Spoilervrij deel
O ja… vanaf nu begint de serie echt goed te worden. ‘Mission: Impossible III’ is een geweldige mix van spionage en actie. Het mist misschien nog de scherpe momenten met humor en indrukwekkende stunts, maar anders dan dat is ‘Mission: Impossible III’ de blauwdruk waarop de rest van de serie niet alleen bouwt, maar ook aanscherpt en verbeterd. Maar laten we voor nu maar enkel praten over deel 3.
Ik begin met Tom Cruise. Cruise speelt de alledaagse charmante man geweldig. Je gunt het Cruise in deze film echt om een gelukkig eind te hebben. Ik vind persoonlijk dat Cruise als acteur ondergewaardeerd is. Het is jammer dat de man tegenwoordig voornamelijk kiest om de stoere alleskunner te spelen. De man die altijd het beste is in zijn vak. Want Cruise kan zeker meer dan dat. Zoals zelfingenomen personages als in ‘Rain Man’ en ‘Magnolia’, maar ook de alledaagse man zoals in ‘Risky Business’ en nu in ‘Mission: Impossible III’.
Ook komt het geloofwaardig over dat Ethan Hunt uit deel 1 kan transformeren naar deze Hunt uit deel 3, sinds ik in mijn recensie over 2 heb geklaagd dat die Hunt niet als dezelfde persoon voelt. Deze Hunt bewandelt de perfecte middenweg tussen actie, realisme en de man die alles kan. Het is duidelijk dat ook de filmmakers begrijpen dat dit perfectie is, want Hunt zal niet veel meer veranderen na deze film.
Dan over de andere acteurs. Te beginnen met Michelle Monaghan. Monaghan en Cruise zijn vuurwerk samen. Je gelooft honderd procent dat deze twee voor elkaar zijn gemaakt. Nog knapper is dat vanaf de eerste scene je direct gelooft in hun relatie. We hebben geen lange scenes nodig om de personages uit te bouwen en op die manier langzaam er in te geloven dat ze verliefd zijn. Het is direct geloofwaardig en voelt natuurlijk aan. Hierdoor kan de film lekker snel naar de spionage en actie gaan, zonder dat het inlevert in spanning als de personages later in gevaar komen.
Jonathan Rhys Meyers en Maggie Q, die beide Hunt helpen op zijn missies in deze film, krijgen weinig kans om een indruk achter te laten. Er is maar een enkele scene waarbij ze een klein ademmoment krijgen en je ze bijna iets beter leert kennen, maar dan neemt de actie over voordat dat gebeurd. Het is vreemd. Want in bijvoorbeeld ‘Ghost Protocol’ krijgen de personages die Hunt helpen op zijn missie ook weinig ademmoment om te laten zien wie ze zijn, maar op de een of andere manier blijven die personages mij meer bij. Ik denk dat het komt omdat die personages iets meer bij de missies betrokken zijn en via hun manier van doen en praten zo een indruk kunnen achterlaten.
Neemt bijvoorbeeld Simon Pegg als Benji. Hij zit niet veel in deze film, en je zal hem zo weer vergeten. In deel 4 en verder krijgt hij kans toch een te laten zien hoe en wie hij is. Dit zit hem in de kleine momenten. Hoe hij zich bijvoorbeeld gedraagt terwijl hij bezig is met de missie.(spoilermoment voor ‘Ghost Protocol’ in deze laatste zin). Denk aan hoe hij praat en doet als hij samen met Cruise vermomt het Kremlin van Moskou inloopt.
Je leert zo veel over Benji door wat hij zegt en hoe hij het zegt. En nog genialer is dat dit gebeurd terwijl de scene uitspeelt. Er is geen moment nodig waar de personages rond een tafel zitten en elkaar beter leren kennen. Terwijl ze hun missie doen leren we de personages beter kennen. In deel 3 doen ze hun missie, maar leren we niets over de personages. Het is niet erg, maar je realiseert je hierdoor duidelijk dat vanaf deel 4 de films veel slimmer in elkaar zitten.
