Spoilervrij deel
Mijn favoriete spionagefilm aller tijden. ‘The Bourne Identity’ is spannend, actievol, mysterieus en heeft boven op alles simpelweg een heel, maar dan ook heel sterk, verhaal.
Ik ga helemaal niets weggeven over het verhaal. Als je de film nog niet hebt gezien doe je er goed aan zo weinig mogelijk te weten over het plot. Toch zal ik wel wat proberen globaal te schrijven zonder ook maar iets van het verhaal weg te geven.
De actiescènes in de film zijn geweldig. De gevechten bestaan uit snelle bewegingen, maar je hebt nooit het gevoel dat je niet meer begrijpt wat er precies aan de hand is. Een van de dingen die ik zou fijn vindt aan ‘The Bourne Identity’ is dat er weinig shaky cam is. Dat betekent dat de camera stil blijft staan. Shaky cam betekent namelijk dat camera met de hand wordt vastgehouden en heen-en-weer en op-en-neer beweegt. Het is nog altijd erg populair om veel shaky cam te hebben in een film. Begrijp mij niet verkeerd: ik denk dat deze manier van filmen een plaats heeft, maar om een hele film zo te filmen leidt mij te veel af. Ik wil niet op zaken voorruit lopen, maar de twee vervolgfilms op ‘The Bourne Identity’, ‘The Bourne Supremacy’ en ‘The Bourne Ultimatum’ hebben naar mijn mening te veel shaky cam.
Een grote reden waarom ‘The Bourne Identity’ een van mijn favoriete films is, is omdat bijna iedere scene iconisch is. Laat me uitleggen wat ik daarmee bedoel. Fight Club (ik beloof dat Fight Club ook ooit aan bod komt) is een van mijn favoriete films. Echter, ik heb de film al zo vaak gezien dat ik hem nooit meer in zijn geheel kijk. Als ik Fight Club aanzet spoel ik door naar specifieke scenes die ik graag nog een keer zie. Dat zijn de scenes die naar mijn mening echt iconisch zijn. ‘The Bourne Identity’ heeft echter alleen maar iconische scenes. Ondanks dat ik de film al minimaal dertig keer moet hebben gezien kijk ik de film nog altijd met plezier in zijn geheel. Zoals al gezegd: Alle scenes zijn iconisch.
Spoilerdeel
Wat ik enigszins jammer vindt aan de film is dat we al snel meekijken met de CIA in Amerika. Het is ons dus direct duidelijk dat Bourne iets te maken heeft met de CIA. Het verpest de film niet, maar ik denk dat het mysterie van wie Bourne is, en de onthulling als zijn geheugen terugkomt, sterker had kunnen zijn als we niet meekeken met de CIA. Ik bedoel: Bourne heeft een bankkluis vol paspoorten. Niet veel later zien we iemand die ook door paspoorten zoekt naar zijn Franse paspoort om Bourne op te zoeken. Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat Bourne waarschijnlijk hetzelfde beroep uitoefent als de andere man met alle paspoorten.
Toch erger ik mij niet heel erg aan de scenes met de CIA. Ik denk zelfs dat ze noodzakelijk zijn om een verhaal te vertellen die altijd vooruit beweegt en makkelijk is te volgen. Ik heb het boek ‘The Bourne Identity’ gelezen. Daarin volg je enkel Bourne, en niet de CIA. Hierdoor is het mysterie van wie Bourne is veel sterker. Wat echter zwakker is in het boek is dat je geen duidelijk rood draad hebt. Bourne wordt herkent in het boek door mensen, en is het doelwit van moordenaars. Echter, omdat je zo weinig informatie krijgt over wat er nu precies aan de hand is voelt het verhaal erg los. Je mist duidelijk een verhaal dat zichzelf voortduwt naar de volgende scene. Ik zit nu al een half uur te puzzelen aan deze alinea en kan dit punt helaas even niet op een betere manier uitleggen dan dit.
Wel moet ik zeggen dat de film het soms beter doet dan het boek. In het boek gaat Bourne naar Parijs omdat dat de eerste stad is die in hem opkomt. Hij volgt dus zijn onderbuikgevoel. In de film besluit hij naar Parijs te gaan doordat hij ziet dat zijn rijbewijs is geregistreerd in Parijs. Het verhaal bouwt vrij logisch voort op zichzelf. Dat maakt het verhaal in de film sterk. Alles voelt als een logische volgende stap.