Keanu Reeves

John Wick: Chapter 3 – Parabellum

Simon de Vries

Spoilervrij deel

De film ‘John Wick: Chapter 3 – Parabellum’ belooft in het begin heel goed te worden. We zien gevechten zoals we ze nog nooit eerder hebben gezien in de eerste twee films. Ook is de situatie waarin Wick zit in het begin van de film geniaal bedacht. Ik had met plezier een hele film gezien waarin Wick zichzelf al vechtend door New York verplaatst opzoek naar een oplossing voor zijn probleem.

Wat we uiteindelijk krijgen als film is gelukkig nog steeds erg vermakelijk. Het verhaal brengt ons naar nieuwe locaties. Deze verandering van omgeving helpt om de film vers te laten voelen. Het probeert duidelijk geen herhaling te zijn van deel één en twee.

Ook de achtervolgingen hebben wat variatie vergeleken met deel een en twee. Er worden voertuigen gebruikt die Wick nog niet eerder heeft gebruikt. Net als bij de eerste twee gevechten laat dit de film vers aanvoelen.

Dan een groot probleem. In de eerste twee films overleeft Wick dingen zonder gebroken botten of kleerscheuren wat hoogst onwaarschijnlijk is als een echt persoon dit overkomt. In deel drie komen dit soort situaties net iets te vaak voor. Wick overleeft alles zonder probleem. Het is te onwaarschijnlijk. Te onrealistisch. Ik weet dat de film niet realistisch probeert te zijn, maar het gaat net iets te ver. In film één wordt Wick door drie mannen uitgeschakeld in zijn huis, en dit doen ze enkel door hem te schoppen en slaan. In deel drie staat Wick op zonder veel problemen net nadat hij geweld is ondergaan vele malen heftiger dan slaan en schoppen. Het stoort mij.

Ik heb nog twee andere problemen. Ten eerste zijn een aantal gevechten te lang en hebben te weinig variatie. Het zijn dezelfde soort gevechten die we al hebben gezien. Wick die mensen door hun hoofd schiet terwijl ze op de grond liggen. Tweemaal dacht ik bij een gevecht, het is zo wel goed geweest, ga maar door. En dan als tweede, de motivatie van Wick vind ik stom. In het ‘spoilerdeel’ vertel ik wat zijn motivatie is om te blijven vechten. Wat ik wel kan zeggen is dat het zo veel sterker was geweest als Wick blijft vechten simpelweg omdat hij in leven wil blijven. Dat is voldoende motivatie en past ook beter bij de toon van de film.

Ondanks alle problemen is “John Wick: Chapter 3 – Parabellum” meer dan vermakelijk. Met de geweldige opening en variatie in omgeving voelt de film origineel genoeg vergeleken met zijn voorgangers. Ik kan hem zeker aanraden.

Spoilerdeel

Ik denk dat het begin van de film het sterkst is. Wick die probeert te overleven zonder hulp in een stad vol moordenaars is simpelweg een geweldig idee. Als er dan ook nog eens twee vechtmomenten zijn die volledig origineel aanvoelen heb je helemaal een winnaar van een opening.

Het gevecht met de messen en paarden zijn beide creatief en uniek. Variatie in de gevechten helpt de film een nieuwe ervaring te maken. Niet een herhaling van wat we al hebben gezien. Hierdoor begint de film veelbelovend. Helaas valt het verhaal daarna alweer snel in herhaling. Ik heb het over de gevechten waarbij Wick man na man uitschakelt en ze daarna door het hoofd schiet als ze op de grond liggen. Ze proberen nog wel te variëren door de twee honden van Halle Berry in het gevecht te mengen, en ik moet toegeven dat er een paar leuke stunts tussen zitten, maar de honden leiden niet voldoende af van het feit dat we dit soort gevechten al vaker hebben gezien in deel één en twee. En waarbij in de eerste twee delen het mij niet verveelt moet ik toegeven dat in “John Wick: Chapter 3 – Parabellum” het gevecht met Berry en het eindgevecht beide net iets te lang doorgaan. Op een gegeven moment heb je het wel gezien. Er is maar zo vaak dat je kan zien hoe iemand in zijn hoofd geschoten wordt terwijl hij al op de grond ligt voordat het herhaling wordt.

