Rowan Atkinson

Johnny English Strikes Again

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Direct vanaf de opening van ‘Johnny English Strikes Again’ is een ding duidelijk: de film heeft een hele hoop meer energie dan zijn voorgangers. Dit komt terug in het acteerwerk, maar ook in de montage. Dit doet de film echt ten goede. Een beetje energie laat de film direct fris aanvoelen. De film is ook slechts anderhalf uur lang. Dat voelt de film trouwens niet. Je hebt niet het gevoel een hele korte film te hebben gezien aan het eind. Wat goed is. De film is precies lang genoeg.

Het is leuk om Bough, gespeeld door Ben Miller, weer te zien. Het is direct duidelijk dat ook hij weer de rol mag spelen van malloot. Toch speelt hij net als in de eerste film soms ook de rol van de serieuze spion. Ik vind de afwisseling daarvan in deze film veel beter gedaan dan de eerste.

In de eerste film waren veel grappen met dezelfde opzet. English doet iets doms en iemand anders is daar om hem daar op te attenderen. Bij deze derde film voelt er veel meer afwisseling in de grappen en opzetten. De film voelt daardoor veel levendiger.

Net als bij ‘Johnny English’ en ‘Johnny English Reborn’ kan ik alleen maar aanraden om ‘Johnny English Strikes Again’ te kijken. Een geweldige trilogie, en ik kan niet wachten tot deel 4 gaat uitkomen.

Spoilerdeel

Over de snelle montage. Neem het hotel waar een vuur wordt gestart. Nadat de premier zegt: ‘zeg mij alsjeblieft dat onze agent in het veld iets van vooruitgang boekt.’ Zien we heel snel de uit de hand gelopen vuur dat over het hele terras is gespreid. Deze hele korte clip laat je lachen, en doet het met een hoog tempo. Het is een duidelijk verschil met hoe de grappen ontwikkelde in de eerste twee films. Opnieuw, het laat de film fris aanvoelen. Ik kan geen beter woord bedenken. De acteurs zijn oud, en de film doet niet moeilijk om deze leeftijd te accepteren, maar de schurk is in deze film jong, en de film moet wat tempo krijgen om ook deze jeugdige energie over te brengen.

Ook als ze MI7 bellen met een betaaltelefoon. De grap wordt opgezet als English spreekt: ‘het simpel Bough. We bellen MI7.’ en het volgende shot, boem, direct een pay-off. Je ziet Bough en English bij een betaaltelefoon staan. Je moet direct lachen. Vervolgens halen ze meer uit de grap doordat English constant muntjes in de automaat moet gooien. De grap is snel, maar goed.

Aan het begin van de film zit een stuk waar Englisch samen met drie andere oud spionnen iets moet ondertekenen. De grap met de pen die als granaat dient voelt erg aan zoals de grappen in vooral de eerste ‘Johnny English’ zich uitspeelde. Het is alsof ‘Johnny English Strikes Again’ probeert te zeggen, grappen op die manier vertellen is oud, wij gaan het op een nieuwe manier doen vol nieuwe energie. Ik denk niet dat dat is wat de schrijver dacht toen hij deze scene schreef, maar ik vind het idee mooi.

Zoals al gezegd speelt Bough soms de serieuze spion en soms de malloot samen met English. De beste scene waarbij Bough de serieuze spion speelt is vlak nadat English een drankje heeft gedeeld met Olga Kurylenko, die Ophelia Bhuletova speelt. Bough praat over alles wat hij op Bhuletova haar hotelkamer heeft gevonden, drie paspoorten en een geweer. English praat vervolgens alles goed door te zeggen dat ze vast driemaal is getrouwd en een geweer bij zich houdt voor veiligheid. Enorm grappig.

Dankzij het snelle tempo van ‘Johnny English Strikes Again’ kan ik niets anders zeggen dat ik deze even goed vind als ‘Johnny English’. De films zijn verschillend. De eerste is zoals we Atkinson kennen. Trage set-up, iets wat je veel ziet in zijn Mr Bean afleveringen. Deze film gooit het tempo omhoog waardoor de grappen anders worden, maar wel nog steeds heel grappig zijn. Ik vind beide films geweldig en zal ze zeker nog vaker kijken.

Johnny English Reborn

Simon de Vries

Spoilervrij deel

‘Johnny English Reborn’.Het vervolg op ‘Johnny English’. Is het even goed als de eerste film? Dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat het op veel punten even goed is als de eerste film, maar ik denk wel dat de eerste film meer memorabele scenes heeft.

ik denk dat er meer memorabele scenes in de eerste ‘Johnny English’ zit dan in ‘Johnny English Reborn’. Uiteraard is het moeilijk om hier echt zeker van te zijn. Ik heb de eerste ‘Johnny English’ nu eenmaal een goed aantal keer meer gekeken. Misschien dat ik daarom de film en de individuele scenes beter heb onthouden dan van de tweede film. ‘Johnny English Reborn’ heb ik slechts driemaal gezien. Toch denk ik dat er meer memorabele scenes in de eerste film zit. Wat mij namelijk opvalt is dat ik minder vaak heb gelagen om ‘Johnny English Reborn’ dan de laatste keer dat ik ‘Johnny English’ heb gezien. En sinds ik ‘Johnny English’ vaker heb gezien moet ik dan toch concluderen dat ‘Johnny English’ nu eenmaal betere grappen heeft. En dat is wat ik bedoel met meer memorabele scenes. De scenes in de eerste ‘Johnny English’ zijn grappiger, en daarmee meer memorabele. ‘Johnny English Reborn’ is simpelweg minder grappig dan ‘Johnny English’. Toch is ‘Johnny English Reborn’ nog steeds vermakelijk om te kijken.

