Actie

Johnny English Reborn

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Johnny English Reborn’.Het vervolg op ‘Johnny English’. Is het even goed als de eerste film? Dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat het op veel punten even goed is als de eerste film, maar ik denk wel dat de eerste film meer memorabele scenes heeft.

ik denk dat er meer memorabele scenes in de eerste ‘Johnny English’ zit dan in ‘Johnny English Reborn’. Uiteraard is het moeilijk om hier echt zeker van te zijn. Ik heb de eerste ‘Johnny English’ nu eenmaal een goed aantal keer meer gekeken. Misschien dat ik daarom de film en de individuele scenes beter heb onthouden dan van de tweede film. ‘Johnny English Reborn’ heb ik slechts driemaal gezien. Toch denk ik dat er meer memorabele scenes in de eerste film zit. Wat mij namelijk opvalt is dat ik minder vaak heb gelagen om ‘Johnny English Reborn’ dan de laatste keer dat ik ‘Johnny English’ heb gezien. En sinds ik ‘Johnny English’ vaker heb gezien moet ik dan toch concluderen dat ‘Johnny English’ nu eenmaal betere grappen heeft. En dat is wat ik bedoel met meer memorabele scenes. De scenes in de eerste ‘Johnny English’ zijn grappiger, en daarmee meer memorabele. ‘Johnny English Reborn’ is simpelweg minder grappig dan ‘Johnny English’. Toch is ‘Johnny English Reborn’ nog steeds vermakelijk om te kijken.

Net als in ‘Johnny English’ denk ik dat je in ‘Johnny English Reborn’ een aantal grappen al van te voren kan zien aankomen. Toch is dit niet erg. De film is er volledig bewust van dat je die grappen van te voren ziet aankomen. Ook zijn er meer dan voldoende grappen die wel onverwachts zijn. Als je ‘Johnny English Reborn’ nog niet hebt gezien kan ik hem alleen maar aanraden. Je gaat vermaakt worden van begin tot eind.

Spoilerdeel

Ik ga direct in op specifieke grappen.

De grap met dat English de moeder van Pegasus verwisseld voor de huurmoordenaar. Je weet wat de grap gaat zijn, hij gaat denken de moordenaar te hebben, maar heeft eigenlijk de moeder. Dit zorgt er voor dat je niet meer moet lachen om deze grap, want je ziet hem al aankomen. Maar wat ze vervolgens doen is opeens het geweld naar tien schroeven doordat English met een theeblad op het hoofd van de moeder begint in te slaan. Dat maakt de scene opeens weer geweldig humoristisch. Van de hele film heb ik dan ook het hardst moeten lachen om die grap.

Het tweede grappigste moment in de film is als English wordt beschuldigd van de verrader zijn binnen MI7. Het hele stuk in de kerk en achtervolging in de rolstoel liet mij de hardop lachen. Meer heb ik niet te zeggen over deze grap. Het is gewoon goed.

Het einde van de eerste ‘Johnny English’ was eigenlijk vrij kleinschalig. Het speelde zich allemaal af binnenin een kerk. Geen schurk die vanuit een grote basis probeert de wereld over te nemen, eigenlijk wat we veel zien in ‘James bond’-films. Ik denk dat dat juist een geheime kracht is van de ‘Johnny English’-films. Ze proberen niet een James Bond-spoof te maken. Ook in ‘Johnny English Reborn’ is het einde van de film kleinschalig. De twee eindes hebben veel overeenkomsten.

Toch voelt het einde in ‘Johnny English Reborn’ zwakker. Waarom? Simpelweg omdat ik niet zo veel heb moeten lachen als bij het einde van de eerste ‘Johnny English’. Maakt dat het einde van ‘Johnny English Reborn’ slecht? Nee, dat niet. Het is alleen minder grappig. Toch is dat niet erg. Ook bij het einde van ‘ Reborn’ heb ik moeten lachen. Vooral bij het stuk waar Tucker muziek begint te draaien in English zijn oor. Dat was een hardop lachen moment. Wel denk ik dat er een ding is aan het eind van ‘Reborn’ wat beter is dan het eind van de eerste film. English die Ambrose achtervolgt is een actie gevulde scene. English die met een parachute de achtervolging inzet gooit de actiemeter naar tien. Het voelt echt als een climax van een film. Ondanks dat het eind in de eerste ‘Johnny English’ film veel grappiger is, is het niet bepaald een actievol moment. Dat doet de tweede film dus beter.

