Komedie

Jumanji: Welcome to the Jungle

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus, ik ben zo druk bezig met het afmaken van een nieuw boek dat ik weinig tijd/energie overhoud voor andere dingen. Daarom zijn mijn filmrecensies wat minder consequent. Excuses daarvoor.

Laat me deze recensie maar beginnen door te schrijven dat ik de originele ‘Jumanji’ uit 1995 met Robin Williams nooit heel erg leuk heb gevonden. Waarom dat is kan ik niet heel duidelijk zeggen. Ik verveelde mij altijd een beetje als ik de film zag. Nu is het ook alweer denk ik een goede 15 jaar geleden sinds ik die film heb gezien. Kans is dus dat ik hem tegenwoordig misschien wel goed zou vinden. Hij staat op Netflix terwijl ik dit schrijf. Misschien geef ik hem een nieuwe kans. Voor nu echter ga ik schrijven over ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’.

De film is leuk. Laat mij dat maar direct zeggen. Het acteerwerk is goed. De humor is leuk genoeg. Het plot is makkelijk te volgen en creatief. Al en al dus een aangename film om te kijken.

Dan nu iets specifieker over het acteerwerk. Als ik schrijf dat het acteerwerk goed is dan heb ik het echt over iedereen. Maar Jack Black steelt wel een beetje de show. Laat mij dan nu even mijn fanboy momentje hebben voor Black

Ik vind de man ondergewaardeerd als acteur. Dit komt denk ik omdat hij altijd in comedy’s speelt. Maar hij is heel goed in metamorfose. Met zijn stem alleen bijvoorbeeld is hij erg veelzijdig. Ik denk aan ‘The Super Mario Bros. Movie’. Hij spreekt de stem in van de schurk Bowser, maar ik had nooit kunnen raden dat het Black was de hem inspreekt. Hij weet een perfecte stem voor Bowser te vinden, en deze stem is totaal niet hoe hij uit zichzelf klinkt. En in ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’ weet hij heel overtuigend te zijn wie hij speelt in de film. (ik kan helaas niet meer dan dat weggeven zonder over te gaan op spoilers.)

Met dat gezegd te hebben doen alle acteurs goed werk. En ondanks dat hun opdracht wat makkelijker is zijn ook de jongere acteurs aan het begin van de film heel goed. Nogmaals: ik heb niets te klagen over het acteerwerk.

De grappen in de film zijn leuk genoeg. Het houdt de film luchtig. Ik kan mij niet herinneren ook maar eenmaal hardop te hebben gelachen. Toch is dat niet erg. Ik geniet van de film omdat de film zichzelf niet te serieus neemt. De personages hebben allemaal wel serieuze problemen in hun leven, en het is goed dat de film deze problemen serieus neemt, en ook de tijd geeft om deze op te lossen, maar de film neemt zichzelf nooit te serieus. En met het gekke plot is dat ook de juiste weg.

Wie mij erg heeft verrast is Nick Jonas. Ik kan niets anders schrijven dan dat hij goed acteert in deze film. Hij is geloofwaardig, weet luchtig te zijn wanneer het moet, maar weet ook de juiste emoties op te roepen bij serieuzere momenten. Ik kan niets anders zeggen dan dat hij goed werk levert.

Het plot zelf zal ik niet veel over weggeven. Alles wat ik kan zeggen is dat het verhaal makkelijk is te volgen, maar meer dan uniek genoeg is om creatief te zijn. Ik heb helemaal geen problemen met het plot. Simpel en creatief is altijd een goede weg om te gaan.

Spoilerdeel

Van de vier volwassen acteurs in het spel levert alleen Kevin Hart niet de sterkste prestatie. Misschien komt het omdat zijn hele manier van spreken en doen zo specifiek is, maar het lukt mij niet om te geloven dat hij het personage Fridge is in zijn lichaam. Ik heb altijd het gevoel naar Hart te kijken, niet Fridge. De andere drie acteurs weten mij wel te overtuigen. Ergert het mij? Nee. Maar het is wel een zwakte in de film.

Het hele videospel gedoe lijkt in eerste instantie gedaan om een jongere doelgroep aan te spreken. Alleen heeft het tegelijk ook veel weg van oudere spellen. Denk aan NPC’s die erg simpel zijn en constant dezelfde drie zinnen uitspreken. Doet mij erg denken aan ‘The Elder Scrolls IV: Oblivion’ om mee te beginnen. En de mensen die als kind/tiener ‘Oblivion’ hebben gespeeld toen hij uitkwam zijn nu tussen de 30 en 40 jaar oud. Ook kan ik het niet laten om de oude reclame voor het spel ‘Pitfall!’ te noemen. Hierin zit een hele jonge Jack Black met een hoed die veel wegheeft van de hoed die hij in ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’ draagt. (ik link de ‘Pitfall!’ reclame onderaan deze recensie.)

Met dat geschreven te hebben is het moderniseren van ‘Jumanji’ als videospel een geniale zet. De wereld is simpel met simpele regels. En deze regels worden in hapklare brokken langzaam aan ons uitgelegd. Ik denk dat dat belangrijk is voor vooral een comedy. Het verhaal moet niet te lastig zijn. Je wilt je brein kunnen uitzetten en lekker kunnen genieten. Wat het helemaal goed maakt is dat je vanaf het begin al heel veel zelf kan begrijpen voor ze het uitleggen. Denk aan de drie levens die ieder heeft. Een beetje snugger persoon zal direct begrijpen dat het om drie levens gaat nog voor de personages dat leren.

Dit stuk gaat even over iets heel vreemds. Namelijk de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’. Ik denk dan even aan het stuk in de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ waarbij de personages een videospel level moeten trotseren met platformen over lava. In de ‘Angry Video Game Nerd: The Movie’ is dit stuk saai. De effecten zijn duidelijk nep, waardoor je duidelijk ziet de acteurs acteren op een greenscreen, wat alle spanning weghaald. In ‘Welcome to the Jungle’ zit een soortgelijk stuk nadat het viertal ontsnapt aan de schurk door Nick Jonas te volgen het riool in. Hier werkt het echter wel. Waarom? Omdat ieder personage op een andere manier reageert op de gevaren die hij of zij moet trotseren. Ja, het is nep, maar wat het interessant maakt om naar te kijken is de manier waarop ieder personage omgaat met de situatie. Het is niet de situatie die leuk is om te zien. Je voelt namelijk geen spanning omdat het zo nep is. Maar het is de manier waarop de personage reageren op de situatie wat het leuk maakt. Daarmee laat ‘Welcome to the Jungle zien hoe het gedaan moet worden.

Pitfall reclame met Jack Black.

Birds of Prey and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Een goede recent zou ‘Birds of Prey and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn’ op zichzelf beoordelen. En vanuit dat optiek heb ik te zeggen: ‘Birds of Prey’ is een meer dan oké film voor een avond vermaak. Je hoeft ‘Suicide Squad’ niet te hebben gezien om deze film te volgen. Daarom stel ik voor ‘Suicide Squad’ lekker links te laten en enkel deze film te kijken. Met dat geschreven te hebben: de rest van deze recensie ga ik ‘Birds of Prey’ continue vergelijken met ‘Suicide Squad’.