Net als in ‘Johnny English’ denk ik dat je in ‘Johnny English Reborn’ een aantal grappen al van te voren kan zien aankomen. Toch is dit niet erg. De film is er volledig bewust van dat je die grappen van te voren ziet aankomen. Ook zijn er meer dan voldoende grappen die wel onverwachts zijn. Als je ‘Johnny English Reborn’ nog niet hebt gezien kan ik hem alleen maar aanraden. Je gaat vermaakt worden van begin tot eind.

Spoilerdeel

Ik ga direct in op specifieke grappen.

De grap met dat English de moeder van Pegasus verwisseld voor de huurmoordenaar. Je weet wat de grap gaat zijn, hij gaat denken de moordenaar te hebben, maar heeft eigenlijk de moeder. Dit zorgt er voor dat je niet meer moet lachen om deze grap, want je ziet hem al aankomen. Maar wat ze vervolgens doen is opeens het geweld naar tien schroeven doordat English met een theeblad op het hoofd van de moeder begint in te slaan. Dat maakt de scene opeens weer geweldig humoristisch. Van de hele film heb ik dan ook het hardst moeten lachen om die grap.

Het tweede grappigste moment in de film is als English wordt beschuldigd van de verrader zijn binnen MI7. Het hele stuk in de kerk en achtervolging in de rolstoel liet mij de hardop lachen. Meer heb ik niet te zeggen over deze grap. Het is gewoon goed.

Het einde van de eerste ‘Johnny English’ was eigenlijk vrij kleinschalig. Het speelde zich allemaal af binnenin een kerk. Geen schurk die vanuit een grote basis probeert de wereld over te nemen, eigenlijk wat we veel zien in ‘James bond’-films. Ik denk dat dat juist een geheime kracht is van de ‘Johnny English’-films. Ze proberen niet een James Bond-spoof te maken. Ook in ‘Johnny English Reborn’ is het einde van de film kleinschalig. De twee eindes hebben veel overeenkomsten.

Toch voelt het einde in ‘Johnny English Reborn’ zwakker. Waarom? Simpelweg omdat ik niet zo veel heb moeten lachen als bij het einde van de eerste ‘Johnny English’. Maakt dat het einde van ‘Johnny English Reborn’ slecht? Nee, dat niet. Het is alleen minder grappig. Toch is dat niet erg. Ook bij het einde van ‘ Reborn’ heb ik moeten lachen. Vooral bij het stuk waar Tucker muziek begint te draaien in English zijn oor. Dat was een hardop lachen moment. Wel denk ik dat er een ding is aan het eind van ‘Reborn’ wat beter is dan het eind van de eerste film. English die Ambrose achtervolgt is een actie gevulde scene. English die met een parachute de achtervolging inzet gooit de actiemeter naar tien. Het voelt echt als een climax van een film. Ondanks dat het eind in de eerste ‘Johnny English’ film veel grappiger is, is het niet bepaald een actievol moment. Dat doet de tweede film dus beter.

Dan nog even over de toevoeging van acteur Daniel Kaluuya als Tucker. Tucker moet duidelijk een soortgelijke rol vervullen als Bough uit de eerste film. Toch werkt Tucker minder goed dan Bough. Tucker is duidelijk veel slimmer en meer capabel dan English. Hierdoor is de grap altijd dat Tucker het beter weet dan English. In mijn vorige recensie van de eerste ‘Johnny English’ heb ik geschreven dat Bough zowel soms de domme als de slimme speelt . Dat geeft afwisseling die nodig is om de grappen in de film gevarieerd te houden. Tucker speelt altijd de slimme. Toch is het voor de film niet erg. Tucker speelt een minder prominente rol dan Bough dat deed. Hierdoor is de grap dat Tucker het altijd beter weet minder vaak aanwezig, waardoor de herhaling van deze grap niet vermoeiend wordt. Bough was bijna de hele film ‘Johnny English’ lang aanwezig, dus moest er afwisseling zitten in de rol die hij speelt.

‘Johnny English Reborn’ is een leuke film. Ondanks dat ik denk dat de grappen minder sterk zijn dan in de eerste ‘Johnny English’. Ik heb mij zeker vermaakt door ‘Reborn’ weer te kijken. Zeker ook een goede film om weer eens aan te zetten nadat je hem al hebt gezien.

