends mee. Kailani, gespeeld door Vanessa Hudgens, zoekt haar vader op die goud voor haar wil meenemen om voor een studie te betalen. Als ze hem vindt zegt ze: ‘kom mee’. En hij gaat mee. Dat is een zwakke oplossing. Gooi er wat spanning in. Laat de vulkaan uitbarsten waardoor lava begint te stromen. En maak zijn enige uitweg een paar stenen die hij moet overspringen om bij zijn dochter te komen. Nu voelt het echt aan dat er maar iets van conflict moet zijn dit punt in het verhaal omdat dat normaal is. Maar om wat interessants met het conflict te doen kunnen ze niet bedenken.

Alleen de liefde tussen Sean, gespeeld door Josh Hutcherson, en Kailani voelt enigszins verdient. Sinds Sean haar leven redt door haar op tijd op te vangen terwijl hij vliegt op een bij.

Er zit een groot actiemoment in de film. Dat is als vogels op ze jagen omdat zij op bijen zitten. Deze actie maakt mij niet warm. Het komt niet perse omdat het er zo nep uitziet. Wat het voor mij breekt is de acteerprestatie, voornamelijk van Dwayne Johnson en Michael Caine. Die twee verkopen het totaal niet. Voor geen enkele seconden geloof ik dat die twee echt op een bij zitten groter dan een auto. Hierdoor breekt de hele illusie, die al dun is omdat de dieren en omgeving zo duidelijk in een computer zijn gemaakt.

Jumanji: Welcome to the Jungle

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus, ik ben zo druk bezig met het afmaken van een nieuw boek dat ik weinig tijd/energie overhoud voor andere dingen. Daarom zijn mijn filmrecensies wat minder consequent. Excuses daarvoor.

Laat me deze recensie maar beginnen door te schrijven dat ik de originele ‘Jumanji’ uit 1995 met Robin Williams nooit heel erg leuk heb gevonden. Waarom dat is kan ik niet heel duidelijk zeggen. Ik verveelde mij altijd een beetje als ik de film zag. Nu is het ook alweer denk ik een goede 15 jaar geleden sinds ik die film heb gezien. Kans is dus dat ik hem tegenwoordig misschien wel goed zou vinden. Hij staat op Netflix terwijl ik dit schrijf. Misschien geef ik hem een nieuwe kans. Voor nu echter ga ik schrijven over ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’.

De film is leuk. Laat mij dat maar direct zeggen. Het acteerwerk is goed. De humor is leuk genoeg. Het plot is makkelijk te volgen en creatief. Al en al dus een aangename film om te kijken.

Dan nu iets specifieker over het acteerwerk. Als ik schrijf dat het acteerwerk goed is dan heb ik het echt over iedereen. Maar Jack Black steelt wel een beetje de show. Laat mij dan nu even mijn fanboy momentje hebben voor Black

Ik vind de man ondergewaardeerd als acteur. Dit komt denk ik omdat hij altijd in comedy’s speelt. Maar hij is heel goed in metamorfose. Met zijn stem alleen bijvoorbeeld is hij erg veelzijdig. Ik denk aan ‘The Super Mario Bros. Movie’. Hij spreekt de stem in van de schurk Bowser, maar ik had nooit kunnen raden dat het Black was de hem inspreekt. Hij weet een perfecte stem voor Bowser te vinden, en deze stem is totaal niet hoe hij uit zichzelf klinkt. En in ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’ weet hij heel overtuigend te zijn wie hij speelt in de film. (ik kan helaas niet meer dan dat weggeven zonder over te gaan op spoilers.)

Met dat gezegd te hebben doen alle acteurs goed werk. En ondanks dat hun opdracht wat makkelijker is zijn ook de jongere acteurs aan het begin van de film heel goed. Nogmaals: ik heb niets te klagen over het acteerwerk.

De grappen in de film zijn leuk genoeg. Het houdt de film luchtig. Ik kan mij niet herinneren ook maar eenmaal hardop te hebben gelachen. Toch is dat niet erg. Ik geniet van de film omdat de film zichzelf niet te serieus neemt. De personages hebben allemaal wel serieuze problemen in hun leven, en het is goed dat de film deze problemen serieus neemt, en ook de tijd geeft om deze op te lossen, maar de film neemt zichzelf nooit te serieus. En met het gekke plot is dat ook de juiste weg.

Wie mij erg heeft verrast is Nick Jonas. Ik kan niets anders schrijven dan dat hij goed acteert in deze film. Hij is geloofwaardig, weet luchtig te zijn wanneer het moet, maar weet ook de juiste emoties op te roepen bij serieuzere momenten. Ik kan niets anders zeggen dan dat hij goed werk levert.

Het plot zelf zal ik niet veel over weggeven. Alles wat ik kan zeggen is dat het verhaal makkelijk is te volgen, maar meer dan uniek genoeg is om creatief te zijn. Ik heb helemaal geen problemen met het plot. Simpel en creatief is altijd een goede weg om te gaan.

Spoilerdeel

Van de vier volwassen acteurs in het spel levert alleen Kevin Hart niet de sterkste prestatie. Misschien komt het omdat zijn hele manier van spreken en doen zo specifiek is, maar het lukt mij niet om te geloven dat hij het personage Fridge is in zijn lichaam. Ik heb altijd het gevoel naar Hart te kijken, niet Fridge. De andere drie acteurs weten mij wel te overtuigen. Ergert het mij? Nee. Maar het is wel een zwakte in de film.

Het hele videospel gedoe lijkt in eerste instantie gedaan om een jongere doelgroep aan te spreken. Alleen heeft het tegelijk ook veel weg van oudere spellen. Denk aan NPC’s die erg simpel zijn en constant dezelfde drie zinnen uitspreken. Doet mij erg denken aan ‘The Elder Scrolls IV: Oblivion’ om mee te beginnen. En de mensen die als kind/tiener ‘Oblivion’ hebben gespeeld toen hij uitkwam zijn nu tussen de 30 en 40 jaar oud. Ook kan ik het niet laten om de oude reclame voor het spel ‘Pitfall!’ te noemen. Hierin zit een hele jonge Jack Black met een hoed die veel wegheeft van de hoed die hij in ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’ draagt. (ik link de ‘Pitfall!’ reclame onderaan deze recensie.)

Met dat geschreven te hebben is het moderniseren van ‘Jumanji’ als videospel een geniale zet. De wereld is simpel met simpele regels. En deze regels worden in hapklare brokken langzaam aan ons uitgelegd. Ik denk dat dat belangrijk is voor vooral een comedy. Het verhaal moet niet te lastig zijn. Je wilt je brein kunnen uitzetten en lekker kunnen genieten. Wat het helemaal goed maakt is dat je vanaf het begin al heel veel zelf kan begrijpen voor ze het uitleggen. Denk aan de drie levens die ieder heeft. Een beetje snugger persoon zal direct begrijpen dat het om drie levens gaat nog voor de personages dat leren.

Dit stuk gaat even over iets heel vreemds. Namelijk de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’. Ik denk dan even aan het stuk in de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ waarbij de personages een videospel level moeten trotseren met platformen over lava. In de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ is dit stuk saai. De effecten zijn duidelijk nep, waardoor je duidelijk ziet de acteurs acteren op een greenscreen, wat alle spanning weghaald. In ‘Welcome to the Jungle’ zit een soortgelijk stuk nadat het viertal ontsnapt aan de schurk door Nick Jonas te volgen het riool in. Hier werkt het echter wel. Waarom? Omdat ieder personage op een andere manier reageert op de gevaren die hij of zij moet trotseren. Ja, het is nep, maar wat het interessant maakt om naar te kijken is de manier waarop ieder personage omgaat met de situatie. Het is niet de situatie die leuk is om te zien. Je voelt namelijk geen spanning omdat het zo nep is. Maar het is de manier waarop de personage reageren op de situatie wat het leuk maakt. Daarmee laat ‘Welcome to the Jungle zien hoe het gedaan moet worden.

Pitfall reclame met Jack Black.

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull’. De film die toen hij uitkwam in 2008 een grote storm opwekte van fans die bijna woedend waren over hoe absurd en slecht de film was. Het was zo erg dat zelfs South Park een aflevering had waarin Indie laten we zeggen tegen zijn wil werd aangeraakt op plekken door George Lucas en Steven Spielburg.

Ik heb de film net voor tweede keer gezien in mijn leven. Mijn oordeel? De film is niet slecht tot de laatste akte begint.