Dan nog even over de toevoeging van acteur Daniel Kaluuya als Tucker. Tucker moet duidelijk een soortgelijke rol vervullen als Bough uit de eerste film. Toch werkt Tucker minder goed dan Bough. Tucker is duidelijk veel slimmer en meer capabel dan English. Hierdoor is de grap altijd dat Tucker het beter weet dan English. In mijn vorige recensie van de eerste ‘Johnny English’ heb ik geschreven dat Bough zowel soms de domme als de slimme speelt . Dat geeft afwisseling die nodig is om de grappen in de film gevarieerd te houden. Tucker speelt altijd de slimme. Toch is het voor de film niet erg. Tucker speelt een minder prominente rol dan Bough dat deed. Hierdoor is de grap dat Tucker het altijd beter weet minder vaak aanwezig, waardoor de herhaling van deze grap niet vermoeiend wordt. Bough was bijna de hele film ‘Johnny English’ lang aanwezig, dus moest er afwisseling zitten in de rol die hij speelt.

‘Johnny English Reborn’ is een leuke film. Ondanks dat ik denk dat de grappen minder sterk zijn dan in de eerste ‘Johnny English’. Ik heb mij zeker vermaakt door ‘Reborn’ weer te kijken. Zeker ook een goede film om weer eens aan te zetten nadat je hem al hebt gezien.

Lucy

Simon de Vries

Spoilervrij deel

De film Lucy uit 2014 is een nieuwkomer in mijn lijst van mijn favoriete films. Ik heb de film nu viermaal gekeken en geniet er nog steeds evenveel van als de eerste keer dat ik deze film zag.

Laat mij direct beginnen met een grote reden waarom ik deze film zo fijn vindt. Het is een film van anderhalf uur. Zes minuten daarvan zijn de aftiteling. Een goed verhaal hoeft niet lang te zijn. Toch lijkt het er soms op dat filmmakers vinden dat een film vandaag de dag minimaal twee uur moet duren. Lucy laat zien dat dat niet hoeft. Sterker nog, de korte speeltijd maakt de film extra vermakelijk. Het is kort, krachtig en je bent maar tachtig minuten kwijt na het kijken er van.

Nog een reden waarom deze film zo geweldig is, is het tempo waarop het verhaal zich ontvouwt. Het verhaal begint traag, maar de snelheid neemt met iedere scene toe. Het is als een achtbaanrit die steeds sneller gaat.

Er zijn nog een aantal dingen die de film geweldig maken. Zo is de film mooi geschoten. Als je het geluid uit zou zetten denk ik dat je nog steeds een leuke ervaring zou hebben bij het enkel zien van de beelden.

De fantasie dat er een drugs bestaat die je meer van je brein laat gebruiken is al eerder gebruikt als een idee voor een verhaal. In dit geval denk ik aan de film ‘Limitless’ uit 2011. Echter vind ik het idee bij ‘Lucy’ leuker uitgevoerd. Door zowel ‘Limitless’ of ‘Lucy’ te kijken voel ik mij geïnspireerd om mijzelf beter te ontwikkelen. Om een vreemde taal te leren, meer boeken te lezen, of programmeren weer op te pakken. Het blijft vaak bij geïnspireerd zijn. Tot actie overgaan doe ik niet. Maar ik voel mij meer geïnspireerd nadat ik ‘Lucy’ heb gezien dan ‘Limitless’. ‘Lucy’ prikkelt mij meer met de ideeën die de film heeft bij wat er mogelijk is als je meer van je brein kan gebruiken.

Dan nog een disclaimer: denk niet dat dit in het echt zou werken. We gebruiken ons volledige brein. Ja, je gebruikt maar een klein deel van je brein om actief na te denken, wiskunde sommen op te lossen, of auto te rijden. De rest van je brein is bezig met dingen waar wij niet actief mee bezig zijn. Denk bijvoorbeeld alleen maar aan je brein die licht dat op je netvlies valt moet omzetten tot een beeld dat je kan zien. Hoe je brein deeltjes die je neus opsnuift moet omzetten tot een geur die je ruikt. We gebruiken honderd procent van ons brein. Het grootste deel wordt echter gebruikt voor dingen waar wij geen controle over hebben.

Spoilerdeel

‘Lucy’ speelt ook leuk met beelden die een dubbele betekenis hebben. Je hoeft niet diep na te denken om te begrijpen dat de muis bij de muizenval symboliseert hoe Lucy in de val loopt. Of wie de jachtluipaarden zijn en wie het kwetsbare dier is waarop gejaagd wordt.

De eerste tien minuten van de film is het enige wat lichtelijk saai is om nogmaals te zien. De film komt echt tot leven het moment dat de zak in Lucy’s buik begint te lekken. Dan pakt het verhaal mij vast en laat mij niet meer los tot het eind.

Ik denk dat wat Lucy zo leuk maakt het tempo is waarop het verhaal wordt vertelt. Het is als een adrenalineshot. Ik geniet er iedere keer weer van. Ik kan goed begrijpen dat iemand deze film kijkt en bij zichzelf denkt: dat was leuk, maar niets speciaals. En voor mij is de film ook niets speciaals. Maar het is hoog vermakelijk niets speciaals. Daarmee verdient het toch zijn plek in mijn lijst van favoriete films aller tijden.