Laat mij beginnen over wat deze film honderdmaal beter maakt dan ‘Suicide Squad’. De actie is zo veel creatiever. Er wordt afgewisseld met wapens, er is een autoachtervolging, er zijn steeds nieuwe unieke locaties waar de volgende actie gebeurd. Dus in dat opzicht is de film veel, maar dan ook veel beter. ‘Suicide Squad’. Is een slaapfeest vergeleken met ‘Birds of Prey’.

De film is over de top. Als er een ding is wat de film zeker niet probeert te zijn is het serieus. Ook is de film veel leuker om naar te kijken. Net als bij ‘Suicide Squad’ denk ik dat deze film leuk zou zijn om te kijken terwijl je stoned bent. Maar zelfs zonder drugs heb ik dit keer genoten van de mooie kleurtjes op het scherm en de muziek. Misschien dat ik dit keer gewoon meer in de stemming was ervoor, ik weet het niet, maar het zien van deze film voelt bijna als een avond wild gaan in club. Daarmee weet de film tenminste mij in een aangename stemming te brengen.

De film probeert nog steeds heel hard om “cool” te doen. Vooral met de voice over van Harley Quinn en dat het verhaal non lineair wordt vertelt. Alleen erger ik mij daar niet heel erg aan dit keer. Sterker nog: het werkt vele malen beter dan in ‘Suicide Squad’. Ditmaal vind ik haar daadwerkelijk leuk en plezierig om naar te kijken. Quinn weet vaak genoeg een glimlach op mijn gezicht te toveren.

De personages in ‘Birds of Prey’ zijn veel leuker dan de bijeenraping in ‘Suicide Squad’. Ieder personage in ‘Birds of Prey’ is uniek op zijn eigen manier en blijven je daardoor makkelijker en langer bij. In ‘Suicide Squad’ zijn de personages oppervlakkig en saai. In ‘Birds of Prey’ weten ze een indruk achter te laten. Ook de schurk is vele malen beter. Ewan McGregor geeft het duidelijk zijn alles.

Wat de film ook beter doet dan ‘Suicide Squad’ zijn de grappen. Meerdere keren heb ik moeten lachen. Er zitten nog steeds wel grappen in die je van mijlen ver kan zien aankomen, maar gelukkig ook voldoende die wel landen.

‘Birds of Prey’ heeft mij vermaakt. Er is zelfs misschien een kans dat ik de film over jaar of twee nogmaals kijk. Dus ‘Birds of Prey’ is zeker niet slecht… vind ik dan. Ik kan begrijpen als iemand niet botert met deze film. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen is dat als je ‘Suicide Squad’ goed vindt je deze film zeker goed vind. Maar zelf zonder dat kan ik zeggen: geef de film een kans.

Spoilerdeel

Het gevecht met de honkbalknuppel. Niet alleen is dat op zichzelf een variatie in de actie. De knuppel wordt ook nog eens keer op een creatieve manier gebruikt als Quinn via een stuiter op de grond het gezicht van de schurk raakt. En dan nog het kleine moment met de aansteker en de autodeur die van de auto vliegt. Het zijn die momenten die de film fris houdt. Niet tweemaal wordt hetzelfde gedaan. En als de film dan op het eind een groot gevecht heeft waarbij er veel herhaling zit in de manier waarop schurken worden uitgeschakeld, dan weet de film dat creatief te maken door het te laten plaatsvinden in een cakewalk (wat funhouse is in het Engels).

Wat leuk is aan de film is dat de personages niet volledig goed of slecht zijn. Je merkt wel dat ze Quinn niet te slechte dingen laten doen. Ja, ze breekt in bij een politiebureau, maar ze schiet niemand dood. Het ergste wat ze doet is iemand benen breken en iemand anders zijn gezicht tatoeëren in een flashback. Ik denk dat het goed is dat de hoofdpersoon vrij egoïstische is. Dit laat je meer ontspannen kijken. Je geeft er niet om als Quinn iets overkomt. Ze is niet de held waarvoor we juichen. Zelfs het kind gespeeld door Ella Jay Basco geef je niet heel veel om in de film, ondanks dat zij het meest sympathiek is.

Net als bij mijn recensie over ‘The Expendables’ zit aan het eind van de film een stukje waarbij je denkt, een goed geplaatste granaat en alle hoofdpersonen zijn dood. Dit is het moment dat ze in de gang vastzitten van de cakewalk en op hun geschoten wordt. Dit stoort mij allen niet dit keer. De film neemt zichzelf niet serieus, dus doe ik dat ook niet.

Voor mij is de meest memorabele persoon Helena Bertinelli, of Hunteress, of Crossbow Killer genoemd. Ze is grappig, en tegelijkertijd cool. Haar lukt het wel om cool te zijn, omdat ze het niet te hard pushen. Net als in ‘Suicide Squad’ probeert Quinn te hard. Toch blijf ik het zeggen: geef de film een kans.

Suicide Squad

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Suicide Squad’, ‘Suicide Squad’, ‘Suicide Squad’. Ik kan mij nog een tijd herinneren, toen de film nog draaide in de bioscoop, hoe positief de mensen om mij heen waren over deze film. En toen zocht ik recensies op op het internet, en de meeste van die recensies waren negatief. Dus ik kreeg twee hele verschillende, conflicterende boodschappen mee over deze film. En nu is het moment om zelf een mening te vormen. Ik heb net voor het eerst ‘Suicide Squad’ gekeken, en dit zijn mijn bevindingen.

Laat ik maar met de deur in huis vallen, de film is net onder gemiddeld. De grappen landen niet, er zitten hele vreemde keuzes in de film die mij alleen maar verward achterlaten, sommige acteurs zijn honds irritant (Jared Leto) en ik begrijp niet precies alles wat in het verhaal gebeurd. En o ja, ongeveer op de helft kijk ik ook eenmaal op mijn horloge hoe lang de film nog duurt. Dat laatste is nooit een goed teken. Toch heb ik voor het grootste gedeelte genoten. Waarom? Volgende alinea legt uit.

Ik denk dat deze film perfect zou zijn als je eerst weed rookt. Het grootste gedeelte van de film ben ik enkel aan het genieten van de mooie kleuren op het scherm en de muziek. En de film zit vol goede muziek, dat moet ik toegeven. Of de muziek echt wat toevoegt aan de film weet ik niet, maar ik heb er wel van genoten. Dat is denk ik de beste manier om van deze film te genieten. Probeer niet het verhaal te volgen, geniet gewoon van de individuele scenes. Dan heb je de beste tijd.

Ik moet toegeven dat ik mij herinner tweemaal te hebben gegrinnikt. Alleen weet ik niet meer wat de grap was. Dus is het dan een goede grap geweest? Geen idee.

Dan over de actie. De actiescènes zijn niet slecht, maar ook niet super uitmuntend. Er zitten niet hele creatieve actiescènes in. Het is steeds een beetje hetzelfde. Dat is niet erg, maar het helpt de film niet boven onder gemiddeld uit te komen.

