Laurence Fishburne

Mission: Impossible III

Simon de Vries

Spoilervrij deel

O ja… vanaf nu begint de serie echt goed te worden. ‘Mission: Impossible III’ is een geweldige mix van spionage en actie. Het mist misschien nog de scherpe momenten met humor en indrukwekkende stunts, maar anders dan dat is ‘Mission: Impossible III’ de blauwdruk waarop de rest van de serie niet alleen bouwt, maar ook aanscherpt en verbeterd. Maar laten we voor nu maar enkel praten over deel 3.

Ik begin met Tom Cruise. Cruise speelt de alledaagse charmante man geweldig. Je gunt het Cruise in deze film echt om een gelukkig eind te hebben. Ik vind persoonlijk dat Cruise als acteur ondergewaardeerd is. Het is jammer dat de man tegenwoordig voornamelijk kiest om de stoere alleskunner te spelen. De man die altijd het beste is in zijn vak. Want Cruise kan zeker meer dan dat. Zoals zelfingenomen personages als in ‘Rain Man’ en ‘Magnolia’, maar ook de alledaagse man zoals in ‘Risky Business’ en nu in ‘Mission: Impossible III’.

Ook komt het geloofwaardig over dat Ethan Hunt uit deel 1 kan transformeren naar deze Hunt uit deel 3, sinds ik in mijn recensie over 2 heb geklaagd dat die Hunt niet als dezelfde persoon voelt. Deze Hunt bewandelt de perfecte middenweg tussen actie, realisme en de man die alles kan. Het is duidelijk dat ook de filmmakers begrijpen dat dit perfectie is, want Hunt zal niet veel meer veranderen na deze film.

Dan over de andere acteurs. Te beginnen met Michelle Monaghan. Monaghan en Cruise zijn vuurwerk samen. Je gelooft honderd procent dat deze twee voor elkaar zijn gemaakt. Nog knapper is dat vanaf de eerste scene je direct gelooft in hun relatie. We hebben geen lange scenes nodig om de personages uit te bouwen en op die manier langzaam er in te geloven dat ze verliefd zijn. Het is direct geloofwaardig en voelt natuurlijk aan. Hierdoor kan de film lekker snel naar de spionage en actie gaan, zonder dat het inlevert in spanning als de personages later in gevaar komen.

Jonathan Rhys Meyers en Maggie Q, die beide Hunt helpen op zijn missies in deze film, krijgen weinig kans om een indruk achter te laten. Er is maar een enkele scene waarbij ze een klein ademmoment krijgen en je ze bijna iets beter leert kennen, maar dan neemt de actie over voordat dat gebeurd. Het is vreemd. Want in bijvoorbeeld ‘Ghost Protocol’ krijgen de personages die Hunt helpen op zijn missie ook weinig ademmoment om te laten zien wie ze zijn, maar op de een of andere manier blijven die personages mij meer bij. Ik denk dat het komt omdat die personages iets meer bij de missies betrokken zijn en via hun manier van doen en praten zo een indruk kunnen achterlaten.

Neemt bijvoorbeeld Simon Pegg als Benji. Hij zit niet veel in deze film, en je zal hem zo weer vergeten. In deel 4 en verder krijgt hij kans toch een te laten zien hoe en wie hij is. Dit zit hem in de kleine momenten. Hoe hij zich bijvoorbeeld gedraagt terwijl hij bezig is met de missie.(spoilermoment voor ‘Ghost Protocol’ in deze laatste zin). Denk aan hoe hij praat en doet als hij samen met Cruise vermomt het Kremlin van Moskou inloopt.

Je leert zo veel over Benji door wat hij zegt en hoe hij het zegt. En nog genialer is dat dit gebeurd terwijl de scene uitspeelt. Er is geen moment nodig waar de personages rond een tafel zitten en elkaar beter leren kennen. Terwijl ze hun missie doen leren we de personages beter kennen. In deel 3 doen ze hun missie, maar leren we niets over de personages. Het is niet erg, maar je realiseert je hierdoor duidelijk dat vanaf deel 4 de films veel slimmer in elkaar zitten.