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat ik maar direct beginnen door te zeggen dat ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2’ een mooi eind is van het ‘Harry Potter’-avontuur.

Het begin van de film is uitstekend. Binnen vijf minuten wordt alles vertelt dat de kijker moet weten en dan boem… het avontuur gaat verder en eindigt pas bij de laatste scene van de film.

Hier en daar zitten ook nog een paar leuke grappen verstopt. De humor in deze film werkt veel beter dan in ‘Part 1’. Ze proberen niet heel krampachtig Ron grappig te maken. De humor komt voornamelijk voort uit een goedgeplaatste zin hier en daar.

De film deinst niet terug om te spelen met onze emoties. ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2’ voelt echt aan als een oorlog. En net als een echte oorlog zijn er slachtoffers die niet verdienen slachtoffer te zijn, maar dat toch zijn. De film behandelt zijn kijkers als volwassenen.

‘The Deathly Hallows: Part 2’ speelt ook met onze emoties door ons te laten denken aan oudere ‘Harry Potter’-films. Zo speelt er soms oude ‘Harry Potter’-muziek en worden scenes uit oude films nagedaan. Zo is er bijvoorbeeld een scene waar de camera door glas van een raam gaat. De camera die door glas gaat komt veel terug in ‘The Prisoner of Azkaban’

Toch zijn er een paar gemiste kansen. Zo had ik bijvoorbeeld het spook Nearly Headless Nick graag teruggezien. In ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2’ zit wel een ander spook. Ik heb alleen een klein commentaar daarop. Het spook in deze film ziet er uit of deze in een computer is gemaakt. Ik vind het effect van Nearly Headless Nick uit ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ beter dan het effect van het spook in deze film.

Al met al is ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1’ en ‘Part 2’ het beste wat de ‘Harry Potter’-films te bieden heeft. Een sterk eind van een sterke filmreeks.

Spoilerdeel

Hermione die vermomd als Bellatrix niet op hakken kan lopen in Gringotts Wizarding Bank is een leuk detail. Ik heb echter nog meer te melden over Gringotts. Is het hele stuk waar ze op een karretje rijden gebaseerd op ‘Harry Potter and the Philosopher’s Stone’ voor de Playstation 1? Het voelt erg aan of ik een level kijk uit een computerspel. Of zal dit een soort van geheime reclame zijn om naar Harry Potter land in Universal Studios te komen? Ik heb beelden opgezocht van de ‘Escape from Gringotts’ attractie en het ziet er leuk uit. Misschien moet ik daar een keer heen gaan.

Dan over de scherf die Harry heeft waarmee hij kan communiceren met de broer van Dumbledore. Er wordt nooit uitgelegd hoe Harry aan deze scherf komt. Tenzij het in ‘The Half-Blood Prince’ wordt uitgelegd en dat ik het vergeten ben, is het teleurstellend. Het is een plotpunt dat nooit wordt opgelost. En het had zo makkelijk opgelost kunnen worden. Laat Harry in een zin zeggen dat hij de scherf had gevonden in Dumbledore zijn kantoor nadat Dumbledore was overleden. Hoe moeilijk kan dat zijn. Met dat gezegd te hebben: Dumbledore zijn broer lijkt inderdaad op hem. Daar geef ik de film pluspunten voor.

Dan heb ik nog een andere vraag. Waarom sturen ouders hun kind naar een school waar volgers van Voldemort regeren en waar studenten verboden spreuken moeten oefenen op elkaar? Is dit niet het beste moment je kind thuis te scholen in plaats van naar Hogwarts te sturen. Of is er leerplicht net als bij ons?

Nu we het toch over Hogwarts hebben. Hoe groot is de school? Tijdens de scene waar Snape de scholieren toespreekt dat ze moeten helpen Harry Potter te vinden lijkt het of er net genoeg leerlingen zijn voor 6 klassen, mogelijk 12 als je zuinig aan doet met de grote van een klas. Als je bedenkt dat er zeven jaren zijn betekent dat dat er per jaar maar hooguit twee klassen zijn. Dat is niet heel veel, maar dan opnieuw, de Gryffondor slaapkamers lijken altijd heel klein in de films.

‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2’ is naast een goede actiefilm ook een beetje een horrorfilm. De scene vlak nadat Snape is ontsnapt en meiden beginnen te gillen met hun handen tegen hun oren is geweldig spannend. Ook de dood van Snape komt zo uit een horrorfilm. Dat je enkel Snape tegen het raam hoort bonzen terwijl de slang hem aanvalt laat je de pijn voelen.