Dan over de reden dat Wick wil blijven leven. Dit wil hij om zijn overleden vrouw te kunnen blijven herinneren. Dat is zwak. Het was zoveel beter geweest als Wick simpelweg wil leven omdat hij niet dood wil gaan. Dat hele, ik doe het enkel om mijn vrouw te kunnen blijven herinneren, past niet bij de stijl van de film. Het is te zoetsappig. Het is of de schrijvers hebben bepaald dat Wick niet geeft om zijn leven, en er dus krampachtig een reden moest worden verzonnen waarom hij zou blijven vechten. Maar ik zeg, laat hem vechten simpelweg omdat hij wil leven. Laat hem een vinger afsnijden simpelweg omdat hij wanhopig wil blijven leven. Alleen maar blijven leven om je vrouw ter herinneren is lomp, en ik geloof er niet in dat iemand bereidt is zo ver te gaan voor een reden als dat.

Wat ik wel leuk vind aan de film, tot aan vlak voor het laatste gevecht, is hoe Wick alles maar net aan overleefd. Denk aan het moment dat hij zijn hand op de trap legt van het hotel waardoor hij net op het nippertje veilig is voor zijn achtervolger. Het maakt het verhaal spannender doordat Wick niet kan winnen. Hij kan slecht net op het nippertje overleven.

Alleen, dit op het nippertje overleven wordt weer te ver geduwd op het eind. Ik heb het over het gevecht dat hij heeft op het eind met twee mannen in het glazen paleis van het hotel. Ze geven Wick simpelweg de kans weer op te staan nadat ze hem op de grond hebben gevochten. Waarom doen ze dat? Geen idee. Ze zeggen iets in een taal die ik niet ken. Misschien legt dat uit waarom ze Wick laten opstaan. Er is echter een klein probleem. Netflix heeft geen Engelse ondertiteling voor deze film. Nederlandse ondertiteling ga ik niet aanzetten want dat stoort mij te veel. Dus ik heb geen idee wat wordt gezegd iedere keer als ze in de film een andere taal dan Engels spreken, en dat is nog best wel vaak. Dus voor nu kan ik enkel zeggen dat ik niet begrijp waarom ze hem een kans geven weer op te staan, en dat haalt de spanning weg. Wick kan op die manier nooit verliezen.

Zelfde geldt voor als Wick door glazen plaat na glazen plaat wordt gegooid. Ik begrijp dat het grappig moet zijn, maar het is mij gewoon te veel. Ik stoor mij er meer aan dat Wick al dit overleefd zonder ook maar een kledingscheur, dan dat ik het grappig vind om te zien. En laat mij niet beginnen over dat Wick vijf schoten en de val van minimaal tien verdiepingen hoog overleefd op het eind zonder problemen. Goed, we weten niet honderd procent of hij geen fysieke problemen heeft, maar het feit dat hij het overleefd en de kracht heeft zijn hand op te steken is mij te veel. Ik stoor mij er aan. Hij is zo onverwoestbaar dat het niet langer leuk is nog grappig. Als deel vier er nog een schep bovenop gaat doen weet ik niet met hoeveel plezier ik die film ga kijken.

Dan nog iets kleins. De opmerking van Wick op de vraag “what do you need” waarop hij zegt “guns. Lots of gun”. Als ik het mij goed herinner zegt Keanu Reeves dat in de “Matrix” ook op dezelfde vraag vlak voor de laatste akte. Schattig. Had van mij niet gehoeven, maar kan ook geen kwaad.

