Spionage

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dus… eigenlijk was het de bedoeling dat ik nog een recensie schreef over ‘Mission: Impossible – Fallout’ voordat ik ‘Dead Reckoning Part One’ deed. Alleen was Netflix verwarrend. Netflix gaf het nieuws dat deel 1 tot 3 zou worden verwijderd. Hierdoor dacht ik dat ‘ Fallout’ nog wel even zou blijven staan, maar dat was niet het geval. Dus ‘Fallout’ heb je nog tegoed van mij.

Ook moet ik melden dat het eigenlijk mijn doel was dit jaar iedere zondag een recensie te publiceren. Alleen heb ik het vorige zondag niet gedaan. Ik was er zo uit dat ik even niet de energie had.

Maar goed. ‘Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One’ dus.

Laat me beginnen met zeggen dat de film twee uur en drie kwartier duurt. Van mij had die speeltijd dubbel zo lang mogen zijn. Ik kijk met plezier een zes uur durende ‘Mission: Impossible’-film. Met dat gezegd te hebben. Ik heb de film ondertussen een paar keer meer gezien, en iedere keer kijken voelt de film net even wat langer aan. Toch blijf ik erbij dat als de aankomende deel twee zes uur duurt ik een gelukkige man ben, ondanks dat ik weet mijn plas niet te kunnen inhouden voor zo lang.

De film heeft meerdere sterke actiemomenten. Er is geen duidelijke winnaar. Niet één actiescène die duidelijk boven de rest staat. De stunts zijn even sterk als altijd en ook super creatief. Geen enkele twee actiescènes voelt hetzelfde. Enige probleem dat ik heb is dat de stunt waarmee ze reclame maakte voor deze film de minst spectaculaire stunt is in de film. Het is nog steeds leuk om te zien, maar het is wel het minst.

Dan over de schurk. De schurk in deze film is sterk. Uiteraard zal ik niets verklappen, maar Hunt en zijn vrienden hebben nog nooit tegen zo een gevaarlijke schurk gevochten. Dit is de gevaarlijkste schurk omdat hij koel en gecalculeerd is. Het is als een schaker die altijd vijf zetten op jou voor is. Hierdoor is het zeker de moeilijkste schurk uit de hele filmreeks om te verslaan.

Voor al mijn lof heb ik wel één “maar”. Ondanks dat ik tevreden ben met de lange speeltijd, is er wel een ding waarvan ik denk dat ze één of twee scenes hadden kunnen knippen. Door de film heen zitten deze momenten waar de personages in een kamer zijn en met elkaar praten. Vaak om meer invulling te geven, ik denk om de kijker de beste kans te geven het verhaal te begrijpen. ‘Dead Reckoning Part One’ is (op misschien de eerste ‘Mission: Impossible’ na) het meest gecompliceerd qua verhaal. Alleen zijn er meerdere van deze praat scenes waarop de personages moeten delen hoe gevaarlijk de situatie dit keer is. Eigenlijk om ons meerdere keren twee boodschappen over te brengen: 1. Nu staat echt de hele wereld op het spel. 2. Nu is het echt persoonlijk voor Ethan Hunt. Na een paar keer ditzelfde gesprek te hebben gehoord in verschillende scenes reageer je uiteindelijk met: ‘ik begrijp het nu wel.’ Gelukkig is de film nog steeds een feest om te zien.

En dan is er nog iets anders dat opvalt. Iets dat totaal niet stoort, en geen probleem is, maar Cruise begint in ‘Dead Reckoning Part One’ toch een klein beetje zijn leeftijd te laten zien. De rimpels op zijn gezicht beginnen te vormen. Wat hierdoor ook opvalt is dat Cruise een goed stuk ouders is dan Rebecca Ferguson. Ze zijn schattig samen, en je gelooft in hun romantiek, maar de leeftijd begint zichtbaar te worden. Dat is wat ik heb te zeggen daarover.

Kijk ‘Dead Reckoning Part One’ vooral. Het is een sterke film en als je klaar bent wil je direct deel twee zien.

Spoilerdeel

De grote stunt in deze film is de sprong van de berg met de motor. Wat ik jammer vind is dat deze stunt de scene is waarmee ze reclame maakte. De poster in de bioscoop liet de stunt zien. Voor films die ik zeker ga kijken probeer ik van te voren zo min mogelijk te weten. Ik wist van tevoren al dat deze stunt kwam, en dat vond ik jammer. De stunt zelf is oké, ondanks dat het dus de minste boeiendste stunt is in de film. Het laat niet de adrenaline pompen die ontstond bij de opening scene met het vliegtuig in ‘Rogue Nation’, maar het was nog altijd leuk om te zien. Het helpt ook mee dat ze het over een komische boeg gooien. Hierdoor kan je de stunt vergeven niet de meest spectaculairste stunt te zijn in de filmreeks.

Ik ben er bijna honderd procent zeker van dat de achtervolging in Rome ode brengt aan James Bond. Hunt en Grace die aan elkaar vast geboeid zitten als Bond en Wai Lin in ‘Tomorrow Never Dies’ en dan de gele kleine auto net als de gele Kever in ‘For Your Eyes Only’. En wat een leuke achtervolging maakt het. Het enige wat zwak is, is dat Hunt op het eind van de achtervolging magisch de auto ontsnapt voor het wordt geraakt door de metro. Neem een andere Bond-film als voorbeeld: ‘Skyfall’. Daarin zie je hoe Bond ternauwernood ontsnapt aan een naderende metro. Door het moment te laten zien waarop hij ontsnapt, vlak voor de metro hem raakt, laat je de kijker zijn adem inhouden van spanning. In ‘Dead Reckoning Part One’ zie je de ontsnapping niet. Dat voelt zwak. Je mist het belangrijkste moment.

Slim bedacht is de “self fulfilling prophecy” die ontstaat op het eind van de film. Gabriel probeert de Aziatische vrouw, Paris genaamd, te doden omdat ze hem zal verbaden en Hunt zal helpen. En omdat Gabriel haar probeert te vermoorden besluit ze Hunt te helpen. Laat je inderdaad denken dat alles vast staat. Net als de sleutel. Gabriel kreeg inderdaad de sleutel in handen op de trein. Dat het maar voor korte duur was wist hij niet, maar toch is alles wat hij zegt uitgekomen.

Nu we het toch over de schurk Gabriel hebben. Als Hunt toch besluit Gabriel dood te steken bovenop de trein. Je begrijpt volledig zijn keuze. De glimlach die Gabriel krijgt als hij denkt dat Hunt hem niet dood zal steken laat je extreme haat voelen naar hem. Je wilt op dat moment dat Hunt hem doodsteekt ondanks dat Hunt daarmee de hele missie in gevaar brengt.

Dat Ilsa Faust sterft is een sterke zet. Zo houdt je iedereen op de tenen voor wat mogelijk verder gaat gebeuren. Je weet nooit wie de volgende gaat zijn. Wat ook sterk is is de relatie die Hunt en Faust hebben. Ze zijn een schattig stel samen en je hoopt echt dat het wat wordt. Dat ze moet sterven is dus verdrietig om meerdere redenen.

En wat een geweldige acteerprestatie van Vanessa Kirby. Zij moet voor een deel van het eind van de film Hayley Atwell spelen die haar masker draagt. Let goed op als Kirby de deur van de treincoupé opent. De manier waarop ze met haar gezicht acteert is precies hoe Atwell emotie overbrengt met haar gezicht. Je gelooft direct dat het Atwell is met een masker op. En dat we maar liefst drie keer teruggaan naar de echte Kirby die wakker wordt en dan weer omvalt laat mij driemaal lachen en maakt het eind zeker spannend.