De Deluminator die Ron krijgt voegt weinig toe aan het verhaal. Het helpt hem Harry en Hermoine weer terug te vinden nadat hij verdwijnt. Het voelt als een plotpunt dat in het verhaal is gestopt zodat er wat frictie kon ontstaan tussen het drietal om niet lang daarna weer te worden opgelost. Als een goedkope oplossing om wat drama te creëren. Ik bedoel, In ’the Philosopher’s Stone’ zien we Dumbledore licht wegnemen van straatlantarens. Wat doet hij met dit licht? Die vraag wordt nooit beantwoord.

Nu komt er nog een grote ergernis. Ik heb het over Ron die slangenpraat kan praten. Ron opent de deur van de geheime kamer door slangenpraat te spreken. Als excuus zegt hij tegen Hermoine dat Harry praat in zijn slaap en hij daardoor slangenpraat kan. Dat brengt echter veel problemen met zich mee. Ten eerste: Ron kan geen slangenpraat uit zichzelf. Hij weet niet welk woord wat betekent. Laten we er even vanuit gaan dat Harry inderdaad slangenpraat spreekt in zijn slaap. Hoe moet Ron weten welk woord ‘open’ betekent? Hoe moet Ron weten welke woorden hij in slangenpraat moet spreken om de deur te openen? Dan nog wat anders. In ‘The Chamber of Secrets’ moet Harry ook slangenpraat spreken om de kamer te openen in de meisjes-wc. Ron moet dus al een keer slangenpraat hebben gesproken waar Hermoine bij was. Toch vertelt hij haar pas de tweede keer dat hij slangenpraat moet spreken waarom hij slangenpraat kan spreken. Goed, dit laatste punt kan ik de film vergeven, maar dat Ron toevallig weet welk woord door Harry in zijn slaap gesproken ‘open’ betekent in slangenpraat haalt mij wel uit de film. Dit is het enige moment dat de film mij even verliest.

Nog een snel een paar punten.

1. De dood van Ron’s vriendin uit ‘The Half-Blood Prince’ vond ik verschrikkelijk om te zien. Je gunt haar dat niet. Dit, samen met de dood van Remus Lupin en zijn vrouw, deed mij pijn.

2. De twist dat Snape toch goed is, is goed gedaan. Het komt onverwachtst en maakt veel duidelijk.

3. Neville Longbottom die een toespraak houdt nadat Harry dood is, is een beetje cliché, maar het is de film vergeven. Een cliché hoeft niet slecht te zijn.

4. Voldemort laat zien dat ouderwetse spierkracht nog altijd een plaats heeft in een wereld vol magie. In het laatste gevecht met Harry trapt Voldemort hem vol in zijn mag terwijl Harry op de grond ligt.

Dan wil ik nog wat schrijven over de ‘Harry Potter’-films in hun geheel. Ondanks dat ik denk dat J.K. Rowling ons anders wil doen geloven is het duidelijk dat het hele Harry Potter verhaal, en ieder klein detail, niet vanaf het begin al was uitgedacht voor ze begon met het schrijven van boek één.

De ‘Harry Potter’-wereld zit vol met dingen die verwarrend zijn. Waarom is een onzichtbaarheid mantel zo zeldzaam terwijl In ‘Harry Potter and the Chamber of Secrets’ de vliegende auto onzichtbaar kan worden. Dan is die magie toch niet zo zeldzaam, of wel? Waarom kan Harry in begin van film drie magie beoefenen buiten school zonder consequenties, terwijl hij in film vijf een rechtszaak moet bijwonen omdat hij een Patronus spreuk heeft gesproken buiten school. Toch maken al deze verwarrende plotpunten niet uit. Het verhaal is zo leuk, creatief en spannend dat we over deze verwarrende punten heen kijken. Zolang de film goed is maakt het niet uit of het verhaal wel of niet logisch is.

Dan nog even wat over de liefddesverhoudingen en de hints die door de films heen zitten. In ‘Harry Potter and the Goblet of Fire’. Ik vind het leuk dat Hermoine boos tegen Ron spreekt dat hij haar de volgende keer serieus moet uitvragen naar het bal. Ook Hermoine die in ‘Prisoners Of Azkaban’ Ron zijn hand vastpakt als Harry naar de hippogriff loopt. Zo wordt er toch al gehint naar hun toekomstige relatie.

Ook naar Harry en Ginny relatie wordt subtiel gehint. Als in ‘The Order of the Phoenix’ Iedereen de Room of Requirement verlaat loopt Harry naar Cho Chang. Als je knippert mis je het, maar Ginny geeft even een blik naar Harry die mij toch doet denken dat ze een soort van jaloers is, of baalt dat Harry in iemand anders geïnteresseerd is dan zij.

Op het allerlaatst nog even over een vraag waar ik graag het antwoord op wil weten, maar die nooit beantwoord wordt. We ontdekken nooit wie de onzichtbaarheidsmantel aan Harry cadeau heeft gedaan in ‘The Philosopher’s Stone’. Het zou zo bevredigend zijn geweest om daar achter te komen. Een geheim die zeven films onbeantwoord blijft en dan toch nog een antwoord krijgt. Je zou denken dat de filmmakers op die kans zouden springen, maar helaas lijkt dit plotpunt te zijn vergeten.

