Spoilervrij deel
Dus ik heb net ‘Mission: Impossible II’ gekeken voor de tweede keer in mijn leven, en waarschijnlijk de laatste keer. Ik heb de film eenmaal eerder gezien alweer meer dan tien jaar geleden. Is het een goede film? Nee. Is de film zo slecht als ik hem mij herinner? Dat ook weer niet. Laat mij verder uitleggen.
Toen ik de film voor het eerst zag al die jaren geleden had ik twee duidelijk gedachten. Ik vond de film te verschillend van de eerste ‘Mission: Impossible’, en ik vond de film saai. Laat ik over beide stellingen schrijven.
Als eerste over dat de film zo anders is dan deel I. Ja, de film is anders. Dat hoeft niet slecht te zijn. Ik zie liever een vervolg dat iets nieuws probeert dan een vervolg die probeert het origineel dunnetjes over te doen omdat het bang is zijn publiek kwijt te raken. Dus in dat opzicht respecteer ik de film dat het anders durft te zijn. Maar ‘Mission: Impossible II’ is helaas niet “goed” anders. Het is “slecht” anders.
De eerste film is een combinatie van een spionage- en een kraakfilm (een film waarin iets moet worden gestolen). Ik ben verliefd geworden op de eerste film vanwege de spionage-elementen. Deel II is niets anders dan actie. Spionagefilm zou ik het niet noemen. Er zit heel weinig spionage in. Maar is de actie dan tenminste goed? Nee. De actie is oninteressant. Dat wat de film het hardst probeert goed te doen is gewoon niet boeiend om naar te kijken. Het is een film die je eenmaal kijkt op een regenachtige zondag omdat die toevallig op tv komt (als mensen op die manier nog films kijken). En vervolgens vergeet je de film ooit te hebben gezien. Het is een ondergemiddelde actiefilm.
Er zijn maar twee momenten waarbij mijn adrenaline een beetje op gang komt… en dat zijn de twee momenten waarop de ‘Mission: Impossible’-muziek speelt. Yep, het heeft niets te maken met wat ik zie op het scherm. Het is puur de muziek. En dan weet je dat een actiefilm slecht is. Dat is trouwens wel het enige goede wat ik over de film te zeggen heb. De muziek is geweldig, op al die dramatische onzin voor de vertraagde scenes na.
Dan over dat de film saai is. Ja, ik vind de film nog steeds saai. De actie maakt mij niet warm, zoals al geschreven, de romantiek spat niet van het scherm en de film is overdramatisch over dingen die totaal niet dramatisch zijn. In andere woorden: het weet geen enkele emotie op te roepen. De film doet niets met me. Het laat me koud. Er is daarom ook geen reden om de film ooit weer te zien. Toch moet ik toegeven dat ik niet continue op de klok zat te kijken hoe lang de film nog zou duren. Ik had wel verwacht dat te doen toen ik aan de film begon. Dus de film is ook weer niet zo saai. ‘Mission: Impossible II’ weet mijn aandacht te houden tot het eind. Dus in dat aspect is de film niet zo saai als ik mij herinner. Zoals geschreven: het is een ondergemiddelde actiefilm. Dat betekent niet dat het helemaal slecht is.
De vuistgevechten in de film zijn niet boeiend om naar te kijken. Groot probleem is dat Cruise perse moet laten zien dat hij “vechtkunst” heeft geleerd. En dat is met grote dikke aanhalingstekens! Probleem is namelijk dat deze nieuwe bewegingen niet zo cool zijn als Cruise denkt dat ze zijn. Maar het is nog erger dan dat. Cruise komt over als een klein kind die denkt karate te kunnen nadat hij ‘Bruce Lee’-film heeft gezien. Goed, zo erg is het ook niet, maar het zit er serieus niet ver van af. Het komt heel knullig en nep over. Ander probleem is dat het niet eens lachwekkend slecht is. Het is enkel saai, en dat doet een gevecht nooit ten goede.
Er wordt veel gebruik gemaakt van vertraging in de film, en dan heb ik het echt over heel veel vertraging. Maakt het de film spectaculairder of dramatischer om te zien? Nee. Nee, dat doet het niet. Het is zelfs hoogst irritant te noemen. Ik erger mij er al aan de tweede keer dat het gebeurt. En het gebeurt zo zo vaak. En dan proppen ze er ook nog overdramatische muziek onder. Het probeert zo hard om dramatisch te zijn, maar alles wat het is is saai. En dat is de grootste fout die een film kan maken. Een film kan goed zijn, of vermakelijk slecht, maar saai is nooit een goede weg om te nemen.