En over het eind gesproken. De hele scene in de trein is uitmuntend. Vooral als de wagons één voor één van de brug vallen en ze moeten klimmen voor hun leven. Samen met de scene in het vliegveld is dat wat ik heb onthouden van mijn eerste keer kijken. En ook het feest in Venetië trouwens. En de dood van Ilsa Faust. En Kirby die Atwell speelt met een masker op. In andere woorden: er zijn zoveel memorabele scenes dat ik de film nog wel honderd keer over ga kijken in de jaren die volgen. Kan niet wachten voor deel twee. Dit is Simon, over en uit.

Mission: Impossible – Rogue Nation

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Mission: Impossible – Rogue Nation’, het vijfde deel in de serie en o zo goed. Net als deel 4 is deel 5 een ideale mix van actie, humor en spanning. Ook moet ik er direct bij melden dat deze film mooi is gefilmd. Iedere scene is over nagedacht. Er wordt vooral mooi gebruik gemaakt van kleur.

Ten eerste over de nieuwste aanwinst aan het team: Rebecca Ferguson als Ilsa Faust. Tom Cruise en Rebecca Ferguson hebben goede chemie samen. Je gelooft makkelijk dat deze twee samen een relatie hadden kunnen beginnen als ze niet in de situatie zaten waarin ze zitten.

Ook sterk is dat je voor lange tijd niet precies weet aan welke kant Faust staat. De film blijft voor een lange tijd heen en weer gaan. Spannender hadden ze dit plotelement niet kunnen maken.

Verder is de rest van de groep ook weer op hun best. Simon Pegg, Ving Rhames en Tom Cruise zijn een hechte vriendengroep op het scherm. Ik gok dat dit komt omdat de drie in werkelijkheid ook vrienden zijn. Al zie ik Ving Rhames weinig terug in interviews voor de films.

Al het reizen van plek naar plek helpt de film. Hierdoor voelt de film internationaal, waardoor het echt voelt of de schurk de hele wereld als zijn doel ziet.

Meer heb ik niet te zeggen zonder spoilers in te gaan. Kijk ‘Mission: Impossible – Rogue Nation’ als je hem nog niet hebt gezien. Goede film. Kijkt lekker weg. Ga hem hem nog vaker kijken.

Spoilerdeel

Ik ga praten over een paar actiescènes

Laat mij beginnen over een grote gemiste kans. Dit gaat over het stuk waar Cruise de waterkoeling in springt van een grote computer. Voor deze stunt had hij geleerd om zijn adem voor vijf minuten in te houden. Erg indrukwekkend. Je zou daarom verwachten dat de hele scene één lange shot zou zijn. Dan zou je de ademnood echt voelen. Maar nee, het is opgenomen met shots die om de maximaal tien seconden naar een ader shot gaan. Waarom is het dan nodig dat hij leert zijn adem vijf minuten in te houden? Je hoeft het maar tien seconden te doen voor enkel shot, en daarna kan je ademhalen voor het volgende shot filmt. Deze, ik kan mijn adem vijf minuten inhouden, is puur nutteloos en enkel naar buiten gecommuniceerd om meer kijkers te werven. Het heeft totaal geen effect op de film en is daarmee nutteloos. Een grote gemiste kans. Had het in een enkel shot gedaan… dat is alles wat ik daarover heb te zeggen. Ook is duidelijk te zien dat veel binnenin deze computer gemaakt is in een computer. Dit leidt af. Was het echt een kleine moeite geweest dit ding echt te bouwen. Ze hebben miljoenen. Ik begrijp dat dit makkelijker is, maar Cruise heeft aan de buitenkant van een vliegtuig gehangen voor deze film. Zeg me niet dat ze voor deze scene opeens voor de makkelijke weg kozen.

De stunt met het vliegtuig daarentegen is fenomenaal. Je ziet duidelijk dat het echt is en daarmee had het geen betere start van de film kunnen zijn. Daarmee komt echter wel probleem. Net als de vorige film voelt het eind van “Rogue Nation” kleinschalig. Maar sinds ze de film beginnen met de vliegtuigstunt voelt de film een beetje achterstevoren aan. Meestal bewaar je het spectaculairste voor het eind van het verhaal, niet het begin. Toch stoort dit niet. Het is een goed eind, alleen ook heel simpel.

De motorachtervolging op de snelweg laat je adrenaline stromen. Je voelt de snelheid waarop de motors rijden. Hierdoor voel je ook het gevaar waarin Hunt verkeerd. Het enige wat een beetje afdoet is dat Hunt op het eind praktisch verongelukt als hij Faust moet vermijden en dit overleefd met als grootste letsel zand in zijn haar.

Deze film bestaat uit meerdere geweldige scenes achter elkaar. Maar het hele stuk in het Opera gebouw is misschien wel het meest memorabel stuk in de film. Het is spannend, grappig en een geweldig concept voor een spionageverhaal. Iemand heeft mij ooit vertelt dat dit stuk uit een Alfred Hitchcock-film komt, maar dat maakt mij niet uit. Het is zo een goed concept dat ik blij ben dat ze het hebben gestolen.

Het hele stuk met de premier van Engeland is sterk. Het komt echt als een verrassing voor mij de eerste keer kijken dat Atlee eigenlijk Hunt is met een masker. Ook dat de premier weet over Rogue Nation is goed gedaan. Het is een scene die een goed stuk informatie moet overbrengen en dit doet het op een manier zonder af te doen aan spanning.

Dan over het voorafgaande stuk waarbij Hunt zegt tegen William Brandt, gespeeld door Jeremy Renner, zegt ‘Zie je niet dat dit de enige optie is,’ als hij voorstelt om de Engelse premier te ontvoeren. Hij komt lichtelijk over als iemand die niet meer realistisch kan denken. Daardoor is de volgende scene waarbij Jeremy Renner Alec Baldwin belt om zijn vrienden te “verraden” extra geloofwaardig. De eerste keer kijken geloof ik echt dat Renner het meent als hij Baldwin belt. Kan niet anders zeggen dan dat de film heel goed is om iedere twist te verbergen.

Dan een punt dat mij is vertelt door iemand die beter oplet dan ik. Hunt werkt in de meeste Impossible-films buiten de IMF om. Hij gaat “rogue” zoals ze dat noemen in het Engels. Dit is waar, toch stoort het niet. Als dat nodig is voor het verhaal dan is dat nodig. En het verhaal is zo sterk dat het mij geen seconde ergert.

Leuk dat de grap er weer in zit met Cruise die vecht tegen een man die een goede kop groter is dan hij. Ook de grap waarbij hij over de auto stuntelt vlak nadat hij bijna verdrinkt is leuk. Ik weet bijna zeker dat dit er puur in zit omdat Cruise is vertelt door zijn PR team dat het hem wat meer sympathiek maakt als hij zelfspot toont. Verhalen gaan rond over dat Cruise zelf het script van de film ‘The Mummy’ uit 2017 heeft aangepast zodat het verhaal meer om hem draait en hij meer in de film zit. De man heeft duidelijk nog steeds een groot ego, hij weet het alleen beter te verbergen vanaf ‘Mission: Impossible’ nummer vier. Toch helpt het bij de humor, en dat is altijd goed.

