Spoilervrij deel
‘Mission: Impossible – Ghost Protocol’ is een enorme stap vooruit in de serie. Van de eerste vier delen is dit verweeg het beste. Waarom?
Laat mij beginnen met het belangrijkste: De verhoudingen in deze film zijn anders. We volgen in ‘Ghost Protocol’ een team dat wordt geleid door Tom Cruise. Uiteraard was dit ook al gaande in de eerste drie delen, maar nu voelt het voor het eerst goed gebalanceerd. Cruise is niet meer de belangrijkste persoon in de film. Iedereen binnen het team is gelijk. Cruise heeft zijn ego voor het grootste gedeelte geparkeerd. Dit helpt heel erg in het voordeel van de film. Cruise kan nog steeds zijn stunts doen en een alleskunner zijn zonder dat het afleidt.
Uiteraard moet ik ook praten over de stunts. Gruwelijk. Dat is alles wat ik heb te zeggen. Meer dan tien jaar later zijn de actiescènes in deze film nog altijd ongeëvenaard. Wat ook meehelpt is de manier waarop het gefilmd is. Het filmwerk maakt stunts nog spannender dan ze al zijn. Tegelijk echter weet het ook nog humor in de mix te gooien. Het heeft zijn cake en eet het aan beide kanten. En de film hoeft geen boete te betalen daarvoor.
Dan even over de humor zelf. Bijna iedere grap raakt. Soms moet ik er enkel van grinniken, soms laat ik een kleine lach, maar iedere grap doet iets bij me.
De hele film is een aaneenschakeling van goede humor en actie, met zelfs nog een klein beetje drama. In mijn ‘Bourne Identity’-recensie, nu alweer een goede tijd geleden, heb ik geschreven dat iedere scene in die film memorabel is. De film heeft geniale scene na geniale scene helemaal tot aan het eind. ‘Mission: Impossible – Ghost Protocol’ is hetzelfde. Er zit geen een scene tussen waarvan ik denk, die heb ik al vaak genoeg gezien. En ik heb de film nu denk ik minimaal al tien keer gezien.
Het acteerwerk is ook uitmuntend. Er zit (bijna) geen zwakke opvoering in. Zelfs iemand als Simon Pegg. Hij is er duidelijk voor de humor, maar de man weet ook op de juiste momenten serieus te zijn en op de juiste momenten mee te doen aan de actie. Hierdoor voelt hij als een echt persoon en als een gelijke binnen het team. niet een flauw excuus voor enkel wat grappen.
Het enige wat niet zo sterk is aan de film is de schurk. Michael Nyqvist speelt hem. Ik weet dat Nyqvist een memorabele schurk kan spelen. Zo speelt hij er namelijk een in ‘John Wick’, en goed ook, maar in ‘Ghost Protocol’ is hij heel erg matig. Hij is niet slecht, maar er is ook niets aan hem waardoor ik hem herinner. Je vergeet hem direct als je klaar bent met kijken.
Toch kan ik niets anders doen dan positief schrijven over deze film. Alles aan de film werkt – behalve de schurk. Met ‘Ghost Protocol’ heeft de serie echt zijn draai gevonden. En het mooiste is, het wordt alleen nog maar beter van hier, maar dat is een verhaal voor de volgende keer.
Spoilerdeel
De film weet heel goed spanning op te bouwen. Een goed voorbeeld is als ze een scherm hebben opgezet om een bewaker van een hal te doen misleiden dat ze niet in de hal staan. Dit hele gedeelte is zonder muziek. Het zou heel makkelijk zijn om er een spannend muziekje onder te gooien met de gedachte dat dat het spannender maakt, maar het is juist de stilte waardoor de spanning echt niet meer te houden is. Hierdoor is het een van de krachtigste scenes uit de film. En dat zegt wat want de hele film is krachtig.
Bij het klimmen van de Burj Khalifa in Dubai voel je de hoogte. Mijn bilspieren knijpen samen iedere keer als Cruise naar buiten stapt. Het is verschrikkelijk spannend. Dat er ook nog goede humor is tijdens deze actiescène brengt de scene naar een ongekende hoogte.
Dan toch nog over iets wat minder is. Tijdens de achtervolging na het klimmen van de Burj Khalifa wordt op het eind een masker afgetrokken. Het koste mij meerdere keren kijken om te beseffen dat het Nyqvist is die een masker draagt. Dat laat zien hoe weinig Nyqvist als schurk een indruk maakt in de film. De eerste paar keer kijken wist ik nooit wat er nu precies aan de hand was. Ik begreep ook niet als wie Nyqvist zich voordeed door het dragen van het masker, en ik wist niet dat het Nyqvist was toen hij het masker aftrok. Opnieuw: het enige zwakke aan de film is de schurk.
Ik heb al vaker geschreven dat als ik zie dat iets in de computer is gedaan ik het direct minder spannend vind. ‘Ghost Protocol’ weet een perfecte mix te vinden tussen computeranimatie en echte dingen. De Kremlin tijdens de explosie ziet er duidelijk nep uit. Toch heb ik er niets over te klagen. Ik ben niet tegen computeranimatie. Ik vind gewoon dat overmatig gebruik, vooral in actiescènes, mij stoort. ‘Ghost Protocol’ weet perfect wanneer het echt moet zijn en wanneer het animatie kan gebruiken. Maar de hele ‘Mission: Impossible’-serie weet dat vrij goed. Denk bijvoorbeeld aan toen ik schreef dat de laatste scene bovenop de trein in ‘Mission: Impossible I’ spannend was ondanks dat veel duidelijk in een computer is gedaan.
Als je ook maar één van de drie eerste ‘Mission: Impossible’-films goed vind kan ik je zeker ‘Ghost Protocol’ aanraden. Het is op alle vlakken beter dan zijn voorgangers. Kijken dus.