Laat ik het simpel afbreken in stukken. Het acteerwerk… is goed. Dan heb ik het zelfs over Shia LaBeouf. Iedereen weet serieus te zijn zonder de knipoog te verliezen. Met een knipoog bedoel ik de ze humor hebben terwijl ze het plot net genoeg serieus blijven nemen zodat we de film niet uitlachen.

En ik meen het. De hele film lang is er deze enigszins subtiele humor. Hierdoor erger ik mij niet aan bepaalde dingen die ongeloofwaardig zijn, of soms een beetje te onrealistisch. De film neemt zichzelf niet te serieus, en de acteurs geven iedere scene weer die “knipoog” om ons er aan te herinneren dat de film een beetje absurd is, maar ook dat het oké is. Zij weten het ook.

Een ding dat opvalt in deze film zijn de spinnenwebben. Alles wat oud is in deze film is bedekt onder een deken aan spinnenwebben. Overal waar je kijkt zijn ze. Het is niet erg, maar het valt wel op. Ik weet niet hoe realistisch zoveel spinnenwebben zijn, maar zelfs als dit realistisch is zorgt het er toch voor dat het voelt of ze op een set zijn in plaats van echt in een echte tombe.

Veel mensen zeggen dat ‘Kingdom of the Crystal Skull’ te ver gaat. Dat het te ver leunt in science fiction, en dat er momenten in zitten die te ongeloofwaardig zijn. Opnieuw: ik erger mij er niet aan. Zoals al gezegd neemt de film zichzelf nooit te serieus. Verder heb ik helemaal geen probleem met science fiction in mijn Indiana Jones-film. Ik bedoel, in alle Indiana Jones-film zitten plotelement die bovennatuurlijk zijn. (spoiler alert voor film 1 en 2) Denk aan het eind van ‘Raiders of the Lost Ark’ als ze de ark openen, of in ‘Temple of Doom’ als harten worden weggenomen. Maar niemand ergert zich daaraan. Ik ook niet. En dat doe ik dus ook niet bij deze film.

Dan nog even met wat ik bedoel dat het laatste stuk van de film niet zo goed is. Ten eerste vinden ze waar ze moeten zijn net iets te makkelijk en meet veel toeval. Ik begrijp dat de film niet te lang stil wil staan bij hoe ze iets vinden. Er moet actie zijn, en humor en spanning. Maar beide keren in de film als ze een oude tombe moeten vinden, vinden ze deze zonder veel moeite. Hierdoor voelt het vinden van de tombe simpelweg niet zo bevredigend. In ‘The Last Crusade’ bijvoorbeeld voelt het iedere keer meer dan verdient als ze een oude tombe vinden. Dat mis ik in deze film.

Het laatste wat ik nog wil delen is dat er een stuk midden in de film zit met enkel Jones, gespeeld door Harrison Ford, en Mutt, gespeeld door Shia LaBeouf, waarin Jones plots een heleboel moet uitleggen over wat er is gebeurd. Dat is wel even een momentje waarop ik denk een notitieblok nodig te hebben om mee te schrijven sinds ik bang ben het anders te vergeten. Nu ik er over nadenk zit er nog een moment in de film, ook met enkel Jones en Mutt waarin Mutt een heleboel uitlegt. Dat is wel zwak, dat er deze momenten zitten waarin een heleboel plot wordt uitgelegd in plaats van dat we het in fijnere hapklare brokken kunnen ervaren tijdens het verhaal.

Nog een laatste wat ik kan zeggen is dat de film wel mooi is geschoten. Er zit een scene in waarbij personages hun schaduwen te zien zijn terwijl ze een gesprek hebben in een tent. Dat is mooi gedaan. Maar de hele film is mooi. Daar heb ik niet slechts over te zeggen.

Kan ik ‘Kingdom of the Crystal Skull’ aanraden? Ik vind hem leuker dan ‘Temple of Doom’, maar niet zo goed als ‘Raiders’, en zeker niet zo goed als het meesterwerk dat ‘The Last Crusade’ is. Toch denk ik dat het geen kwaad kan de film te kijken. Opnieuw, de film is voor 2/3 echt niet zo slecht. Alleen het laatste stuk van de film is niet zo boeiend. Dat ga ik verder uitleggen in het spoilerdeel.

Spoilerdeel

Vanaf het moment dat ze van de drie watervallen vallen vind ik de film zwak worden. Ten eerste is het net iets te ongeloofwaardig dat ze die drie vallen overleven. Ja, Jones overleeft in andere film wel vaker vallen van grote hoogte, maar in dit geval gaan ze net iets te ver. Als ze eenmaal vielen was het wel oké geweest, maar driemaal… Het begint een parodie te worden, maar de film neemt zichzelf net iets te serieus om daar mee weg te komen. Ik denk dat in het eerste 2/3de van de film de film een perfecte middenweg bewandelt tussen serieus en ik wil zeggen ‘humor’, maar misschien is dat niet het juiste woord. Het laatste 1/3de verliest die balans. Het neemt zichzelf opeens heel serieus, of schiet uit naar de andere kant en wordt zoals al gezegd parodie van zichzelf.

Ook voelt het einde met de aliens niet heel bevredigend aan. Het is heel kort, en ze ontsnappen zonder veel moeite. Het gelukkige einde voelt niet verdient. Dat is mijn grootste probleem met de film. Het einde is gewoon niet spectaculair. Daardoor is het zo zwak.

Dan nu nog een korte opsomming van momenten die velen kijkers ergeren, en wat ik er van vind.

Jones die zich verbergt in een koelkast om een atoombom te overleven heb ik helemaal geen problemen mee. Ik denk dat het die perfecte weg bewandelt tussen serieus en humor die in alle Indiana Jones-film zit. Dat er aliens in de film zitten heb ik totaal geen problemen mee. Opnieuw, de andere films hebben ook bovennatuurlijke elementen. De grondeekhoorn heb ik geen problemen mee. Ik kan begrijpen als die kleine beesten voor sommige net iets te ver gaat, maar voor mij is dit die goede behandeling tussen serieus en humor. En dan nog Mutt die aan lianen slingert. De film komt er voor mij net mee weg. Daar. Dat is alles. Oké film. Kijk hem vooral een keer als je twee uurtjes te doden hebt.

Birds of Prey and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Een goede recent zou ‘Birds of Prey and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn’ op zichzelf beoordelen. En vanuit dat optiek heb ik te zeggen: ‘Birds of Prey’ is een meer dan oké film voor een avond vermaak. Je hoeft ‘Suicide Squad’ niet te hebben gezien om deze film te volgen. Daarom stel ik voor ‘Suicide Squad’ lekker links te laten en enkel deze film te kijken. Met dat geschreven te hebben: de rest van deze recensie ga ik ‘Birds of Prey’ continue vergelijken met ‘Suicide Squad’.

Laat mij beginnen over wat deze film honderdmaal beter maakt dan ‘Suicide Squad’. De actie is zo veel creatiever. Er wordt afgewisseld met wapens, er is een autoachtervolging, er zijn steeds nieuwe unieke locaties waar de volgende actie gebeurd. Dus in dat opzicht is de film veel, maar dan ook veel beter. ‘Suicide Squad’. Is een slaapfeest vergeleken met ‘Birds of Prey’.

De film is over de top. Als er een ding is wat de film zeker niet probeert te zijn is het serieus. Ook is de film veel leuker om naar te kijken. Net als bij ‘Suicide Squad’ denk ik dat deze film leuk zou zijn om te kijken terwijl je stoned bent. Maar zelfs zonder drugs heb ik dit keer genoten van de mooie kleurtjes op het scherm en de muziek. Misschien dat ik dit keer gewoon meer in de stemming was ervoor, ik weet het niet, maar het zien van deze film voelt bijna als een avond wild gaan in club. Daarmee weet de film tenminste mij in een aangename stemming te brengen.

De film probeert nog steeds heel hard om “cool” te doen. Vooral met de voice over van Harley Quinn en dat het verhaal non lineair wordt vertelt. Alleen erger ik mij daar niet heel erg aan dit keer. Sterker nog: het werkt vele malen beter dan in ‘Suicide Squad’. Ditmaal vind ik haar daadwerkelijk leuk en plezierig om naar te kijken. Quinn weet vaak genoeg een glimlach op mijn gezicht te toveren.

De personages in ‘Birds of Prey’ zijn veel leuker dan de bijeenraping in ‘Suicide Squad’. Ieder personage in ‘Birds of Prey’ is uniek op zijn eigen manier en blijven je daardoor makkelijker en langer bij. In ‘Suicide Squad’ zijn de personages oppervlakkig en saai. In ‘Birds of Prey’ weten ze een indruk achter te laten. Ook de schurk is vele malen beter. Ewan McGregor geeft het duidelijk zijn alles.