Dan iets waar ik mij altijd aan erger. Het stuk aan het begin van de film waarbij Hunt hulp krijgt te ontsnappen van Faust. Hij rent weg in een rechte gang terwijl slechteriken op hem schieten met automatische geweren en hij wordt nul keer geraakt. Dat is ongeloofwaardig. Het is het enige deel in de film dat mij echt negatief stoort. En het was zo makkelijk op te lossen. Laat hem direct een bocht omgaan, veilig van de kogels. Ik begrijp dat dit er spectaculairder uitziet… toch is het stom.

Maar anders dan dat is ‘Rogue Nation’ een geweldige actie- en spionagefilm. Zeker het kijken waard.

Mission: Impossible – Ghost Protocol

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Mission: Impossible – Ghost Protocol’ is een enorme stap vooruit in de serie. Van de eerste vier delen is dit verweeg het beste. Waarom?

Laat mij beginnen met het belangrijkste: De verhoudingen in deze film zijn anders. We volgen in ‘Ghost Protocol’ een team dat wordt geleid door Tom Cruise. Uiteraard was dit ook al gaande in de eerste drie delen, maar nu voelt het voor het eerst goed gebalanceerd. Cruise is niet meer de belangrijkste persoon in de film. Iedereen binnen het team is gelijk. Cruise heeft zijn ego voor het grootste gedeelte geparkeerd. Dit helpt heel erg in het voordeel van de film. Cruise kan nog steeds zijn stunts doen en een alleskunner zijn zonder dat het afleidt.

Uiteraard moet ik ook praten over de stunts. Gruwelijk. Dat is alles wat ik heb te zeggen. Meer dan tien jaar later zijn de actiescènes in deze film nog altijd ongeëvenaard. Wat ook meehelpt is de manier waarop het gefilmd is. Het filmwerk maakt stunts nog spannender dan ze al zijn. Tegelijk echter weet het ook nog humor in de mix te gooien. Het heeft zijn cake en eet het aan beide kanten. En de film hoeft geen boete te betalen daarvoor.

Dan even over de humor zelf. Bijna iedere grap raakt. Soms moet ik er enkel van grinniken, soms laat ik een kleine lach, maar iedere grap doet iets bij me.

De hele film is een aaneenschakeling van goede humor en actie, met zelfs nog een klein beetje drama. In mijn ‘Bourne Identity’-recensie, nu alweer een goede tijd geleden, heb ik geschreven dat iedere scene in die film memorabel is. De film heeft geniale scene na geniale scene helemaal tot aan het eind. ‘Mission: Impossible – Ghost Protocol’ is hetzelfde. Er zit geen een scene tussen waarvan ik denk, die heb ik al vaak genoeg gezien. En ik heb de film nu denk ik minimaal al tien keer gezien.

Het acteerwerk is ook uitmuntend. Er zit (bijna) geen zwakke opvoering in. Zelfs iemand als Simon Pegg. Hij is er duidelijk voor de humor, maar de man weet ook op de juiste momenten serieus te zijn en op de juiste momenten mee te doen aan de actie. Hierdoor voelt hij als een echt persoon en als een gelijke binnen het team. niet een flauw excuus voor enkel wat grappen.

Het enige wat niet zo sterk is aan de film is de schurk. Michael Nyqvist speelt hem. Ik weet dat Nyqvist een memorabele schurk kan spelen. Zo speelt hij er namelijk een in ‘John Wick’, en goed ook, maar in ‘Ghost Protocol’ is hij heel erg matig. Hij is niet slecht, maar er is ook niets aan hem waardoor ik hem herinner. Je vergeet hem direct als je klaar bent met kijken.

Toch kan ik niets anders doen dan positief schrijven over deze film. Alles aan de film werkt – behalve de schurk. Met ‘Ghost Protocol’ heeft de serie echt zijn draai gevonden. En het mooiste is, het wordt alleen nog maar beter van hier, maar dat is een verhaal voor de volgende keer.

Spoilerdeel

De film weet heel goed spanning op te bouwen. Een goed voorbeeld is als ze een scherm hebben opgezet om een bewaker van een hal te doen misleiden dat ze niet in de hal staan. Dit hele gedeelte is zonder muziek. Het zou heel makkelijk zijn om er een spannend muziekje onder te gooien met de gedachte dat dat het spannender maakt, maar het is juist de stilte waardoor de spanning echt niet meer te houden is. Hierdoor is het een van de krachtigste scenes uit de film. En dat zegt wat want de hele film is krachtig.

Bij het klimmen van de Burj Khalifa in Dubai voel je de hoogte. Mijn bilspieren knijpen samen iedere keer als Cruise naar buiten stapt. Het is verschrikkelijk spannend. Dat er ook nog goede humor is tijdens deze actiescène brengt de scene naar een ongekende hoogte.

Dan toch nog over iets wat minder is. Tijdens de achtervolging na het klimmen van de Burj Khalifa wordt op het eind een masker afgetrokken. Het koste mij meerdere keren kijken om te beseffen dat het Nyqvist is die een masker draagt. Dat laat zien hoe weinig Nyqvist als schurk een indruk maakt in de film. De eerste paar keer kijken wist ik nooit wat er nu precies aan de hand was. Ik begreep ook niet als wie Nyqvist zich voordeed door het dragen van het masker, en ik wist niet dat het Nyqvist was toen hij het masker aftrok. Opnieuw: het enige zwakke aan de film is de schurk.

Ik heb al vaker geschreven dat als ik zie dat iets in de computer is gedaan ik het direct minder spannend vind. ‘Ghost Protocol’ weet een perfecte mix te vinden tussen computeranimatie en echte dingen. De Kremlin tijdens de explosie ziet er duidelijk nep uit. Toch heb ik er niets over te klagen. Ik ben niet tegen computeranimatie. Ik vind gewoon dat overmatig gebruik, vooral in actiescènes, mij stoort. ‘Ghost Protocol’ weet perfect wanneer het echt moet zijn en wanneer het animatie kan gebruiken. Maar de hele ‘Mission: Impossible’-serie weet dat vrij goed. Denk bijvoorbeeld aan toen ik schreef dat de laatste scene bovenop de trein in ‘Mission: Impossible I’ spannend was ondanks dat veel duidelijk in een computer is gedaan.

Als je ook maar één van de drie eerste ‘Mission: Impossible’-films goed vind kan ik je zeker ‘Ghost Protocol’ aanraden. Het is op alle vlakken beter dan zijn voorgangers. Kijken dus.

Mission: Impossible III

Simon de Vries

Spoilervrij deel

O ja… vanaf nu begint de serie echt goed te worden. ‘Mission: Impossible III’ is een geweldige mix van spionage en actie. Het mist misschien nog de scherpe momenten met humor en indrukwekkende stunts, maar anders dan dat is ‘Mission: Impossible III’ de blauwdruk waarop de rest van de serie niet alleen bouwt, maar ook aanscherpt en verbeterd. Maar laten we voor nu maar enkel praten over deel 3.

Ik begin met Tom Cruise. Cruise speelt de alledaagse charmante man geweldig. Je gunt het Cruise in deze film echt om een gelukkig eind te hebben. Ik vind persoonlijk dat Cruise als acteur ondergewaardeerd is. Het is jammer dat de man tegenwoordig voornamelijk kiest om de stoere alleskunner te spelen. De man die altijd het beste is in zijn vak. Want Cruise kan zeker meer dan dat. Zoals zelfingenomen personages als in ‘Rain Man’ en ‘Magnolia’, maar ook de alledaagse man zoals in ‘Risky Business’ en nu in ‘Mission: Impossible III’.

