Morgan Freeman – Simon de Vries Schrijver

Spoilervrij deel

Dit moet de vierde of vijfde keer zijn dat ik de film ‘Now You See Me’ kijk. Ik moet direct toegeven dat de film nog steeds leuk is om te zien.

Waarom ik zo geniet van de film is de droomfactor. Het idee om zo goed te zijn in magie is een verslavend idee. Natuurlijk kost het vele duizenden uren aan tijd om zo goed te worden, tijd die ik spendeer op Youtube in plaats van oefenen met speelkaarten omdat ik lui ben. Wat betekent dat het voor eeuwig bij dromen zal blijven, maar dat betekent niet dat de film niet minder leuk wordt om te kijken. Het is dezelfde reden dat ik graag naar ‘Lucy’ kijk met Scarlett Johansson. Het fantaseren is zo leuk.

Het mysterie gedeelde van de film vind ik het minst boeiend aan de film. Meerdere keren in de film leer je hoe een truc werkt. Eenmaal besef je dat je eerder in de film al had kunnen weten hoe ze het hebben gedaan, maar de meeste tijd is het onmogelijk om van te voren te weten hoe de truc werkt. Toch maakt dat de film niet slecht. Wel moet ik toegeven dat sommige verklaringen die worden gegeven wel een kleine kans van slagen zouden hebben, zou je ze toepassen in de echte wereld.

Toch zitten er slimme momenten in de film. Momenten waarvan je niet direct begrijpt wat ze te maken hebben met wat er gebeurd, maar later beseft waarom ze in de film zitten. Helaas een beetje moeilijk uit te leggen zonder spoilers.

De film duurt een uur en 55 minuten. Dat is een respectabele tijd. De film voelt die tijd niet. Het voelt veel korter. Voor je het weet ben je alweer bij het eind. Dat is jammers, want de film is zo leuk om te zien. Maar tegelijk is het natuurlijk sterk dat de film afrond voordat het te veel in herhaling valt.

Alles wat ik nog kan zeggen is, kijk de film vooral. Het is echt heel leuk en zal je misschien inspireren om ook een speeldek op te pakken en wat goocheltrucs te leren.

Spoilerdeel

De film is ruig op te delen in drie grote goocheltrucs. Daar is niet mis mee. Alleen denk ik wel dat de film eindigt met de minst boeiende truc. Het voelt of ze niet eens echt een truc doen op het eind. Ze rennen van het dak, verdwijnen, en dat is het. Natuurlijk is het verdwijnen zelf een truc te noemen. Alleen vergeleken met hoeveel spektakel ze stelen uit een Franse bank, en mensen meer geld op hun bakrekening zetten, voelt de laatste truc aan als een anticlimax. Dat is zonde, want de film heeft een goed gevoel van escalatie. Deze escalatie stopt helaas het moment dat het over de kluis gaat die ze verstoppen met een spiegel. Dat is het enige wat ik jammer vind aan de film.

Wat ook minder is aan de derde grote goocheltruc is dat het ongeloofwaardig is dat ze er mee zouden wegkomen. Ik heb het over de spiegel die de kluis verbergt. Ten eerste: hoe krijgen ze zo een grote spiegel in een gebouw? Dat moet vast een dag werken en velen hele gespierde verhuizers kosten. Ten tweede: hoe kan niemand zien dat er een spiegel in de ruimte is. Dat vind ik moeilijk te geloven. Ten derde: Een geluk voor onze helden dat niemand van de FBI zo ver de ruimte inloopt dat hij tegen de spiegel aanbotst. In andere woorden: deze truc doet het hem even net niet voor mij.

Maar met dat geschreven te hebben zitten er momenten in de film die heel slim zijn. Denk aan de tweede show waarbij twaalf mensen worden gehypnotiseerd om aan te vallen bij het horen van het woord ‘Freeze’. Tijdens de hypnose begrijp je niet wat dit te maken heeft met wat er gebeurd, maar zodra Mark Ruffalo ‘freeze’ roept en wordt getackeld door de twaalf mensen is in één keer alles duidelijk, en kan je alleen maar denken, slim gedaan.

De twist op het eind waarbij Ruffalo het meesterbrein is achter alles is goed gedaan. De hele film lang worden deze snippers aan informatie gegeven over een goochelaar genaamd Lionel Shrike. Dat Ruffalo zijn zoon blijkt te zijn op het eind maakt het dat de twist wat minder uit de hoge hoed lijkt getrokken (wat leuk om dat spreekwoord te gebruiken in een recensie over een film over goochelaars). Ook sterk omdat de film je probeert te foppen door je te laten denken dat Lionel Shrike waarschijnlijk de vijfde ‘Horsemen’ is.

