Spoilervrij deel
Wat te schrijven over de film “The Intern”. Geloof het of niet, dat vind ik een lastige vraag. “The Intern” is niets speciaals. Het doet niets slecht, maar ook niet iets goed genoeg om op te vallen. Het is een verhaal dat door de routine loopt van wat een verhaal moet doen. Er zijn spanningsbogen, maar niet heel intens, er zit humor in, maar niet hardop lachen goed. Het is een film die zich netjes houdt aan de regels en daardoor niet opvalt in de zee van films die hetzelfde doen. Toch ben ik positief te spreken over de film.
Soms wil ik simpelweg voor twee uur tijd mijn brein uitzetten, lekker genieten van simpel vermaak en mij aan het eind van de film goed voelen. “The Intern” doet precies dat. Het is een verhaal die je niet uitdaagt of sterke emoties bij je oproept, maar het vermaakt wel.
Het idee van de film is aardig cliché. Ik denk niet eens dat ik dit in het “spoilerdeel” moet zetten, je kan het al van veraf raden. Een nieuw iemand, dit geval Robert De Niro, die duidelijk een buitenstaander is moet werken voor de baas, gespeeld door Anne Hathaway. Eerst hoeft de baas weinig van deze persoon te hebben, maar deze nieuweling doet hard zijn best, en zo ontstaat er onverwachts een vriendschap tussen de nieuweling en de baas. Het doet vrij sterk denken aan een andere film waar Hathaway ook in speelt genaamd “The Devil Wears Prada”.
Gelukkig is deze film met dit plotelement vrij snel klaar. Hathaway en De Niro worden snel vrienden in de film. De rest van de film laat de vriendschap zien die tussen hen is ontstaan en groeit. Ik ben blij dat deze film dit cliché plotelement er snel doorheen jaagt.
Een ander ding dat ik ook positief vindt aan de film is dat er scenes in zitten die personages de tijd geven te ademen en interactie met elkaar te hebben. Hierdoor leven de personages wat meer. Ze voelen aan als echte personen. Het voelt lang geleden voor mij sinds ik een scene heb gezien in een film waar twee personages een gesprek met elkaar hebben dat niet iets te maken heeft met het plot. Dit werkt goed om de kijker meer bij de personages en de film te betrekken.
Letterlijk de laatste scene van de film is hetzelfde als de eerste scene. Deze scene zegt niets diep over de personages of het verhaal, maar het geeft je het gevoel dat er een bevredigende afsluiting is. Dit kan heel effectief werken, maar als je het enkel doet omdat dat is hoe veel goede verhalen eindigen kan het als een goedkope oplossing aanvoelen. Bij “The Intern” voelt het aan als een goedkope oplossing. Dat is technisch gezien iets negatiefs, maar ik doe er niet moeilijk over. Opnieuw: ik had behoefte aan simpel vermaak.
Één ding dat de film wel goed doet is laten weten dat er seksisme is op de werkvloer, vooral als het aankomt op machtige mannen die machtige vrouwen serieus moeten nemen. De film doet er niet heel veel mee, maar dat hoeft ook niet. Ik vind het goed dat de film dit probleem aankaart. Ik denk dat dit onderwerp zelfs vandaag de dag, tien jaar na deze film, nog steeds een actueel probleem is. Ik denk dat regisseur en schrijver Nancy Meyers uit eigen ervaring schrijft hier.
Dan mijn conclusie. Je mist niets als je de “The Intern” niet kijkt. Maar tegelijk zal je ook niet voelen dat je twee uur hebt verloren die je nooit meer terugkrijgt als je hem wel kijkt. Dus kijk hem gerust als je wilt.
Spoilerdeel
Ik heb een paar dingen waarover ik wil schrijven.
De scene waarbij ze de computer stelen van Hathaway’s moeder is puur om wat spanning en humor te creëren. Het doet echter beide niet zo heel goed. De humor maakte mij niet aan het lachen, en qua spanning ben ik nooit bang dat de helden in de problemen komen. Het probleem is snel opgelost zonder veel zweet. Ik denk dat het beter werkt als onze helden wel door de politie worden meegenomen. Dat heeft potentie voor meer humor en spanning. Maar zoals het is in de film voelt het als een kleine drempel die snel wordt overwonnen.
De film laat mij wel eenmaal lachen. Dat is als De Niro de dochter van Hathaway naar de verjaardag brengt. Vervolgens vraagt hij wie de jarige is. De dochter zegt, ‘ze is gekleed in roze,’ om vervolgens te zien dat iedereen gekleed is in roze. Dat is een goede grap.
Het hele stuk met dat de man van Hathaway vreemd gaat voelt alsof het enkel is om dilemma te hebben aan het eind van de film. Uiteraard is dat zo voor ieder verhaal ooit bedacht. Er worden altijd verhaalelementen bedacht om dilemma te hebben puur zodat er iets te overwinnen is voor het eind van het verhaal. Daar is ook niets mis mee. Echter, in “The Intern” voelt het of dit probleem er is omdat het maar moet. Er moet een dilemma worden opgelost op het eind van de film dus hier is een dilemma. Ik was er helemaal goed mee geweest als we nooit het subplot hadden van de man die vreemd gaat. Ik denk zelfs dat ik de film meer had gewaardeerd als dit hele plot weg was.
Het vreemd gaan van haar man wordt op het eind ook heel snel en makkelijk opgelost. Personages hoeven nooit veel te doen om het op te lossen. Hierdoor daagt de film de kijker niet echt uit. Toch vind ik het in dit geval niet erg. Ik wilde simpel vermaak aanzetten vanavond en simpel vermaak heb ik gekregen. Ik hoef niet altijd het gevoel te hebben een emotionele achtbaan te hebben bereden aan het eind van een film. Soms is een kleine stoomtrein die stapvoets rijdt voldoende om mij te vermaken.