Spoilervrij deel
Dan is het nu tijd om te schrijven over mijn favoriete filmserie. Let op! Niet mijn favoriete film. Geen van de ‘Mission: Impossible’-films is mijn favoriete film aller tijden. Maar alle films bij elkaar (min ‘Mission: Impossible II’) is mijn favoriete filmreeks. Voor deze recensie schrijf ik over de film waarmee het allemaal begint, het eerste zaadje dat uitgroeide tot een prachtige boom, de originele ‘Mission: Impossible’.
Onthoudt dat het alweer een goed aantal jaar geleden is dat ik ‘Mission: Impossible’ voor het laatst heb gezien. En uiteraard voor deze recensie keek ik hem opnieuw.
De eerste paar scenes in de film voelen traag aan. Het heeft ook niet het beste acteerwerk. Voor de eerste twee scenes voelt het of ik aan het kijken ben naar een middelbare school opvoering, geen grap. Even ben ik dan ook erg bang dat mijn herinnering aan de film beter is dan de film zelf. Toch kan ik snel rustig ademhalen. Zodra de actie start heeft de film diezelfde snelle stroming als vanaf film vier. (Vanaf deel vier vinden de films namelijk echt hun draai en worden geweldig.)
Het verhaal is lekker snel. We gaan van actiemoment naar actiemoment, met steeds een klein stuk tussendoor om even op adem te komen. Niet dat deze adempauzes nutteloos zijn voor het verhaal trouwens. Iedere scene telt.
Jammer is wel dat als je goed oplet tijdens de aftiteling aan het begin van de film dat je dan al een paar dingen weet die eigenlijk nog geheim moeten blijven.
Het koste mij meerdere keren kijken voor ik het hele verhaal begreep. Nu ik de film weer heb gezien ben ik er verbaasd over dat ik meerdere keren kijken nodig had. Het verhaal is niet heel ingewikkeld en alles wordt vrij duidelijk laten zien. Wel moet ik zeggen dat de film op één punt op een verwarrende manier informatie overbrengt. Dat is waar altijd de verwarring voor mij zat. Maar nu ik het verhaal volledig begrijp vind ik het helemaal niet zo verwarrend als ik vroeger dacht dat het was.
De film is een uur en vijftig minuten. Niet heel lang, en de film maakt goed gebruik van zijn tijd. Voor je het weet ben je alweer bij het eind. Net als delen vier en verder bestaat de hele film uit sterke stukken. Regisseur Stanley Kubrick zei ooit: ‘maak vijf sterke stukken van twintig minuten. Plak ze aan elkaar en je hebt een goede film.’ ‘Mission: Impossible’ doet precies dat. Het heeft een aantal sterke stukken van ieder ongeveer twintig minuten, die samen worden gebracht door een relatief simpel verhaal.
‘Mission: Impossible’ is een goede start van de filmreeks. Ik blijf wel van mening dat de films pas echt goed worden vanaf deel vier, maar deel één mag er zeker zijn. Het is misschien iets trager dan delen vier en verder, maar het is nog steeds genieten.
Spoilerdeel
De grote stunt in deze film is uiteraard Hunt die aan een touw hangt en de NOC-lijst moet downloaden van de computer. De hele scene is zonder muziek, en dat is precies juist. Het voert de spanning op tot een punt dat je bijna niet durft te ademen.
Ook de laatste actiescène bovenop de trein is goed. Ik heb vaker al gezegd dat als ik zie dat iets in een computer is gedaan het minder spannend is. Het is makkelijk te zien in deze scene dat ze niet echt bovenop een trein zijn. Ook de helikopter is duidelijk nep. Toch begint mijn hart sneller te kloppen tijdens het zien van deze scene. Ik denk dat er een mooie middenweg kan bestaan tussen echt en nep, en deze laatste actiescène bewandelt die prachtig. Het hele stuk met de helikopter in de tunnel tover een glimlach op mijn gezicht. En iedere keer als die ”Mission: Impossible”-muziek start krijg ik kippenvel. Het helpt zeker dat de muziek geweldig is, maar wat ik zie op het beeld helpt zeker mee.
Waar het verhaal voor mij altijd ingewikkeld werd was als Hunt in London weer ontmoet met Jim Phelps, gespeeld door Jon Voight. Dan zitten ze aan de koffie en Hunt realiseert zich opeens dat Phelps de dubbelspion is. We kijken mee met Hunt zijn gedachten. Als je dat eenmaal begrijpt is het heel makkelijk te volgen, maar het koste mij een paar keer kijken voor ik dat begreep.
Dat de eerste missie fout gaat, maar vooral dat bijna het hele team sterft, is een geweldige manier om de kijker te verrassen. Je verwacht dat de meeste die worden genoemd in de aftiteling, waarmee de film opent, er zullen zijn voor de gehele speeltijd van de film. Ze allemaal aan het begin dood te laten gaan is zet die Alfred Hitchcock zou maken. Heel vet dat de film dit durft te doen. Hierdoor is bijna niemand meer veilig. (de enige zekerheid is dat Tom Cruise wel zou blijven leven sinds hij de ster is. Niet dat dat erg is trouwens.)
Met het zien van deze film moet ik ook iets delen wat te maken heeft met ‘Mission: Impossible – Fallout’. In ‘Fallout’ speelt Vanessa Kirby de dochter van Max uit ‘Mission: Impossible’, gespeeld door Vanessa Redgrave. (de eerste keer toen ik “Fallout” zag begreep ik direct uit mijzelf dat Kirby de dochter speelde, om even mijn eigen ego te strelen). Maar wat ik wil zeggen, Vanessa Kirby weet in “Fallout” heel goed de manier van praten en doen van Redgrave na te doen. Dat realiseerde ik mij direct tijdens de eerste scene met Max in deze film. Heel goed gedaan door Vanessa Kirby. Ze speelt de dochter, dus ik weet ook wel dat ze niet Max hoeft na te doen, maar het is realistisch dat ze toch enigszins als haar moeder is.