Wat de film ook beter doet dan ‘Suicide Squad’ zijn de grappen. Meerdere keren heb ik moeten lachen. Er zitten nog steeds wel grappen in die je van mijlen ver kan zien aankomen, maar gelukkig ook voldoende die wel landen.

‘Birds of Prey’ heeft mij vermaakt. Er is zelfs misschien een kans dat ik de film over jaar of twee nogmaals kijk. Dus ‘Birds of Prey’ is zeker niet slecht… vind ik dan. Ik kan begrijpen als iemand niet botert met deze film. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen is dat als je ‘Suicide Squad’ goed vindt je deze film zeker goed vind. Maar zelf zonder dat kan ik zeggen: geef de film een kans.

Spoilerdeel

Het gevecht met de honkbalknuppel. Niet alleen is dat op zichzelf een variatie in de actie. De knuppel wordt ook nog eens keer op een creatieve manier gebruikt als Quinn via een stuiter op de grond het gezicht van de schurk raakt. En dan nog het kleine moment met de aansteker en de autodeur die van de auto vliegt. Het zijn die momenten die de film fris houdt. Niet tweemaal wordt hetzelfde gedaan. En als de film dan op het eind een groot gevecht heeft waarbij er veel herhaling zit in de manier waarop schurken worden uitgeschakeld, dan weet de film dat creatief te maken door het te laten plaatsvinden in een cakewalk (wat funhouse is in het Engels).

Wat leuk is aan de film is dat de personages niet volledig goed of slecht zijn. Je merkt wel dat ze Quinn niet te slechte dingen laten doen. Ja, ze breekt in bij een politiebureau, maar ze schiet niemand dood. Het ergste wat ze doet is iemand benen breken en iemand anders zijn gezicht tatoeëren in een flashback. Ik denk dat het goed is dat de hoofdpersoon vrij egoïstische is. Dit laat je meer ontspannen kijken. Je geeft er niet om als Quinn iets overkomt. Ze is niet de held waarvoor we juichen. Zelfs het kind gespeeld door Ella Jay Basco geef je niet heel veel om in de film, ondanks dat zij het meest sympathiek is.

Net als bij mijn recensie over ‘The Expendables’ zit aan het eind van de film een stukje waarbij je denkt, een goed geplaatste granaat en alle hoofdpersonen zijn dood. Dit is het moment dat ze in de gang vastzitten van de cakewalk en op hun geschoten wordt. Dit stoort mij allen niet dit keer. De film neemt zichzelf niet serieus, dus doe ik dat ook niet.

Voor mij is de meest memorabele persoon Helena Bertinelli, of Hunteress, of Crossbow Killer genoemd. Ze is grappig, en tegelijkertijd cool. Haar lukt het wel om cool te zijn, omdat ze het niet te hard pushen. Net als in ‘Suicide Squad’ probeert Quinn te hard. Toch blijf ik het zeggen: geef de film een kans.

Suicide Squad

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Suicide Squad’, ‘Suicide Squad’, ‘Suicide Squad’. Ik kan mij nog een tijd herinneren, toen de film nog draaide in de bioscoop, hoe positief de mensen om mij heen waren over deze film. En toen zocht ik recensies op op het internet, en de meeste van die recensies waren negatief. Dus ik kreeg twee hele verschillende, conflicterende boodschappen mee over deze film. En nu is het moment om zelf een mening te vormen. Ik heb net voor het eerst ‘Suicide Squad’ gekeken, en dit zijn mijn bevindingen.

Laat ik maar met de deur in huis vallen, de film is net onder gemiddeld. De grappen landen niet, er zitten hele vreemde keuzes in de film die mij alleen maar verward achterlaten, sommige acteurs zijn honds irritant (Jared Leto) en ik begrijp niet precies alles wat in het verhaal gebeurd. En o ja, ongeveer op de helft kijk ik ook eenmaal op mijn horloge hoe lang de film nog duurt. Dat laatste is nooit een goed teken. Toch heb ik voor het grootste gedeelte genoten. Waarom? Volgende alinea legt uit.

Ik denk dat deze film perfect zou zijn als je eerst weed rookt. Het grootste gedeelte van de film ben ik enkel aan het genieten van de mooie kleuren op het scherm en de muziek. En de film zit vol goede muziek, dat moet ik toegeven. Of de muziek echt wat toevoegt aan de film weet ik niet, maar ik heb er wel van genoten. Dat is denk ik de beste manier om van deze film te genieten. Probeer niet het verhaal te volgen, geniet gewoon van de individuele scenes. Dan heb je de beste tijd.

Ik moet toegeven dat ik mij herinner tweemaal te hebben gegrinnikt. Alleen weet ik niet meer wat de grap was. Dus is het dan een goede grap geweest? Geen idee.

Dan over de actie. De actiescènes zijn niet slecht, maar ook niet super uitmuntend. Er zitten niet hele creatieve actiescènes in. Het is steeds een beetje hetzelfde. Dat is niet erg, maar het helpt de film niet boven onder gemiddeld uit te komen.

Wat ik mij goed herinner was hoe positief mensen waren over Margot Robbie als Harley Quinn. Zelf zie ik niet wat haar zo geweldig maakt. Het soort personage dat ze speelt wordt naar mijn mening snel oud. Ze proberen te hard. Te hard om haar grappig en vreemd te zijn. Alsof ze je er mee over het hoofd slaan met een boek van 800 pagina’s. Je kan dat niet forceren. Een acteur moet een status als dat echt verdienen met goed acteerwerk en natuurlijk een goed script. Mijn vermoeden is dat het in dit geval meer ligt aan de regie dan aan Robbie. Robbie is een diverse actrice, en ik zie wel een film voor mij waar ze deze rol wel goed speelt. Toch kan ik je één ding zeggen: Margot Robbie doet het vele malen beter dan Jared Leto als The Joker. O ja… we gaan het nu daar over hebben.

Ten eerste voegt het personage The Joker niets toe aan het verhaal. Je zou hem uit de film kunnen schrijven en niets zou anders zijn. Dat hoeft niet erg te zijn. Zolang het personage interessant is om te zien, of grappig, of enorme charme heeft of charisma, in andere woorden, zolang het leuk is naar hem te kijken mag hij in de film zitten. Helaas is The Joker niets van dat. Hetzelfde geld voor hem wat ik over Harley Quinn heb geschreven. Leto probeert zo enorm hard om, wat kan ik zeggen… verontrustend over te komen. Hij probeert zo hard The Joker “cool” te maken, maar hij faalt op alle vlakken. The Joker komt over als een klein kind die denkt voor zijn vrienden cool en grappig te doen waar volwassenen bij zijn, maar alles wat hij is is irritant en hij moet ophouden.

Over de andere acteurs heb ik niet heel veel te klagen. Behalve dan dat ze oppervlakkig blijven en daardoor geen indruk achterlaten.

Will Smith als Deadshot krijgt samen met Robbie de meeste cameratijd. Smith zet een stevige prestatie neer, niets over te zeggen, maar opnieuw: je vergeet hem snel als de film klaar is. Jai Courtney als Boomerang is oké. Ik vind Jay Hernandez als El Diablo het sterkst gedaan. Dit geldt ook voor Deadshot trouwens, maar zowel Deadshot als El Diablo zijn niet goede mensen. Ze zijn moordenaars. Wat ik goed vind in de film is dat je er een paar keer aan herinnert wordt dat ze moordenaars zijn. Hierdoor weet je als kijker niet goed of je nu vind dat de “helden” hun vrijheid verdienen of niet. Je moet zelf een oordeel velgen. Dat vind ik mooi. Nog als laatste: Cara Delevingne zet een goede acteerprestatie neer. Ook haar vergeet je snel na het zien van de film, maar het verbaast me wel hoe goed ze is.

Als laatste moet ik nog delen dat iedere keer als er tekst te lezen is op het scherm, voornamelijk bij de introductie van personages, dan staat de tekst veel te kort op het scherm. Mogelijk is dit expres gedaan, dat je meerdere keren kijken nodig hebt om alles te hebben gelezen. Maar het gebeurd ook bij dingen waarvan ik niet kan voorstellen dat de makers niet willen dat je alles de eerste keer leest. Ik heb het over wat op de muur van de gevangenis staat geschreven terwijl een voertuig voor de camera rijdt. Helemaal aan het begin van de film is dit. Dit is gewoon een shot die niet lang genoeg is vastgehouden. Daarmee heb je niet de tijd om te lezen waar je bent.