Johnny English

Simon de Vries

Spoilervrij deel

Ze zijn schijnbaar bezig met het filmen van een nieuwe ‘Johnny English’-film. Dat geeft mij direct een goed excuus om een recensie te schrijven over de eerste drie in de filmreeks.

Ik zal direct beginnen met dat ik een groot Rowan Atkinson fan ben. Ik vind bijna alles wat de man doet geniaal, en ‘Johnny English’ valt daar ook onder. Atkinson is voor mij de koning van de fysieke humor. Ook in ‘Johnny English’ maakt hij gretig gebruik van dit talent. Toch weet hij ook met spraak de lachers op zijn hand te krijgen.

De film schiet raak op alle vlakken. Het is grap na grap na grap en iedere grap is beter dan de vorige. Soms kan je de grap al van te voren zien aankomen. Toch moet je nog steeds lachen. Atkinson weet met zijn lichaamstaal, en in dit geval ook gesproken taal, alles uit de grap te halen dat er maar uit te halen valt.

Er zijn al veel spionage comedyfilms gemaakt in het verleden. ‘Johnny English’ zou daarom al snel kunnen aanvoelen als de volgende in de reeks van dat soort films. En ik denk dat ‘Johnny English’ dat ook is. Het is een zoveelste spionage comedyfilm. Maar het is naar mijn mening wel een van de beste spionage comedyfilms die er is. De grappen zijn sterk, het acteerwerk is sterk en het verhaal is leuk en creatief.

Buiten Atkinson om zijn de andere acteurs ook goed. Atkinson kan de malloot zijn en de rest speelt het allemaal erg serieus. Behalve Ben Miller, die Bough speelt. Hij zit tussen serieus en een malloot zijn in. Dit werkt in het voordeel van de film. Miller kan namelijk dom zijn samen met Atkinson als het moet, en juist de serieuze professionele spion spelen als dat moet. Hierdoor kan er gevarieerd worden met de rol die Miller speelt. Hij vervult daardoor niet altijd dezelfde rol in elke scene. Hierdoor is er meer variatie, wat er voor zorgt dat dezelfde soort situaties en grappen niet te veel worden herhaald. Met dat gezegd te hebben komen sommige opzetten wel vaker voor in de film. Echter, doordat er net voldoende afwisseling is weet de film nooit saai te worden door te vaak dezelfde situatie te herhalen.

Spoilerdeel

Ik zou iedere grap kunnen uitschrijven en uitleggen wat ik er zo grappig aan vind, maar dat ga ik niet doen.

Wel wil ik even terugkomen over de rol die Ben Miller speelt met zijn personage Bough. Ik heb dus gezegd dat hij zowel een malloot als een serieus persoon kan zijn. Dit varieert de scenes, maar toch komen sommige situaties vaker voor in de film. Als voorbeeld: English denkt de juwelenrovers te hebben gevonden op een begraafplaats, maar het is eigenlijk een echte begrafenis. Bough komt dan aanlopen en speelt de serieuze rol. English beseft vervolgens dat hij iets doms heeft gedaan en dat is de grap. Niet veel later is de scene waar English en Bough uit een vliegtuig springen om het hoofdkantoor van Pascal Sauvage te infiltreren. English land echter op het verkeerde gebouw. English is weer dom, en Bough is de serieuze man. Dezelfde situatie komt ook voor als English naar The Tower of London gaat nadat de kroonjuwelen zijn gestolen. De situatie is hetzelfde, Bough is de man die beseft dat English iets fout doet, en English is de malloot. Ze variëren hier gelukkig dus mee door Bough soms ook de malloot te maken. Denk bijvoorbeeld aan dat hij ook door de poepbuis omhoog klimt, hoe hij is nadat hij en English door het gat in de grond zijn gevallen en als hij samen met English de begrafenisauto achtervolgt in een takelauto. Hierdoor blijft de film afwisselend genoeg om leuk te blijven tot het eind.

Ook wil ik even mijn eerste keer ‘Johnny English’ kijken ervaring delen. Ik weet dat nog goed, wat positief is voor de film. Dat betekent dat de film wel indruk op mij heeft gemaakt. Mijn zus had de film voor mij gekocht op DVD. Ik vraag mij soms wel eens af of kinderen van nu nog weten wat een DVD is, maar dat is even niet belangrijk.

Ik heb mij kapot gelachen de eerste keer dat ik de film zag. Maar er is een moment wat ik nog herinner als de dag van gister. Het gaat over het moment dat English valt van de kabel en per ongeluk koning wordt gekroond in plaats van Sauvage. Ik had nog nooit zo hard moeten lachen om een film, en heb denk ik nooit meer zo hard gelachen om een film sinds. Dat moment was de kers op de taart. En dat is het teken van een hele goede comedyfilm. De beste grap is op het eind. Nu ik de film weer een keer heb gekeken na een tussentijd van vele jaren kan ik zeggen dat Johnny English nog altijd leuk is om te zien. Ook dat is een teken van een goede comedyfilm. Kijk hem dus vooral nog eens als je hem al hebt gezien.