Dan over de schurk. Philip Seymour Hoffman is de beste schurk in de hele filmreeks tot nu toe. Sean Harris in deel 4 en 5 is ook goed, maar Hoffman is net een stapje verder. Je wilt op het eind echt graag zien dat hij wordt verslagen. Hij speelt zijn rol cool en gecalculeerd. Een echte psychopaat. Ik denk dat Harris de meest intimiderende schurk is in de serie, maar Hoffman is de engste schurk. Je wilt geen ruzie met hem. Je weet dat hij alles van je afpakt en je laat lijden op de rand van de dood terwijl iedereen van wie wie houdt voor je ogen wordt gemarteld. Dat is een enge schurk.

Dan iets wat ik minder vind aan de film. Alle kleur is uit de film gehaald. Dit was standaard in films rond 2005, maar ik ben er nooit een fan van geweest. Deel 4 en later behouden de kleuren niet alleen, ze gebruiken ze om prachtige beelden te geven. Dat is veel mooier en plezieriger om naar te kijken. Verder word ik ook een beetje claustrofobisch van alle close-ups in de films van gezichten. Het irriteert mij om de een of andere reden. Het is zeker niet zo erg dat het de scenes verpest, maar ik ben blij dat ze dit enkel voor deze film hebben gedaan. Het helpt wel om de film uniek te doen aanvoelen vergeleken met 1 en 2. En daar moet ik opnieuw respect voor geven.

Hoewel ik denk dat ze vanaf deel 4 de formule perfectioneren is deel 3 de geniale blauwdruk die de films zullen volgen. Een hele sterke film met sterke acteurs. Zeker het kijken waard.

Spoilerdeel

Om toch nog een klein stuk over Hoffman te schrijven. Het voelt zo bevredigend aan als Cruise hem op het eind in elkaar begint te slaan. Je haat Hoffman echt. Alleen de manier waarop hij dan eindelijk aan zijn eind komt is een beetje jammer. Het was zoveel bevredigender geweest als Cruise hem had mogen doodschieten, of misschien nog beter zijn vrouw. Dat Cruise denkt dat hij dood is en dat hij dan toch nog blijkt te leven om dan door Monaghan echt afgemaakt te worden. Maar nu ben ik een film aan het herschrijven die het uitstekend heeft gedaan zonder mijn hulp, en totdat ik heb bewezen ook een succesvol verhaal te kunnen schrijven die wordt geliefd door miljoenen heb ik niet echt een poot om op te staan.

Het hele stuk in de Vaticaanstad is het sterkste stuk in de film. Deel 4 en verder bestaan uit stukken van ongeveer 20 minuten waarbij ze vaak ook ergens moeten inbreken en spionage dingen moeten doen. Dit stuk in Vaticaanstad is het voorbeeld voor hoe deze scenes moeten zijn.

Dat je nooit weet wat de ‘Rabbit’s foot’ is is leuk gedaan. Opnieuw: het onderscheidt de films van zijn voorgangers. Je hoeft ook niet te weten wat het is. De film is even leuk zonder deze informatie. Het heeft ook iets Alfred Hitchcock-achtig (waarbij nummer 2 faalt in dat aspect flikt deel 3 het dan toch). Een pure MacGuffin. Ik keur het goed.

De scene waarbij Hunt zijn oude leerling, gespeeld door Keri Russell, moet bevrijden is voor het grootste gedeelte goed. Er zit alleen één stuk in waarbij ze net iets te hard proberen cool te zijn. Het is als Hunt wordt gevraagd hoeveel kogels hij nog heeft. Hij zegt ‘genoeg,’ richt vervolgens op een schurk, haalt de trekker over om te vuren, en na een enkel schot zegt hij ‘nu heb ik geen kogels meer’. Dat probeert net iets te hard om cool te doen. En daarmee faalt het. Grappig genoeg echter is twee seconde later een moment wat ik wel cool vind. Het is als Hunt een plakbom gooit als een boemerang die dan precies op een gastank terecht komt. Dat is komisch en tegelijk ook vet om te zien. Dat maakt het moment van eerder weer goed.