Goed. ‘Suicide Squad’ dus. Is de film het kijken waard of niet? Ik blijf bij wat ik heb gezegd. Als je twee uur lang naar leuke muziek wil luisteren en mooie kleuren op het scherm wilt zien zit je goed. Anders mis je niets als je de film niet ziet.

Spoilerdeel

Laat ik maar beginnen over iets wat een andere, veel slimmere, filmrecensent al aan het licht heeft gebracht. Om te beginnen met Boomerang en zijn roze eenhoorn. Laat mij het kort uitleggen, als je het niet weet. In de scene waarbij iedereen zijn uitrusting terugkrijgt pakt Boomerang een roze eenhoorn en stopt hem in zijn linker binnenzak. Een paar scenes later zien we deze roze eenhoorn uit zijn binnenzak vallen tijdens een actiescène. Zo herinneren wij dat hij de eenhoorn heeft. Dan wat later tijdens een nieuwe actiescène wordt hij gestoken met een mes op de plek waar zijn linker binnenzak zit, alleen leeft hij. Als kijker denk je dan: ‘o ja… de eenhoorn. Die heeft natuurlijk het mes gestopt.’ Maar als hij dan in zijn binnenzak kijkt zit het mes vast in een stapel geldbiljetten. De roze eenhoorn zien we nooit meer terug. Dit is verschrikkelijk slechte verhaalvertelling. Je zet iets op, en dan doe je er nooit meer wat mee, terwijl je de perfecte mogelijkheid hebt om er wat mee te doen. Waarom? Joost mag het weten. Als je trouwens een hele goede video wilt zien over ‘Suicide Squad’ kan ik je de video ‘The Art of Editing and Suicide Squad‘ aanraden. Hierin komt ook de roze eenhoorn in voor, met ook een mogelijk antwoord waarom het op het eind opeens bankbiljetten zijn.

Waarom die gast (ik weet zijn naam echt niet meer) in de bar opeens zijn telefoon stukslaat en ze vertelt dat ze vrij zijn zou ik bij mijn leven niet weten . Ik begrijp waarom het verhaalwijs gebeurd, zodat we naar de laatste akte kunnen, maar qua motivatie van dit personage begrijp ik het niet.

O ja… als je implantaten hebt die je hoofd kunnen ontploffen… waarom steek je dat dan niet bij iedere gevangene naar binnen. En zodra ze proberen uit te breken of iets, dan kan je ze dood laten gaan. Of is het omdat dat inhumaan is om te doen? Moet het allemaal een geheim blijven dat ze bij onze schurken een explosie in hebben gebracht?

En wat bedoelt Harley met ‘jij zit in de problemen’ tegen een wachter. Omdat The Joker hem iets gaat aandoen? Ze komen er nooit meer op terug. Opnieuw zet de film iets op zonder uitbetaling

Dat is alles wat ik qua spoilers heb te vertellen. Er gebeurd niets noemenswaardigs genoeg in de film om nu nog over te hebben. Mooie kleuren, leuke muziek, verder niet boeiend.

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus… eigenlijk was het de bedoeling dat ik nog een recensie schreef over ‘Mission: Impossible – Fallout’ voordat ik ‘Dead Reckoning Part One’ deed. Alleen was Netflix verwarrend. Netflix gaf het nieuws dat deel 1 tot 3 zou worden verwijderd. Hierdoor dacht ik dat ‘ Fallout’ nog wel even zou blijven staan, maar dat was niet het geval. Dus ‘Fallout’ heb je nog tegoed van mij.

Ook moet ik melden dat het eigenlijk mijn doel was dit jaar iedere zondag een recensie te publiceren. Alleen heb ik het vorige zondag niet gedaan. Ik was er zo uit dat ik even niet de energie had.

Maar goed. ‘Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One’ dus.

Laat me beginnen met zeggen dat de film twee uur en drie kwartier duurt. Van mij had die speeltijd dubbel zo lang mogen zijn. Ik kijk met plezier een zes uur durende ‘Mission: Impossible’-film. Met dat gezegd te hebben. Ik heb de film ondertussen een paar keer meer gezien, en iedere keer kijken voelt de film net even wat langer aan. Toch blijf ik erbij dat als de aankomende deel twee zes uur duurt ik een gelukkige man ben, ondanks dat ik weet mijn plas niet te kunnen inhouden voor zo lang.

De film heeft meerdere sterke actiemomenten. Er is geen duidelijke winnaar. Niet één actiescène die duidelijk boven de rest staat. De stunts zijn even sterk als altijd en ook super creatief. Geen enkele twee actiescènes voelt hetzelfde. Enige probleem dat ik heb is dat de stunt waarmee ze reclame maakte voor deze film de minst spectaculaire stunt is in de film. Het is nog steeds leuk om te zien, maar het is wel het minst.

Dan over de schurk. De schurk in deze film is sterk. Uiteraard zal ik niets verklappen, maar Hunt en zijn vrienden hebben nog nooit tegen zo een gevaarlijke schurk gevochten. Dit is de gevaarlijkste schurk omdat hij koel en gecalculeerd is. Het is als een schaker die altijd vijf zetten op jou voor is. Hierdoor is het zeker de moeilijkste schurk uit de hele filmreeks om te verslaan.

Voor al mijn lof heb ik wel één “maar”. Ondanks dat ik tevreden ben met de lange speeltijd, is er wel een ding waarvan ik denk dat ze één of twee scenes hadden kunnen knippen. Door de film heen zitten deze momenten waar de personages in een kamer zijn en met elkaar praten. Vaak om meer invulling te geven, ik denk om de kijker de beste kans te geven het verhaal te begrijpen. ‘Dead Reckoning Part One’ is (op misschien de eerste ‘Mission: Impossible’ na) het meest gecompliceerd qua verhaal. Alleen zijn er meerdere van deze praat scenes waarop de personages moeten delen hoe gevaarlijk de situatie dit keer is. Eigenlijk om ons meerdere keren twee boodschappen over te brengen: 1. Nu staat echt de hele wereld op het spel. 2. Nu is het echt persoonlijk voor Ethan Hunt. Na een paar keer ditzelfde gesprek te hebben gehoord in verschillende scenes reageer je uiteindelijk met: ‘ik begrijp het nu wel.’ Gelukkig is de film nog steeds een feest om te zien.

En dan is er nog iets anders dat opvalt. Iets dat totaal niet stoort, en geen probleem is, maar Cruise begint in ‘Dead Reckoning Part One’ toch een klein beetje zijn leeftijd te laten zien. De rimpels op zijn gezicht beginnen te vormen. Wat hierdoor ook opvalt is dat Cruise een goed stuk ouders is dan Rebecca Ferguson. Ze zijn schattig samen, en je gelooft in hun romantiek, maar de leeftijd begint zichtbaar te worden. Dat is wat ik heb te zeggen daarover.

Kijk ‘Dead Reckoning Part One’ vooral. Het is een sterke film en als je klaar bent wil je direct deel twee zien.

Spoilerdeel

De grote stunt in deze film is de sprong van de berg met de motor. Wat ik jammer vind is dat deze stunt de scene is waarmee ze reclame maakte. De poster in de bioscoop liet de stunt zien. Voor films die ik zeker ga kijken probeer ik van te voren zo min mogelijk te weten. Ik wist van tevoren al dat deze stunt kwam, en dat vond ik jammer. De stunt zelf is oké, ondanks dat het dus de minste boeiendste stunt is in de film. Het laat niet de adrenaline pompen die ontstond bij de opening scene met het vliegtuig in ‘Rogue Nation’, maar het was nog altijd leuk om te zien. Het helpt ook mee dat ze het over een komische boeg gooien. Hierdoor kan je de stunt vergeven niet de meest spectaculairste stunt te zijn in de filmreeks.

Ik ben er bijna honderd procent zeker van dat de achtervolging in Rome ode brengt aan James Bond. Hunt en Grace die aan elkaar vast geboeid zitten als Bond en Wai Lin in ‘Tomorrow Never Dies’ en dan de gele kleine auto net als de gele Kever in ‘For Your Eyes Only’. En wat een leuke achtervolging maakt het. Het enige wat zwak is, is dat Hunt op het eind van de achtervolging magisch de auto ontsnapt voor het wordt geraakt door de metro. Neem een andere Bond-film als voorbeeld: ‘Skyfall’. Daarin zie je hoe Bond ternauwernood ontsnapt aan een naderende metro. Door het moment te laten zien waarop hij ontsnapt, vlak voor de metro hem raakt, laat je de kijker zijn adem inhouden van spanning. In ‘Dead Reckoning Part One’ zie je de ontsnapping niet. Dat voelt zwak. Je mist het belangrijkste moment.

