Thriller

Secret Window

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Als zelf gekroonde schrijver is ieder verhaal over schrijvers natuurlijk interessant voor mij. Alleen wist ik van te voren niet dat dit verhaal ging over een schrijver. Ook wist ik niet dat dit verhaal is gebaseerd op een verhaal van schrijver Stephen King. Met dag gedeeld te hebben, hierbij mijn recensie van de film ‘Secret Window’.

Ik ga eerlijk zijn, de film begint sterk en wordt dan minder met iedere minuut die voorbij gaat. Ik meen het, de opening van deze film is zo verschrikkelijk sterk. Het is eng, mysterieus en je zit direct met honderd vragen. Alleen dan dwaalt het verhaal af naar andere onderwerpen, en dan komt het eind. Het eind is zwaar teleurstellend. Het hoort een spannend eind te zijn, maar is voornamelijk lachwekkend voor redenen die ik in het spoilerdeel ga zetten.

Ik heb een andere recensie gezien waarbij de man zei dat alles wat gebeurd weg van het huis van de hoofdpersoon je uit de spanning haalt van het verhaal. Op zich begrijp ik dat wel. Het verlaten huisje aan het meer is een enge plek om een eng persoon tegen te komen, en een enge plek om te zijn als je weet dat een eng persoon ook weet dat jij daar helemaal alleen woont.

Zelf denk ik juist dat het slim is om soms weg te gaan van het huis. Het heeft geeft variatie, als de hele film in het huis zou afspelen denk ik dat het zou vervelen. Maar belangrijker, het helpt als ademmoment voor de kijker. Iedere keer als de hoofdpersoon weg is van zijn huis heb je even het moment om je zenuwen te laten bedaren. Hierdoor worden spannende momenten afgewisseld met rustigere momenten waardoor het veel aangenamer is om de film te ervaren. Als de film continue van je vraagt om op het puntje van je stoel te zitten zou het na een tijd gaan vervelen.

Ik heb verder weinig te zeggen over de film. Op zich is het geen slechte film om te kijken op een avond. De film is kort, en zoals al geschreven begint de film heel spannend. Om die reden alleen denk ik dat het het wel waard is om te zien, maar verwacht niet te veel van het eind. Met dat gezegd te hebben: je mist niets door de film niet te kijken.

Spoilerdeel

In deze alinea zitten spoilers voor de film ‘Fight Club’. De film voelt namelijk aan als een mindere versie van ‘Fight Club’. De hele twist met dat de hoofdpersoon ook een ander persoon is, in dit geval Mort Rainey, gespeeld door Johnny Depp, die ook John Shooter is, gespeeld door John Turturro, kan naar mijn mening nooit meer worden gedaan na ‘Fight Club’. ‘Fight Club’ heeft deze twist perfect gedaan. De tweede keer dat je ‘Fight Club’ kijkt denk je bij jezelf: hoe heb ik in godsnaam niet kunnen bedenken dat Edward Norton en Brad Pitt dezelfde persoon zijn. Dat is wat de twist in ‘Fight Club’ zo goed maakt. In ‘Secret Window’ worden er geen puzzelstukjes achtergelaten door het verhaal heen waardoor je de twist kan zien aankomen. Daarmee voelt het direct zwak aan.

In deze alinea zitten spoilers voor de film en boek ‘The Shinning’. Want ‘Secret Window’ lijkt ook er veel op ‘The Shinning’. Zowel ‘The Shinning’ als ‘Secret Window’ gaat over een schrijver die langzaam gek wordt en op het eind zijn liefde aanvalt met de intentie te moorden. Ook als Rainey zijn vrouw Amy Rainey, gespeeld door Maria Bello, het huis binnen loopt en overal op de muur gekrast ziet staan Shooter voelt erg sterk aan als de vrouw van Wendy Torrance die het manuscript vindt van haar man waar enkel de zin all work and no play makes jack a dull boy in staat.

