Spoilervrij deel
Dus… eigenlijk was het de bedoeling dat ik nog een recensie schreef over ‘Mission: Impossible – Fallout’ voordat ik ‘Dead Reckoning Part One’ deed. Alleen was Netflix verwarrend. Netflix gaf het nieuws dat deel 1 tot 3 zou worden verwijderd. Hierdoor dacht ik dat ‘ Fallout’ nog wel even zou blijven staan, maar dat was niet het geval. Dus ‘Fallout’ heb je nog tegoed van mij.
Ook moet ik melden dat het eigenlijk mijn doel was dit jaar iedere zondag een recensie te publiceren. Alleen heb ik het vorige zondag niet gedaan. Ik was er zo uit dat ik even niet de energie had.
Maar goed. ‘Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One’ dus.
Laat me beginnen met zeggen dat de film twee uur en drie kwartier duurt. Van mij had die speeltijd dubbel zo lang mogen zijn. Ik kijk met plezier een zes uur durende ‘Mission: Impossible’-film. Met dat gezegd te hebben. Ik heb de film ondertussen een paar keer meer gezien, en iedere keer kijken voelt de film net even wat langer aan. Toch blijf ik erbij dat als de aankomende deel twee zes uur duurt ik een gelukkige man ben, ondanks dat ik weet mijn plas niet te kunnen inhouden voor zo lang.
De film heeft meerdere sterke actiemomenten. Er is geen duidelijke winnaar. Niet één actiescène die duidelijk boven de rest staat. De stunts zijn even sterk als altijd en ook super creatief. Geen enkele twee actiescènes voelt hetzelfde. Enige probleem dat ik heb is dat de stunt waarmee ze reclame maakte voor deze film de minst spectaculaire stunt is in de film. Het is nog steeds leuk om te zien, maar het is wel het minst.
Dan over de schurk. De schurk in deze film is sterk. Uiteraard zal ik niets verklappen, maar Hunt en zijn vrienden hebben nog nooit tegen zo een gevaarlijke schurk gevochten. Dit is de gevaarlijkste schurk omdat hij koel en gecalculeerd is. Het is als een schaker die altijd vijf zetten op jou voor is. Hierdoor is het zeker de moeilijkste schurk uit de hele filmreeks om te verslaan.
Voor al mijn lof heb ik wel één “maar”. Ondanks dat ik tevreden ben met de lange speeltijd, is er wel een ding waarvan ik denk dat ze één of twee scenes hadden kunnen knippen. Door de film heen zitten deze momenten waar de personages in een kamer zijn en met elkaar praten. Vaak om meer invulling te geven, ik denk om de kijker de beste kans te geven het verhaal te begrijpen. ‘Dead Reckoning Part One’ is (op misschien de eerste ‘Mission: Impossible’ na) het meest gecompliceerd qua verhaal. Alleen zijn er meerdere van deze praat scenes waarop de personages moeten delen hoe gevaarlijk de situatie dit keer is. Eigenlijk om ons meerdere keren twee boodschappen over te brengen: 1. Nu staat echt de hele wereld op het spel. 2. Nu is het echt persoonlijk voor Ethan Hunt. Na een paar keer ditzelfde gesprek te hebben gehoord in verschillende scenes reageer je uiteindelijk met: ‘ik begrijp het nu wel.’ Gelukkig is de film nog steeds een feest om te zien.
En dan is er nog iets anders dat opvalt. Iets dat totaal niet stoort, en geen probleem is, maar Cruise begint in ‘Dead Reckoning Part One’ toch een klein beetje zijn leeftijd te laten zien. De rimpels op zijn gezicht beginnen te vormen. Wat hierdoor ook opvalt is dat Cruise een goed stuk ouders is dan Rebecca Ferguson. Ze zijn schattig samen, en je gelooft in hun romantiek, maar de leeftijd begint zichtbaar te worden. Dat is wat ik heb te zeggen daarover.
Kijk ‘Dead Reckoning Part One’ vooral. Het is een sterke film en als je klaar bent wil je direct deel twee zien.