Wat ik mij goed herinner was hoe positief mensen waren over Margot Robbie als Harley Quinn. Zelf zie ik niet wat haar zo geweldig maakt. Het soort personage dat ze speelt wordt naar mijn mening snel oud. Ze proberen te hard. Te hard om haar grappig en vreemd te zijn. Alsof ze je er mee over het hoofd slaan met een boek van 800 pagina’s. Je kan dat niet forceren. Een acteur moet een status als dat echt verdienen met goed acteerwerk en natuurlijk een goed script. Mijn vermoeden is dat het in dit geval meer ligt aan de regie dan aan Robbie. Robbie is een diverse actrice, en ik zie wel een film voor mij waar ze deze rol wel goed speelt. Toch kan ik je één ding zeggen: Margot Robbie doet het vele malen beter dan Jared Leto als The Joker. O ja… we gaan het nu daar over hebben.

Ten eerste voegt het personage The Joker niets toe aan het verhaal. Je zou hem uit de film kunnen schrijven en niets zou anders zijn. Dat hoeft niet erg te zijn. Zolang het personage interessant is om te zien, of grappig, of enorme charme heeft of charisma, in andere woorden, zolang het leuk is naar hem te kijken mag hij in de film zitten. Helaas is The Joker niets van dat. Hetzelfde geld voor hem wat ik over Harley Quinn heb geschreven. Leto probeert zo enorm hard om, wat kan ik zeggen… verontrustend over te komen. Hij probeert zo hard The Joker “cool” te maken, maar hij faalt op alle vlakken. The Joker komt over als een klein kind die denkt voor zijn vrienden cool en grappig te doen waar volwassenen bij zijn, maar alles wat hij is is irritant en hij moet ophouden.

Over de andere acteurs heb ik niet heel veel te klagen. Behalve dan dat ze oppervlakkig blijven en daardoor geen indruk achterlaten.

Will Smith als Deadshot krijgt samen met Robbie de meeste cameratijd. Smith zet een stevige prestatie neer, niets over te zeggen, maar opnieuw: je vergeet hem snel als de film klaar is. Jai Courtney als Boomerang is oké. Ik vind Jay Hernandez als El Diablo het sterkst gedaan. Dit geldt ook voor Deadshot trouwens, maar zowel Deadshot als El Diablo zijn niet goede mensen. Ze zijn moordenaars. Wat ik goed vind in de film is dat je er een paar keer aan herinnert wordt dat ze moordenaars zijn. Hierdoor weet je als kijker niet goed of je nu vind dat de “helden” hun vrijheid verdienen of niet. Je moet zelf een oordeel velgen. Dat vind ik mooi. Nog als laatste: Cara Delevingne zet een goede acteerprestatie neer. Ook haar vergeet je snel na het zien van de film, maar het verbaast me wel hoe goed ze is.

Als laatste moet ik nog delen dat iedere keer als er tekst te lezen is op het scherm, voornamelijk bij de introductie van personages, dan staat de tekst veel te kort op het scherm. Mogelijk is dit expres gedaan, dat je meerdere keren kijken nodig hebt om alles te hebben gelezen. Maar het gebeurd ook bij dingen waarvan ik niet kan voorstellen dat de makers niet willen dat je alles de eerste keer leest. Ik heb het over wat op de muur van de gevangenis staat geschreven terwijl een voertuig voor de camera rijdt. Helemaal aan het begin van de film is dit. Dit is gewoon een shot die niet lang genoeg is vastgehouden. Daarmee heb je niet de tijd om te lezen waar je bent.

Goed. ‘Suicide Squad’ dus. Is de film het kijken waard of niet? Ik blijf bij wat ik heb gezegd. Als je twee uur lang naar leuke muziek wil luisteren en mooie kleuren op het scherm wilt zien zit je goed. Anders mis je niets als je de film niet ziet.

Spoilerdeel

Laat ik maar beginnen over iets wat een andere, veel slimmere, filmrecensent al aan het licht heeft gebracht. Om te beginnen met Boomerang en zijn roze eenhoorn. Laat mij het kort uitleggen, als je het niet weet. In de scene waarbij iedereen zijn uitrusting terugkrijgt pakt Boomerang een roze eenhoorn en stopt hem in zijn linker binnenzak. Een paar scenes later zien we deze roze eenhoorn uit zijn binnenzak vallen tijdens een actiescène. Zo herinneren wij dat hij de eenhoorn heeft. Dan wat later tijdens een nieuwe actiescène wordt hij gestoken met een mes op de plek waar zijn linker binnenzak zit, alleen leeft hij. Als kijker denk je dan: ‘o ja… de eenhoorn. Die heeft natuurlijk het mes gestopt.’ Maar als hij dan in zijn binnenzak kijkt zit het mes vast in een stapel geldbiljetten. De roze eenhoorn zien we nooit meer terug. Dit is verschrikkelijk slechte verhaalvertelling. Je zet iets op, en dan doe je er nooit meer wat mee, terwijl je de perfecte mogelijkheid hebt om er wat mee te doen. Waarom? Joost mag het weten. Als je trouwens een hele goede video wilt zien over ‘Suicide Squad’ kan ik je de video ‘The Art of Editing and Suicide Squad‘ aanraden. Hierin komt ook de roze eenhoorn in voor, met ook een mogelijk antwoord waarom het op het eind opeens bankbiljetten zijn.

Waarom die gast (ik weet zijn naam echt niet meer) in de bar opeens zijn telefoon stukslaat en ze vertelt dat ze vrij zijn zou ik bij mijn leven niet weten . Ik begrijp waarom het verhaalwijs gebeurd, zodat we naar de laatste akte kunnen, maar qua motivatie van dit personage begrijp ik het niet.

O ja… als je implantaten hebt die je hoofd kunnen ontploffen… waarom steek je dat dan niet bij iedere gevangene naar binnen. En zodra ze proberen uit te breken of iets, dan kan je ze dood laten gaan. Of is het omdat dat inhumaan is om te doen? Moet het allemaal een geheim blijven dat ze bij onze schurken een explosie in hebben gebracht?

En wat bedoelt Harley met ‘jij zit in de problemen’ tegen een wachter. Omdat The Joker hem iets gaat aandoen? Ze komen er nooit meer op terug. Opnieuw zet de film iets op zonder uitbetaling

Dat is alles wat ik qua spoilers heb te vertellen. Er gebeurd niets noemenswaardigs genoeg in de film om nu nog over te hebben. Mooie kleuren, leuke muziek, verder niet boeiend.

Murder Mystery 2

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Sinds ik een recensie heb geschreven over ‘Murder Mystery’ is het alleen maar logisch om ook het vervolg onder de loep te nemen.

Wat heb ik genoten van deze film. ‘Murder Mystery 2’ is grappig dan zijn voorganger. Dat kan ik direct al schrijven. Meerdere keren moet ik hardop lachen. De humor zit hem voornamelijk in de enkele zinnen die Adam Sandler spreekt op precies de juiste momenten.