Grote reden waarom het einde van de film niet werkt voor mij is omdat Johnny Depp niet overkomt als een intimiderende man. Misschien dat het daarom voor mensen juist enger is, dat een onschuldig uitziende man een moordenaar kan zijn, maar voor mij is het simpelweg niet eng. Om toch maar weer even terug te komen op ‘The Shinning’ (weer spoilers voor dat verhaal). Jack Nicholson in die film is eng. Het idee door hem achtervolgd te worden is eng. Depp is nooit eng. Sterker nog, als hij tevoorschijn komt achter de deur vandaan en zijn gezicht verstopt onder de hoed. Het is lachwekkend slecht. Serieus, ik moest bijna hardop lachen van Depp zijn poging om eng te zijn. Dat maakt het einde wel memorabel, maar uiteraard niet op de manier zoals de filmmakers het bedoelde.

Ik ga de film waarschijnlijk nooit meer zien. Maar ik vind het niet erg dat ik hem heb gezien. Dat is alles.

Carry-On

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Sinds ik zo lang geen filmrecensie heb geschreven heb ik besloten niet langer enkel over nieuwe films, of mijn favoriete te schrijven. Vanaf nu kan ik over elke film schrijven die ik maar wil. Op die manier hoop ik weer iets vaker recensies te schrijven. De film “Carry-on” heb ik random gekozen toen ik deze avond door Netflix aan het browsen was, maar nu ik hem gezien heb schrijf ik er graag over.

Ten eerste moet ik toegeven dat ik een fan ben van hoofdrolspeler Taron Egerton. Ik ken hem alleen van de twee “Kingsman”-films en de Elton John-film “Rocketman”. Toch is dat genoeg voor mij om te zeggen dat de man een bepaald charisma heeft waardoor ik graag naar hem kijk. Ook in “Carry-On” weet hij me aan buis gekluisterd te houden de hele film lang. Ook de rest van de acteurs dragen bij aan het kijkplezier.

Jason Bateman (ik kende hem enkel van Arrested Development) weet een goede schurk neer te zetten. Toch heb ik wel commentaar. Niet commentaar over hoe hij de schurk speelt, dat vind ik goed, maar commentaar over hoe de schurk geschreven is. Zijn personage kan ik enkel omschrijven als cliché. De schurk die wel goede manieren heeft, beleefd is en wijsheid toont ondanks dat het een slechte man is. Deze schurk heb ik al vaker gezien op het scherm. Denk aan “Red Eye”, denk aan “Collateral”, misschien kan je zelfs denken aan “Der Untergang”. Ik heb gevoel dat filmmakers graag dit soort schurken neerzetten om de schurk menselijker te maken, maar het is naar mijn mening al te vaak gedaan. Ik ga hier specifieker op in in het spoilerdeel. Toch moet ik wel toegeven dat ik heb genoten van de schurk. Dus op het eind heeft het niet afgedaan aan de film.

De eerste 50 minuten van de film hebben veel weg van de film “Red Eye”. Zelfs de titel van de film “Carry-On” komt veel overeen met de titel “Red Eye”. Carry-On is bagage dat je meeneemt als handbagage in een vliegtuig en een Red Eye is een nachtvlucht. In het spoilerdeel deel ik meer overeenkomsten.

Toch zijn beide film op andere punten sterk. “Red Eye” doet het hele stuk waar de held moet meewerken met de schurk veel beter. Dat komt denk ik omdat acteur Cillian Murphy nu eenmaal gewoon een powerhouse van een acteur is. Niets persoonlijks naar Bateman, maar Murphy is gewoon veel enger en intimiderend in “Red Eye” dan Bateman is in “Carry-On”. Maar wat “Carry-On” weer beter doet is de actie. In Red Eye voelt de actie wat kleinschalig. Niet dat ik een gevecht moet zien tussen legers. In “Carry-On” is de actie ook kleinschalig, maar het is afwisselend en creatief genoeg om veel meer te boeien, en om daarmee spannender te zijn. Het vermaakt beter.

En dat is wat “Carry-On” voornamelijk voor mij is: twee uur aan vermaak. De film probeert ook niet meer te zijn dan wat vermaak. En vermaken doet de film goed.