Spoilerdeel
De grote stunt in deze film is de sprong van de berg met de motor. Wat ik jammer vind is dat deze stunt de scene is waarmee ze reclame maakte. De poster in de bioscoop liet de stunt zien. Voor films die ik zeker ga kijken probeer ik van te voren zo min mogelijk te weten. Ik wist van tevoren al dat deze stunt kwam, en dat vond ik jammer. De stunt zelf is oké, ondanks dat het dus de minste boeiendste stunt is in de film. Het laat niet de adrenaline pompen die ontstond bij de opening scene met het vliegtuig in ‘Rogue Nation’, maar het was nog altijd leuk om te zien. Het helpt ook mee dat ze het over een komische boeg gooien. Hierdoor kan je de stunt vergeven niet de meest spectaculairste stunt te zijn in de filmreeks.
Ik ben er bijna honderd procent zeker van dat de achtervolging in Rome ode brengt aan James Bond. Hunt en Grace die aan elkaar vast geboeid zitten als Bond en Wai Lin in ‘Tomorrow Never Dies’ en dan de gele kleine auto net als de gele Kever in ‘For Your Eyes Only’. En wat een leuke achtervolging maakt het. Het enige wat zwak is, is dat Hunt op het eind van de achtervolging magisch de auto ontsnapt voor het wordt geraakt door de metro. Neem een andere Bond-film als voorbeeld: ‘Skyfall’. Daarin zie je hoe Bond ternauwernood ontsnapt aan een naderende metro. Door het moment te laten zien waarop hij ontsnapt, vlak voor de metro hem raakt, laat je de kijker zijn adem inhouden van spanning. In ‘Dead Reckoning Part One’ zie je de ontsnapping niet. Dat voelt zwak. Je mist het belangrijkste moment.
Slim bedacht is de “self fulfilling prophecy” die ontstaat op het eind van de film. Gabriel probeert de Aziatische vrouw, Paris genaamd, te doden omdat ze hem zal verbaden en Hunt zal helpen. En omdat Gabriel haar probeert te vermoorden besluit ze Hunt te helpen. Laat je inderdaad denken dat alles vast staat. Net als de sleutel. Gabriel kreeg inderdaad de sleutel in handen op de trein. Dat het maar voor korte duur was wist hij niet, maar toch is alles wat hij zegt uitgekomen.
Nu we het toch over de schurk Gabriel hebben. Als Hunt toch besluit Gabriel dood te steken bovenop de trein. Je begrijpt volledig zijn keuze. De glimlach die Gabriel krijgt als hij denkt dat Hunt hem niet dood zal steken laat je extreme haat voelen naar hem. Je wilt op dat moment dat Hunt hem doodsteekt ondanks dat Hunt daarmee de hele missie in gevaar brengt.
Dat Ilsa Faust sterft is een sterke zet. Zo houdt je iedereen op de tenen voor wat mogelijk verder gaat gebeuren. Je weet nooit wie de volgende gaat zijn. Wat ook sterk is is de relatie die Hunt en Faust hebben. Ze zijn een schattig stel samen en je hoopt echt dat het wat wordt. Dat ze moet sterven is dus verdrietig om meerdere redenen.
En wat een geweldige acteerprestatie van Vanessa Kirby. Zij moet voor een deel van het eind van de film Hayley Atwell spelen die haar masker draagt. Let goed op als Kirby de deur van de treincoupé opent. De manier waarop ze met haar gezicht acteert is precies hoe Atwell emotie overbrengt met haar gezicht. Je gelooft direct dat het Atwell is met een masker op. En dat we maar liefst drie keer teruggaan naar de echte Kirby die wakker wordt en dan weer omvalt laat mij driemaal lachen en maakt het eind zeker spannend.
En over het eind gesproken. De hele scene in de trein is uitmuntend. Vooral als de wagons één voor één van de brug vallen en ze moeten klimmen voor hun leven. Samen met de scene in het vliegveld is dat wat ik heb onthouden van mijn eerste keer kijken. En ook het feest in Venetië trouwens. En de dood van Ilsa Faust. En Kirby die Atwell speelt met een masker op. In andere woorden: er zijn zoveel memorabele scenes dat ik de film nog wel honderd keer over ga kijken in de jaren die volgen. Kan niet wachten voor deel twee. Dit is Simon, over en uit.