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat mij beginnen bij de opening van ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1’. Deze opening is sterk. Het weet het gevoel over te brengen dat we niet meer naar kinderen aan het kijken zijn. Je beseft je net als de personages in de film dat ze nu op zichzelf aangewezen zijn. Dat niemand ze meer zal redden uit een moeilijke situatie. Ze moeten nu zichzelf redden. Bijvoorbeeld in the ‘Order of the Phoenix’ is het Dumbeldore die op het eind het gevecht aangaat met Voldemort. In ‘Half-Blood Prince’ is Harry veilig omdat Voldemort persoonlijk Harry wilt vermoorden. In ’the Deathly Hallows – Part 1′ heb je niet meer het gevoel dat Harry, Ron en Hermione veilig zijn.

Het avontuur dat Harry, Ron en Hermione beleven in deze film is spannend en mysterieus. Het is denk ik qua avontuur de beste ‘Harry Potter’-film tot nu toe. In dat opzicht is dit misschien wel in zijn geheel de beste ‘Harry Potter’-film, nogmaals, tot nu toe. Echter, de humor in de film werkt niet altijd. Het stuk in het ministerie en een grap op het eind van de film zijn goed. De rest van de grappen vallen plat. Ze proberen vooral Ron heel grappig te maken op sommige momenten, maar het werkt niet. Toch is dat niet erg. De film is zo vermakelijk dat je de slechte humor makkelijk kan vergeven.

Ik wil zo min mogelijk over deze film weggeven, mocht je hem nog niet hebben gezien. Ga hem vooral kijken. Je zal niet teleurgesteld zijn. Ik durf te zeggen dat dit de beste ‘Harry Potter-film is tot nu toe. Zelfs beter dan ‘Prisoner of Azkaban’. Daarmee bedoel ik dat als ik slechts één ‘Harry Potter’-film zou moeten kijken ik waarschijnlijk voor ‘Deathly Hallows: Part 1’ ga.

Spoilerdeel

Ondanks dat ik het begin van de film sterk vindt, heb ik wel wat commentaar. Aan het begin van de film moeten ze Harry verplaatsen naar een veilige plek. Ze kiezen daarvoor het huis van de familie Weasley. Ik heb daar wel een paar vragen over. Was hun huis niet al een keer het doelwit van een aanval in ‘The Half-Blood Prince’? Sneep zegt aan het begin van de film dat als Harry is vervoerd ze waarschijnlijk niet meer bij hem kunnen komen. Echter lukt hun dat niet alleen wel, het gaat ook nog eens heel makkelijk. Ik vind dit deel van het verhaal een beetje als een zeef. Het lekt aan alle kanten. Het enige goede aan dit stuk in het verhaal is dat Harry, Ron en Hermione verdwijnen en daarmee beginnen aan hun missie om alle horcruxes te vinden en te vernietigen.

Dan heb ik wat te melden over ‘MadEye’ Moody, mijn favoriete personage in ‘The Goblet of Fire’. ‘MadEye’ Moody kennen we nog totaal niet. In de ‘Goblet of Fire’ speelde hij iemand die zich voordeed als ‘MadEye’ Moody. We kennen hem dus nog niet, en hij gaat dood na één scene te hebben gehad in deze film. Nogal zonde. Zoals hij in het begin van ‘The Goblet of Fire’ wordt omschreven klinkt hij als een interessant personage, maar daar zullen we dus nooit achter komen. Ook heb ik totaal geen emoties voor de dood van een personage dat ik niet ken. Zijn toevoeging aan de film is dus zwak.

Dan heb ik nog een aantal dingen te melden die weinig samenhang met elkaar hebben. Daarom excuses dat ik een beetje van de hak op de tak ga.

Harry heeft een scherf van een spiegel. Het is nog geheim hoe hij daar precies aan komt. Het enige wat de film weggeeft is dat hij met iemand in contact staat via deze spiegel. Dit is een goed mysterie. Wat is de spiegel precies? Met wie staat Harry via de spiegel in contact? Hoe komt Harry aan de spiegel? Ik verwacht op deze vragen bevredigende antwoorden in de volgende film.

Het is vreemd om Harry, Ron en Hermione in de straten van London te zien lopen. In het zesde deel zagen we ook al een deel van London met de brug die instortte. Toch voelen ‘Harry Potter’-films aan of ze afspelen in een ander universum. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar het voelt vreemd als ze door de straten van London lopen. Het doet niets af aan de film, ik heb er geen probleem mee, gewoon iets wat ik wil delen.