Slim bedacht is de “self fulfilling prophecy” die ontstaat op het eind van de film. Gabriel probeert de Aziatische vrouw, Paris genaamd, te doden omdat ze hem zal verbaden en Hunt zal helpen. En omdat Gabriel haar probeert te vermoorden besluit ze Hunt te helpen. Laat je inderdaad denken dat alles vast staat. Net als de sleutel. Gabriel kreeg inderdaad de sleutel in handen op de trein. Dat het maar voor korte duur was wist hij niet, maar toch is alles wat hij zegt uitgekomen.

Nu we het toch over de schurk Gabriel hebben. Als Hunt toch besluit Gabriel dood te steken bovenop de trein. Je begrijpt volledig zijn keuze. De glimlach die Gabriel krijgt als hij denkt dat Hunt hem niet dood zal steken laat je extreme haat voelen naar hem. Je wilt op dat moment dat Hunt hem doodsteekt ondanks dat Hunt daarmee de hele missie in gevaar brengt.

Dat Ilsa Faust sterft is een sterke zet. Zo houdt je iedereen op de tenen voor wat mogelijk verder gaat gebeuren. Je weet nooit wie de volgende gaat zijn. Wat ook sterk is is de relatie die Hunt en Faust hebben. Ze zijn een schattig stel samen en je hoopt echt dat het wat wordt. Dat ze moet sterven is dus verdrietig om meerdere redenen.

En wat een geweldige acteerprestatie van Vanessa Kirby. Zij moet voor een deel van het eind van de film Hayley Atwell spelen die haar masker draagt. Let goed op als Kirby de deur van de treincoupé opent. De manier waarop ze met haar gezicht acteert is precies hoe Atwell emotie overbrengt met haar gezicht. Je gelooft direct dat het Atwell is met een masker op. En dat we maar liefst drie keer teruggaan naar de echte Kirby die wakker wordt en dan weer omvalt laat mij driemaal lachen en maakt het eind zeker spannend.

En over het eind gesproken. De hele scene in de trein is uitmuntend. Vooral als de wagons één voor één van de brug vallen en ze moeten klimmen voor hun leven. Samen met de scene in het vliegveld is dat wat ik heb onthouden van mijn eerste keer kijken. En ook het feest in Venetië trouwens. En de dood van Ilsa Faust. En Kirby die Atwell speelt met een masker op. In andere woorden: er zijn zoveel memorabele scenes dat ik de film nog wel honderd keer over ga kijken in de jaren die volgen. Kan niet wachten voor deel twee. Dit is Simon, over en uit.

Mission: Impossible – Rogue Nation

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Mission: Impossible – Rogue Nation’, het vijfde deel in de serie en o zo goed. Net als deel 4 is deel 5 een ideale mix van actie, humor en spanning. Ook moet ik er direct bij melden dat deze film mooi is gefilmd. Iedere scene is over nagedacht. Er wordt vooral mooi gebruik gemaakt van kleur.

Ten eerste over de nieuwste aanwinst aan het team: Rebecca Ferguson als Ilsa Faust. Tom Cruise en Rebecca Ferguson hebben goede chemie samen. Je gelooft makkelijk dat deze twee samen een relatie hadden kunnen beginnen als ze niet in de situatie zaten waarin ze zitten.

Ook sterk is dat je voor lange tijd niet precies weet aan welke kant Faust staat. De film blijft voor een lange tijd heen en weer gaan. Spannender hadden ze dit plotelement niet kunnen maken.

Verder is de rest van de groep ook weer op hun best. Simon Pegg, Ving Rhames en Tom Cruise zijn een hechte vriendengroep op het scherm. Ik gok dat dit komt omdat de drie in werkelijkheid ook vrienden zijn. Al zie ik Ving Rhames weinig terug in interviews voor de films.

Al het reizen van plek naar plek helpt de film. Hierdoor voelt de film internationaal, waardoor het echt voelt of de schurk de hele wereld als zijn doel ziet.

Meer heb ik niet te zeggen zonder spoilers in te gaan. Kijk ‘Mission: Impossible – Rogue Nation’ als je hem nog niet hebt gezien. Goede film. Kijkt lekker weg. Ga hem hem nog vaker kijken.

Spoilerdeel

Ik ga praten over een paar actiescènes

Laat mij beginnen over een grote gemiste kans. Dit gaat over het stuk waar Cruise de waterkoeling in springt van een grote computer. Voor deze stunt had hij geleerd om zijn adem voor vijf minuten in te houden. Erg indrukwekkend. Je zou daarom verwachten dat de hele scene één lange shot zou zijn. Dan zou je de ademnood echt voelen. Maar nee, het is opgenomen met shots die om de maximaal tien seconden naar een ader shot gaan. Waarom is het dan nodig dat hij leert zijn adem vijf minuten in te houden? Je hoeft het maar tien seconden te doen voor enkel shot, en daarna kan je ademhalen voor het volgende shot filmt. Deze, ik kan mijn adem vijf minuten inhouden, is puur nutteloos en enkel naar buiten gecommuniceerd om meer kijkers te werven. Het heeft totaal geen effect op de film en is daarmee nutteloos. Een grote gemiste kans. Had het in een enkel shot gedaan… dat is alles wat ik daarover heb te zeggen. Ook is duidelijk te zien dat veel binnenin deze computer gemaakt is in een computer. Dit leidt af. Was het echt een kleine moeite geweest dit ding echt te bouwen. Ze hebben miljoenen. Ik begrijp dat dit makkelijker is, maar Cruise heeft aan de buitenkant van een vliegtuig gehangen voor deze film. Zeg me niet dat ze voor deze scene opeens voor de makkelijke weg kozen.

De stunt met het vliegtuig daarentegen is fenomenaal. Je ziet duidelijk dat het echt is en daarmee had het geen betere start van de film kunnen zijn. Daarmee komt echter wel probleem. Net als de vorige film voelt het eind van “Rogue Nation” kleinschalig. Maar sinds ze de film beginnen met de vliegtuigstunt voelt de film een beetje achterstevoren aan. Meestal bewaar je het spectaculairste voor het eind van het verhaal, niet het begin. Toch stoort dit niet. Het is een goed eind, alleen ook heel simpel.

De motorachtervolging op de snelweg laat je adrenaline stromen. Je voelt de snelheid waarop de motors rijden. Hierdoor voel je ook het gevaar waarin Hunt verkeerd. Het enige wat een beetje afdoet is dat Hunt op het eind praktisch verongelukt als hij Faust moet vermijden en dit overleefd met als grootste letsel zand in zijn haar.

Deze film bestaat uit meerdere geweldige scenes achter elkaar. Maar het hele stuk in het Opera gebouw is misschien wel het meest memorabel stuk in de film. Het is spannend, grappig en een geweldig concept voor een spionageverhaal. Iemand heeft mij ooit vertelt dat dit stuk uit een Alfred Hitchcock-film komt, maar dat maakt mij niet uit. Het is zo een goed concept dat ik blij ben dat ze het hebben gestolen.

Het hele stuk met de premier van Engeland is sterk. Het komt echt als een verrassing voor mij de eerste keer kijken dat Atlee eigenlijk Hunt is met een masker. Ook dat de premier weet over Rogue Nation is goed gedaan. Het is een scene die een goed stuk informatie moet overbrengen en dit doet het op een manier zonder af te doen aan spanning.

Dan over het voorafgaande stuk waarbij Hunt zegt tegen William Brandt, gespeeld door Jeremy Renner, zegt ‘Zie je niet dat dit de enige optie is,’ als hij voorstelt om de Engelse premier te ontvoeren. Hij komt lichtelijk over als iemand die niet meer realistisch kan denken. Daardoor is de volgende scene waarbij Jeremy Renner Alec Baldwin belt om zijn vrienden te “verraden” extra geloofwaardig. De eerste keer kijken geloof ik echt dat Renner het meent als hij Baldwin belt. Kan niet anders zeggen dan dat de film heel goed is om iedere twist te verbergen.

Dan een punt dat mij is vertelt door iemand die beter oplet dan ik. Hunt werkt in de meeste Impossible-films buiten de IMF om. Hij gaat “rogue” zoals ze dat noemen in het Engels. Dit is waar, toch stoort het niet. Als dat nodig is voor het verhaal dan is dat nodig. En het verhaal is zo sterk dat het mij geen seconde ergert.