Ondanks dat de schurk misschien wat cliché is is “Carry-On” heel leuk om te kijken. Zeker een aanrader.

Spoilerdeel

Ik heb vier dingen waarover ik wil schrijven in dit spoilerdeel.

Als eerst de overeenkomsten tussen “Carry-On” en “Red Eye”. In deze alinea zit een kleine spoiler voor de film “Red Eye” Zoals ik al heb geschreven is de schurk hetzelfde. Beide zijn een beleefde kwaaddoener. Ook handelen de helden hetzelfde. Beide proberen iemand te waarschuwen door een bericht te schrijven. In “Red Eye” met zeep op een spiegel en in “Carry-On” met een onzichtbare pen op een instapkaart. Beide helden worden bedreigt met dat iemand van wie ze houden zal omkomen als ze niet meewerken. De schurk weet in beide films veel van de hoofdpersoon af. En de meest voor de hand liggende overeenkomst, beide spelen af rond vliegtuigen.

Dan over de schurk in “Carry-On”. In deze alinea zit ook een kleine spoiler voor de film “Collateral”. Zoals al aangegeven vind ik de schurk cliché. Het is een net opgevoede schurk. Maar dat heb ik net al iets te vaak gezien. Iets wat we bijvoorbeeld al hebben gezien in een films als “Collateral”. In de film “Collateral” moet het slachtoffer van de schurk bloemen meenemen als hij naar zijn moeder gaat omdat de schurk vindt dat je moeder bloemen verdient. In “Carry-On” zegt de schurk dat kerstmis om ‘familie’ draait. In andere woorden: het is dus een beetje eenzelfde soort schurk. Ook bijvoorbeeld de scene waar hij netjes zijn handen wast nadat hij heeft geplast. Het voelt gewoon alsof dit soort schurken al net iets te vaak zijn vertoont in film.

Dan wil ik het hebben over de actiescène in de auto. Als actrice Danielle Deadwyler moet vechten tegen een bedrieger. Deze scene deed mij sterk denken aan het gevecht in de kerk in de film “Kingsman”. Het had deze zelfde soort van meebewegende camera en versnelling en vertraging tijdens de scene. Ik heb zelfs gekeken of de regisseur van “Carry-On” ook heeft meegewerkt aan “Kingsman”, maar voor zover ik kan zien niet. Het is niet dat ik de actiescène in de auto slecht vindt, het voelt gewoon wat vreemd aan. De manier waarop het vechten in “Kingsman” was geschoten voelde origineel. Die manier van actie associeer ik nog altijd enkel met “Kingsman”. Dat ik nu soortgelijke actiescène zie in een andere film voelt raar. Toch is het niet erg. Het was gewoon wat door mij heenging toen ik de scene zag.

Dan nog een laatste stuk over de hoofdpersoon. De film weet in het begin heel snel een aantal belangrijke dingen te vertellen over de hoofdpersoon. We weten duidelijk dat hij een doel heeft. Hij wil promotie krijgen op zijn werk, maar stiekem zou hij nog wel graag politieagent willen worden. We weten ook waarom hij deze twee doelen heeft. De promotie wil hij omdat hij een kind krijgt, en het was zijn droom politieagent te worden. Hierdoor is het duidelijk waarom de hoofdpersoon handelt zoals hij handelt. En omdat er doelen zijn is de inzet hoger. En op het eind wordt alles ook nog eens prachtig opgelost. Hierdoor voelt het einde extra bevredigend aan.

Dat is alles wat ik kwijt wilde over de film. Goed vermaak als je twee uur de tijd hebt.

Civil War

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Laat mij beginnen door te schrijven dat ik ‘Civil War’ een goede film vind. De opzet van het verhaal is simpel. De film draait voornamelijk om hoe de personages de situaties waarin ze terecht komen en mensen die ze tegenkomen ervaren. En dat doet de film goed. Dit is voornamelijk het resultaat omdat de film vol zit met goede acteurs.