Om maar even te beginnen met Adam Sandler en Jennifer Anisto. Ze spelen het getrouwde stel van (ditmaal) zestien jaar nog altijd uitstekend. Je voelt de liefde tussen de twee. Hierdoor geniet je met ze mee terwijl zij genieten, vooral in het begin van de film. Dit blijft nog altijd de nummer één reden waarom de film zo leuk is om te kijken. De hoofdpersonen zijn sympathiek waardoor je blij wordt door hun blij te zien.

Het verhaal zelf is dit keer een stuk makkelijker te volgen. Dit is alleen maar voordelig voor de film. Er zitten wel momenten in waarbij je even goed moet opletten om alles te begrijpen, maar voor het grootste gedeelte kan ik mijn brein uitzetten en lekker genieten van het verhaal dat zich ontvouwt.

‘Murder Mystery 2’ focust meer op actiescènes dan deel 1. Deze actiescènes zijn goed gedaan. Ik bedoel, het is geen ‘Matrix’, maar de scenes zijn goed. Wel blijft Humor de boventoon voeren, zelfs tijdens de actie. Dat is totaal niet erg, want de humor is goed. Toch weet de film mijn hunker naar actie ook te bevredigen. Dat is iets wat de eerste film niet helemaal lukt. Alleen daarom al vind ik ‘Murder Mystery 2’ beter dan ‘Murder Mystery’.

En dat meen ik echt. Ik denk dat ‘Murder Mystery 2’ op alle vlakken beter is dan deel 1. Het heeft betere grappen, een simpeler verhaal waardoor ik niet in verwarring raak en is een leukere achtbaanrit door de sterkere actiescènes. Betekent dat alles aan de film dan goed is? Nee.

Om die ‘nee’ te onderbouwen ga ik nu schrijven over Mark Strong. Het is altijd een genot om Strong in een film te zien. De man heeft mijn hart voor eeuwig veroverd met zijn rol in ‘Kingsman: The Golden Circle’. Ja, hij zit ook in de eerste ‘Kingsman’, en daar is hij ook geweldig, maar in deel 2 blinkt hij echt uit. In ‘Murder Mystery 2’ gaat zijn talent helaas verloren. Hij weet geen sterke indruk achter te laten, maar dat komt voornamelijk omdat hij niet zoveel boeiends heeft te doen. Hij is er de meeste speeltijd om de scene op te zetten. Hij vertelt wat er gaat gebeuren, of wat personages moeten doen. Dat is gewoon zonde, want Strong is een charismatische man, maar als de script hem de kans niet geeft deze charisma te gebruiken heb je daar niets aan. Dat is het grootste misdrijf dat de film pleegt: Strong saai maken.

Wat de film wel heel goed doet dit keer is het einde. Ik heb in mijn recensie over de eerste ‘Murder Mystery’ geschreven dat het einde mij grotendeels verveelt. Het einde in ‘Murder Mystery 2’ verveelt mij geen moment. Het is de perfecte escalatie van het verhaal. Het is echt op alle vlakken vijftien stappen beter dan het eind in deel 1. Om die reden weet ik dat ik ‘Murder Mystery 2’ nog vaak kan kijken zonder dat het mij saai gaat worden. Deel 1 daarentegen heeft misschien zijn beste tijd gehad.

Ik kan niets anders zeggen dan dat ik heb genoten. Ik zie op IMDB dat ‘Murder Mystery 2’ niet zo hoog scoort. Ik ben het daar gewoon niet mee eens. Net als het eerste deel is deze film goed simpel vermaak voor anderhalf uur. Ik heb gelachen, ik heb genoten van de liefde tussen de personages, en ik zal eerlijk zeggen dat ik graag een deel 3 zou zien. Hoe klein die kans ook mag zijn.

Spoilerdeel

Wat kan ik allemaal zeggen qua spoilers. Ondanks dat ik geniet van de film valt ‘Murder Mystery 2’ in de vuilkuil waar naar mijn mening veel vervolgfilms in vallen. Dat is namelijk dat het sommige plotelementen uit deel 1 dunnetjes overdoet. Ik heb het bijvoorbeeld over dat Nick en Audre Spitz er weer van worden verdacht de moord te hebben gepleegd. Nick en Audre die in het begin van de film weer in een wereld van luxe komen die ze niet gewent zijn. Weer een scene waarbij iemand naar hun deur komt om iets belangrijks te vertellen. Of hoe dankzij Audre haar ervaring als kapper weer de schuldige wordt gevonden. Toch weet de film deze herhalingen net anders genoeg te maken waardoor het niet stoort, maar je juist kan mee lachen om de herhaling. Neem bijvoorbeeld de scene waarbij iemand naar hun deur komt vlak na de moord. In de eerste film is het enkel de Russische vriend van Colonel Ulenga genaamd Sergei die iets belangrijks heeft te vertellen en dan wordt vermoord. In deze film komt iedereen één voor één langs en moeten ze zich allemaal verstoppen voor de volgende persoon. Dat is een leuke escalatie van de situatie vergeleken met deel 1.

Dan over de daders. Dat de zus van The Maharajah ook in het complot zit is verwarrend als je er een beetje over nadenkt. dat betekent dat de bom die vastzit aan The Maharajah nooit zou zijn afgegaan. Ik bedoel, anders was zij gestorven. Of was Miller, gespeeld door Strong, van plan ook haar op te blazen om al het geld voor zichzelf te houden? Maar zij moet toch hebben geweten van de bom? Erg verwarrend en onlogisch, maar stoort mij niet. Ik kan makkelijk over dit verwarrende plotelementen heen kijken omdat ik geniet van de film.

Over het hele stuk met de bom gesproken op het eind in de Eiffeltoren. Susan die random binnenloopt in het restaurant in de hoop haar oud geliefde te vinden is de beste grap in de film. Het is spontaan en random, maar tegelijkertijd voelt het logisch. Slim gedaan, en ik moet er hardop van lachen.

Dat is alles wat ik over de film heb te zeggen. Ik kan wel begrijpen als deze film niets doet met iemand die hem kijkt, maar zoals al geschreven: voor mij is het leuk simpel vermaak voor 90 minuten, en ik ga de film zeker nog wel een paar keer kijken.

Murder Mystery

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Sinds het zevende deel van de ‘Mission Impossible’-filmreeks bijna op Netlfix komt (staat er nu op trouwens) ben ik de oude films weer aan het kijken. Echter ben ik begonnen bij deel vier en vijf. Nu moet ik onder andere nog deel één tot drie weer kijken. Ik moet alleen toegeven dat ik daar een klein beetje tegenop zie (kuch kuch… ‘Mission: Impossible II’. God sta me bij). Voordat ik echter deze taak op mij neem heb ik besloten vanavond nog even wat simpel vermaak te kijken. Niet alleen dat, ik wil ook een korte film zien. Sinds ‘Murder Mystery’ maar 90 minuten duurt en ik heb genoten van de eerste twee keer kijken is het een makkelijke keuze.

Om met de deur in huis te vallen. Ik heb mij deze derde keer ook weer vermaakt met de film. Ik moet lachen om de simpele grappen. Wel moet ik zeggen dat het laatste deel van de film mij een beetje doet vervelen dit keer. Niet alles aan het laatste deel doet mij vervelen, maar wel een goed stuk. Het is niet zo erg dat ik niet tevreden naar de aftiteling kijk, maar ik vraag mij wel af of deze verveling iedere volgende keer dat ik de film kijk groter gaat worden. In andere woorden: gaat de film enkel maar minder zijn iedere keer dat ik hem nog kijk?