Leuk dat de grap er weer in zit met Cruise die vecht tegen een man die een goede kop groter is dan hij. Ook de grap waarbij hij over de auto stuntelt vlak nadat hij bijna verdrinkt is leuk. Ik weet bijna zeker dat dit er puur in zit omdat Cruise is vertelt door zijn PR team dat het hem wat meer sympathiek maakt als hij zelfspot toont. Verhalen gaan rond over dat Cruise zelf het script van de film ‘The Mummy’ uit 2017 heeft aangepast zodat het verhaal meer om hem draait en hij meer in de film zit. De man heeft duidelijk nog steeds een groot ego, hij weet het alleen beter te verbergen vanaf ‘Mission: Impossible’ nummer vier. Toch helpt het bij de humor, en dat is altijd goed.

Dan iets waar ik mij altijd aan erger. Het stuk aan het begin van de film waarbij Hunt hulp krijgt te ontsnappen van Faust. Hij rent weg in een rechte gang terwijl slechteriken op hem schieten met automatische geweren en hij wordt nul keer geraakt. Dat is ongeloofwaardig. Het is het enige deel in de film dat mij echt negatief stoort. En het was zo makkelijk op te lossen. Laat hem direct een bocht omgaan, veilig van de kogels. Ik begrijp dat dit er spectaculairder uitziet… toch is het stom.

Maar anders dan dat is ‘Rogue Nation’ een geweldige actie- en spionagefilm. Zeker het kijken waard.

Mission: Impossible – Ghost Protocol

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Mission: Impossible – Ghost Protocol’ is een enorme stap vooruit in de serie. Van de eerste vier delen is dit verweeg het beste. Waarom?

Laat mij beginnen met het belangrijkste: De verhoudingen in deze film zijn anders. We volgen in ‘Ghost Protocol’ een team dat wordt geleid door Tom Cruise. Uiteraard was dit ook al gaande in de eerste drie delen, maar nu voelt het voor het eerst goed gebalanceerd. Cruise is niet meer de belangrijkste persoon in de film. Iedereen binnen het team is gelijk. Cruise heeft zijn ego voor het grootste gedeelte geparkeerd. Dit helpt heel erg in het voordeel van de film. Cruise kan nog steeds zijn stunts doen en een alleskunner zijn zonder dat het afleidt.

Uiteraard moet ik ook praten over de stunts. Gruwelijk. Dat is alles wat ik heb te zeggen. Meer dan tien jaar later zijn de actiescènes in deze film nog altijd ongeëvenaard. Wat ook meehelpt is de manier waarop het gefilmd is. Het filmwerk maakt stunts nog spannender dan ze al zijn. Tegelijk echter weet het ook nog humor in de mix te gooien. Het heeft zijn cake en eet het aan beide kanten. En de film hoeft geen boete te betalen daarvoor.

Dan even over de humor zelf. Bijna iedere grap raakt. Soms moet ik er enkel van grinniken, soms laat ik een kleine lach, maar iedere grap doet iets bij me.

De hele film is een aaneenschakeling van goede humor en actie, met zelfs nog een klein beetje drama. In mijn ‘Bourne Identity’-recensie, nu alweer een goede tijd geleden, heb ik geschreven dat iedere scene in die film memorabel is. De film heeft geniale scene na geniale scene helemaal tot aan het eind. ‘Mission: Impossible – Ghost Protocol’ is hetzelfde. Er zit geen een scene tussen waarvan ik denk, die heb ik al vaak genoeg gezien. En ik heb de film nu denk ik minimaal al tien keer gezien.

Het acteerwerk is ook uitmuntend. Er zit (bijna) geen zwakke opvoering in. Zelfs iemand als Simon Pegg. Hij is er duidelijk voor de humor, maar de man weet ook op de juiste momenten serieus te zijn en op de juiste momenten mee te doen aan de actie. Hierdoor voelt hij als een echt persoon en als een gelijke binnen het team. niet een flauw excuus voor enkel wat grappen.

Het enige wat niet zo sterk is aan de film is de schurk. Michael Nyqvist speelt hem. Ik weet dat Nyqvist een memorabele schurk kan spelen. Zo speelt hij er namelijk een in ‘John Wick’, en goed ook, maar in ‘Ghost Protocol’ is hij heel erg matig. Hij is niet slecht, maar er is ook niets aan hem waardoor ik hem herinner. Je vergeet hem direct als je klaar bent met kijken.

Toch kan ik niets anders doen dan positief schrijven over deze film. Alles aan de film werkt – behalve de schurk. Met ‘Ghost Protocol’ heeft de serie echt zijn draai gevonden. En het mooiste is, het wordt alleen nog maar beter van hier, maar dat is een verhaal voor de volgende keer.

Spoilerdeel

De film weet heel goed spanning op te bouwen. Een goed voorbeeld is als ze een scherm hebben opgezet om een bewaker van een hal te doen misleiden dat ze niet in de hal staan. Dit hele gedeelte is zonder muziek. Het zou heel makkelijk zijn om er een spannend muziekje onder te gooien met de gedachte dat dat het spannender maakt, maar het is juist de stilte waardoor de spanning echt niet meer te houden is. Hierdoor is het een van de krachtigste scenes uit de film. En dat zegt wat want de hele film is krachtig.

Bij het klimmen van de Burj Khalifa in Dubai voel je de hoogte. Mijn bilspieren knijpen samen iedere keer als Cruise naar buiten stapt. Het is verschrikkelijk spannend. Dat er ook nog goede humor is tijdens deze actiescène brengt de scene naar een ongekende hoogte.

Dan toch nog over iets wat minder is. Tijdens de achtervolging na het klimmen van de Burj Khalifa wordt op het eind een masker afgetrokken. Het koste mij meerdere keren kijken om te beseffen dat het Nyqvist is die een masker draagt. Dat laat zien hoe weinig Nyqvist als schurk een indruk maakt in de film. De eerste paar keer kijken wist ik nooit wat er nu precies aan de hand was. Ik begreep ook niet als wie Nyqvist zich voordeed door het dragen van het masker, en ik wist niet dat het Nyqvist was toen hij het masker aftrok. Opnieuw: het enige zwakke aan de film is de schurk.

Ik heb al vaker geschreven dat als ik zie dat iets in de computer is gedaan ik het direct minder spannend vind. ‘Ghost Protocol’ weet een perfecte mix te vinden tussen computeranimatie en echte dingen. De Kremlin tijdens de explosie ziet er duidelijk nep uit. Toch heb ik er niets over te klagen. Ik ben niet tegen computeranimatie. Ik vind gewoon dat overmatig gebruik, vooral in actiescènes, mij stoort. ‘Ghost Protocol’ weet perfect wanneer het echt moet zijn en wanneer het animatie kan gebruiken. Maar de hele ‘Mission: Impossible’-serie weet dat vrij goed. Denk bijvoorbeeld aan toen ik schreef dat de laatste scene bovenop de trein in ‘Mission: Impossible I’ spannend was ondanks dat veel duidelijk in een computer is gedaan.

Als je ook maar één van de drie eerste ‘Mission: Impossible’-films goed vind kan ik je zeker ‘Ghost Protocol’ aanraden. Het is op alle vlakken beter dan zijn voorgangers. Kijken dus.

Mission: Impossible III

Simon de Vries

Spoilervrij deel

O ja… vanaf nu begint de serie echt goed te worden. ‘Mission: Impossible III’ is een geweldige mix van spionage en actie. Het mist misschien nog de scherpe momenten met humor en indrukwekkende stunts, maar anders dan dat is ‘Mission: Impossible III’ de blauwdruk waarop de rest van de serie niet alleen bouwt, maar ook aanscherpt en verbeterd. Maar laten we voor nu maar enkel praten over deel 3.

Ik begin met Tom Cruise. Cruise speelt de alledaagse charmante man geweldig. Je gunt het Cruise in deze film echt om een gelukkig eind te hebben. Ik vind persoonlijk dat Cruise als acteur ondergewaardeerd is. Het is jammer dat de man tegenwoordig voornamelijk kiest om de stoere alleskunner te spelen. De man die altijd het beste is in zijn vak. Want Cruise kan zeker meer dan dat. Zoals zelfingenomen personages als in ‘Rain Man’ en ‘Magnolia’, maar ook de alledaagse man zoals in ‘Risky Business’ en nu in ‘Mission: Impossible III’.