Ook komt het geloofwaardig over dat Ethan Hunt uit deel 1 kan transformeren naar deze Hunt uit deel 3, sinds ik in mijn recensie over 2 heb geklaagd dat die Hunt niet als dezelfde persoon voelt. Deze Hunt bewandelt de perfecte middenweg tussen actie, realisme en de man die alles kan. Het is duidelijk dat ook de filmmakers begrijpen dat dit perfectie is, want Hunt zal niet veel meer veranderen na deze film.

Dan over de andere acteurs. Te beginnen met Michelle Monaghan. Monaghan en Cruise zijn vuurwerk samen. Je gelooft honderd procent dat deze twee voor elkaar zijn gemaakt. Nog knapper is dat vanaf de eerste scene je direct gelooft in hun relatie. We hebben geen lange scenes nodig om de personages uit te bouwen en op die manier langzaam er in te geloven dat ze verliefd zijn. Het is direct geloofwaardig en voelt natuurlijk aan. Hierdoor kan de film lekker snel naar de spionage en actie gaan, zonder dat het inlevert in spanning als de personages later in gevaar komen.

Jonathan Rhys Meyers en Maggie Q, die beide Hunt helpen op zijn missies in deze film, krijgen weinig kans om een indruk achter te laten. Er is maar een enkele scene waarbij ze een klein ademmoment krijgen en je ze bijna iets beter leert kennen, maar dan neemt de actie over voordat dat gebeurd. Het is vreemd. Want in bijvoorbeeld ‘Ghost Protocol’ krijgen de personages die Hunt helpen op zijn missie ook weinig ademmoment om te laten zien wie ze zijn, maar op de een of andere manier blijven die personages mij meer bij. Ik denk dat het komt omdat die personages iets meer bij de missies betrokken zijn en via hun manier van doen en praten zo een indruk kunnen achterlaten.

Neemt bijvoorbeeld Simon Pegg als Benji. Hij zit niet veel in deze film, en je zal hem zo weer vergeten. In deel 4 en verder krijgt hij kans toch een te laten zien hoe en wie hij is. Dit zit hem in de kleine momenten. Hoe hij zich bijvoorbeeld gedraagt terwijl hij bezig is met de missie.(spoilermoment voor ‘Ghost Protocol’ in deze laatste zin). Denk aan hoe hij praat en doet als hij samen met Cruise vermomt het Kremlin van Moskou inloopt.

Je leert zo veel over Benji door wat hij zegt en hoe hij het zegt. En nog genialer is dat dit gebeurd terwijl de scene uitspeelt. Er is geen moment nodig waar de personages rond een tafel zitten en elkaar beter leren kennen. Terwijl ze hun missie doen leren we de personages beter kennen. In deel 3 doen ze hun missie, maar leren we niets over de personages. Het is niet erg, maar je realiseert je hierdoor duidelijk dat vanaf deel 4 de films veel slimmer in elkaar zitten.

Dan over de schurk. Philip Seymour Hoffman is de beste schurk in de hele filmreeks tot nu toe. Sean Harris in deel 4 en 5 is ook goed, maar Hoffman is net een stapje verder. Je wilt op het eind echt graag zien dat hij wordt verslagen. Hij speelt zijn rol cool en gecalculeerd. Een echte psychopaat. Ik denk dat Harris de meest intimiderende schurk is in de serie, maar Hoffman is de engste schurk. Je wilt geen ruzie met hem. Je weet dat hij alles van je afpakt en je laat lijden op de rand van de dood terwijl iedereen van wie wie houdt voor je ogen wordt gemarteld. Dat is een enge schurk.

Dan iets wat ik minder vind aan de film. Alle kleur is uit de film gehaald. Dit was standaard in films rond 2005, maar ik ben er nooit een fan van geweest. Deel 4 en later behouden de kleuren niet alleen, ze gebruiken ze om prachtige beelden te geven. Dat is veel mooier en plezieriger om naar te kijken. Verder word ik ook een beetje claustrofobisch van alle close-ups in de films van gezichten. Het irriteert mij om de een of andere reden. Het is zeker niet zo erg dat het de scenes verpest, maar ik ben blij dat ze dit enkel voor deze film hebben gedaan. Het helpt wel om de film uniek te doen aanvoelen vergeleken met 1 en 2. En daar moet ik opnieuw respect voor geven.

Hoewel ik denk dat ze vanaf deel 4 de formule perfectioneren is deel 3 de geniale blauwdruk die de films zullen volgen. Een hele sterke film met sterke acteurs. Zeker het kijken waard.

Spoilerdeel

Om toch nog een klein stuk over Hoffman te schrijven. Het voelt zo bevredigend aan als Cruise hem op het eind in elkaar begint te slaan. Je haat Hoffman echt. Alleen de manier waarop hij dan eindelijk aan zijn eind komt is een beetje jammer. Het was zoveel bevredigender geweest als Cruise hem had mogen doodschieten, of misschien nog beter zijn vrouw. Dat Cruise denkt dat hij dood is en dat hij dan toch nog blijkt te leven om dan door Monaghan echt afgemaakt te worden. Maar nu ben ik een film aan het herschrijven die het uitstekend heeft gedaan zonder mijn hulp, en totdat ik heb bewezen ook een succesvol verhaal te kunnen schrijven die wordt geliefd door miljoenen heb ik niet echt een poot om op te staan.

Het hele stuk in de Vaticaanstad is het sterkste stuk in de film. Deel 4 en verder bestaan uit stukken van ongeveer 20 minuten waarbij ze vaak ook ergens moeten inbreken en spionage dingen moeten doen. Dit stuk in Vaticaanstad is het voorbeeld voor hoe deze scenes moeten zijn.

Dat je nooit weet wat de ‘Rabbit’s foot’ is is leuk gedaan. Opnieuw: het onderscheidt de films van zijn voorgangers. Je hoeft ook niet te weten wat het is. De film is even leuk zonder deze informatie. Het heeft ook iets Alfred Hitchcock-achtig (waarbij nummer 2 faalt in dat aspect flikt deel 3 het dan toch). Een pure MacGuffin. Ik keur het goed.

De scene waarbij Hunt zijn oude leerling, gespeeld door Keri Russell, moet bevrijden is voor het grootste gedeelte goed. Er zit alleen één stuk in waarbij ze net iets te hard proberen cool te zijn. Het is als Hunt wordt gevraagd hoeveel kogels hij nog heeft. Hij zegt ‘genoeg,’ richt vervolgens op een schurk, haalt de trekker over om te vuren, en na een enkel schot zegt hij ‘nu heb ik geen kogels meer’. Dat probeert net iets te hard om cool te doen. En daarmee faalt het. Grappig genoeg echter is twee seconde later een moment wat ik wel cool vind. Het is als Hunt een plakbom gooit als een boemerang die dan precies op een gastank terecht komt. Dat is komisch en tegelijk ook vet om te zien. Dat maakt het moment van eerder weer goed.

Dan nog over het eind van de film. Letterlijk de laatste scene waarin Hunt zijn vrouw voorstelt aan het IMF-team. Hartverwarmend… dat is alles wat ik heb te zeggen. Je gunt het Hunt en zijn vrouw om gelukkig te zijn, en dat het hele IMF-team ze het ook gunt maakt het alleen maar beter. Goede film, mooi eind. Ga hem met plezier nog vaker kijken.