Het filmwerk is van goed niveau. Het is niets speciaals, maar tijdens het kijken zie je dat er wel duidelijk over na is gedacht hoe ieder shot gefilmd is. Er wordt goed gebruik gemaakt van in- en uitzoomen, composities zijn sterk en ook werkt de montage mee aan de humor. Het is goed degelijk vakwerk, en dat verdient zijn prees.

Jennifer Aniston en Adam Sandler spelen het hele getrouwde koppel van 15 jaar uitstekend. Je gelooft direct dat de twee al meer dan 15 jaar samen zijn. Ze kibbelen lekker veel met elkaar, maar op het eind geloof je dat de twee nog altijd diep verliefd zijn. Dit is een grote reden waarom de film werkt. Je kan lekker mee lachen over hun knullige argumenten, maar hun liefde zorgt er tegelijk voor dat je graag wilt dat beide een gelukkig eind krijgen. Je gunt het ze van harte.

Wat de film ook goed doet is de personages en hun dromen en problemen neerzetten in het begin van de film. De eerste vijf minuten leren we wat deze personages willen en wie ze zijn. Het is goed dat dit snel wordt vastgesteld. De film heeft daarna namelijk de vrijheid om zich vol op de humor te storten. We weten wat we moeten weten en boem… het verhaal begint.

Het mysterie zelf is oké. Misschien dat dit heel persoonlijk is, maar soms is het net iets gecompliceerd voor mij. Het is maar goed dat Aniston en Sandler alles aan het eind van de film uitleggen. Ik denk dat het antwoord op het mysterie moeilijk is te raden. Wel krijgt de film complimenten over dat veel van wat wordt gezegd door de film heen puzzelstukjes zijn die op het eind de gehele puzzel vormen. Dat laat de oplossing bevredigend voelen. Als op het laatste moment alles uit de hoge hoed wordt getrokken voel je je verraden, maar bij ‘Murder Mystery’ ben ik tevreden genoeg met de oplossing. Ik heb echter één ‘maar’ die ik graag uitleg in het spoilerdeel.

Toch kan ik zeggen dat je rustig ‘Murder Mystery’ kan aanzetten voor een avond ouderwets simpel vermaak. De grappen zijn leuk, het mysterie is spannend genoeg en de hoofdpersonen zijn sympathiek en grappig tegelijkertijd. Ik weet dat Sandler soms volledig de plank misslaat als het op komedie aankomt, maar geef ‘Murder Mystery’ een kans.

Spoilerdeel

De film doet sterk denken aan een andere film over een moord. Namelijk ‘Knives Out’. Beide films zijn uitgekomen in 2019. Het is dus onmogelijk dat één film van de ander heeft gestolen. Het is gewoon erg toevallig dat beide verhalen gaan over een rijke man die wordt vermoord nadat hij dreigt zijn eigen familie niets na te laten in zijn erfenis. Direct moet ik zeggen dat ‘Knives Out’ de betere film is van de twee. Dat doet niet af aan ‘Murder Mystery’, maar het is wel waar.

Over het mysterie. Ik heb de film net gezien, en ik ben alweer vergeten/begrijp niet meer, waarom de racecoureur, gespeeld door Luis Gerardo Méndez, mee helpt aan de moorden. Zelfs de uitleg van Aniston en Sandler op het eind is niet voldoende om mij dit te laten begrijpen. Dat maakt het eind net iets minder bevredigend. Toch denk ik niet dat de moordzaak te ingewikkeld is. Ik denk gewoon dat de film net even niet goed genoeg weet hoe in hapklare brokken de oplossing aan ons te voeren. Want, om terug te komen op ‘Knives Out’, die moordzaak heeft ook veel haken en ogen, maar ik herinner mij glashelder wie het heeft gedaan, waarom en ook alle twist die in de zaak zitten.

Dan nog even over het eind dat mij verveelt. Vanaf het moment dat Aniston de auto instapt van Luke Evans (de Britse man die ze op het vliegtuig ontmoet. Want laten we eerlijk zijn, de naam van zijn personage onthoud je niet). Vanaf dat moment tot het eind begint de film mij deze derde keer kijken te vervelen. Alleen de autoachtervolging weet even weer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Het helpt heel erg mee dat ‘Shoot to Thrill’ van ‘AC/DC’ speelt. De achtervolging zelf is oké, maar je voelt niet de snelheid waarop de auto’s rijden. Hierdoor gaat je bloed niet pompen, maar zoals al geschreven: het breng wel een glimlach op mijn gezicht.

Dan nog een laatste opmerking. Nadat Aniston en Sandler op het eind uitleggen wie de moordenaar is zegt de detective, gespeeld door Dany Boon, dat er bewijs nodig is, anders kan hij niets. Maar de hele film lang dreigt hij Aniston en Sandler naar de gevangenis te sturen voor de moorden zonder dat daar hard bewijs voor is. Dus de film spreekt zijn eigen logica tegen. Is het zo erg dat ik de film hierdoor slecht vindt, nee, zeer zeker niet, maar het valt wel op.

Knight and Day

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ik had nooit gedacht dat ik de film “Knight and Day” ooit weer zou kijken. Ik heb de film gezien toen hij uitkwam op DVD. Reden daarvoor is dat ik een groot Tom Cruise fan ben. Maar nu toevallig zie ik vandaag een artikel voorbijkomen met de titel “Succesvolle actiefilm met Tom Cruise scoort op Netflix”. Dit gaat over de film “Knight and Day”. En ik denk direct bij mijzelf: is dat niet die slechte film die ik ooit heb gekeken op een luie zondag? Hoe kan het dat deze opeens wordt bekroond als ‘Succesvolle actiefilm’. Heb ik iets gemist al die jaren geleden toen ik hem voor het eerst keek? Om dat te achterhalen heb ik de film nog een keer gekeken. Hierbij mijn bevindingen.

Om het simpel te zeggen: de film is een voldoende. Een 6. Het is leuk genoeg voor een avond simpel vermaak. De actie is oké. Veel is duidelijk wel computeranimatie. Ik heb dit ooit al eens eerder geschreven in mijn recensie voor “The Expendables 4”. Namelijk dat ik misschien te verwent bent door de echte stunt in de “Mission Impossible”-films, maar als ik zie dat iets in een computer is gedaan vind ik het niet spectaculair om naar te kijken. Het maakt mij niet warm. Mijn adrenaline begint niet te pompen als ik paar auto’s gemaakt in een computer door de lucht zie vliegen. Toch heb ik mij vermaakt met de actie in deze film.

Dan de humor. Ik heb nooit hardop gelachen en eenmaal gegrinnikt. Veel grappen, bijna alle grappen eigenlijk, doen het gewoon totaal niet voor mij. Dat is alles wat ik daarover heb te zeggen.

