The Bourne Identity – Simon de Vries Schrijver

Spoilervrij deel

Laat mij beginnen door dit te zeggen: het liefst zou ik willen dat het verhaal van Jason Bourne niet verder was gegaan dan de eerste film, maar tegelijk ben ik blij dat er meer films zijn die ik kan kijken over Jason Bourne, waaronder uiteraard ‘The Bourne Supremacy’. ‘The Bourne Identity’ is nog altijd mijn favoriete spionagefilm. Ik denk dat de film een mooi verhaal vertelt, en dat vervolgen enkel afdoen aan dit perfecte verhaal. Toch moet ik tegelijk toegeven dat ‘The Bourne Supremacy’ een sterke film is. Het weet mijn lust naar meer Bourne te bevredigen. Als ik de film kijk vergeet ik dan ook snel mijn standpunt dat vervolgen afdoen aan Jason Bourne.

Het eerste wat de film goed maakt is zijn bestaansrecht. Er is duidelijk nog veel meer verhaal dat vertelt kan worden over Jasoun Bourne. We weten praktisch niets over de man zelf en de mensen voor wie hij vroeger werkte.

Dan even over de camera. Er zitten veel scenes in die duidelijk zijn geschoten zonder driepoot. ‘shaky cam’ noemen ze dat in het Engels. De eerste film had ook zijn momenten waarop de camera veel heen en weer schudde. Het lijkt er echter op dat de regisseur van ‘Supremacy’ denkt dat een trillende camera automatisch een actiescène beter maakt. Voor iedereen die dat denkt kan ik enkel zeggen: kijk ‘Identity’ nog een keer. Neem de autoachtervolging in de eerste film. Er is weinig ‘shaky cam’, maar de scene is verschrikkelijk actievol. Vooral ook als het aankomt op gevechten. De vechtscènes in alle Bournefilms zitten vol strakke choreografie. In de eerste film kan je die Choreografie prachtig zien. In deze film gaat de Choreografie verloren door de trillende camera. Vooral bij een bepaalde vechtscène die ik in het ‘spoilerdeel’ zal delen.

Heb je de ‘The Bourne Supremacy’ nog niet gezien en vond je ‘The Bourne Identity’ goed, dan is het erg aan te raden om ‘Supremacy’ te kijken. Het geeft je meer van wat je al kent, maar het voelt toch meer dan nieuw genoeg aan om fris te blijven. Ik kan niets anders zeggen dan een aanrader.

Spoilerdeel

Eerste wat ik heb te zeggen. Goed dat ze Marie dood laten gaan aan het begin van de film. Dat klinkt wat hard. Ik was blij voor Bourne en Marie dat ze op het eind van ‘Identity’ elkaar weer vonden en nog lang gelukkig leefde. Alleen als Marie deze film weer mee op avontuur zou gaan dan riskeer je snel de kans dat de film als een herhaling aanvoelt van ‘Identity’. Ook helpt haar moord om deze missie waar Bourne op gaat persoonlijk te maken. Hij is wat aangedaan en wil dat de verantwoordelijke hiervoor krijgen wat ze verdienen.

Het verhaal is, vooral in het begin, wel lichtelijk verwarrend. Er gebeuren net iets teveel dingen. Ik begrijp na tientallen keren kijken nog steeds niet hoe Bourne bij de Duitse man komt die ook onderdeel is van ‘Treadstone’. Hoe heeft hij achterhaald waar de man woont? Hoe kent hij de man? Ik heb geen idee. Toch is het niet iets wat mij uit het verhaal haalt. Ik accepteer het maar gewoon en kijk verder. Later wordt de film wel makkelijk volgbaar. Die vechtscène met de Duitse man is trouwens de scène waarover ik sprak in het ‘spoirlervrij deel’. Door de trillende camera kan je het gevecht nauwelijks zien en gaat de choreografie verloren.

Wat ik beter vindt in deze film dan ‘Identity’ is Bourne zijn creativiteit en Intuïtie. Bijvoorbeeld dat hij op zijn mobiel het hotel belt met de vraag ‘Pamela Landy’ te spreken en tegelijk de receptie laat bellen om haar kamernummer te achterhalen. Het is een klein ding, maar het voelt zo slim bedacht.

Of neem het stuk dat hij wordt ondervraagt in Italië en wacht tot de man die hem ondervraagt wordt gebeld door de CIA. Ook dat voelt slim uitgedacht. Het enige is wel dat dat plan voelt of Bourne een beetje geluk moet hebben. Wat als de deur op slot zou zijn gedaan van buiten af, of als er buiten de kamer nog allemaal mannen stonden? Goed, misschien dat Bourne al deze situaties heeft uitgedacht van te voren, maar het voelt of hij toch een beetje geluk nodig heeft om zijn plan te laten slagen.