Een van de dingen die de film zo goed maakt is hoe het oorlog laat zien. Met de staat waarin de wereld momenteel is, is dit uiteraard een erg actueel onderwerp. De oorlogen die momenteel lopen zijn echter toch nog erg ver van ons bed. Het is moeilijk om te begrijpen hoe oorlog is. ‘Civil War’ brengt dit idee van een oorlog toch net iets dichterbij. Het helpt je net iets beter te begrijpen hoe vernietigend oorlog kan zijn.

De film probeert je iedere dood in de film echt te laten voelen. Normaal in films, vooral actiefilm, vallen mensen met tientallen tegelijk neer. Je beseft je niet dat iemand die sterft is zoals jij en ik, een persoon met een eigen leven. ‘Civil War’ laat je wel begrijpen dat iedere dood het einde is van een leven net zo vol als het leven van jou en mij. Het is moeilijk dit uit te leggen, maar als je de film kijkt begrijp je wat ik bedoel. Iedere dood voel je.

Ik vind ook het acteerwerk sterk. Ik ken Kirsten Dunst voornamelijk van de ‘Spider Man’-films. Daar is ze niet perse slecht, maar ik vind niet dat die films laten zien wat voor een goede actrice ze daadwerkelijk is. Deze film laat dat wel zien. Ook de andere acteurs zijn goed.

‘Civil War’ is een goede film. Het is misschien niet zo goed dat je de film ieder jaar opnieuw gaat kijken, maar het is wel goed. Ik kan zeker aanraden deze film in de bioscoop te zien als je de kans hebt.

Spoilerdeel

Ik denk dat de personages erg realistisch zijn. Om maar even te beginnen over Cailee Spaeny, die de beginnende fotograaf Jessie speelt in de film. Ze speelt deze jonge, ambitieuze, fotograaf die niet helemaal begrijpt in wat voor een wereld ze binnenkomt. Maar al snel zie je dat ze verslaafd raakt aan deze wereld. Ze raakt verslaafd aan het schieten van het perfecte plaatje, en raakt misschien ook verslaafd aan haar eigen leven op het spel zetten voor dit perfecte plaatje.

Ook Kirsten Dunst, die Lee speelt is erg geloofwaardig. Wat ik sterk vind is dat je aan het begin de film krijgt te zien dat dit werk effect op haar heeft, door te zien wat in haar hoof omgaat als ze in bad zit. Op het eind van de film, als ze het witte huis in gaan, zie je dat ze het eigenlijk niet meer aankan. Ze brengt goed dit personage over die er alles aan doet om de beste foto te maken, maar tegelijk trauma’s overhoudt aan de verschrikkelijke dingen die ze op beeld heeft moeten vastleggen.

Dan nog iets wat weinig te maken heeft met deze recensie, maar ik vind het toch wel leuk om te delen. Er gebeurde namelijk iets in de zaal waar ik de film keek. Uiteraard was ik niet de enige in de zaal. Er waren andere mensen, en een van hen zei iets dat ik niet snel zal vergeten. Bij de scene in het witte huis, als Jessie in het midden van de gang gaat staan om een foto te maken, en Lee haar op de grond duwt om haar te beschermen hoorde ik een vrouw hardop spreken ‘Ik mag haar zo niet’. Waarmee ze bedoelde dat ze Jessie niet mocht. Ik heb zelf nooit problemen gehad met Jessie, maar schijnbaar zijn er dus mensen die haar niet mogen.

Dat is alles wat ik over ‘Civil War’ heb te zeggen. Een goede film. Ik denk dat ik de film wel nog een keer ga kijken als deze uit is op streaming services. En nogmaals, als je de kans hebt ‘Civil War’ te zien in de bioscoop kan ik het aanraden.

The Bourne Identity

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Mijn favoriete spionagefilm aller tijden. ‘The Bourne Identity’ is spannend, actievol, mysterieus en heeft boven op alles simpelweg een heel, maar dan ook heel sterk, verhaal.

Ik ga helemaal niets weggeven over het verhaal. Als je de film nog niet hebt gezien doe je er goed aan zo weinig mogelijk te weten over het plot. Toch zal ik wel wat proberen globaal te schrijven zonder ook maar iets van het verhaal weg te geven.