De film probeert duidelijk zichzelf niet te serieus te nemen. Auto’s ontploffen nadat er op geschoten wordt, personages worden niet geraakt terwijl vijftien man op hun schiet en voertuigen worden soms omgekieperd met kleine kracht, om maar te noemen. Dit is een voordeel. Hierdoor kan de film lekker doen wat het wil doen zonder dat het aan realisme moet houden. Het is juist leuk dat de film onrealistisch is.

Mijn conclusie is dat “Knight and Day” oké is. Ik denk dat ik die eerste kijkervaring – vijftien jaar geleden alweer (ben toch oud aan het worden) – te hoge verwachtingen had. Waarschijnlijk door Cruise. Ik had “Mission Impossible I” en “Valkyrie” al gezien en vond beide geweldig. “Knight and Day” is wel echt een stap terug vergeleken met die twee films.

Sinds de film het goed doet op Netflix zal er wel iets zijn wat ik mis. Dus kijk hem vooral en bepaal zelf of je het met mij eens bent.

Spoilerdeel

“Knight and Day” is wel duidelijk gemaakt in de tijd dat Cruise zijn ego continue gestreeld moest worden. We moeten hem zien zonder shirt, hij is de man die alles kan en Cameron Diaz zegt hoe graag ze seks met hem wil hebben. Gelukkig is het niet zo erg als in “Mission: Impossible II”. Ik kan mij er in “Knight and Day” wel overheen zetten.

Dat Diaz meerdere keren buiten bewustzijn raakt is een leuk plotelement. Ik moet toegeven dat het stuk waarin ze achttien uur buiten bewustzijn is en we flardes zien waar zij en Cruise gevangen zijn, uit een helikopter moeten springen en met een boot naar Cruis’ zijn eiland gaan leuk is bedacht. Ik moet er niet hardop van lachen, maar het is zeker vermakelijk. De scene in de helikopter laat mij toch even grinniken. Dat is wel helaas de enige keer in de film.

Dan over Cruise en Diaz samen. Ze hebben chemie… maar meer als vrienden, niet als een stel dat verliefd op elkaar wordt. Van die liefde geloof ik weinig. Dat is het enige wat mij wel een beetje stoort. Ik geloof er gewoon niet in. Op de een of andere manier is het moeilijk Cruise romantische chemie te laten hebben met een vrouw op het scherm. De enige keer dat het naar mijn mening lukt is in “Mission: Impossible III” en “Rain Man”. Hoewel in “Rain Man” niet het vuurwerk is dat wel is in “Mission: Impossible III” geloof ik wel in “Rain Man” dat Cruise en zijn vriendin echt een relatie hebben. Maar nu ben ik over hele andere films aan het schrijven. Laat ik het maar afronden.

Zoals al geschreven in het spoilervrij deel: nu deze film het op Netflix goed doet is er waarschijnlijk iets wat ik niet zie. Dus als je de film geweldig vind is dat uiteraard geen probleem. Maar hé: al deze filmrecensies zijn puur mijn eigen mening.

The Intern

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Wat te schrijven over de film “The Intern”. Geloof het of niet, dat vind ik een lastige vraag. “The Intern” is niets speciaals. Het doet niets slecht, maar ook niet iets goed genoeg om op te vallen. Het is een verhaal dat door de routine loopt van wat een verhaal moet doen. Er zijn spanningsbogen, maar niet heel intens, er zit humor in, maar niet hardop lachen goed. Het is een film die zich netjes houdt aan de regels en daardoor niet opvalt in de zee van films die hetzelfde doen. Toch ben ik positief te spreken over de film.

Soms wil ik simpelweg voor twee uur tijd mijn brein uitzetten, lekker genieten van simpel vermaak en mij aan het eind van de film goed voelen. “The Intern” doet precies dat. Het is een verhaal die je niet uitdaagt of sterke emoties bij je oproept, maar het vermaakt wel.

Het idee van de film is aardig cliché. Ik denk niet eens dat ik dit in het “spoilerdeel” moet zetten, je kan het al van veraf raden. Een nieuw iemand, dit geval Robert De Niro, die duidelijk een buitenstaander is moet werken voor de baas, gespeeld door Anne Hathaway. Eerst hoeft de baas weinig van deze persoon te hebben, maar deze nieuweling doet hard zijn best, en zo ontstaat er onverwachts een vriendschap tussen de nieuweling en de baas. Het doet vrij sterk denken aan een andere film waar Hathaway ook in speelt genaamd “The Devil Wears Prada”.

Gelukkig is deze film met dit plotelement vrij snel klaar. Hathaway en De Niro worden snel vrienden in de film. De rest van de film laat de vriendschap zien die tussen hen is ontstaan en groeit. Ik ben blij dat deze film dit cliché plotelement er snel doorheen jaagt.

Een ander ding dat ik ook positief vindt aan de film is dat er scenes in zitten die personages de tijd geven te ademen en interactie met elkaar te hebben. Hierdoor leven de personages wat meer. Ze voelen aan als echte personen. Het voelt lang geleden voor mij sinds ik een scene heb gezien in een film waar twee personages een gesprek met elkaar hebben dat niet iets te maken heeft met het plot. Dit werkt goed om de kijker meer bij de personages en de film te betrekken.

Letterlijk de laatste scene van de film is hetzelfde als de eerste scene. Deze scene zegt niets diep over de personages of het verhaal, maar het geeft je het gevoel dat er een bevredigende afsluiting is. Dit kan heel effectief werken, maar als je het enkel doet omdat dat is hoe veel goede verhalen eindigen kan het als een goedkope oplossing aanvoelen. Bij “The Intern” voelt het aan als een goedkope oplossing. Dat is technisch gezien iets negatiefs, maar ik doe er niet moeilijk over. Opnieuw: ik had behoefte aan simpel vermaak.

Één ding dat de film wel goed doet is laten weten dat er seksisme is op de werkvloer, vooral als het aankomt op machtige mannen die machtige vrouwen serieus moeten nemen. De film doet er niet heel veel mee, maar dat hoeft ook niet. Ik vind het goed dat de film dit probleem aankaart. Ik denk dat dit onderwerp zelfs vandaag de dag, tien jaar na deze film, nog steeds een actueel probleem is. Ik denk dat regisseur en schrijver Nancy Meyers uit eigen ervaring schrijft hier.

Dan mijn conclusie. Je mist niets als je de “The Intern” niet kijkt. Maar tegelijk zal je ook niet voelen dat je twee uur hebt verloren die je nooit meer terugkrijgt als je hem wel kijkt. Dus kijk hem gerust als je wilt.

Spoilerdeel

Ik heb een paar dingen waarover ik wil schrijven.

De scene waarbij ze de computer stelen van Hathaway’s moeder is puur om wat spanning en humor te creëren. Het doet echter beide niet zo heel goed. De humor maakte mij niet aan het lachen, en qua spanning ben ik nooit bang dat de helden in de problemen komen. Het probleem is snel opgelost zonder veel zweet. Ik denk dat het beter werkt als onze helden wel door de politie worden meegenomen. Dat heeft potentie voor meer humor en spanning. Maar zoals het is in de film voelt het als een kleine drempel die snel wordt overwonnen.