Wat mij verder sterk ergert is het syndroom van ‘niet geraakt kunnen worden’ die Hunt helaas heeft opgelopen in deze film. Mensen schieten met machinegeweren op de man slechts tien meter van hem vandaan en missen ieder schot. Maar Hunt heeft uiteraard maar één kogel nodig om de slechteriken uit te nemen. Als je dit doet in een film dan is voor de kijker de held onverslaanbaar. Hierdoor ben je bent nooit bang voor de held want hem kan toch niets overkomen. Dat is wat deel I, en IV en verder (deel III moet ik nog zien. Ik weet er weinig meer van af.) goed doen. Ja, Hunt overleeft het altijd, maar de man kan wel schade oplopen. Hunt moet stunts doen waarbij het voelt dat als hij één fout maakt dat het einde voor hem is. In deel II heb je nooit die angst. Hunt is superman. Hij is onverwoestbaar.
De ster van deze film is niet Cruise maar Ving Rhames. Hij heeft de enige grappige scene en iedere keer als hij op het scherm is krijg ik een glimlach. Een hele kleine glimlach misschien, maar wel een glimlach. Het is ook het enige personage in de film die consistent voelt met hoe hij in latere films is. Ethan Hunt, gespeeld door Cruise, voelt niet als dezelfde Hunt van de eerdere of latere films. Zijn manier van vechten, zijn manier van praten, de stunts die hij doet, veel aan hem is zo anders dan we kennen uit de andere films. Hier speelt Cruise zijn versie van John Rambo. In de andere films voelt Hunt aan als een echt persoon. Ja, hij doet ongelofelijke stunts, maar het voelt altijd als een laatste redmiddel die hij met angst op het hart doet omdat hij een mens is van vlees en bloed en kan sterven. In ‘Mission: Impossible II’ is hij een actieheld zoals we kennen van Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger. Het is een totaal ander personage.
Dus wat is het oordeel? Zoals al geschreven: de film is een ondergemiddelde actiefilm. Het is het niet waard om te zien. Ik zou zeggen, sla ‘Mission: Impossible II’ lekker over. Kijk I en daarna III en verder. Er is niets van II dat je moet weten voor de andere films. Daarmee is het totaal nutteloos en kan beter vergeten worden.
Spoilerdeel
Het verhaal in de film is oké. Er is een ziekte die de mensheid kan uitnemen, klassiek verhaal. Zien we ook terug in bijvoorbeeld ‘No Time To Die’. Het is geen slecht idee. De film doet er alleen weinig interessants mee. Net zoals ik weinig interessants doe met deze alinea.
Dan over de chemie die Cruise heeft met Thandiwe Newton. Het is niet heel goed… in de eerste paar scenes. Het voelt erg ongeloofwaardig en veel te snel doorgedrukt dat deze twee verliefd op elkaar worden. Ook voel je je er ongemakkelijk bij. Het voelt geforceerd, of de acteurs worden gedwongen de scenes te spelen, maar eigenlijk geen zin hebben. Hier heb ik het vooral over Newton. Met dat gezegd te hebben moet ik toegeven dat na een paar scenes ik er iets meer in ging geloven dat deze twee een stel zijn. Vanaf de scene waar Cruise zegt ‘Voel je dan beter’ begin ik er in te geloven dat deze twee om elkaar geven. Maar toch passen de puzzelstukjes net niet. Die ongemakkelijke ondertoon blijft. Hierdoor is het niet prettig om naar deze liefde te kijken.
De enige actiescène die voor mij werkt is als Cruise inbreekt in het lab om het virus te vernietigen. Ik ben daadwerkelijk voor een korte tijd vermaakt. Heel even is de film niet zoo saai. Helaas is dit maar van korte duur. Vrij snel gaat de film over in het laatste gevecht met die verschrikkelijke vuistgevechten. En dan is er de motorachtervolging…
De motorachtervolging op het eind van de film is saai (hoe vaak heb ik het wordt saai nu niet al geschreven). Je hebt geen gevoel van hoge snelheid zoals de motorachtervolging in ‘Rogue Nation’. Voertuigen ontploffen ook onrealistisch vaak. De eerste keer dat het gebeurt moet ik lachen. Het slaat nergens op en maakt de actie niet spannender nog leuker. En de scene waarin Cruise op de benzineklep schiet van een auto denk ik bij mijzelf, dit is geen ‘Grand Theft Auto: San Andreas’ Cruise, maar schijnbaar wel want de auto ontploft. O… en de stunt met het mes dat bijna in zijn oog komt is ook niet boeiend om te zien. En dat is zonde, want de man was bereid mogelijk een oog te verliezen hiervoor. Als ook maar iets kleins fout was gegaan had hij nu geen rechter oog meer. Helaas was het voor niets.
De film maakt een referentie naar de Alfred Hitchcock film ‘To Catch a Thief’. Ik heb die film nooit gezien dus ik kan er weinig over zeggen. Maar één ding kan ik je wel zeggen: Hitchcock is niet wat in mij opkomt als ik ‘Mission: Impossible II’ kijk! En wat de F@#k doet Anthony Hopkins in een film als dit? Vrij random om opeens zo een goede acteur op het scherm te zien. Voelt als verspilling van groot talent. Maar dat somt ‘Mission: Impossible II’ perfect op is het niet: verspilling van groot talent.