Dan over de ketting die Dolores Umbridge draagt. Ik zou ‘The Order of the Phoenix’ nogmaals moeten kijken om te zien of ketting daar in voorkomt. Dat zou wel vet zijn, maar schat de kans klein. De ketting is een beetje als de ring in ‘The Lord of the Rings’. De drager wordt er negatief door beïnvloed. Het heeft effect op je persoonlijkheid. Het is trouwens niet erg dat ‘Harry Potter’ leent van ‘The Lord of the Rings’. Gewoon iets wat mij opvalt.

Ook ditmaal moet ik het acteerwerk loven. Ook de drie volwassenen die moeten doen of ze Harry, Ron en Hermione zijn, zijn erg overtuigend. Je gelooft echt naar Harry, Ron en Hermione te kijken die zich voordoen als andere personen.

Het stuk waarbij ze teruggaan naar het geboortehuis van Harry is erg memorabel. Het is namelijk heel mysterieus. Het enige is dat het vrij nutteloos is voor de ontwikkeling van het verhaal. Alleen Hermione die het boek vindt over Dumbeldore is noodzakelijk voor de rest van de film. Dan nog even over de slang. De slang mag schijnbaar wel Harry vermoorden, maar andere volgers van Voldemort niet? Verwarrend. Of zou de slang Harry enkel verwonden, en dan wachten tot Voldemort zou komen om het af te maken? Allemaal vragen die onbeantwoord blijven. Opnieuw, ook ditmaal is het niet erg dat het verhaal een beetje wankel is. De film is zo vermakelijk dat het vergeven wordt als het verhaal soms niet altijd helemaal logisch loopt.

Ik ga eerlijk zijn. Dobby’s dood op het eind van de film doet weinig met mij. Ik heb niet gehuild, nog verdriet gevoeld. Dat komt deels ook omdat Dobby heel weinig voorkomt in de films. We kennen hem van ‘The Chamber of Secrets’, maar daar blijft het bij. Dat hij terugkomt in deze film is leuk gedaan, maar ik voel weinig voor de kleine huiself als hij in Harry’s armen zijn laatste adem uitblaast. Ik kan mij herinneren dat Dobby in de boeken wel vaker terugkwam. Als we meer van Dobby hadden gezien in de films was zijn dood misschien sterker, maar voor nu helaas doet het mij weinig. Dat Harry Dobby wilt begraven zonder magie laat wel zien hoeveel Harry om Dobby geeft.

Dobby heeft wel als enige een grap die mij hardop aan het lachen maakte. Als hij spreekt dat hij er niet op uit was om Bellatrix te doden, slechts zwaar te verwonden, is een goede grap. Dat ga ik niet ontkennen.

Mijn conclusie. ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1’ is een goede film. Het weet spannend te zijn als het spannend moet zijn, mysterieus te zijn waar mysterie nodig is, en het heeft een of twee grappen die mij aan het lachen hebben gemaakt. ‘Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1’ is een sterk begin van het einde en de beste ‘Harry Potter’-film tot nu toe.

Harry Potter and the Half-Blood Prince

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Wat heb ik genoten van deze film. ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’ is op ‘The Prisoner of Azkaban’ na mijn favoriete ‘Harry Potter’-film tot nu toe. Dat heeft twee redenen: de humor, en de simpele verhaallijn.

Het eerste uur van de film gaat enkel over wie wie leuk vindt. Ik zou bijna willen zeggen als een slechte soap, maar het acteerwerk is stukken beter dan die uit een slechte soap. Het is geweldig om deze verhoudingen te zien. Iedereen vindt iedereen leuk, en mensen zijn jaloers op elkaar. Ik moest heel vaak en hard lachen het eerste uur van de film.

Dan het plot. Ik denk dat het plot van de film in drie zinnen is samen te vatten. Wat de film goed doet is mysterie opbouwen. Je weet dat er iets aan de hand is, maar wat precies is niet duidelijk. De film blijft je er constant aan herinneren dat er nog een onopgelost mysterie is door continue één personage keer op keer in scenes te hebben zitten. Soms zelfs op de achtergrond of ergens in een hoek. Dit personage heeft dan niets te maken met de scene die je ziet, maar het blijft je er aan herinneren dat, ‘o ja, er is iets aan de hand met dit personage’. Verder kan ik nog zeggen dat nieuwkomer Professor Horace Slughorn, gespeeld door Jim Broadbent, een vermakelijke toevoeging is aan de film.

Misschien dat ik zoveel heb genoten van de film omdat zoveel van wat de personages moeten doen het eerste anderhalf uur van de film zo weinig zware consequenties heeft als ze falen. Ook voert humor het eerste anderhalf uur de boventoon. Hierdoor hoef je je geen zorgen te maken om de personages, enkel kijken en lachen, waardoor de film erg plezierig wordt om naar te kijken.

