Spoilervrij deel

Sinds ik zo lang geen filmrecensie heb geschreven heb ik besloten niet langer enkel over nieuwe films, of mijn favoriete te schrijven. Vanaf nu kan ik over elke film schrijven die ik maar wil. Op die manier hoop ik weer iets vaker recensies te schrijven. De film “Carry-on” heb ik random gekozen toen ik deze avond door Netflix aan het browsen was, maar nu ik hem gezien heb schrijf ik er graag over.

Ten eerste moet ik toegeven dat ik een fan ben van hoofdrolspeler Taron Egerton. Ik ken hem alleen van de twee “Kingsman”-films en de Elton John-film “Rocketman”. Toch is dat genoeg voor mij om te zeggen dat de man een bepaald charisma heeft waardoor ik graag naar hem kijk. Ook in “Carry-On” weet hij me aan buis gekluisterd te houden de hele film lang. Ook de rest van de acteurs dragen bij aan het kijkplezier.

Jason Bateman (ik kende hem enkel van Arrested Development) weet een goede schurk neer te zetten. Toch heb ik wel commentaar. Niet commentaar over hoe hij de schurk speelt, dat vind ik goed, maar commentaar over hoe de schurk geschreven is. Zijn personage kan ik enkel omschrijven als cliché. De schurk die wel goede manieren heeft, beleefd is en wijsheid toont ondanks dat het een slechte man is. Deze schurk heb ik al vaker gezien op het scherm. Denk aan “Red Eye”, denk aan “Collateral”, misschien kan je zelfs denken aan “Der Untergang”. Ik heb gevoel dat filmmakers graag dit soort schurken neerzetten om de schurk menselijker te maken, maar het is naar mijn mening al te vaak gedaan. Ik ga hier specifieker op in in het spoilerdeel. Toch moet ik wel toegeven dat ik heb genoten van de schurk. Dus op het eind heeft het niet afgedaan aan de film.

De eerste 50 minuten van de film hebben veel weg van de film “Red Eye”. Zelfs de titel van de film “Carry-On” komt veel overeen met de titel “Red Eye”. Carry-On is bagage dat je meeneemt als handbagage in een vliegtuig en een Red Eye is een nachtvlucht. In het spoilerdeel deel ik meer overeenkomsten.

Toch zijn beide film op andere punten sterk. “Red Eye” doet het hele stuk waar de held moet meewerken met de schurk veel beter. Dat komt denk ik omdat acteur Cillian Murphy nu eenmaal gewoon een powerhouse van een acteur is. Niets persoonlijks naar Bateman, maar Murphy is gewoon veel enger en intimiderend in “Red Eye” dan Bateman is in “Carry-On”. Maar wat “Carry-On” weer beter doet is de actie. In Red Eye voelt de actie wat kleinschalig. Niet dat ik een gevecht moet zien tussen legers. In “Carry-On” is de actie ook kleinschalig, maar het is afwisselend en creatief genoeg om veel meer te boeien, en om daarmee spannender te zijn. Het vermaakt beter.

En dat is wat “Carry-On” voornamelijk voor mij is: twee uur aan vermaak. De film probeert ook niet meer te zijn dan wat vermaak. En vermaken doet de film goed.

Ondanks dat de schurk misschien wat cliché is is “Carry-On” heel leuk om te kijken. Zeker een aanrader.

Spoilerdeel

Ik heb vier dingen waarover ik wil schrijven in dit spoilerdeel.

Als eerst de overeenkomsten tussen “Carry-On” en “Red Eye”. In deze alinea zit een kleine spoiler voor de film “Red Eye” Zoals ik al heb geschreven is de schurk hetzelfde. Beide zijn een beleefde kwaaddoener. Ook handelen de helden hetzelfde. Beide proberen iemand te waarschuwen door een bericht te schrijven. In “Red Eye” met zeep op een spiegel en in “Carry-On” met een onzichtbare pen op een instapkaart. Beide helden worden bedreigt met dat iemand van wie ze houden zal omkomen als ze niet meewerken. De schurk weet in beide films veel van de hoofdpersoon af. En de meest voor de hand liggende overeenkomst, beide spelen af rond vliegtuigen.

Dan over de schurk in “Carry-On”. In deze alinea zit ook een kleine spoiler voor de film “Collateral”. Zoals al aangegeven vind ik de schurk cliché. Het is een net opgevoede schurk. Maar dat heb ik net al iets te vaak gezien. Iets wat we bijvoorbeeld al hebben gezien in een films als “Collateral”. In de film “Collateral” moet het slachtoffer van de schurk bloemen meenemen als hij naar zijn moeder gaat omdat de schurk vindt dat je moeder bloemen verdient. In “Carry-On” zegt de schurk dat kerstmis om ‘familie’ draait. In andere woorden: het is dus een beetje eenzelfde soort schurk. Ook bijvoorbeeld de scene waar hij netjes zijn handen wast nadat hij heeft geplast. Het voelt gewoon alsof dit soort schurken al net iets te vaak zijn vertoont in film.

Dan wil ik het hebben over de actiescène in de auto. Als actrice Danielle Deadwyler moet vechten tegen een bedrieger. Deze scene deed mij sterk denken aan het gevecht in de kerk in de film “Kingsman”. Het had deze zelfde soort van meebewegende camera en versnelling en vertraging tijdens de scene. Ik heb zelfs gekeken of de regisseur van “Carry-On” ook heeft meegewerkt aan “Kingsman”, maar voor zover ik kan zien niet. Het is niet dat ik de actiescène in de auto slecht vindt, het voelt gewoon wat vreemd aan. De manier waarop het vechten in “Kingsman” was geschoten voelde origineel. Die manier van actie associeer ik nog altijd enkel met “Kingsman”. Dat ik nu soortgelijke actiescène zie in een andere film voelt raar. Toch is het niet erg. Het was gewoon wat door mij heenging toen ik de scene zag.

Dan nog een laatste stuk over de hoofdpersoon. De film weet in het begin heel snel een aantal belangrijke dingen te vertellen over de hoofdpersoon. We weten duidelijk dat hij een doel heeft. Hij wil promotie krijgen op zijn werk, maar stiekem zou hij nog wel graag politieagent willen worden. We weten ook waarom hij deze twee doelen heeft. De promotie wil hij omdat hij een kind krijgt, en het was zijn droom politieagent te worden. Hierdoor is het duidelijk waarom de hoofdpersoon handelt zoals hij handelt. En omdat er doelen zijn is de inzet hoger. En op het eind wordt alles ook nog eens prachtig opgelost. Hierdoor voelt het einde extra bevredigend aan.

Dat is alles wat ik kwijt wilde over de film. Goed vermaak als je twee uur de tijd hebt.