Mission: Impossible

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Dan is het nu tijd om te schrijven over mijn favoriete filmserie. Let op! Niet mijn favoriete film. Geen van de ‘Mission: Impossible’-films is mijn favoriete film aller tijden. Maar alle films bij elkaar (min ‘Mission: Impossible II’) is mijn favoriete filmreeks. Voor deze recensie schrijf ik over de film waarmee het allemaal begint, het eerste zaadje dat uitgroeide tot een prachtige boom, de originele ‘Mission: Impossible’.

Onthoudt dat het alweer een goed aantal jaar geleden is dat ik ‘Mission: Impossible’ voor het laatst heb gezien. En uiteraard voor deze recensie keek ik hem opnieuw.

De eerste paar scenes in de film voelen traag aan. Het heeft ook niet het beste acteerwerk. Voor de eerste twee scenes voelt het of ik aan het kijken ben naar een middelbare school opvoering, geen grap. Even ben ik dan ook erg bang dat mijn herinnering aan de film beter is dan de film zelf. Toch kan ik snel rustig ademhalen. Zodra de actie start heeft de film diezelfde snelle stroming als vanaf film vier. (Vanaf deel vier vinden de films namelijk echt hun draai en worden geweldig.)

Het verhaal is lekker snel. We gaan van actiemoment naar actiemoment, met steeds een klein stuk tussendoor om even op adem te komen. Niet dat deze adempauzes nutteloos zijn voor het verhaal trouwens. Iedere scene telt.

Jammer is wel dat als je goed oplet tijdens de aftiteling aan het begin van de film dat je dan al een paar dingen weet die eigenlijk nog geheim moeten blijven.

Het koste mij meerdere keren kijken voor ik het hele verhaal begreep. Nu ik de film weer heb gezien ben ik er verbaasd over dat ik meerdere keren kijken nodig had. Het verhaal is niet heel ingewikkeld en alles wordt vrij duidelijk laten zien. Wel moet ik zeggen dat de film op één punt op een verwarrende manier informatie overbrengt. Dat is waar altijd de verwarring voor mij zat. Maar nu ik het verhaal volledig begrijp vind ik het helemaal niet zo verwarrend als ik vroeger dacht dat het was.

De film is een uur en vijftig minuten. Niet heel lang, en de film maakt goed gebruik van zijn tijd. Voor je het weet ben je alweer bij het eind. Net als delen vier en verder bestaat de hele film uit sterke stukken. Regisseur Stanley Kubrick zei ooit: ‘maak vijf sterke stukken van twintig minuten. Plak ze aan elkaar en je hebt een goede film.’ ‘Mission: Impossible’ doet precies dat. Het heeft een aantal sterke stukken van ieder ongeveer twintig minuten, die samen worden gebracht door een relatief simpel verhaal.

‘Mission: Impossible’ is een goede start van de filmreeks. Ik blijf wel van mening dat de films pas echt goed worden vanaf deel vier, maar deel één mag er zeker zijn. Het is misschien iets trager dan delen vier en verder, maar het is nog steeds genieten.

Spoilerdeel

De grote stunt in deze film is uiteraard Hunt die aan een touw hangt en de NOC-lijst moet downloaden van de computer. De hele scene is zonder muziek, en dat is precies juist. Het voert de spanning op tot een punt dat je bijna niet durft te ademen.

Ook de laatste actiescène bovenop de trein is goed. Ik heb vaker al gezegd dat als ik zie dat iets in een computer is gedaan het minder spannend is. Het is makkelijk te zien in deze scene dat ze niet echt bovenop een trein zijn. Ook de helikopter is duidelijk nep. Toch begint mijn hart sneller te kloppen tijdens het zien van deze scene. Ik denk dat er een mooie middenweg kan bestaan tussen echt en nep, en deze laatste actiescène bewandelt die prachtig. Het hele stuk met de helikopter in de tunnel tover een glimlach op mijn gezicht. En iedere keer als die ”Mission: Impossible”-muziek start krijg ik kippenvel. Het helpt zeker dat de muziek geweldig is, maar wat ik zie op het beeld helpt zeker mee.

Waar het verhaal voor mij altijd ingewikkeld werd was als Hunt in London weer ontmoet met Jim Phelps, gespeeld door Jon Voight. Dan zitten ze aan de koffie en Hunt realiseert zich opeens dat Phelps de dubbelspion is. We kijken mee met Hunt zijn gedachten. Als je dat eenmaal begrijpt is het heel makkelijk te volgen, maar het koste mij een paar keer kijken voor ik dat begreep.

Dat de eerste missie fout gaat, maar vooral dat bijna het hele team sterft, is een geweldige manier om de kijker te verrassen. Je verwacht dat de meeste die worden genoemd in de aftiteling, waarmee de film opent, er zullen zijn voor de gehele speeltijd van de film. Ze allemaal aan het begin dood te laten gaan is zet die Alfred Hitchcock zou maken. Heel vet dat de film dit durft te doen. Hierdoor is bijna niemand meer veilig. (de enige zekerheid is dat Tom Cruise wel zou blijven leven sinds hij de ster is. Niet dat dat erg is trouwens.)

Met het zien van deze film moet ik ook iets delen wat te maken heeft met ‘Mission: Impossible – Fallout’. In ‘Fallout’ speelt Vanessa Kirby de dochter van Max uit ‘Mission: Impossible’, gespeeld door Vanessa Redgrave. (de eerste keer toen ik “Fallout” zag begreep ik direct uit mijzelf dat Kirby de dochter speelde, om even mijn eigen ego te strelen). Maar wat ik wil zeggen, Vanessa Kirby weet in “Fallout” heel goed de manier van praten en doen van Redgrave na te doen. Dat realiseerde ik mij direct tijdens de eerste scene met Max in deze film. Heel goed gedaan door Vanessa Kirby. Ze speelt de dochter, dus ik weet ook wel dat ze niet Max hoeft na te doen, maar het is realistisch dat ze toch enigszins als haar moeder is.

The Bourne Supremacy

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat mij beginnen door dit te zeggen: het liefst zou ik willen dat het verhaal van Jason Bourne niet verder was gegaan dan de eerste film, maar tegelijk ben ik blij dat er meer films zijn die ik kan kijken over Jason Bourne, waaronder uiteraard ‘The Bourne Supremacy’. ‘The Bourne Identity’ is nog altijd mijn favoriete spionagefilm. Ik denk dat de film een mooi verhaal vertelt, en dat vervolgen enkel afdoen aan dit perfecte verhaal. Toch moet ik tegelijk toegeven dat ‘The Bourne Supremacy’ een sterke film is. Het weet mijn lust naar meer Bourne te bevredigen. Als ik de film kijk vergeet ik dan ook snel mijn standpunt dat vervolgen afdoen aan Jason Bourne.

Het eerste wat de film goed maakt is zijn bestaansrecht. Er is duidelijk nog veel meer verhaal dat vertelt kan worden over Jasoun Bourne. We weten praktisch niets over de man zelf en de mensen voor wie hij vroeger werkte.

Dan even over de camera. Er zitten veel scenes in die duidelijk zijn geschoten zonder driepoot. ‘shaky cam’ noemen ze dat in het Engels. De eerste film had ook zijn momenten waarop de camera veel heen en weer schudde. Het lijkt er echter op dat de regisseur van ‘Supremacy’ denkt dat een trillende camera automatisch een actiescène beter maakt. Voor iedereen die dat denkt kan ik enkel zeggen: kijk ‘Identity’ nog een keer. Neem de autoachtervolging in de eerste film. Er is weinig ‘shaky cam’, maar de scene is verschrikkelijk actievol. Vooral ook als het aankomt op gevechten. De vechtscènes in alle Bournefilms zitten vol strakke choreografie. In de eerste film kan je die Choreografie prachtig zien. In deze film gaat de Choreografie verloren door de trillende camera. Vooral bij een bepaalde vechtscène die ik in het ‘spoilerdeel’ zal delen.