De actiescènes in de film zijn geweldig. De gevechten bestaan uit snelle bewegingen, maar je hebt nooit het gevoel dat je niet meer begrijpt wat er precies aan de hand is. Een van de dingen die ik zou fijn vindt aan ‘The Bourne Identity’ is dat er weinig shaky cam is. Dat betekent dat de camera stil blijft staan. Shaky cam betekent namelijk dat camera met de hand wordt vastgehouden en heen-en-weer en op-en-neer beweegt. Het is nog altijd erg populair om veel shaky cam te hebben in een film. Begrijp mij niet verkeerd: ik denk dat deze manier van filmen een plaats heeft, maar om een hele film zo te filmen leidt mij te veel af. Ik wil niet op zaken voorruit lopen, maar de twee vervolgfilms op ‘The Bourne Identity’, ‘The Bourne Supremacy’ en ‘The Bourne Ultimatum’ hebben naar mijn mening te veel shaky cam.

Een grote reden waarom ‘The Bourne Identity’ een van mijn favoriete films is, is omdat bijna iedere scene iconisch is. Laat me uitleggen wat ik daarmee bedoel. Fight Club (ik beloof dat Fight Club ook ooit aan bod komt) is een van mijn favoriete films. Echter, ik heb de film al zo vaak gezien dat ik hem nooit meer in zijn geheel kijk. Als ik Fight Club aanzet spoel ik door naar specifieke scenes die ik graag nog een keer zie. Dat zijn de scenes die naar mijn mening echt iconisch zijn. ‘The Bourne Identity’ heeft echter alleen maar iconische scenes. Ondanks dat ik de film al minimaal dertig keer moet hebben gezien kijk ik de film nog altijd met plezier in zijn geheel. Zoals al gezegd: Alle scenes zijn iconisch.

Spoilerdeel

Wat ik enigszins jammer vindt aan de film is dat we al snel meekijken met de CIA in Amerika. Het is ons dus direct duidelijk dat Bourne iets te maken heeft met de CIA. Het verpest de film niet, maar ik denk dat het mysterie van wie Bourne is, en de onthulling als zijn geheugen terugkomt, sterker had kunnen zijn als we niet meekeken met de CIA. Ik bedoel: Bourne heeft een bankkluis vol paspoorten. Niet veel later zien we iemand die ook door paspoorten zoekt naar zijn Franse paspoort om Bourne op te zoeken. Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat Bourne waarschijnlijk hetzelfde beroep uitoefent als de andere man met alle paspoorten.

Toch erger ik mij niet heel erg aan de scenes met de CIA. Ik denk zelfs dat ze noodzakelijk zijn om een verhaal te vertellen die altijd vooruit beweegt en makkelijk is te volgen. Ik heb het boek ‘The Bourne Identity’ gelezen. Daarin volg je enkel Bourne, en niet de CIA. Hierdoor is het mysterie van wie Bourne is veel sterker. Wat echter zwakker is in het boek is dat je geen duidelijk rood draad hebt. Bourne wordt herkent in het boek door mensen, en is het doelwit van moordenaars. Echter, omdat je zo weinig informatie krijgt over wat er nu precies aan de hand is voelt het verhaal erg los. Je mist duidelijk een verhaal dat zichzelf voortduwt naar de volgende scene. Ik zit nu al een half uur te puzzelen aan deze alinea en kan dit punt helaas even niet op een betere manier uitleggen dan dit.

Wel moet ik zeggen dat de film het soms beter doet dan het boek. In het boek gaat Bourne naar Parijs omdat dat de eerste stad is die in hem opkomt. Hij volgt dus zijn onderbuikgevoel. In de film besluit hij naar Parijs te gaan doordat hij ziet dat zijn rijbewijs is geregistreerd in Parijs. Het verhaal bouwt vrij logisch voort op zichzelf. Dat maakt het verhaal in de film sterk. Alles voelt als een logische volgende stap.