Ook komt het geloofwaardig over dat Ethan Hunt uit deel 1 kan transformeren naar deze Hunt uit deel 3, sinds ik in mijn recensie over 2 heb geklaagd dat die Hunt niet als dezelfde persoon voelt. Deze Hunt bewandelt de perfecte middenweg tussen actie, realisme en de man die alles kan. Het is duidelijk dat ook de filmmakers begrijpen dat dit perfectie is, want Hunt zal niet veel meer veranderen na deze film.

Dan over de andere acteurs. Te beginnen met Michelle Monaghan. Monaghan en Cruise zijn vuurwerk samen. Je gelooft honderd procent dat deze twee voor elkaar zijn gemaakt. Nog knapper is dat vanaf de eerste scene je direct gelooft in hun relatie. We hebben geen lange scenes nodig om de personages uit te bouwen en op die manier langzaam er in te geloven dat ze verliefd zijn. Het is direct geloofwaardig en voelt natuurlijk aan. Hierdoor kan de film lekker snel naar de spionage en actie gaan, zonder dat het inlevert in spanning als de personages later in gevaar komen.

Jonathan Rhys Meyers en Maggie Q, die beide Hunt helpen op zijn missies in deze film, krijgen weinig kans om een indruk achter te laten. Er is maar een enkele scene waarbij ze een klein ademmoment krijgen en je ze bijna iets beter leert kennen, maar dan neemt de actie over voordat dat gebeurd. Het is vreemd. Want in bijvoorbeeld ‘Ghost Protocol’ krijgen de personages die Hunt helpen op zijn missie ook weinig ademmoment om te laten zien wie ze zijn, maar op de een of andere manier blijven die personages mij meer bij. Ik denk dat het komt omdat die personages iets meer bij de missies betrokken zijn en via hun manier van doen en praten zo een indruk kunnen achterlaten.

Neemt bijvoorbeeld Simon Pegg als Benji. Hij zit niet veel in deze film, en je zal hem zo weer vergeten. In deel 4 en verder krijgt hij kans toch een te laten zien hoe en wie hij is. Dit zit hem in de kleine momenten. Hoe hij zich bijvoorbeeld gedraagt terwijl hij bezig is met de missie.(spoilermoment voor ‘Ghost Protocol’ in deze laatste zin). Denk aan hoe hij praat en doet als hij samen met Cruise vermomt het Kremlin van Moskou inloopt.

Je leert zo veel over Benji door wat hij zegt en hoe hij het zegt. En nog genialer is dat dit gebeurd terwijl de scene uitspeelt. Er is geen moment nodig waar de personages rond een tafel zitten en elkaar beter leren kennen. Terwijl ze hun missie doen leren we de personages beter kennen. In deel 3 doen ze hun missie, maar leren we niets over de personages. Het is niet erg, maar je realiseert je hierdoor duidelijk dat vanaf deel 4 de films veel slimmer in elkaar zitten.

Dan over de schurk. Philip Seymour Hoffman is de beste schurk in de hele filmreeks tot nu toe. Sean Harris in deel 4 en 5 is ook goed, maar Hoffman is net een stapje verder. Je wilt op het eind echt graag zien dat hij wordt verslagen. Hij speelt zijn rol cool en gecalculeerd. Een echte psychopaat. Ik denk dat Harris de meest intimiderende schurk is in de serie, maar Hoffman is de engste schurk. Je wilt geen ruzie met hem. Je weet dat hij alles van je afpakt en je laat lijden op de rand van de dood terwijl iedereen van wie wie houdt voor je ogen wordt gemarteld. Dat is een enge schurk.

Dan iets wat ik minder vind aan de film. Alle kleur is uit de film gehaald. Dit was standaard in films rond 2005, maar ik ben er nooit een fan van geweest. Deel 4 en later behouden de kleuren niet alleen, ze gebruiken ze om prachtige beelden te geven. Dat is veel mooier en plezieriger om naar te kijken. Verder word ik ook een beetje claustrofobisch van alle close-ups in de films van gezichten. Het irriteert mij om de een of andere reden. Het is zeker niet zo erg dat het de scenes verpest, maar ik ben blij dat ze dit enkel voor deze film hebben gedaan. Het helpt wel om de film uniek te doen aanvoelen vergeleken met 1 en 2. En daar moet ik opnieuw respect voor geven.

Hoewel ik denk dat ze vanaf deel 4 de formule perfectioneren is deel 3 de geniale blauwdruk die de films zullen volgen. Een hele sterke film met sterke acteurs. Zeker het kijken waard.

Spoilerdeel

Om toch nog een klein stuk over Hoffman te schrijven. Het voelt zo bevredigend aan als Cruise hem op het eind in elkaar begint te slaan. Je haat Hoffman echt. Alleen de manier waarop hij dan eindelijk aan zijn eind komt is een beetje jammer. Het was zoveel bevredigender geweest als Cruise hem had mogen doodschieten, of misschien nog beter zijn vrouw. Dat Cruise denkt dat hij dood is en dat hij dan toch nog blijkt te leven om dan door Monaghan echt afgemaakt te worden. Maar nu ben ik een film aan het herschrijven die het uitstekend heeft gedaan zonder mijn hulp, en totdat ik heb bewezen ook een succesvol verhaal te kunnen schrijven die wordt geliefd door miljoenen heb ik niet echt een poot om op te staan.

Het hele stuk in de Vaticaanstad is het sterkste stuk in de film. Deel 4 en verder bestaan uit stukken van ongeveer 20 minuten waarbij ze vaak ook ergens moeten inbreken en spionage dingen moeten doen. Dit stuk in Vaticaanstad is het voorbeeld voor hoe deze scenes moeten zijn.

Dat je nooit weet wat de ‘Rabbit’s foot’ is is leuk gedaan. Opnieuw: het onderscheidt de films van zijn voorgangers. Je hoeft ook niet te weten wat het is. De film is even leuk zonder deze informatie. Het heeft ook iets Alfred Hitchcock-achtig (waarbij nummer 2 faalt in dat aspect flikt deel 3 het dan toch). Een pure MacGuffin. Ik keur het goed.

De scene waarbij Hunt zijn oude leerling, gespeeld door Keri Russell, moet bevrijden is voor het grootste gedeelte goed. Er zit alleen één stuk in waarbij ze net iets te hard proberen cool te zijn. Het is als Hunt wordt gevraagd hoeveel kogels hij nog heeft. Hij zegt ‘genoeg,’ richt vervolgens op een schurk, haalt de trekker over om te vuren, en na een enkel schot zegt hij ‘nu heb ik geen kogels meer’. Dat probeert net iets te hard om cool te doen. En daarmee faalt het. Grappig genoeg echter is twee seconde later een moment wat ik wel cool vind. Het is als Hunt een plakbom gooit als een boemerang die dan precies op een gastank terecht komt. Dat is komisch en tegelijk ook vet om te zien. Dat maakt het moment van eerder weer goed.

Dan nog over het eind van de film. Letterlijk de laatste scene waarin Hunt zijn vrouw voorstelt aan het IMF-team. Hartverwarmend… dat is alles wat ik heb te zeggen. Je gunt het Hunt en zijn vrouw om gelukkig te zijn, en dat het hele IMF-team ze het ook gunt maakt het alleen maar beter. Goede film, mooi eind. Ga hem met plezier nog vaker kijken.

Mission: Impossible II

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus ik heb net ‘Mission: Impossible II’ gekeken voor de tweede keer in mijn leven, en waarschijnlijk de laatste keer. Ik heb de film eenmaal eerder gezien alweer meer dan tien jaar geleden. Is het een goede film? Nee. Is de film zo slecht als ik hem mij herinner? Dat ook weer niet. Laat mij verder uitleggen.

Toen ik de film voor het eerst zag al die jaren geleden had ik twee duidelijk gedachten. Ik vond de film te verschillend van de eerste ‘Mission: Impossible’, en ik vond de film saai. Laat ik over beide stellingen schrijven.

Als eerste over dat de film zo anders is dan deel I. Ja, de film is anders. Dat hoeft niet slecht te zijn. Ik zie liever een vervolg dat iets nieuws probeert dan een vervolg die probeert het origineel dunnetjes over te doen omdat het bang is zijn publiek kwijt te raken. Dus in dat opzicht respecteer ik de film dat het anders durft te zijn. Maar ‘Mission: Impossible II’ is helaas niet “goed” anders. Het is “slecht” anders.