Heb je de ‘The Bourne Supremacy’ nog niet gezien en vond je ‘The Bourne Identity’ goed, dan is het erg aan te raden om ‘Supremacy’ te kijken. Het geeft je meer van wat je al kent, maar het voelt toch meer dan nieuw genoeg aan om fris te blijven. Ik kan niets anders zeggen dan een aanrader.

Spoilerdeel

Eerste wat ik heb te zeggen. Goed dat ze Marie dood laten gaan aan het begin van de film. Dat klinkt wat hard. Ik was blij voor Bourne en Marie dat ze op het eind van ‘Identity’ elkaar weer vonden en nog lang gelukkig leefde. Alleen als Marie deze film weer mee op avontuur zou gaan dan riskeer je snel de kans dat de film als een herhaling aanvoelt van ‘Identity’. Ook helpt haar moord om deze missie waar Bourne op gaat persoonlijk te maken. Hij is wat aangedaan en wil dat de verantwoordelijke hiervoor krijgen wat ze verdienen.

Het verhaal is, vooral in het begin, wel lichtelijk verwarrend. Er gebeuren net iets teveel dingen. Ik begrijp na tientallen keren kijken nog steeds niet hoe Bourne bij de Duitse man komt die ook onderdeel is van ‘Treadstone’. Hoe heeft hij achterhaald waar de man woont? Hoe kent hij de man? Ik heb geen idee. Toch is het niet iets wat mij uit het verhaal haalt. Ik accepteer het maar gewoon en kijk verder. Later wordt de film wel makkelijk volgbaar. Die vechtscène met de Duitse man is trouwens de scène waarover ik sprak in het ‘spoirlervrij deel’. Door de trillende camera kan je het gevecht nauwelijks zien en gaat de choreografie verloren.

Wat ik beter vindt in deze film dan ‘Identity’ is Bourne zijn creativiteit en Intuïtie. Bijvoorbeeld dat hij op zijn mobiel het hotel belt met de vraag ‘Pamela Landy’ te spreken en tegelijk de receptie laat bellen om haar kamernummer te achterhalen. Het is een klein ding, maar het voelt zo slim bedacht.

Of neem het stuk dat hij wordt ondervraagt in Italië en wacht tot de man die hem ondervraagt wordt gebeld door de CIA. Ook dat voelt slim uitgedacht. Het enige is wel dat dat plan voelt of Bourne een beetje geluk moet hebben. Wat als de deur op slot zou zijn gedaan van buiten af, of als er buiten de kamer nog allemaal mannen stonden? Goed, misschien dat Bourne al deze situaties heeft uitgedacht van te voren, maar het voelt of hij toch een beetje geluk nodig heeft om zijn plan te laten slagen.

Wat kan ik verder nog zeggen? Als Nicky Parsons op het plein staat te wachten op Bourne. Je hoeft geen superagent te zijn als Bourne om de zwartgekleede mannen op de daken te zien staan. Het is maar een kleine opmerking, maar toch.

Daarmee heb ik alles gedeeld wat ik wilde delen. Een goede film, erg vermakelijk en het meer dan waard om gezien te worden.

Johnny English Strikes Again

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Direct vanaf de opening van ‘Johnny English Strikes Again’ is een ding duidelijk: de film heeft een hele hoop meer energie dan zijn voorgangers. Dit komt terug in het acteerwerk, maar ook in de montage. Dit doet de film echt ten goede. Een beetje energie laat de film direct fris aanvoelen. De film is ook slechts anderhalf uur lang. Dat voelt de film trouwens niet. Je hebt niet het gevoel een hele korte film te hebben gezien aan het eind. Wat goed is. De film is precies lang genoeg.

Het is leuk om Bough, gespeeld door Ben Miller, weer te zien. Het is direct duidelijk dat ook hij weer de rol mag spelen van malloot. Toch speelt hij net als in de eerste film soms ook de rol van de serieuze spion. Ik vind de afwisseling daarvan in deze film veel beter gedaan dan de eerste.

In de eerste film waren veel grappen met dezelfde opzet. English doet iets doms en iemand anders is daar om hem daar op te attenderen. Bij deze derde film voelt er veel meer afwisseling in de grappen en opzetten. De film voelt daardoor veel levendiger.

Net als bij ‘Johnny English’ en ‘Johnny English Reborn’ kan ik alleen maar aanraden om ‘Johnny English Strikes Again’ te kijken. Een geweldige trilogie, en ik kan niet wachten tot deel 4 gaat uitkomen.

Spoilerdeel

Over de snelle montage. Neem het hotel waar een vuur wordt gestart. Nadat de premier zegt: ‘zeg mij alsjeblieft dat onze agent in het veld iets van vooruitgang boekt.’ Zien we heel snel de uit de hand gelopen vuur dat over het hele terras is gespreid. Deze hele korte clip laat je lachen, en doet het met een hoog tempo. Het is een duidelijk verschil met hoe de grappen ontwikkelde in de eerste twee films. Opnieuw, het laat de film fris aanvoelen. Ik kan geen beter woord bedenken. De acteurs zijn oud, en de film doet niet moeilijk om deze leeftijd te accepteren, maar de schurk is in deze film jong, en de film moet wat tempo krijgen om ook deze jeugdige energie over te brengen.

Ook als ze MI7 bellen met een betaaltelefoon. De grap wordt opgezet als English spreekt: ‘het simpel Bough. We bellen MI7.’ en het volgende shot, boem, direct een pay-off. Je ziet Bough en English bij een betaaltelefoon staan. Je moet direct lachen. Vervolgens halen ze meer uit de grap doordat English constant muntjes in de automaat moet gooien. De grap is snel, maar goed.

Aan het begin van de film zit een stuk waar Englisch samen met drie andere oud spionnen iets moet ondertekenen. De grap met de pen die als granaat dient voelt erg aan zoals de grappen in vooral de eerste ‘Johnny English’ zich uitspeelde. Het is alsof ‘Johnny English Strikes Again’ probeert te zeggen, grappen op die manier vertellen is oud, wij gaan het op een nieuwe manier doen vol nieuwe energie. Ik denk niet dat dat is wat de schrijver dacht toen hij deze scene schreef, maar ik vind het idee mooi.

Zoals al gezegd speelt Bough soms de serieuze spion en soms de malloot samen met English. De beste scene waarbij Bough de serieuze spion speelt is vlak nadat English een drankje heeft gedeeld met Olga Kurylenko, die Ophelia Bhuletova speelt. Bough praat over alles wat hij op Bhuletova haar hotelkamer heeft gevonden, drie paspoorten en een geweer. English praat vervolgens alles goed door te zeggen dat ze vast driemaal is getrouwd en een geweer bij zich houdt voor veiligheid. Enorm grappig.

Dankzij het snelle tempo van ‘Johnny English Strikes Again’ kan ik niets anders zeggen dat ik deze even goed vind als ‘Johnny English’. De films zijn verschillend. De eerste is zoals we Atkinson kennen. Trage set-up, iets wat je veel ziet in zijn Mr Bean afleveringen. Deze film gooit het tempo omhoog waardoor de grappen anders worden, maar wel nog steeds heel grappig zijn. Ik vind beide films geweldig en zal ze zeker nog vaker kijken.