Jammer is dat Michael Caine spontaan verdwijnt uit de film op het eind. Het laatste wat we zien is dat hij Morgan Freeman inhuurt. Het zou fijn zijn geweest toch een bevredigend eind te hebben met Caine. Nu voelt het als een onopgelost stuk verhaal. Ik weet dat er een ‘Now You See Me 2’ is, maar ik oordeel deze film op zichzelf. Ik moet zeggen dat het onopgeloste verhaallijn met Caine niet erg is. Het is gewoon jammer. Het voelt als een escalatie zonder climax.

Toch blijft ‘Now You See Me’ leuk om te kijken. Ik ga dan ook zeker nummer 2 weer zien, en daar dan ook een recensie over schrijven… zodra die weer op Netflix verschijnt. En ik heb gelezen dat er waarschijnlijk ook een deel 3 komt. Die ga ik zeker in de bioscoop zien.

Spoilervrij deel

De film Lucy uit 2014 is een nieuwkomer in mijn lijst van mijn favoriete films. Ik heb de film nu viermaal gekeken en geniet er nog steeds evenveel van als de eerste keer dat ik deze film zag.

Laat mij direct beginnen met een grote reden waarom ik deze film zo fijn vindt. Het is een film van anderhalf uur. Zes minuten daarvan zijn de aftiteling. Een goed verhaal hoeft niet lang te zijn. Toch lijkt het er soms op dat filmmakers vinden dat een film vandaag de dag minimaal twee uur moet duren. Lucy laat zien dat dat niet hoeft. Sterker nog, de korte speeltijd maakt de film extra vermakelijk. Het is kort, krachtig en je bent maar tachtig minuten kwijt na het kijken er van.

Nog een reden waarom deze film zo geweldig is, is het tempo waarop het verhaal zich ontvouwt. Het verhaal begint traag, maar de snelheid neemt met iedere scene toe. Het is als een achtbaanrit die steeds sneller gaat.

Er zijn nog een aantal dingen die de film geweldig maken. Zo is de film mooi geschoten. Als je het geluid uit zou zetten denk ik dat je nog steeds een leuke ervaring zou hebben bij het enkel zien van de beelden.

De fantasie dat er een drugs bestaat die je meer van je brein laat gebruiken is al eerder gebruikt als een idee voor een verhaal. In dit geval denk ik aan de film ‘Limitless’ uit 2011. Echter vind ik het idee bij ‘Lucy’ leuker uitgevoerd. Door zowel ‘Limitless’ of ‘Lucy’ te kijken voel ik mij geïnspireerd om mijzelf beter te ontwikkelen. Om een vreemde taal te leren, meer boeken te lezen, of programmeren weer op te pakken. Het blijft vaak bij geïnspireerd zijn. Tot actie overgaan doe ik niet. Maar ik voel mij meer geïnspireerd nadat ik ‘Lucy’ heb gezien dan ‘Limitless’. ‘Lucy’ prikkelt mij meer met de ideeën die de film heeft bij wat er mogelijk is als je meer van je brein kan gebruiken.

Dan nog een disclaimer: denk niet dat dit in het echt zou werken. We gebruiken ons volledige brein. Ja, je gebruikt maar een klein deel van je brein om actief na te denken, wiskunde sommen op te lossen, of auto te rijden. De rest van je brein is bezig met dingen waar wij niet actief mee bezig zijn. Denk bijvoorbeeld alleen maar aan je brein die licht dat op je netvlies valt moet omzetten tot een beeld dat je kan zien. Hoe je brein deeltjes die je neus opsnuift moet omzetten tot een geur die je ruikt. We gebruiken honderd procent van ons brein. Het grootste deel wordt echter gebruikt voor dingen waar wij geen controle over hebben.

Spoilerdeel

‘Lucy’ speelt ook leuk met beelden die een dubbele betekenis hebben. Je hoeft niet diep na te denken om te begrijpen dat de muis bij de muizenval symboliseert hoe Lucy in de val loopt. Of wie de jachtluipaarden zijn en wie het kwetsbare dier is waarop gejaagd wordt.

De eerste tien minuten van de film is het enige wat lichtelijk saai is om nogmaals te zien. De film komt echt tot leven het moment dat de zak in Lucy’s buik begint te lekken. Dan pakt het verhaal mij vast en laat mij niet meer los tot het eind.

Ik denk dat wat Lucy zo leuk maakt het tempo is waarop het verhaal wordt vertelt. Het is als een adrenalineshot. Ik geniet er iedere keer weer van. Ik kan goed begrijpen dat iemand deze film kijkt en bij zichzelf denkt: dat was leuk, maar niets speciaals. En voor mij is de film ook niets speciaals. Maar het is hoog vermakelijk niets speciaals. Daarmee verdient het toch zijn plek in mijn lijst van favoriete films aller tijden.