Dan nog over het eind van de film. Letterlijk de laatste scene waarin Hunt zijn vrouw voorstelt aan het IMF-team. Hartverwarmend… dat is alles wat ik heb te zeggen. Je gunt het Hunt en zijn vrouw om gelukkig te zijn, en dat het hele IMF-team ze het ook gunt maakt het alleen maar beter. Goede film, mooi eind. Ga hem met plezier nog vaker kijken.

John Wick: Chapter 3 – Parabellum

Simon de Vries

Spoilervrij deel

De film ‘John Wick: Chapter 3 – Parabellum’ belooft in het begin heel goed te worden. We zien gevechten zoals we ze nog nooit eerder hebben gezien in de eerste twee films. Ook is de situatie waarin Wick zit in het begin van de film geniaal bedacht. Ik had met plezier een hele film gezien waarin Wick zichzelf al vechtend door New York verplaatst opzoek naar een oplossing voor zijn probleem.

Wat we uiteindelijk krijgen als film is gelukkig nog steeds erg vermakelijk. Het verhaal brengt ons naar nieuwe locaties. Deze verandering van omgeving helpt om de film vers te laten voelen. Het probeert duidelijk geen herhaling te zijn van deel één en twee.

Ook de achtervolgingen hebben wat variatie vergeleken met deel een en twee. Er worden voertuigen gebruikt die Wick nog niet eerder heeft gebruikt. Net als bij de eerste twee gevechten laat dit de film vers aanvoelen.

Dan een groot probleem. In de eerste twee films overleeft Wick dingen zonder gebroken botten of kleerscheuren wat hoogst onwaarschijnlijk is als een echt persoon dit overkomt. In deel drie komen dit soort situaties net iets te vaak voor. Wick overleeft alles zonder probleem. Het is te onwaarschijnlijk. Te onrealistisch. Ik weet dat de film niet realistisch probeert te zijn, maar het gaat net iets te ver. In film één wordt Wick door drie mannen uitgeschakeld in zijn huis, en dit doen ze enkel door hem te schoppen en slaan. In deel drie staat Wick op zonder veel problemen net nadat hij geweld is ondergaan vele malen heftiger dan slaan en schoppen. Het stoort mij.

Ik heb nog twee andere problemen. Ten eerste zijn een aantal gevechten te lang en hebben te weinig variatie. Het zijn dezelfde soort gevechten die we al hebben gezien. Wick die mensen door hun hoofd schiet terwijl ze op de grond liggen. Tweemaal dacht ik bij een gevecht, het is zo wel goed geweest, ga maar door. En dan als tweede, de motivatie van Wick vind ik stom. In het ‘spoilerdeel’ vertel ik wat zijn motivatie is om te blijven vechten. Wat ik wel kan zeggen is dat het zo veel sterker was geweest als Wick blijft vechten simpelweg omdat hij in leven wil blijven. Dat is voldoende motivatie en past ook beter bij de toon van de film.

Ondanks alle problemen is “John Wick: Chapter 3 – Parabellum” meer dan vermakelijk. Met de geweldige opening en variatie in omgeving voelt de film origineel genoeg vergeleken met zijn voorgangers. Ik kan hem zeker aanraden.

Spoilerdeel

Ik denk dat het begin van de film het sterkst is. Wick die probeert te overleven zonder hulp in een stad vol moordenaars is simpelweg een geweldig idee. Als er dan ook nog eens twee vechtmomenten zijn die volledig origineel aanvoelen heb je helemaal een winnaar van een opening.