Johnny English Reborn

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Johnny English Reborn’.Het vervolg op ‘Johnny English’. Is het even goed als de eerste film? Dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat het op veel punten even goed is als de eerste film, maar ik denk wel dat de eerste film meer memorabele scenes heeft.

ik denk dat er meer memorabele scenes in de eerste ‘Johnny English’ zit dan in ‘Johnny English Reborn’. Uiteraard is het moeilijk om hier echt zeker van te zijn. Ik heb de eerste ‘Johnny English’ nu eenmaal een goed aantal keer meer gekeken. Misschien dat ik daarom de film en de individuele scenes beter heb onthouden dan van de tweede film. ‘Johnny English Reborn’ heb ik slechts driemaal gezien. Toch denk ik dat er meer memorabele scenes in de eerste film zit. Wat mij namelijk opvalt is dat ik minder vaak heb gelagen om ‘Johnny English Reborn’ dan de laatste keer dat ik ‘Johnny English’ heb gezien. En sinds ik ‘Johnny English’ vaker heb gezien moet ik dan toch concluderen dat ‘Johnny English’ nu eenmaal betere grappen heeft. En dat is wat ik bedoel met meer memorabele scenes. De scenes in de eerste ‘Johnny English’ zijn grappiger, en daarmee meer memorabele. ‘Johnny English Reborn’ is simpelweg minder grappig dan ‘Johnny English’. Toch is ‘Johnny English Reborn’ nog steeds vermakelijk om te kijken.

Net als in ‘Johnny English’ denk ik dat je in ‘Johnny English Reborn’ een aantal grappen al van te voren kan zien aankomen. Toch is dit niet erg. De film is er volledig bewust van dat je die grappen van te voren ziet aankomen. Ook zijn er meer dan voldoende grappen die wel onverwachts zijn. Als je ‘Johnny English Reborn’ nog niet hebt gezien kan ik hem alleen maar aanraden. Je gaat vermaakt worden van begin tot eind.

Spoilerdeel

Ik ga direct in op specifieke grappen.

De grap met dat English de moeder van Pegasus verwisseld voor de huurmoordenaar. Je weet wat de grap gaat zijn, hij gaat denken de moordenaar te hebben, maar heeft eigenlijk de moeder. Dit zorgt er voor dat je niet meer moet lachen om deze grap, want je ziet hem al aankomen. Maar wat ze vervolgens doen is opeens het geweld naar tien schroeven doordat English met een theeblad op het hoofd van de moeder begint in te slaan. Dat maakt de scene opeens weer geweldig humoristisch. Van de hele film heb ik dan ook het hardst moeten lachen om die grap.

Het tweede grappigste moment in de film is als English wordt beschuldigd van de verrader zijn binnen MI7. Het hele stuk in de kerk en achtervolging in de rolstoel liet mij de hardop lachen. Meer heb ik niet te zeggen over deze grap. Het is gewoon goed.

Het einde van de eerste ‘Johnny English’ was eigenlijk vrij kleinschalig. Het speelde zich allemaal af binnenin een kerk. Geen schurk die vanuit een grote basis probeert de wereld over te nemen, eigenlijk wat we veel zien in ‘James bond’-films. Ik denk dat dat juist een geheime kracht is van de ‘Johnny English’-films. Ze proberen niet een James Bond-spoof te maken. Ook in ‘Johnny English Reborn’ is het einde van de film kleinschalig. De twee eindes hebben veel overeenkomsten.

Toch voelt het einde in ‘Johnny English Reborn’ zwakker. Waarom? Simpelweg omdat ik niet zo veel heb moeten lachen als bij het einde van de eerste ‘Johnny English’. Maakt dat het einde van ‘Johnny English Reborn’ slecht? Nee, dat niet. Het is alleen minder grappig. Toch is dat niet erg. Ook bij het einde van ‘ Reborn’ heb ik moeten lachen. Vooral bij het stuk waar Tucker muziek begint te draaien in English zijn oor. Dat was een hardop lachen moment. Wel denk ik dat er een ding is aan het eind van ‘Reborn’ wat beter is dan het eind van de eerste film. English die Ambrose achtervolgt is een actie gevulde scene. English die met een parachute de achtervolging inzet gooit de actiemeter naar tien. Het voelt echt als een climax van een film. Ondanks dat het eind in de eerste ‘Johnny English’ film veel grappiger is, is het niet bepaald een actievol moment. Dat doet de tweede film dus beter.

Dan nog even over de toevoeging van acteur Daniel Kaluuya als Tucker. Tucker moet duidelijk een soortgelijke rol vervullen als Bough uit de eerste film. Toch werkt Tucker minder goed dan Bough. Tucker is duidelijk veel slimmer en meer capabel dan English. Hierdoor is de grap altijd dat Tucker het beter weet dan English. In mijn vorige recensie van de eerste ‘Johnny English’ heb ik geschreven dat Bough zowel soms de domme als de slimme speelt . Dat geeft afwisseling die nodig is om de grappen in de film gevarieerd te houden. Tucker speelt altijd de slimme. Toch is het voor de film niet erg. Tucker speelt een minder prominente rol dan Bough dat deed. Hierdoor is de grap dat Tucker het altijd beter weet minder vaak aanwezig, waardoor de herhaling van deze grap niet vermoeiend wordt. Bough was bijna de hele film ‘Johnny English’ lang aanwezig, dus moest er afwisseling zitten in de rol die hij speelt.

‘Johnny English Reborn’ is een leuke film. Ondanks dat ik denk dat de grappen minder sterk zijn dan in de eerste ‘Johnny English’. Ik heb mij zeker vermaakt door ‘Reborn’ weer te kijken. Zeker ook een goede film om weer eens aan te zetten nadat je hem al hebt gezien.

Johnny English

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ze zijn schijnbaar bezig met het filmen van een nieuwe ‘Johnny English’-film. Dat geeft mij direct een goed excuus om een recensie te schrijven over de eerste drie in de filmreeks.

Ik zal direct beginnen met dat ik een groot Rowan Atkinson fan ben. Ik vind bijna alles wat de man doet geniaal, en ‘Johnny English’ valt daar ook onder. Atkinson is voor mij de koning van de fysieke humor. Ook in ‘Johnny English’ maakt hij gretig gebruik van dit talent. Toch weet hij ook met spraak de lachers op zijn hand te krijgen.

De film schiet raak op alle vlakken. Het is grap na grap na grap en iedere grap is beter dan de vorige. Soms kan je de grap al van te voren zien aankomen. Toch moet je nog steeds lachen. Atkinson weet met zijn lichaamstaal, en in dit geval ook gesproken taal, alles uit de grap te halen dat er maar uit te halen valt.

Er zijn al veel spionage comedyfilms gemaakt in het verleden. ‘Johnny English’ zou daarom al snel kunnen aanvoelen als de volgende in de reeks van dat soort films. En ik denk dat ‘Johnny English’ dat ook is. Het is een zoveelste spionage comedyfilm. Maar het is naar mijn mening wel een van de beste spionage comedyfilms die er is. De grappen zijn sterk, het acteerwerk is sterk en het verhaal is leuk en creatief.

