Spoilervrij deel
‘Wicked Little Letters’ heeft een simpel, klein verhaal dat vermakelijk is om te kijken. Het is zeker geen slechte manier om twee uur te besteden. Sterker nog, er is best kans nadat de film op streamingdiensten staat dat ik de film nog een keer ga kijken.
De personages maken de film leuk. Jessie Buckley, die de levendige Rose Gooding speelt, steelt de spotlight iedere keer als ze in een scene zit. Ze is grofgebekt en levendig, en vult daarmee de film vol energie. Ook Anjana Vasan, die politieagente Gladys Moss speelt, weet de film de nodige energie en luchtigheid te geven.
De humor van de film komt voort uit de personages en de interactie die ze met elkaar hebben. Echter heb ik maar eenmaal hardop moeten lachen om de film. De film voelt vrolijk aan, wat meehelpt om er plezier uit te halen, maar echt hardop ‘haha’ grappig is de film niet. Toch blijf ik er bij dat het geen slechte manier is om twee uur te besteden.
Spoilerdeel
Qua spoilers heb ik niet heel veel te schrijven. Er zijn maar drie dingen die echt tot mij komen dat ik nog wil delen.
Ten eerste: De film doet niet moeilijk om er een ‘wie heeft het gedaan’ verhaal van te maken. De film probeert dat ook duidelijk niet te zijn. Het gaat om de interacties die de personages met elkaar hebben. Daar komt de humor vandaan, en dat maakt het verhaal zo leuk om te kijken.
Ten tweede: Ik begrijp niet helemaal hoe ze met de onzichtbare inkt bewijzen dat de brief van Olivia Colman, die Edith Swan speelt, afkomstig is. Meer uitleg kan ik er niet over geven. Ik begrijp simpelweg niet hoe dat bewijst dat zij de schuldige is. Ondanks dat vond ik de film nog steeds leuk om te kijken, maar als iemand mij kan uitleggen hoe de onzichtbare inkt bewijst dat Edith Swan schuldig is wordt dat gewaardeerd.
Ten derde dan nog: in het ‘Spoilervrij deel’ heb ik aangegeven eenmaal hardop te hebben gelachen om de film. Dan is natuurlijk de vraag: welk stuk was dat? Het is het moment dat Edith Swan en haar vader in bed liggen en proberen te slapen, maar dan moeten aanhoren dat Rose Gooding duidelijk met iemand het bed deelt. Het is vooral de geluiden die Rose Gooding maakt dat het grappig maakt.
Dat is alles wat ik over ‘Wicked Little Letters’ wil zeggen. Een korte recensie ditmaal, maar zoals aan het begin uitgelegd: de film heeft een simpel, klein verhaal. Het was vermakelijk om te zien, en zoals al eerder geschreven ga ik de film mogelijk wel nog een keer kijken als deze uit is op streamingdiensten.