Het gevecht met de messen en paarden zijn beide creatief en uniek. Variatie in de gevechten helpt de film een nieuwe ervaring te maken. Niet een herhaling van wat we al hebben gezien. Hierdoor begint de film veelbelovend. Helaas valt het verhaal daarna alweer snel in herhaling. Ik heb het over de gevechten waarbij Wick man na man uitschakelt en ze daarna door het hoofd schiet als ze op de grond liggen. Ze proberen nog wel te variëren door de twee honden van Halle Berry in het gevecht te mengen, en ik moet toegeven dat er een paar leuke stunts tussen zitten, maar de honden leiden niet voldoende af van het feit dat we dit soort gevechten al vaker hebben gezien in deel één en twee. En waarbij in de eerste twee delen het mij niet verveelt moet ik toegeven dat in “John Wick: Chapter 3 – Parabellum” het gevecht met Berry en het eindgevecht beide net iets te lang doorgaan. Op een gegeven moment heb je het wel gezien. Er is maar zo vaak dat je kan zien hoe iemand in zijn hoofd geschoten wordt terwijl hij al op de grond ligt voordat het herhaling wordt.

Dan over de reden dat Wick wil blijven leven. Dit wil hij om zijn overleden vrouw te kunnen blijven herinneren. Dat is zwak. Het was zoveel beter geweest als Wick simpelweg wil leven omdat hij niet dood wil gaan. Dat hele, ik doe het enkel om mijn vrouw te kunnen blijven herinneren, past niet bij de stijl van de film. Het is te zoetsappig. Het is of de schrijvers hebben bepaald dat Wick niet geeft om zijn leven, en er dus krampachtig een reden moest worden verzonnen waarom hij zou blijven vechten. Maar ik zeg, laat hem vechten simpelweg omdat hij wil leven. Laat hem een vinger afsnijden simpelweg omdat hij wanhopig wil blijven leven. Alleen maar blijven leven om je vrouw ter herinneren is lomp, en ik geloof er niet in dat iemand bereidt is zo ver te gaan voor een reden als dat.

Wat ik wel leuk vind aan de film, tot aan vlak voor het laatste gevecht, is hoe Wick alles maar net aan overleefd. Denk aan het moment dat hij zijn hand op de trap legt van het hotel waardoor hij net op het nippertje veilig is voor zijn achtervolger. Het maakt het verhaal spannender doordat Wick niet kan winnen. Hij kan slecht net op het nippertje overleven.

Alleen, dit op het nippertje overleven wordt weer te ver geduwd op het eind. Ik heb het over het gevecht dat hij heeft op het eind met twee mannen in het glazen paleis van het hotel. Ze geven Wick simpelweg de kans weer op te staan nadat ze hem op de grond hebben gevochten. Waarom doen ze dat? Geen idee. Ze zeggen iets in een taal die ik niet ken. Misschien legt dat uit waarom ze Wick laten opstaan. Er is echter een klein probleem. Netflix heeft geen Engelse ondertiteling voor deze film. Nederlandse ondertiteling ga ik niet aanzetten want dat stoort mij te veel. Dus ik heb geen idee wat wordt gezegd iedere keer als ze in de film een andere taal dan Engels spreken, en dat is nog best wel vaak. Dus voor nu kan ik enkel zeggen dat ik niet begrijp waarom ze hem een kans geven weer op te staan, en dat haalt de spanning weg. Wick kan op die manier nooit verliezen.

Zelfde geldt voor als Wick door glazen plaat na glazen plaat wordt gegooid. Ik begrijp dat het grappig moet zijn, maar het is mij gewoon te veel. Ik stoor mij er meer aan dat Wick al dit overleefd zonder ook maar een kledingscheur, dan dat ik het grappig vind om te zien. En laat mij niet beginnen over dat Wick vijf schoten en de val van minimaal tien verdiepingen hoog overleefd op het eind zonder problemen. Goed, we weten niet honderd procent of hij geen fysieke problemen heeft, maar het feit dat hij het overleefd en de kracht heeft zijn hand op te steken is mij te veel. Ik stoor mij er aan. Hij is zo onverwoestbaar dat het niet langer leuk is nog grappig. Als deel vier er nog een schep bovenop gaat doen weet ik niet met hoeveel plezier ik die film ga kijken.

Dan nog iets kleins. De opmerking van Wick op de vraag “what do you need” waarop hij zegt “guns. Lots of gun”. Als ik het mij goed herinner zegt Keanu Reeves dat in de “Matrix” ook op dezelfde vraag vlak voor de laatste akte. Schattig. Had van mij niet gehoeven, maar kan ook geen kwaad.

