Spoilervrij deel
De film Lucy uit 2014 is een nieuwkomer in mijn lijst van mijn favoriete films. Ik heb de film nu viermaal gekeken en geniet er nog steeds evenveel van als de eerste keer dat ik deze film zag.
Laat mij direct beginnen met een grote reden waarom ik deze film zo fijn vindt. Het is een film van anderhalf uur. Zes minuten daarvan zijn de aftiteling. Een goed verhaal hoeft niet lang te zijn. Toch lijkt het er soms op dat filmmakers vinden dat een film vandaag de dag minimaal twee uur moet duren. Lucy laat zien dat dat niet hoeft. Sterker nog, de korte speeltijd maakt de film extra vermakelijk. Het is kort, krachtig en je bent maar tachtig minuten kwijt na het kijken er van.
Nog een reden waarom deze film zo geweldig is, is het tempo waarop het verhaal zich ontvouwt. Het verhaal begint traag, maar de snelheid neemt met iedere scene toe. Het is als een achtbaanrit die steeds sneller gaat.
Er zijn nog een aantal dingen die de film geweldig maken. Zo is de film mooi geschoten. Als je het geluid uit zou zetten denk ik dat je nog steeds een leuke ervaring zou hebben bij het enkel zien van de beelden.
De fantasie dat er een drugs bestaat die je meer van je brein laat gebruiken is al eerder gebruikt als een idee voor een verhaal. In dit geval denk ik aan de film ‘Limitless’ uit 2011. Echter vind ik het idee bij ‘Lucy’ leuker uitgevoerd. Door zowel ‘Limitless’ of ‘Lucy’ te kijken voel ik mij geïnspireerd om mijzelf beter te ontwikkelen. Om een vreemde taal te leren, meer boeken te lezen, of programmeren weer op te pakken. Het blijft vaak bij geïnspireerd zijn. Tot actie overgaan doe ik niet. Maar ik voel mij meer geïnspireerd nadat ik ‘Lucy’ heb gezien dan ‘Limitless’. ‘Lucy’ prikkelt mij meer met de ideeën die de film heeft bij wat er mogelijk is als je meer van je brein kan gebruiken.
Dan nog een disclaimer: denk niet dat dit in het echt zou werken. We gebruiken ons volledige brein. Ja, je gebruikt maar een klein deel van je brein om actief na te denken, wiskunde sommen op te lossen, of auto te rijden. De rest van je brein is bezig met dingen waar wij niet actief mee bezig zijn. Denk bijvoorbeeld alleen maar aan je brein die licht dat op je netvlies valt moet omzetten tot een beeld dat je kan zien. Hoe je brein deeltjes die je neus opsnuift moet omzetten tot een geur die je ruikt. We gebruiken honderd procent van ons brein. Het grootste deel wordt echter gebruikt voor dingen waar wij geen controle over hebben.
Spoilerdeel
‘Lucy’ speelt ook leuk met beelden die een dubbele betekenis hebben. Je hoeft niet diep na te denken om te begrijpen dat de muis bij de muizenval symboliseert hoe Lucy in de val loopt. Of wie de jachtluipaarden zijn en wie het kwetsbare dier is waarop gejaagd wordt.
De eerste tien minuten van de film is het enige wat lichtelijk saai is om nogmaals te zien. De film komt echt tot leven het moment dat de zak in Lucy’s buik begint te lekken. Dan pakt het verhaal mij vast en laat mij niet meer los tot het eind.
Ik denk dat wat Lucy zo leuk maakt het tempo is waarop het verhaal wordt vertelt. Het is als een adrenalineshot. Ik geniet er iedere keer weer van. Ik kan goed begrijpen dat iemand deze film kijkt en bij zichzelf denkt: dat was leuk, maar niets speciaals. En voor mij is de film ook niets speciaals. Maar het is hoog vermakelijk niets speciaals. Daarmee verdient het toch zijn plek in mijn lijst van favoriete films aller tijden.