Buiten Atkinson om zijn de andere acteurs ook goed. Atkinson kan de malloot zijn en de rest speelt het allemaal erg serieus. Behalve Ben Miller, die Bough speelt. Hij zit tussen serieus en een malloot zijn in. Dit werkt in het voordeel van de film. Miller kan namelijk dom zijn samen met Atkinson als het moet, en juist de serieuze professionele spion spelen als dat moet. Hierdoor kan er gevarieerd worden met de rol die Miller speelt. Hij vervult daardoor niet altijd dezelfde rol in elke scene. Hierdoor is er meer variatie, wat er voor zorgt dat dezelfde soort situaties en grappen niet te veel worden herhaald. Met dat gezegd te hebben komen sommige opzetten wel vaker voor in de film. Echter, doordat er net voldoende afwisseling is weet de film nooit saai te worden door te vaak dezelfde situatie te herhalen.

Spoilerdeel

Ik zou iedere grap kunnen uitschrijven en uitleggen wat ik er zo grappig aan vind, maar dat ga ik niet doen.

Wel wil ik even terugkomen over de rol die Ben Miller speelt met zijn personage Bough. Ik heb dus gezegd dat hij zowel een malloot als een serieus persoon kan zijn. Dit varieert de scenes, maar toch komen sommige situaties vaker voor in de film. Als voorbeeld: English denkt de juwelenrovers te hebben gevonden op een begraafplaats, maar het is eigenlijk een echte begrafenis. Bough komt dan aanlopen en speelt de serieuze rol. English beseft vervolgens dat hij iets doms heeft gedaan en dat is de grap. Niet veel later is de scene waar English en Bough uit een vliegtuig springen om het hoofdkantoor van Pascal Sauvage te infiltreren. English land echter op het verkeerde gebouw. English is weer dom, en Bough is de serieuze man. Dezelfde situatie komt ook voor als English naar The Tower of London gaat nadat de kroonjuwelen zijn gestolen. De situatie is hetzelfde, Bough is de man die beseft dat English iets fout doet, en English is de malloot. Ze variëren hier gelukkig dus mee door Bough soms ook de malloot te maken. Denk bijvoorbeeld aan dat hij ook door de poepbuis omhoog klimt, hoe hij is nadat hij en English door het gat in de grond zijn gevallen en als hij samen met English de begrafenisauto achtervolgt in een takelauto. Hierdoor blijft de film afwisselend genoeg om leuk te blijven tot het eind.

Ook wil ik even mijn eerste keer ‘Johnny English’ kijken ervaring delen. Ik weet dat nog goed, wat positief is voor de film. Dat betekent dat de film wel indruk op mij heeft gemaakt. Mijn zus had de film voor mij gekocht op DVD. Ik vraag mij soms wel eens af of kinderen van nu nog weten wat een DVD is, maar dat is even niet belangrijk.

Ik heb mij kapot gelachen de eerste keer dat ik de film zag. Maar er is een moment wat ik nog herinner als de dag van gister. Het gaat over het moment dat English valt van de kabel en per ongeluk koning wordt gekroond in plaats van Sauvage. Ik had nog nooit zo hard moeten lachen om een film, en heb denk ik nooit meer zo hard gelachen om een film sinds. Dat moment was de kers op de taart. En dat is het teken van een hele goede comedyfilm. De beste grap is op het eind. Nu ik de film weer een keer heb gekeken na een tussentijd van vele jaren kan ik zeggen dat Johnny English nog altijd leuk is om te zien. Ook dat is een teken van een goede comedyfilm. Kijk hem dus vooral nog eens als je hem al hebt gezien.

The Bourne Identity

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Mijn favoriete spionagefilm aller tijden. ‘The Bourne Identity’ is spannend, actievol, mysterieus en heeft boven op alles simpelweg een heel, maar dan ook heel sterk, verhaal.

Ik ga helemaal niets weggeven over het verhaal. Als je de film nog niet hebt gezien doe je er goed aan zo weinig mogelijk te weten over het plot. Toch zal ik wel wat proberen globaal te schrijven zonder ook maar iets van het verhaal weg te geven.

De actiescènes in de film zijn geweldig. De gevechten bestaan uit snelle bewegingen, maar je hebt nooit het gevoel dat je niet meer begrijpt wat er precies aan de hand is. Een van de dingen die ik zou fijn vindt aan ‘The Bourne Identity’ is dat er weinig shaky cam is. Dat betekent dat de camera stil blijft staan. Shaky cam betekent namelijk dat camera met de hand wordt vastgehouden en heen-en-weer en op-en-neer beweegt. Het is nog altijd erg populair om veel shaky cam te hebben in een film. Begrijp mij niet verkeerd: ik denk dat deze manier van filmen een plaats heeft, maar om een hele film zo te filmen leidt mij te veel af. Ik wil niet op zaken voorruit lopen, maar de twee vervolgfilms op ‘The Bourne Identity’, ‘The Bourne Supremacy’ en ‘The Bourne Ultimatum’ hebben naar mijn mening te veel shaky cam.

Een grote reden waarom ‘The Bourne Identity’ een van mijn favoriete films is, is omdat bijna iedere scene iconisch is. Laat me uitleggen wat ik daarmee bedoel. Fight Club (ik beloof dat Fight Club ook ooit aan bod komt) is een van mijn favoriete films. Echter, ik heb de film al zo vaak gezien dat ik hem nooit meer in zijn geheel kijk. Als ik Fight Club aanzet spoel ik door naar specifieke scenes die ik graag nog een keer zie. Dat zijn de scenes die naar mijn mening echt iconisch zijn. ‘The Bourne Identity’ heeft echter alleen maar iconische scenes. Ondanks dat ik de film al minimaal dertig keer moet hebben gezien kijk ik de film nog altijd met plezier in zijn geheel. Zoals al gezegd: Alle scenes zijn iconisch.

Spoilerdeel

Wat ik enigszins jammer vindt aan de film is dat we al snel meekijken met de CIA in Amerika. Het is ons dus direct duidelijk dat Bourne iets te maken heeft met de CIA. Het verpest de film niet, maar ik denk dat het mysterie van wie Bourne is, en de onthulling als zijn geheugen terugkomt, sterker had kunnen zijn als we niet meekeken met de CIA. Ik bedoel: Bourne heeft een bankkluis vol paspoorten. Niet veel later zien we iemand die ook door paspoorten zoekt naar zijn Franse paspoort om Bourne op te zoeken. Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat Bourne waarschijnlijk hetzelfde beroep uitoefent als de andere man met alle paspoorten.

Toch erger ik mij niet heel erg aan de scenes met de CIA. Ik denk zelfs dat ze noodzakelijk zijn om een verhaal te vertellen die altijd vooruit beweegt en makkelijk is te volgen. Ik heb het boek ‘The Bourne Identity’ gelezen. Daarin volg je enkel Bourne, en niet de CIA. Hierdoor is het mysterie van wie Bourne is veel sterker. Wat echter zwakker is in het boek is dat je geen duidelijk rood draad hebt. Bourne wordt herkent in het boek door mensen, en is het doelwit van moordenaars. Echter, omdat je zo weinig informatie krijgt over wat er nu precies aan de hand is voelt het verhaal erg los. Je mist duidelijk een verhaal dat zichzelf voortduwt naar de volgende scene. Ik zit nu al een half uur te puzzelen aan deze alinea en kan dit punt helaas even niet op een betere manier uitleggen dan dit.

Wel moet ik zeggen dat de film het soms beter doet dan het boek. In het boek gaat Bourne naar Parijs omdat dat de eerste stad is die in hem opkomt. Hij volgt dus zijn onderbuikgevoel. In de film besluit hij naar Parijs te gaan doordat hij ziet dat zijn rijbewijs is geregistreerd in Parijs. Het verhaal bouwt vrij logisch voort op zichzelf. Dat maakt het verhaal in de film sterk. Alles voelt als een logische volgende stap.