John Wick: Chapter 2

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Aan het begin van de film was ik even bang dat “John Wick: Chapter 2” een herhaling zou worden van de eerste film. Dezelfde redes voor Wick om te handelen en dezelfde soort schurken. Gelukkig is dit niet het geval. Al snel gaat de film een hele nieuwe richting uit.

Wat de film goed doet is de escalatie. Ditmaal is de situatie waarin Wick zit vele malen lastiger dan de situatie in “John Wick”. Ook heeft deze film elementen die niet in de eerste Wick zaten. Ik heb het hierbij bijvoorbeeld over de tekst op het scherm. Dit helpt om de film een eigen karakter te geven. Dat is nodig, want de film is op sommige punten namelijk wel hetzelfde als de eerste film.

De aaneenschakeling van actie en vuistgevechten die Wick heeft zijn op bepaalde punten niet veel anders dan in de eerste film. Gelukkig zijn dit maar een paar punten. De film weet op creatieve manieren nieuwe actiescènes te geven die uniek voelen. Er is dus meer dan genoeg variatie. Hierdoor blijft de film vers en verveelt nooit. Het enige wat wel opvalt is dat de vuistgevechten en de manier waarop Wick de meeste mensen vermoord praktisch hetzelfde is als in deel één. Wel besef ik mij, sinds ik de film een dag later kijk dan het eerste deel, dat herhalingen mij daardoor meer opvalt. Als er een jaar of meer tussen had gezeten zou de herhaling mij waarschijnlijk niet opvallen.

Ik denk dat de film een perfecte lengte heeft. Als het nog een half uur langer was doorgegaan was het mij denk ik gaan vervelen. Op het eind van de film was ik aardig klaar met al het geweld. Deze film is zo’n twintig minuten langer dan het eerste deel. Op Netflix kan ik zien dat de “John Wick”-films met iedere iteratie langer worden. Ik ben erg benieuwd hoe de volgende films er voor gaan zorgen dat de actie niet te veel in herhaling valt.

Het verhaal is net als bij deel één lekker simpel. Je kan het hele plot van de film in twee zinnen opnoemen. Het is opnieuw slechts een excuus om goede actie te hebben. Ook het filmwerk is dit keer weer buitengewoon. Vooral het laatste half uur van de film weet je weer in de droomachtige staat te brengen waarbij simpelweg geniet van de beelden op je scherm.

Dan het einde van de film. Uiteraard zal ik niets weggeven, maar het eind belooft een heel spannend derde deel. Ik kan nu al niet wachten om die te zien, wat morgen gaat zijn. Als je “John Wick: Chapter 2” nog niet hebt gezien, en deel één goed vindt, dan kan je deze film ter harte aanraden.

Spoilerdeel

Hierbij de twee zinnen die het plot beschrijven: Wick moet een zus doden van een oude baas. Deze oude baas zet vervolgens een contract uit door heel New York om Wick te doden voor zeven miljoen. Simpeler kan niet, en beter kan niet. Een film als dit doet er goed aan een lekker simpel verhaal te hebben. Zo hoeft je brein zo min mogelijk te doen en onthouden. Hierdoor kan je lekker in die halve droom status komen en genieten van de kleuren die op je netvlies schijnen.

Het moment dat Wick een contract op zijn hoofd krijgt van 7 miljoen is geweldige escalatie van de situatie. Je vraagt je af hoe ze dit nog kunnen overtreffen in nummer 3 en 4. Er is een poster voor “John Wick: Chapter 2” waar Keanu Reeves gezicht in het midden is met tientallen geweren die op hem zijn gericht. Dat belooft een epische film te worden, en de film maakt die belofte ook waar. Het voelt inderdaad echt of Wick nergens meer veilig is en om iedere hoek een nieuwe moordenaar staat.

Ik kan helaas niet veel meer bedenken om over de film te schrijven. De actie is buitengewoon, de duistere humor is leuk en de manier waarop de film geschoten is mag van mij een prijs verdienen. Heel heel goed.