De eerste film is een combinatie van een spionage- en een kraakfilm (een film waarin iets moet worden gestolen). Ik ben verliefd geworden op de eerste film vanwege de spionage-elementen. Deel II is niets anders dan actie. Spionagefilm zou ik het niet noemen. Er zit heel weinig spionage in. Maar is de actie dan tenminste goed? Nee. De actie is oninteressant. Dat wat de film het hardst probeert goed te doen is gewoon niet boeiend om naar te kijken. Het is een film die je eenmaal kijkt op een regenachtige zondag omdat die toevallig op tv komt (als mensen op die manier nog films kijken). En vervolgens vergeet je de film ooit te hebben gezien. Het is een ondergemiddelde actiefilm.

Er zijn maar twee momenten waarbij mijn adrenaline een beetje op gang komt… en dat zijn de twee momenten waarop de ‘Mission: Impossible’-muziek speelt. Yep, het heeft niets te maken met wat ik zie op het scherm. Het is puur de muziek. En dan weet je dat een actiefilm slecht is. Dat is trouwens wel het enige goede wat ik over de film te zeggen heb. De muziek is geweldig, op al die dramatische onzin voor de vertraagde scenes na.

Dan over dat de film saai is. Ja, ik vind de film nog steeds saai. De actie maakt mij niet warm, zoals al geschreven, de romantiek spat niet van het scherm en de film is overdramatisch over dingen die totaal niet dramatisch zijn. In andere woorden: het weet geen enkele emotie op te roepen. De film doet niets met me. Het laat me koud. Er is daarom ook geen reden om de film ooit weer te zien. Toch moet ik toegeven dat ik niet continue op de klok zat te kijken hoe lang de film nog zou duren. Ik had wel verwacht dat te doen toen ik aan de film begon. Dus de film is ook weer niet zo saai. ‘Mission: Impossible II’ weet mijn aandacht te houden tot het eind. Dus in dat aspect is de film niet zo saai als ik mij herinner. Zoals geschreven: het is een ondergemiddelde actiefilm. Dat betekent niet dat het helemaal slecht is.

De vuistgevechten in de film zijn niet boeiend om naar te kijken. Groot probleem is dat Cruise perse moet laten zien dat hij “vechtkunst” heeft geleerd. En dat is met grote dikke aanhalingstekens! Probleem is namelijk dat deze nieuwe bewegingen niet zo cool zijn als Cruise denkt dat ze zijn. Maar het is nog erger dan dat. Cruise komt over als een klein kind die denkt karate te kunnen nadat hij ‘Bruce Lee’-film heeft gezien. Goed, zo erg is het ook niet, maar het zit er serieus niet ver van af. Het komt heel knullig en nep over. Ander probleem is dat het niet eens lachwekkend slecht is. Het is enkel saai, en dat doet een gevecht nooit ten goede.

Er wordt veel gebruik gemaakt van vertraging in de film, en dan heb ik het echt over heel veel vertraging. Maakt het de film spectaculairder of dramatischer om te zien? Nee. Nee, dat doet het niet. Het is zelfs hoogst irritant te noemen. Ik erger mij er al aan de tweede keer dat het gebeurt. En het gebeurt zo zo vaak. En dan proppen ze er ook nog overdramatische muziek onder. Het probeert zo hard om dramatisch te zijn, maar alles wat het is is saai. En dat is de grootste fout die een film kan maken. Een film kan goed zijn, of vermakelijk slecht, maar saai is nooit een goede weg om te nemen.

Wat mij verder sterk ergert is het syndroom van ‘niet geraakt kunnen worden’ die Hunt helaas heeft opgelopen in deze film. Mensen schieten met machinegeweren op de man slechts tien meter van hem vandaan en missen ieder schot. Maar Hunt heeft uiteraard maar één kogel nodig om de slechteriken uit te nemen. Als je dit doet in een film dan is voor de kijker de held onverslaanbaar. Hierdoor ben je bent nooit bang voor de held want hem kan toch niets overkomen. Dat is wat deel I, en IV en verder (deel III moet ik nog zien. Ik weet er weinig meer van af.) goed doen. Ja, Hunt overleeft het altijd, maar de man kan wel schade oplopen. Hunt moet stunts doen waarbij het voelt dat als hij één fout maakt dat het einde voor hem is. In deel II heb je nooit die angst. Hunt is superman. Hij is onverwoestbaar.

De ster van deze film is niet Cruise maar Ving Rhames. Hij heeft de enige grappige scene en iedere keer als hij op het scherm is krijg ik een glimlach. Een hele kleine glimlach misschien, maar wel een glimlach. Het is ook het enige personage in de film die consistent voelt met hoe hij in latere films is. Ethan Hunt, gespeeld door Cruise, voelt niet als dezelfde Hunt van de eerdere of latere films. Zijn manier van vechten, zijn manier van praten, de stunts die hij doet, veel aan hem is zo anders dan we kennen uit de andere films. Hier speelt Cruise zijn versie van John Rambo. In de andere films voelt Hunt aan als een echt persoon. Ja, hij doet ongelofelijke stunts, maar het voelt altijd als een laatste redmiddel die hij met angst op het hart doet omdat hij een mens is van vlees en bloed en kan sterven. In ‘Mission: Impossible II’ is hij een actieheld zoals we kennen van Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger. Het is een totaal ander personage.

Dus wat is het oordeel? Zoals al geschreven: de film is een ondergemiddelde actiefilm. Het is het niet waard om te zien. Ik zou zeggen, sla ‘Mission: Impossible II’ lekker over. Kijk I en daarna III en verder. Er is niets van II dat je moet weten voor de andere films. Daarmee is het totaal nutteloos en kan beter vergeten worden.

Spoilerdeel

Het verhaal in de film is oké. Er is een ziekte die de mensheid kan uitnemen, klassiek verhaal. Zien we ook terug in bijvoorbeeld ‘No Time To Die’. Het is geen slecht idee. De film doet er alleen weinig interessants mee. Net zoals ik weinig interessants doe met deze alinea.

Dan over de chemie die Cruise heeft met Thandiwe Newton. Het is niet heel goed… in de eerste paar scenes. Het voelt erg ongeloofwaardig en veel te snel doorgedrukt dat deze twee verliefd op elkaar worden. Ook voel je je er ongemakkelijk bij. Het voelt geforceerd, of de acteurs worden gedwongen de scenes te spelen, maar eigenlijk geen zin hebben. Hier heb ik het vooral over Newton. Met dat gezegd te hebben moet ik toegeven dat na een paar scenes ik er iets meer in ging geloven dat deze twee een stel zijn. Vanaf de scene waar Cruise zegt ‘Voel je dan beter’ begin ik er in te geloven dat deze twee om elkaar geven. Maar toch passen de puzzelstukjes net niet. Die ongemakkelijke ondertoon blijft. Hierdoor is het niet prettig om naar deze liefde te kijken.

De enige actiescène die voor mij werkt is als Cruise inbreekt in het lab om het virus te vernietigen. Ik ben daadwerkelijk voor een korte tijd vermaakt. Heel even is de film niet zoo saai. Helaas is dit maar van korte duur. Vrij snel gaat de film over in het laatste gevecht met die verschrikkelijke vuistgevechten. En dan is er de motorachtervolging…

De motorachtervolging op het eind van de film is saai (hoe vaak heb ik het wordt saai nu niet al geschreven). Je hebt geen gevoel van hoge snelheid zoals de motorachtervolging in ‘Rogue Nation’. Voertuigen ontploffen ook onrealistisch vaak. De eerste keer dat het gebeurt moet ik lachen. Het slaat nergens op en maakt de actie niet spannender nog leuker. En de scene waarin Cruise op de benzineklep schiet van een auto denk ik bij mijzelf, dit is geen ‘Grand Theft Auto: San Andreas’ Cruise, maar schijnbaar wel want de auto ontploft. O… en de stunt met het mes dat bijna in zijn oog komt is ook niet boeiend om te zien. En dat is zonde, want de man was bereid mogelijk een oog te verliezen hiervoor. Als ook maar iets kleins fout was gegaan had hij nu geen rechter oog meer. Helaas was het voor niets.

De film maakt een referentie naar de Alfred Hitchcock film ‘To Catch a Thief’. Ik heb die film nooit gezien dus ik kan er weinig over zeggen. Maar één ding kan ik je wel zeggen: Hitchcock is niet wat in mij opkomt als ik ‘Mission: Impossible II’ kijk! En wat de F@#k doet Anthony Hopkins in een film als dit? Vrij random om opeens zo een goede acteur op het scherm te zien. Voelt als verspilling van groot talent. Maar dat somt ‘Mission: Impossible II’ perfect op is het niet: verspilling van groot talent.