Wat kan ik verder nog zeggen? Als Nicky Parsons op het plein staat te wachten op Bourne. Je hoeft geen superagent te zijn als Bourne om de zwartgekleede mannen op de daken te zien staan. Het is maar een kleine opmerking, maar toch.

Daarmee heb ik alles gedeeld wat ik wilde delen. Een goede film, erg vermakelijk en het meer dan waard om gezien te worden.

Spoilervrij deel

Mijn favoriete spionagefilm aller tijden. ‘The Bourne Identity’ is spannend, actievol, mysterieus en heeft boven op alles simpelweg een heel, maar dan ook heel sterk, verhaal.

Ik ga helemaal niets weggeven over het verhaal. Als je de film nog niet hebt gezien doe je er goed aan zo weinig mogelijk te weten over het plot. Toch zal ik wel wat proberen globaal te schrijven zonder ook maar iets van het verhaal weg te geven.

De actiescènes in de film zijn geweldig. De gevechten bestaan uit snelle bewegingen, maar je hebt nooit het gevoel dat je niet meer begrijpt wat er precies aan de hand is. Een van de dingen die ik zou fijn vindt aan ‘The Bourne Identity’ is dat er weinig shaky cam is. Dat betekent dat de camera stil blijft staan. Shaky cam betekent namelijk dat camera met de hand wordt vastgehouden en heen-en-weer en op-en-neer beweegt. Het is nog altijd erg populair om veel shaky cam te hebben in een film. Begrijp mij niet verkeerd: ik denk dat deze manier van filmen een plaats heeft, maar om een hele film zo te filmen leidt mij te veel af. Ik wil niet op zaken voorruit lopen, maar de twee vervolgfilms op ‘The Bourne Identity’, ‘The Bourne Supremacy’ en ‘The Bourne Ultimatum’ hebben naar mijn mening te veel shaky cam.

Een grote reden waarom ‘The Bourne Identity’ een van mijn favoriete films is, is omdat bijna iedere scene iconisch is. Laat me uitleggen wat ik daarmee bedoel. Fight Club (ik beloof dat Fight Club ook ooit aan bod komt) is een van mijn favoriete films. Echter, ik heb de film al zo vaak gezien dat ik hem nooit meer in zijn geheel kijk. Als ik Fight Club aanzet spoel ik door naar specifieke scenes die ik graag nog een keer zie. Dat zijn de scenes die naar mijn mening echt iconisch zijn. ‘The Bourne Identity’ heeft echter alleen maar iconische scenes. Ondanks dat ik de film al minimaal dertig keer moet hebben gezien kijk ik de film nog altijd met plezier in zijn geheel. Zoals al gezegd: Alle scenes zijn iconisch.

Spoilerdeel

Wat ik enigszins jammer vindt aan de film is dat we al snel meekijken met de CIA in Amerika. Het is ons dus direct duidelijk dat Bourne iets te maken heeft met de CIA. Het verpest de film niet, maar ik denk dat het mysterie van wie Bourne is, en de onthulling als zijn geheugen terugkomt, sterker had kunnen zijn als we niet meekeken met de CIA. Ik bedoel: Bourne heeft een bankkluis vol paspoorten. Niet veel later zien we iemand die ook door paspoorten zoekt naar zijn Franse paspoort om Bourne op te zoeken. Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat Bourne waarschijnlijk hetzelfde beroep uitoefent als de andere man met alle paspoorten.

Toch erger ik mij niet heel erg aan de scenes met de CIA. Ik denk zelfs dat ze noodzakelijk zijn om een verhaal te vertellen die altijd vooruit beweegt en makkelijk is te volgen. Ik heb het boek ‘The Bourne Identity’ gelezen. Daarin volg je enkel Bourne, en niet de CIA. Hierdoor is het mysterie van wie Bourne is veel sterker. Wat echter zwakker is in het boek is dat je geen duidelijk rood draad hebt. Bourne wordt herkent in het boek door mensen, en is het doelwit van moordenaars. Echter, omdat je zo weinig informatie krijgt over wat er nu precies aan de hand is voelt het verhaal erg los. Je mist duidelijk een verhaal dat zichzelf voortduwt naar de volgende scene. Ik zit nu al een half uur te puzzelen aan deze alinea en kan dit punt helaas even niet op een betere manier uitleggen dan dit.

Wel moet ik zeggen dat de film het soms beter doet dan het boek. In het boek gaat Bourne naar Parijs omdat dat de eerste stad is die in hem opkomt. Hij volgt dus zijn onderbuikgevoel. In de film besluit hij naar Parijs te gaan doordat hij ziet dat zijn rijbewijs is geregistreerd in Parijs. Het verhaal bouwt vrij logisch voort op zichzelf. Dat maakt het verhaal in de film sterk. Alles voelt als een logische volgende stap.