Dan over de schurk. Philip Seymour Hoffman is de beste schurk in de hele filmreeks tot nu toe. Sean Harris in deel 4 en 5 is ook goed, maar Hoffman is net een stapje verder. Je wilt op het eind echt graag zien dat hij wordt verslagen. Hij speelt zijn rol cool en gecalculeerd. Een echte psychopaat. Ik denk dat Harris de meest intimiderende schurk is in de serie, maar Hoffman is de engste schurk. Je wilt geen ruzie met hem. Je weet dat hij alles van je afpakt en je laat lijden op de rand van de dood terwijl iedereen van wie wie houdt voor je ogen wordt gemarteld. Dat is een enge schurk.
Dan iets wat ik minder vind aan de film. Alle kleur is uit de film gehaald. Dit was standaard in films rond 2005, maar ik ben er nooit een fan van geweest. Deel 4 en later behouden de kleuren niet alleen, ze gebruiken ze om prachtige beelden te geven. Dat is veel mooier en plezieriger om naar te kijken. Verder word ik ook een beetje claustrofobisch van alle close-ups in de films van gezichten. Het irriteert mij om de een of andere reden. Het is zeker niet zo erg dat het de scenes verpest, maar ik ben blij dat ze dit enkel voor deze film hebben gedaan. Het helpt wel om de film uniek te doen aanvoelen vergeleken met 1 en 2. En daar moet ik opnieuw respect voor geven.
Hoewel ik denk dat ze vanaf deel 4 de formule perfectioneren is deel 3 de geniale blauwdruk die de films zullen volgen. Een hele sterke film met sterke acteurs. Zeker het kijken waard.
Spoilerdeel
Om toch nog een klein stuk over Hoffman te schrijven. Het voelt zo bevredigend aan als Cruise hem op het eind in elkaar begint te slaan. Je haat Hoffman echt. Alleen de manier waarop hij dan eindelijk aan zijn eind komt is een beetje jammer. Het was zoveel bevredigender geweest als Cruise hem had mogen doodschieten, of misschien nog beter zijn vrouw. Dat Cruise denkt dat hij dood is en dat hij dan toch nog blijkt te leven om dan door Monaghan echt afgemaakt te worden. Maar nu ben ik een film aan het herschrijven die het uitstekend heeft gedaan zonder mijn hulp, en totdat ik heb bewezen ook een succesvol verhaal te kunnen schrijven die wordt geliefd door miljoenen heb ik niet echt een poot om op te staan.
Het hele stuk in de Vaticaanstad is het sterkste stuk in de film. Deel 4 en verder bestaan uit stukken van ongeveer 20 minuten waarbij ze vaak ook ergens moeten inbreken en spionage dingen moeten doen. Dit stuk in Vaticaanstad is het voorbeeld voor hoe deze scenes moeten zijn.
Dat je nooit weet wat de ‘Rabbit’s foot’ is is leuk gedaan. Opnieuw: het onderscheidt de films van zijn voorgangers. Je hoeft ook niet te weten wat het is. De film is even leuk zonder deze informatie. Het heeft ook iets Alfred Hitchcock-achtig (waarbij nummer 2 faalt in dat aspect flikt deel 3 het dan toch). Een pure MacGuffin. Ik keur het goed.
De scene waarbij Hunt zijn oude leerling, gespeeld door Keri Russell, moet bevrijden is voor het grootste gedeelte goed. Er zit alleen één stuk in waarbij ze net iets te hard proberen cool te zijn. Het is als Hunt wordt gevraagd hoeveel kogels hij nog heeft. Hij zegt ‘genoeg,’ richt vervolgens op een schurk, haalt de trekker over om te vuren, en na een enkel schot zegt hij ‘nu heb ik geen kogels meer’. Dat probeert net iets te hard om cool te doen. En daarmee faalt het. Grappig genoeg echter is twee seconde later een moment wat ik wel cool vind. Het is als Hunt een plakbom gooit als een boemerang die dan precies op een gastank terecht komt. Dat is komisch en tegelijk ook vet om te zien. Dat maakt het moment van eerder weer goed.
Dan nog over het eind van de film. Letterlijk de laatste scene waarin Hunt zijn vrouw voorstelt aan het IMF-team. Hartverwarmend… dat is alles wat ik heb te zeggen. Je gunt het Hunt en zijn vrouw om gelukkig te zijn, en dat het hele IMF-team ze het ook gunt maakt het alleen maar beter. Goede film, mooi eind. Ga hem met plezier nog vaker kijken.