De film laat mij wel eenmaal lachen. Dat is als De Niro de dochter van Hathaway naar de verjaardag brengt. Vervolgens vraagt hij wie de jarige is. De dochter zegt, ‘ze is gekleed in roze,’ om vervolgens te zien dat iedereen gekleed is in roze. Dat is een goede grap.

Het hele stuk met dat de man van Hathaway vreemd gaat voelt alsof het enkel is om dilemma te hebben aan het eind van de film. Uiteraard is dat zo voor ieder verhaal ooit bedacht. Er worden altijd verhaalelementen bedacht om dilemma te hebben puur zodat er iets te overwinnen is voor het eind van het verhaal. Daar is ook niets mis mee. Echter, in “The Intern” voelt het of dit probleem er is omdat het maar moet. Er moet een dilemma worden opgelost op het eind van de film dus hier is een dilemma. Ik was er helemaal goed mee geweest als we nooit het subplot hadden van de man die vreemd gaat. Ik denk zelfs dat ik de film meer had gewaardeerd als dit hele plot weg was.

Het vreemd gaan van haar man wordt op het eind ook heel snel en makkelijk opgelost. Personages hoeven nooit veel te doen om het op te lossen. Hierdoor daagt de film de kijker niet echt uit. Toch vind ik het in dit geval niet erg. Ik wilde simpel vermaak aanzetten vanavond en simpel vermaak heb ik gekregen. Ik hoef niet altijd het gevoel te hebben een emotionele achtbaan te hebben bereden aan het eind van een film. Soms is een kleine stoomtrein die stapvoets rijdt voldoende om mij te vermaken.

Wicked Little Letters

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Wicked Little Letters’ heeft een simpel, klein verhaal dat vermakelijk is om te kijken. Het is zeker geen slechte manier om twee uur te besteden. Sterker nog, er is best kans nadat de film op streamingdiensten staat dat ik de film nog een keer ga kijken.

De personages maken de film leuk. Jessie Buckley, die de levendige Rose Gooding speelt, steelt de spotlight iedere keer als ze in een scene zit. Ze is grofgebekt en levendig, en vult daarmee de film vol energie. Ook Anjana Vasan, die politieagente Gladys Moss speelt, weet de film de nodige energie en luchtigheid te geven.

De humor van de film komt voort uit de personages en de interactie die ze met elkaar hebben. Echter heb ik maar eenmaal hardop moeten lachen om de film. De film voelt vrolijk aan, wat meehelpt om er plezier uit te halen, maar echt hardop ‘haha’ grappig is de film niet. Toch blijf ik er bij dat het geen slechte manier is om twee uur te besteden.

Spoilerdeel

Qua spoilers heb ik niet heel veel te schrijven. Er zijn maar drie dingen die echt tot mij komen dat ik nog wil delen.

Ten eerste: De film doet niet moeilijk om er een ‘wie heeft het gedaan’ verhaal van te maken. De film probeert dat ook duidelijk niet te zijn. Het gaat om de interacties die de personages met elkaar hebben. Daar komt de humor vandaan, en dat maakt het verhaal zo leuk om te kijken.

Ten tweede: Ik begrijp niet helemaal hoe ze met de onzichtbare inkt bewijzen dat de brief van Olivia Colman, die Edith Swan speelt, afkomstig is. Meer uitleg kan ik er niet over geven. Ik begrijp simpelweg niet hoe dat bewijst dat zij de schuldige is. Ondanks dat vond ik de film nog steeds leuk om te kijken, maar als iemand mij kan uitleggen hoe de onzichtbare inkt bewijst dat Edith Swan schuldig is wordt dat gewaardeerd.

Ten derde dan nog: in het ‘Spoilervrij deel’ heb ik aangegeven eenmaal hardop te hebben gelachen om de film. Dan is natuurlijk de vraag: welk stuk was dat? Het is het moment dat Edith Swan en haar vader in bed liggen en proberen te slapen, maar dan moeten aanhoren dat Rose Gooding duidelijk met iemand het bed deelt. Het is vooral de geluiden die Rose Gooding maakt dat het grappig maakt.

Dat is alles wat ik over ‘Wicked Little Letters’ wil zeggen. Een korte recensie ditmaal, maar zoals aan het begin uitgelegd: de film heeft een simpel, klein verhaal. Het was vermakelijk om te zien, en zoals al eerder geschreven ga ik de film mogelijk wel nog een keer kijken als deze uit is op streamingdiensten.

Johnny English Strikes Again

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Direct vanaf de opening van ‘Johnny English Strikes Again’ is een ding duidelijk: de film heeft een hele hoop meer energie dan zijn voorgangers. Dit komt terug in het acteerwerk, maar ook in de montage. Dit doet de film echt ten goede. Een beetje energie laat de film direct fris aanvoelen. De film is ook slechts anderhalf uur lang. Dat voelt de film trouwens niet. Je hebt niet het gevoel een hele korte film te hebben gezien aan het eind. Wat goed is. De film is precies lang genoeg.

Het is leuk om Bough, gespeeld door Ben Miller, weer te zien. Het is direct duidelijk dat ook hij weer de rol mag spelen van malloot. Toch speelt hij net als in de eerste film soms ook de rol van de serieuze spion. Ik vind de afwisseling daarvan in deze film veel beter gedaan dan de eerste.

In de eerste film waren veel grappen met dezelfde opzet. English doet iets doms en iemand anders is daar om hem daar op te attenderen. Bij deze derde film voelt er veel meer afwisseling in de grappen en opzetten. De film voelt daardoor veel levendiger.

Net als bij ‘Johnny English’ en ‘Johnny English Reborn’ kan ik alleen maar aanraden om ‘Johnny English Strikes Again’ te kijken. Een geweldige trilogie, en ik kan niet wachten tot deel 4 gaat uitkomen.

Spoilerdeel

Over de snelle montage. Neem het hotel waar een vuur wordt gestart. Nadat de premier zegt: ‘zeg mij alsjeblieft dat onze agent in het veld iets van vooruitgang boekt.’ Zien we heel snel de uit de hand gelopen vuur dat over het hele terras is gespreid. Deze hele korte clip laat je lachen, en doet het met een hoog tempo. Het is een duidelijk verschil met hoe de grappen ontwikkelde in de eerste twee films. Opnieuw, het laat de film fris aanvoelen. Ik kan geen beter woord bedenken. De acteurs zijn oud, en de film doet niet moeilijk om deze leeftijd te accepteren, maar de schurk is in deze film jong, en de film moet wat tempo krijgen om ook deze jeugdige energie over te brengen.

Ook als ze MI7 bellen met een betaaltelefoon. De grap wordt opgezet als English spreekt: ‘het simpel Bough. We bellen MI7.’ en het volgende shot, boem, direct een pay-off. Je ziet Bough en English bij een betaaltelefoon staan. Je moet direct lachen. Vervolgens halen ze meer uit de grap doordat English constant muntjes in de automaat moet gooien. De grap is snel, maar goed.