Als aan het eind van de film wel gevaren komen is de omslag naar een serieuze film goed gedaan. Het helpt ook mee dat er al een paar serieuze scenes zijn voor het eind van de film. Hierdoor voelt de overgang soepeler. Als je niet zou weten hoe ‘The Half-Blood Prince’ zou eindigen is het einde heel sterk. Het enige wat ik iets minder interessant vindt is de onthulling van The Half-Blood Prince zelf. Deze onthulling heeft weinig effect op het verhaal. Tenzij het nog terugkomt in de laatste twee films is deze onthulling nutteloos. De onthulling geeft je geen, ‘O mijn god, nu is alles duidelijk’, moment. Het is simpelweg een, ‘oké, dat kan’, moment. Het verhaal doet er verder niets interessants mee.

Toch kan ik ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’ alleen maar aanraden. Van alle eerste zes ‘Harry Potter’-films is deze verreweg de grappigste. Ook is het een film die ik zou opzetten als ik even niet zin heb in een film waarbij ik goed moet opletten of een waarbij moeilijke obstakels moeten worden overwonnen. Het is een film waarbij je je gedachte even op nul zet en lekker geniet van puur escapisme.

Spoilerdeel

Laat me proberen mijn stelling waar te maken dat het plot van de film in drie zinnen is samen te vatten.

1. Draco Malfoy moet Dumbeldore vermoorden.

2. Snape moet Draco helpen en beschermen.

3. Dumbledore komt er achter dat Voldemort horcruxes heeft en gaat samen met Harry opzoek naar een om te vernietigen.

Zoals al gezegd is het eerste anderhalf uur van de film erg vermakelijke escapisme. Het hele stuk dat Harry een herinnering van Professor Horace Slughorn moet zien te bemachtigen behoort ook tot dat escapisme. Dit stuk van het terughalen van de herinnering is perfect om uit te leggen wat ik bedoel met dat er geen moeilijke obstakels moeten worden overwonnen. Zodra Harry het vloeibare geluk neemt gaat alles van een leien dakje. Hij hoeft praktisch geen moeite te doen om de herinnering van Slughorn te krijgen. Dat zorgt ervoor dat je nooit op het puntje van je stoel zit en stress voelt door te zien waar je personage doorheen moeten gaan. Soms is dat de soort film waar ik zin in heb. Een film die mij niet uitdaagt of stress laat voelen.

Toch laat het eind van de film je wel op de punt van je stoel zitten. Dat helpt alleen maar mee aan hoe goed de film is. Het begin van de film is rustig, ontspannend en grappig en het eind is spannend en serieus. Het spannende begint als Harry en Dumbeldore naar een grot gaan om een van de horcruxes van Voldemort te zoeken.

De dood van Dumbledore op het eind van de film is geweldig sterk. De hele film lang wordt je er aan herinnert dat Draco Malfoy iets moet doen, maar wat weet je niet. Ook is hij de hele tijd bezig met een kast in The Room of Requirement. Op het eind van de film valt alles netjes op zijn plaats. Het idee is simpel. De kast wordt gebruikt om volgers van Voldemort de school binnen te krijgen om vervolgens Dumbledore te vermoorden. Een heerlijk simplistisch verhaallijn, maar goed uitgevoerd.

Dan nog de onthulling dat Snape The Half-Blood Prince is. Deze onthulling heeft praktisch geen effect op het verhaal. Opnieuw, tenzij het nog terugkomt in de laatste twee films is deze onthulling volledig meningsloos. En ja, ik heb de laatste twee films zo lang geleden gezien dat ik niet meer weet wat er allemaal in gebeurd. Ook heb ik het laatste boek nooit gelezen.

Mijn conclusie ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’ is een enorm grappige, vermakelijke film die op het eind ook spanning weet te leveren. Zoals al eerder gezegd, het is op ‘The Prisoner of Azkaban’ na mijn favoriete ‘Harry Potter’-film.

Expend4bles

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ten eerste moet ik aangeven dat ik niet alle ‘Expendebles’ films heb gezien. Ik heb de eerste ooit jaren gelden gezien, maar dat is het dan ook. Nu moet ik zeggen dat ik nog best veel kan herinneren van de eerste film, wat een goed teken is. Dat betekent dat het toch indruk op mij heeft gemaakt.

Gelukkig hoef je niet de eerdere Expendebles films te hebben gezien om het vierde deel te volgen. De film staat op zijn eigen benen. Daarnaast doet het ook niet zijn best om personages te ontwikkelen. De film heeft daar duidelijk geen interesse in. Het is een actiefilm en actie zal je krijgen. Ik denk dat tussen de tachtig en negentig procent van de film actiescènes zijn.