John Wick: Chapter 2

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Aan het begin van de film was ik even bang dat “John Wick: Chapter 2” een herhaling zou worden van de eerste film. Dezelfde redes voor Wick om te handelen en dezelfde soort schurken. Gelukkig is dit niet het geval. Al snel gaat de film een hele nieuwe richting uit.

Wat de film goed doet is de escalatie. Ditmaal is de situatie waarin Wick zit vele malen lastiger dan de situatie in “John Wick”. Ook heeft deze film elementen die niet in de eerste Wick zaten. Ik heb het hierbij bijvoorbeeld over de tekst op het scherm. Dit helpt om de film een eigen karakter te geven. Dat is nodig, want de film is op sommige punten namelijk wel hetzelfde als de eerste film.

De aaneenschakeling van actie en vuistgevechten die Wick heeft zijn op bepaalde punten niet veel anders dan in de eerste film. Gelukkig zijn dit maar een paar punten. De film weet op creatieve manieren nieuwe actiescènes te geven die uniek voelen. Er is dus meer dan genoeg variatie. Hierdoor blijft de film vers en verveelt nooit. Het enige wat wel opvalt is dat de vuistgevechten en de manier waarop Wick de meeste mensen vermoord praktisch hetzelfde is als in deel één. Wel besef ik mij, sinds ik de film een dag later kijk dan het eerste deel, dat herhalingen mij daardoor meer opvalt. Als er een jaar of meer tussen had gezeten zou de herhaling mij waarschijnlijk niet opvallen.

Ik denk dat de film een perfecte lengte heeft. Als het nog een half uur langer was doorgegaan was het mij denk ik gaan vervelen. Op het eind van de film was ik aardig klaar met al het geweld. Deze film is zo’n twintig minuten langer dan het eerste deel. Op Netflix kan ik zien dat de “John Wick”-films met iedere iteratie langer worden. Ik ben erg benieuwd hoe de volgende films er voor gaan zorgen dat de actie niet te veel in herhaling valt.

Het verhaal is net als bij deel één lekker simpel. Je kan het hele plot van de film in twee zinnen opnoemen. Het is opnieuw slechts een excuus om goede actie te hebben. Ook het filmwerk is dit keer weer buitengewoon. Vooral het laatste half uur van de film weet je weer in de droomachtige staat te brengen waarbij simpelweg geniet van de beelden op je scherm.

Dan het einde van de film. Uiteraard zal ik niets weggeven, maar het eind belooft een heel spannend derde deel. Ik kan nu al niet wachten om die te zien, wat morgen gaat zijn. Als je “John Wick: Chapter 2” nog niet hebt gezien, en deel één goed vindt, dan kan je deze film ter harte aanraden.

Spoilerdeel

Hierbij de twee zinnen die het plot beschrijven: Wick moet een zus doden van een oude baas. Deze oude baas zet vervolgens een contract uit door heel New York om Wick te doden voor zeven miljoen. Simpeler kan niet, en beter kan niet. Een film als dit doet er goed aan een lekker simpel verhaal te hebben. Zo hoeft je brein zo min mogelijk te doen en onthouden. Hierdoor kan je lekker in die halve droom status komen en genieten van de kleuren die op je netvlies schijnen.

Het moment dat Wick een contract op zijn hoofd krijgt van 7 miljoen is geweldige escalatie van de situatie. Je vraagt je af hoe ze dit nog kunnen overtreffen in nummer 3 en 4. Er is een poster voor “John Wick: Chapter 2” waar Keanu Reeves gezicht in het midden is met tientallen geweren die op hem zijn gericht. Dat belooft een epische film te worden, en de film maakt die belofte ook waar. Het voelt inderdaad echt of Wick nergens meer veilig is en om iedere hoek een nieuwe moordenaar staat.

Ik kan helaas niet veel meer bedenken om over de film te schrijven. De actie is buitengewoon, de duistere humor is leuk en de manier waarop de film geschoten is mag van mij een prijs verdienen. Heel heel goed.