Aan het begin van de film zit een stuk waar Englisch samen met drie andere oud spionnen iets moet ondertekenen. De grap met de pen die als granaat dient voelt erg aan zoals de grappen in vooral de eerste ‘Johnny English’ zich uitspeelde. Het is alsof ‘Johnny English Strikes Again’ probeert te zeggen, grappen op die manier vertellen is oud, wij gaan het op een nieuwe manier doen vol nieuwe energie. Ik denk niet dat dat is wat de schrijver dacht toen hij deze scene schreef, maar ik vind het idee mooi.

Zoals al gezegd speelt Bough soms de serieuze spion en soms de malloot samen met English. De beste scene waarbij Bough de serieuze spion speelt is vlak nadat English een drankje heeft gedeeld met Olga Kurylenko, die Ophelia Bhuletova speelt. Bough praat over alles wat hij op Bhuletova haar hotelkamer heeft gevonden, drie paspoorten en een geweer. English praat vervolgens alles goed door te zeggen dat ze vast driemaal is getrouwd en een geweer bij zich houdt voor veiligheid. Enorm grappig.

Dankzij het snelle tempo van ‘Johnny English Strikes Again’ kan ik niets anders zeggen dat ik deze even goed vind als ‘Johnny English’. De films zijn verschillend. De eerste is zoals we Atkinson kennen. Trage set-up, iets wat je veel ziet in zijn Mr Bean afleveringen. Deze film gooit het tempo omhoog waardoor de grappen anders worden, maar wel nog steeds heel grappig zijn. Ik vind beide films geweldig en zal ze zeker nog vaker kijken.

Johnny English Reborn

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Johnny English Reborn’.Het vervolg op ‘Johnny English’. Is het even goed als de eerste film? Dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat het op veel punten even goed is als de eerste film, maar ik denk wel dat de eerste film meer memorabele scenes heeft.

ik denk dat er meer memorabele scenes in de eerste ‘Johnny English’ zit dan in ‘Johnny English Reborn’. Uiteraard is het moeilijk om hier echt zeker van te zijn. Ik heb de eerste ‘Johnny English’ nu eenmaal een goed aantal keer meer gekeken. Misschien dat ik daarom de film en de individuele scenes beter heb onthouden dan van de tweede film. ‘Johnny English Reborn’ heb ik slechts driemaal gezien. Toch denk ik dat er meer memorabele scenes in de eerste film zit. Wat mij namelijk opvalt is dat ik minder vaak heb gelagen om ‘Johnny English Reborn’ dan de laatste keer dat ik ‘Johnny English’ heb gezien. En sinds ik ‘Johnny English’ vaker heb gezien moet ik dan toch concluderen dat ‘Johnny English’ nu eenmaal betere grappen heeft. En dat is wat ik bedoel met meer memorabele scenes. De scenes in de eerste ‘Johnny English’ zijn grappiger, en daarmee meer memorabele. ‘Johnny English Reborn’ is simpelweg minder grappig dan ‘Johnny English’. Toch is ‘Johnny English Reborn’ nog steeds vermakelijk om te kijken.

Net als in ‘Johnny English’ denk ik dat je in ‘Johnny English Reborn’ een aantal grappen al van te voren kan zien aankomen. Toch is dit niet erg. De film is er volledig bewust van dat je die grappen van te voren ziet aankomen. Ook zijn er meer dan voldoende grappen die wel onverwachts zijn. Als je ‘Johnny English Reborn’ nog niet hebt gezien kan ik hem alleen maar aanraden. Je gaat vermaakt worden van begin tot eind.

Spoilerdeel

Ik ga direct in op specifieke grappen.

De grap met dat English de moeder van Pegasus verwisseld voor de huurmoordenaar. Je weet wat de grap gaat zijn, hij gaat denken de moordenaar te hebben, maar heeft eigenlijk de moeder. Dit zorgt er voor dat je niet meer moet lachen om deze grap, want je ziet hem al aankomen. Maar wat ze vervolgens doen is opeens het geweld naar tien schroeven doordat English met een theeblad op het hoofd van de moeder begint in te slaan. Dat maakt de scene opeens weer geweldig humoristisch. Van de hele film heb ik dan ook het hardst moeten lachen om die grap.

Het tweede grappigste moment in de film is als English wordt beschuldigd van de verrader zijn binnen MI7. Het hele stuk in de kerk en achtervolging in de rolstoel liet mij de hardop lachen. Meer heb ik niet te zeggen over deze grap. Het is gewoon goed.

Het einde van de eerste ‘Johnny English’ was eigenlijk vrij kleinschalig. Het speelde zich allemaal af binnenin een kerk. Geen schurk die vanuit een grote basis probeert de wereld over te nemen, eigenlijk wat we veel zien in ‘James bond’-films. Ik denk dat dat juist een geheime kracht is van de ‘Johnny English’-films. Ze proberen niet een James Bond-spoof te maken. Ook in ‘Johnny English Reborn’ is het einde van de film kleinschalig. De twee eindes hebben veel overeenkomsten.

Toch voelt het einde in ‘Johnny English Reborn’ zwakker. Waarom? Simpelweg omdat ik niet zo veel heb moeten lachen als bij het einde van de eerste ‘Johnny English’. Maakt dat het einde van ‘Johnny English Reborn’ slecht? Nee, dat niet. Het is alleen minder grappig. Toch is dat niet erg. Ook bij het einde van ‘ Reborn’ heb ik moeten lachen. Vooral bij het stuk waar Tucker muziek begint te draaien in English zijn oor. Dat was een hardop lachen moment. Wel denk ik dat er een ding is aan het eind van ‘Reborn’ wat beter is dan het eind van de eerste film. English die Ambrose achtervolgt is een actie gevulde scene. English die met een parachute de achtervolging inzet gooit de actiemeter naar tien. Het voelt echt als een climax van een film. Ondanks dat het eind in de eerste ‘Johnny English’ film veel grappiger is, is het niet bepaald een actievol moment. Dat doet de tweede film dus beter.

Dan nog even over de toevoeging van acteur Daniel Kaluuya als Tucker. Tucker moet duidelijk een soortgelijke rol vervullen als Bough uit de eerste film. Toch werkt Tucker minder goed dan Bough. Tucker is duidelijk veel slimmer en meer capabel dan English. Hierdoor is de grap altijd dat Tucker het beter weet dan English. In mijn vorige recensie van de eerste ‘Johnny English’ heb ik geschreven dat Bough zowel soms de domme als de slimme speelt . Dat geeft afwisseling die nodig is om de grappen in de film gevarieerd te houden. Tucker speelt altijd de slimme. Toch is het voor de film niet erg. Tucker speelt een minder prominente rol dan Bough dat deed. Hierdoor is de grap dat Tucker het altijd beter weet minder vaak aanwezig, waardoor de herhaling van deze grap niet vermoeiend wordt. Bough was bijna de hele film ‘Johnny English’ lang aanwezig, dus moest er afwisseling zitten in de rol die hij speelt.

‘Johnny English Reborn’ is een leuke film. Ondanks dat ik denk dat de grappen minder sterk zijn dan in de eerste ‘Johnny English’. Ik heb mij zeker vermaakt door ‘Reborn’ weer te kijken. Zeker ook een goede film om weer eens aan te zetten nadat je hem al hebt gezien.