Dus als de film om de actie draait is natuurlijk de vraag: hoe goed/vermakelijk is deze actie? Mijn antwoord is dat het erg wisselt. De eerste actiescène met de Expendebles stelt teleur. Misschien dat ik te verwend ben geraakt door ‘The Mission Imposible’ films net iets te vaak te hebben gekeken, maar de greenscreen effecten in de ‘ Expendebles’ leiden mij verschrikkelijk af. Iedere keer als je iemand ziet in een auto is het duidelijk gefilmd met een groen scherm op de achtergrond. De computereffecten van het vliegtuig dat Sylvester Stallone bestuurd helpen ook niet mee.

Na deze teleurstellende actiescène is er vijf tot tien minuten aan conversatie voordat het tweede actiegevulde deel van de film begint. Bij het begin van dit tweede deel kwam ik eindelijk een beetje in de film. Misschien omdat er veel minder groene schermen waren. Ook was de computeranimatie minder afleidend. Dit zou mogelijk kunnen komen omdat dit deel van de film zich afspeelt in de nacht, en de duisternis laat de computeranimatie minder opvallen.

Ondanks dat ik mij wel heb vermaakt met het tweede deel van de film moet ik deze vierde Expendebles film afschrijven als een doorsnee actiefilm. Er zitten veel cliché plotelementen in en het is niet moeilijk te raden hoe de film eindigt. En de actie zelf is niet perse speciaal. Ja, ik heb mij uiteindelijk vermaakt, maar ik ga deze film waarschijnlijk nooit meer kijken. Zoek je een leuke actiefilm om te zien, dan weet ik niet of deze film je lust voor goede actie zal bevredigen.

Spoilerdeel

Sinds we het hebben over spoilers zal ik direct maar beginnen met het meest interessante deel van de film. Ik heb het over de dood van Sylvester Stallone. Ik weet dat zijn personage in de film niet die naam draagt, maar ik zou bij God niet weten wat de naam van zijn personage is.

Direct toen Sylvester Stallone stierf was ik er vrij zeker van dat hij wel terug zou komen aan het eind van de film, en de dag zou redden. Daar had ik dus gelijk in. Heel even dacht ik wel bij mijzelf: het zou wel vet zijn als ze Sylvester Stallone dood zouden houden. Dan zou de film ieder geval hebben gespeeld met mijn verwachtingen en mij hebben verrast. Natuurlijk gebeurde dat niet.

Dan over de tweede “twist”. Ja, ik schrijf het met aanhalingstekens, omdat ook deze “twist” niet bepaald verrassend is. Het moment dat de Expendebles zich realiseren dat iemand hun heeft verraden wist ik direct wie het was. Nooit heb ik iemand anders vermoed dan Andy Garcia. Dus ook dat wist mij niet te versassen.

Maar is dan alles in de film zo slecht? Nee, de film heeft voor mij twee goede stukken. De eerste is als Jason Statham zijn personage gaat werken als beveiliger voor een internetberoemdheid. Deze internetberoemdheid heeft naar mijn mening de enige echt goede grappen in de film. Het zijn niet alleen de grappen zelf. Wat het zo goed maakt is de energie waarmee hij het spreekt. Alle grappen in de film worden uitgesproken met monotone stemmen. Het mist alle energie die het nodig heeft. Maar deze internetberoemdheid geeft de volle honderd procent, wat heel even als frisse wind voelt in een stoffige, dode film. Dat is ieder geval hoe het voor mij voelt als ik het heb over de humor in deze film.

Het tweede goede stuk is tegen het eind van de film. Nadat ze de atoombom hebben gevonden op het schip. Andy Garcia laat weten dat hij de schurk is, en gooit de enige knop overboord waarmee de atoombom onschadelijk kan worden gemaakt. Dit moment, als hij deze knop in het water gooit, was een moment waarop ik dacht: wauw, hoe komen ze uit deze situatie? Ik was daadwerkelijk nieuwsgierig hoe ze het zouden oplossen. De oplossing, het moment dat Sylvester Stallone met de helikopter aankomt, voelt enigszins als een deus ex machina moment, en stelt daardoor een klein beetje teleur.

Schrijver George R.R. Martin zei ooit dat hij oorlogdrama’s haten omdat de helden het altijd allemaal overleven. ‘Misschien raakt iemand gewond, maar niemand gaat dood,’ zei hij, ‘en dat is saai’. Dat is exact hoe het er aan toe gaat in Expendebles 4. Een persoon raakt gewond, maar niemand gaat dood, en op het eind is iedereen blij en dikke vrienden. Dit maakt de film gewoon oninteressant. Het speelt niet met je verwachtingen, je weet exact wat je krijgt. Dat zou misschien niet zo erg zijn als de actie goed was, maar ook op dat gebied komt de film tekort. Ik kan er niets anders van maken. Expendebles 4 is een standaard actiefilm waar al honderden van zijn gemaakt. Het doet niet zijn best zich te onderscheiden, en daardoor valt het onder het kopje: als je er een hebt gezien heb je ze allemaal gezien.