John Wick

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Wat een goede film! Ik kan niet anders dan mijn recensie van “John Wick” met die zin beginnen. De film is actievol, prachtig gefilmd, grappig en heeft een geweldige soundtrack.

Het voelt of deze film zich afspeelt in een alternatief universum. Bijna een soort sprookjesachtige wereld. De muziek, hoe die is gefilmd, maar ook voornamelijk het kleurgebruik helpt hier aan mee. Door dit bijna sprookjesachtige verhaal erger ik mij er niet aan dat John Wick als een bijna onverwoestbare superman zich vecht naar zijn doel. Dat is hoe de wereld werkt waarin hij leeft.

Een ander voordeel aan de film is de speeltijd. Een uur en veertig minuten. Erg toepasselijk voor het simpele verhaal dat het vertelt. Kort maar heel krachtig.

Dan over het verhaal zelf. Het is een simpel verhaal van wraak. Ik denk dat het plot een van de grootste krachten is van de film. Het verhaal is er slechts om goede actiescènes neer te zetten en leuke grappen te vertellen. Des te simpeler het dan is des te beter.

Keanu Reeves speelt de uitgeharde moordmachine heel goed. Hij wordt vaak bekritiseerd dat zijn emoties uit lijken te staan als hij acteert. ‘Zo droog als een woestijn,’ heb ik iemand ooit horen zeggen. Maar in “John Wick” werkt deze emotieloze prestatie erg naar het voordeel. Dat betekent niet dat Reeves geen emotie toont. Op de juiste momenten weet hij verdriet, pijn en frustratie te tonen.

Acteur Michael Nyqvist weet als de schurk ook een memorabele prestatie neer te zetten. Ik ken hem eigenlijk alleen van “Mission: Impossible – Ghost Protocol” waar hij ook de schurk speelt. Maar in die film weet hij geen indruk achter te laten. In “John Wick” doet hij dat wel.

“John Wick” is als een vreemde droom die je graag ervaart. Ik denk dat dat de beste manier is om deze film te omschrijven, als een aangename droom. De hele film voelt als een rit in een wiltwaterbaan. Soms gaat het even traag, dan weer snel, maar op het eind is het een heftige, maar aangename ervaring. Het verhaal van de film vloeit alsmaar door. Hierdoor raak je bijna in een soort trance.

Als je geen probleem hebt met overmatig bloedvergiet kan ik de film zeker aanraden.

Spoilerdeel

Ik heb het geprobeerd, maar ik kan bijna niets verzinnen voor het spoilerdeel. Niet omdat er niets is te zeggen over de film. Het is omdat ik maar een paar keer kan zeggen hoe geweldig de actie, humor, muziek, sounddesign en filmwerk is voordat het saai wordt. Toch heb ik een paar dingen bedacht om te delen.

Leuk dat het hele verhaal ontstaat omdat Wick zijn hond verliest. Dat is duistere humor die perfect past bij de film.

Dan over Reeves acteerprestatie. Als hij tegen Nyqvist zegt dat hij dood zal gaan met zijn zoon als hij niet meewerkt laat Reeves heel goed de woede voelen die hij voelt over zijn dode hond en misschien ook een beetje zijn vrouw. Zoals al geschreven weet Reeves op de juiste momenten net even die emotie te tonen die zijn personage niet alleen menselijk maakt, maar ook met hem mee laat leven.

Ook leuk dat je voor enkele tijd niet weet aan welke kant Willem Dafoe staat. Wil hij Wick vermoorden of niet? Ik weet daadwerkelijk niet het antwoord op de vraag voor een goed stuk van de film. Als hij Wick in het vizier heeft die op bed ligt weet ik niet of hij expres mis schiet of niet. Pas later kom je daarachter. Het is een goede spanningsboog die bevredigend voelt als de conclusie komt.